Ο Αυστραλός είναι νεκρός

Κλινικά νεκρός. Το «κλινικά» το κάνει να ακούγεται ελαφρύτερο, διότι καταλαβαίνετε, νεκρός ένας νεαρός 20 ετών, είναι βαρύ. Αν και στο μονόστηλο ο θάνατός του αναφέρεται ως θάνατος αλλοδαπού, κι ελαφραίνει ακόμα περισσότερο από το «κλινικά». Καθ΄ ότι αλλοδαπούς λέμε εμείς τους ανεπιθύμητους, που έρχονται με τα πλοία παράνομα από την Τουρκία και στοιβάζονται στα νησιά, οπότε ένας λιγότερος, δύο λιγότεροι, είναι συνηθισμένο. Χάνονται στον δρόμο μερικοί, είναι στο πρόγραμμα η φύρα. Αλλά αυτός ο αλλοδαπός είναι Αυστραλός, δυστυχώς. Και μάλλον δεν ήρθε από την Τουρκία παράνομα, το δε νησί όπου έπεσε κλινικά νεκρός δεν είναι η Σάμος με το στρατόπεδο προσφύγων, ούτε η Λέρος, ούτε καν η Λέσβος, αλλά η Μύκονος, αν είναι δυνατόν. Φαίνεται ότι ο αλλοδαπός αυτός ήταν τουρίστας, που είχε πάει σε νυχτερινό κέντρο στη Μύκονο, κι απλώς δεν άρεσε η φάτσα του στους μπράβους. Τον λιάνισαν οι σεκιουριτάδες τον μικρό, αστυνομικοί ιδιωτικοί λέγονται επίσης και σχεδιάζεται να οπλοφορούν, διότι καμιά φορά δεν χτυπάνε αρκετά δυνατά με τα ρόπαλα. Τι να σου κάνουν και τα ρόπαλα όταν ανεβοκατεβαίνουν σε στιβαρά κεφάλια εικοσάχρονων; Κινδυνεύουν και να σπάσουν. Πάντως φαίνεται ότι εκεί στην Αυστραλία δεν τους ταΐζουν καλά, διότι το συγκεκριμένο εικοσαετές κεφάλι έσπασε- κλινικά πάντα- και ο θάνατος επήλθε. Τον πέρασαν, λέει, οι μπράβοι για κλέφτη, και μπορεί ο νόμος να λέει ότι για την κλοπή δεν ισχύει ποινή θανάτου, αλλά πού να το ξέρουν οι σεκιουριτάδες; Νομική τελείωσαν; Αυτοί να χειρίζονται όπλα ξέρουν, για τα υπόλοιπα ας βγάλει άκρη το διπλωματικό σώμα με την πρεσβεία της Αυστραλίας. Κρίμα πάντως να μην κάνουν οι άλλοι αλλοδαποί, αυτοί που πρέπει να τρώνε τις ροπαλιές, τουρισμό στη Μύκονο, και να μπλέκεται κανείς έτσι...

Στη γιορτή της Δημοκρατίας

Μερικοί χαρακτήρισαν επικοινωνιακό κόλπο του Τσίπρα την εμφάνιση της νεαρής Καντίτζας στο Προεδρικό Μέγαρο, στη γιορτή για τη Δημοκρατία. Προφανώς, επειδή η παρουσία της απευθύνει στη Δημοκρατία ένα ευθύ μήνυμα. Έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει πάει σχολείο στην Αθήνα, έχει τρέξει στους δρόμους της πόλης αυτής, μιλά τη γλώσσα της, δουλεύει, ζει, ερωτεύεται και ονειρεύεται σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα. Και η χώρα αυτή δεν τη θεωρεί πολίτη της. Δεν είναι Αφρικάνα, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, είναι Αθηναία. Και στο πρόσωπό της, στο πρόσωπο όλων των συμπολιτών και συνανθρώπων μας που ζουν εδώ και η Πολιτεία αρνείται να τους θεωρήσει υπηκόους της- υπακοή ζητά, υπηκοότητα δεν δίνει- η Δημοκρατία θίγεται και αμφισβητείται. Είναι αντιδημοκρατικός ο ελληνικός νόμος περί ιθαγένειας. Θεωρεί Έλληνες μόνο όσους γεννηθούν από έναν τουλάχιστον Έλληνα γονιό. Χιλιάδες νέους που γεννήθηκαν εδώ δεν τους έχει απλώς ως β΄ κατηγορίας πολίτες, δεν τους έχει καν ως πολίτες. Πάνε σχολείο, ευτυχώς εκεί υπάρχει λογική, πληρώνουν φόρους, αλλά δεν παίρνουν υπηκοότητα. Είναι χειρότερος από αντιδημοκρατικός αυτός ο νόμος, είναι ρατσιστικός. Αναφέρεται καθαρά στην ξεπερασμένη έννοια της ράτσας. Θα έπρεπε ο Δικηγορικός Σύλλογος να έχει κηρύξει απεργία επ΄ αόριστον για να ξεκουνήσει τον συντηρητικό νομοθέτη. Είναι ένας νόμος που μας προσβάλλει όλους. Με αυτή την έννοια, ίσως ήταν έλλειψη τακτ να προσκληθεί στη γιορτή της Δημοκρατίας μία κοπέλα που η Δημοκρατία μας θέλει να αγνοεί. Αλλά, από την άλλη μεριά, ήταν δείγμα εμπιστοσύνης στη Δημοκρατία. Η οποία οφείλει να επανορθώσει τάχιστα αυτό το μεγάλο λάθος που αμαυρώνει την εικόνα της και του χρόνου να γιορτάσει με μερικές χιλιάδες νέους πολίτες της. Στο Σύνταγμα, για να χωρέσουν.

Ευτυχώς ξεχνάμε

Πώς τα καταφέρνει η Σερβία; Γιατί εμείς εδώ, δυσκολευόμαστε. Ως σύμμαχοι και αδερφοί ορθόδοξοι, που κάποτε αφεθήκαμε να πάρουμε θέση με ενθουσιασμό σε έναν εμφύλιο τον οποίο δεν καταλαβαίναμε. Θυμάμαι ακόμα μια φωτογραφία του Σαββόπουλου με τον Κάρατζιτς αγκαλιά, τη θυμάμαι ακριβώς επειδή δεν την είχα καταλάβει. Η λεζάντα δεν εξηγούσε τι δουλειά είχε ο Σαββόπουλος με έναν πολέμαρχο, ούτε γιατί χαμογελούσε πλατιά. Ίσως ήθελε να πει ότι στους πολέμους παίρνουμε μέρος, δεν καθόμαστε να κοιτάμε ουδέτερα, κι οι Έλληνες ανεπισήμως σε εκείνον τον πόλεμο είχαν πάρει το μέρος των Σέρβων χωρίς να εξετάζουν λεπτομέρειες. Αγαπούσαν τους Σέρβους γι΄ αυτό που ήσαν, ή που νόμιζαν ότι ήσαν, όχι για όσα έκαναν. Επισήμως η Ελλάδα είχε άλλη πολιτική, κι αυτό έκανε πολλούς Έλληνες να νιώθουν πικραμένοι. Κι η επίσημη Ελλάδα δεν εξηγούσε γιατί είχε άλλη πολιτική, όπως απέφευγε να εξηγεί τόσα. Χρειάζονται ενέργεια οι εξηγήσεις, που δεν είχε, χρειάζονται εκπαίδευση. Τώρα που συνελήφθη ο Κάρατζιτς, δεν είναι ότι επικρατεί το δίκαιο και διώκονται στ΄ αλήθεια τα εγκλήματα πολέμου, γράφουν ορισμένοι αρθρογράφοι, αλλά ότι νικήθηκε και υφίσταται τις συνέπειες της ήττας. Δεν έχουν άδικο. Αλλά αν η πλευρά Κάρατζιτς και οι Έλληνες που την υποστήριζαν θεωρούν ότι οι σφαγές αμάχων και οι εθνοκαθάρσεις είναι κάτι αποδεκτό στον πόλεμο, ενώ η άλλη πλευρά το θεωρεί απαράδεκτο, το έχει ονομάσει έγκλημα, ίσως αξίζει τον κόπο να ξανασκεφτούν και οι Έλληνες υποστηρικτές του με ποιου το μέρος είναι. Μήπως τελικά έχει σημασία το ότι η πολιτισμένη ανθρωπότητα ορίζει κάποια πράγματα ως «εγκλήματα πολέμου» και δεν πιστεύει ότι ο πόλεμος επιτρέπει τα πάντα. Οι Σέρβοι πάντως αυτό αποφάσισαν, φαίνεται.

Ζήτω το κίνημα της αλληλεγγύης!

Καλοκαιρινές άδειες και ταλαιπωρία πάνε δυστυχώς πακέτο. Όχι βέβαια γι΄ αυτούς που φεύγουν, αλλά γι΄ αυτούς που μένουν πίσω και θέλουν να εξυπηρετηθούν. Την περασμένη εβδομάδα τόλμησα-τι το θελα και ΄γώ;- να πάω στην τράπεζα. Η ανάγκη με έριξε σε αυτή την ταλαιπωρία. Και εκεί που όλα τα σημάδια συνηγορούσαν πως για να κάνω τη δουλειά μου θα έπρεπε να εξαντλήσω πρώτα όλα τα αποθέματα της υπομονής μου, έγινε το... θαύμα. Ένα ταμείο και δεκάδες δύστυχοι- μαζί κι εγώ περιμέναμε και... περιμέναμε πότε η ταμίας θα το έπαιρνε απόφαση να λειτουργήσει στο φουλ τις «μηχανές» της και να μας ξεπετάξει όλους στο πι και φι. Πού τέτοια τύχη όμως! «Εδώ κι ένα τέταρτο στην οθόνη δεν έχει αλλάξει ο αριθμός. Ακόμη το 180 γράφει. Αν είναι να κάνει ο καθένας τόση ώρα, φέξε μου και γλίστρησα», μου πιάνει την κουβέντα ο συμπαθής ηλικιωμένος που καθόταν στα άβολα καθίσματα της τράπεζας τουλάχιστον μία ώρα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι το 225 που έγραφε το δικό μου χαρτάκι θα αργούσε πολύ, πάρα πολύ. Απελπίστηκα. Όσο περίμενα- όρθιος βέβαια έμπαινε κόσμος και απογοητευμένος με την αργή εξυπηρέτηση γινόταν... καπνός. Αυτό έκανε και μία κυρία, η οποία μη μπορώντας να περιμένει άλλο έρχεται προς το μέρος μου και μου δίνει με κρυφό και συνθηματικό τρόπο το χαρτάκι της. «Εγώ δεν μπορώ να περιμένω. Παρ΄ το εσύ να κάνεις τη δουλειά σου». Ο μαγικός αριθμός 207 έφτασε στα χέρια μου. Το κίνημα αλληλεγγύης μόλις μου είχε χτυπήσει φιλικά την πλάτη. Τελικά, σκέφτηκα, πως το ποτήρι δεν είναι πάντα μισοάδειο- όπως έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε. Μήπως δεν είναι μία τέτοια κίνηση αλληλεγγύης όταν το διερχόμενο αυτοκίνητο «παίζει» τα φώτα προειδοποιώντας σε ότι λίγο πιο κάτω περιμένουν αστυνομικοί με ραντάρ στα χέρια έτοιμοι να σε γράψουν; «Δώσε το επικυρωμένο εισιτήριο σε άλλον επιβάτη»: αλλά και η τελευταία αυτή μόδα είναι η απόδειξη της αλληλοβοήθειας που φαίνεται να φουντώνει στη χώρα μας. Υπάρχουν κι άλλα πολλά τέτοια παραδείγματα που δεν πρόλαβα να σκεφτώ, αφού στην οθόνη εμφανίστηκε το 207. Ζήτω το κίνημα της αλληλεγγύης!

Περασμένα

Σαν υπόκωφος βρασμός στα σωθικά της τυραννισμένης πόλης, η δουλειά για το Κτηματολόγιο συνεχίζεται. Γέροι και άλλοι αναξιοπαθούντες στήνονται καρτερικά στην ουρά των τραπεζών, μετά στα γραφεία του Κτηματολογίου, ακόμα και τα φωτοτυπάδικα έχουν δουλειές με φούντες στο κατακαλόκαιρο. Ε, να μην αρνηθούμε τις κτήσεις και τις κατακτήσεις μας, με ιδρώτα τις αποκτή- σαμε, με ιδρώτα τις καταγράφου- με. Μπορεί γι΄ αυτό να το όρισαν στην περίοδο της ζέστης, συμβολικά. Πολύ ψυχολόγοι οι γραφειοκράτες μας. Υπάρχουν μερικοί που ζητάνε κατανόηση και κάθονται να περιμένουν στις καρέκλες, όσοι έχουν άσπρα μαλλιά έχουν κατακτήσει το προνόμιο, έστω κι αν τους το παραχωρούν οι άλλοι με μεγάλο ζόρι. Οι γυναίκες παραδέχονται πιο δύσκολα την ηλικία τους, αλλά αν το κάνουν, όπως αυτή η ασπρομάλλα με τα λαμπερά μάτια που βρέθηκε σε μια καθιστή παρέα συνομήλικων ανδρών, αφήνονται στην ευχαρίστηση αυτή με πάθος. Τα μάτια της λάμπουν επειδή θυμάται την ίδια αυτή γειτονιά, που βασανιστικά καταγράφεται, όπως ήταν χρόνια πριν, αλλά τότε κανείς δεν είχε την πρόνοια να την καταγράψει. Θυμάται σπίτια με κήπους και αυλές, όπου κατάβρεχαν το απόγευμα και δρόσιζε, περιγράφει κεραμικά στολίδια σε στέγες και ζωγραφισμένα αετώματα σε σπίτια μικροαστικά που παρίσταναν κάτι άλλο, αλλά όχι για καιρό: γρήγορα χρειάστηκε να γκρεμιστούν, να γίνουν πολυκατοικίες, να πάρει κάθε παιδί ένα κομμάτι περιουσίας. Δεν ήταν μόνο η ασπρομάλλα νέα τότε και ωραιότερη, ήταν και η γειτονιά καλύτερη, πιο δροσερή, πιο ανεβασμένη κοινωνικά, πιο αγαπημένη από τους κατοίκους της. Αλλά όλα αυτά δεν καταγράφηκαν ποτέ, σε κανένα κτηματολόγιο. Πάνε καλιά τους, από το φτενό χώμα της Αττικής είναι σαν να ξεφύτρωσαν απευθείας οι πυκνές πολυκατοικίες που τους έλαχε η τιμή να καταγράφονται, λες και δεν υπήρξε πριν από αυτές τίποτα να κατοικήσει κανείς.

Γενκά κι αορίστως............

Πιστοί έχουν στείλει μέχρι τώρα γύρω στα 6.000 e-mail στην Παναγία της Τήνου! Να δω την Παναγία να δημιουργεί και... «facebook» στο Διαδίκτυο και να πιστέψω στα θαύματα! Όσο για τα πιθανά spam e-mail που ίσως κάποιοι θα στείλουν στην Παναγία, είμαι βέβαιη: Ο αποστολέας τους θα είναι ο ίδιος ο... Σατανάς! Αποφυλάκιση, για λόγους ανηκέστου βλάβης της υγείας του, ζητάει ο δικτάτορας Ιωαννίδης. Μακάρι και τα θύματά του να μπορούσαν να ζητήσουν Ανάσταση για λόγους «ανηκέστου» βλάβης της υγείας τους...! Ο Ιωαννίδης τον καιρό της παντοδυναμίας του, αποκαλούνταν και ο αόρατος δικτάτορας. Δυστυχώς, τέτοιες μέρες της επετείου του Αττίλα, βλέπουμε στην τηλεόραση κάποια προκλητικά φαντάσματα του παρελθόντος τύπου Παττακού και Πλεύρη, να βγαίνουν να μιλάνε και να είναι απολύτως ορατά! «Αυτά κάνετε και θα σας ξαναδέσουν», απείλησε σε τηλεοπτικό πάνελ ο Κώστας Πλεύρης. Κύριε Πλεύρη, μ΄ αυτό το πλευ ρό να κοιμάστε...! Κέρδισαν την ονομασία «Λεσβίες» οι ανά τον κόσμο ομοφυλόφιλες γυναίκες, με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Έτσι τους έφυγε ο εφιάλτης να ψάχνουν για άλλα ονόματα του τύπου «Νέες Λεσβίες». Ομοφυλόφιλες γυναίκες της Πρώην Δημοκρατίας της Μυτιλήνης», «Γυναίκες της Άνω Λέσβου», «Γυναίκες της Νέας Λέσβου», κ.λπ...! Όποιοι γύρισαν την ταινία «Μάμμα Μία» σε ελληνικό νησί, φαίνεται πως αγνοούν εντελώς την ελληνική πραγματικότητα. Στην ταινία, τρεις πιθανοί πατεράδες διεκδικούν έστω το 1/3 μιας πιθανής κόρης. Όμως όλο τον χειμώνα ζήσαμε την περίπτωση ενός καλλιτέχνη- πατέρα, που αμφισβητούσε την πατρότητα ενός παιδιού...! «Father κανένας!». Την εναλλακτική ιατρική εξασκούσε ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, όσα χρόνια κρυβότανε. Αλλά και ως πρόεδρος των Σερβοβόσνιων με τις γενοκτονίες και τα άπειρα εγκλήματα που διέπραττε, εξασκούσε ένα εί δος «εναλλακτικής ζωής»! Πριν καν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου, οι Έλληνες πρωταθλητές άρχισαν τα ρεκόρ. Πρώτος ο Κώστας Κουκοδήμος, που μέσα σε λίγους μήνες έκανε το μακρύτερο άλμα. Πήδηξε έξω από τη Νέα Δημοκρατία και ξαναπήδηξε μέσα σ΄ αυτήν, μ΄ ένα άλμα που θα μείνει στην Ιστορία. Και χωρίς ντοπάρισμα! Και άλλη μεγάλη φυτεία με χασισόδενδρα ανακάλυψε η Αστυνομία. Τελικά, φαίνεται ότι τα μόνα δένδρα που ευδοκιμούν αλλά και δεν καίγονται στην Ελλάδα, είναι τα χασισόδενδρα... Μήπως αν αποφασίζαμε να τα καλλιεργούμε νόμιμα, θα αυξάναμε τη χλωρίδα της χώρας μας; Το ρομποτικό σύστημα «Da Vinci» εγκαινιάσθηκε και θα αρχίσει να εφαρμόζεται στα χειρουργεία του Λαϊκού Νοσοκομείου. Μακάρι να λειτουργήσει καλά, αν και στην Ελλάδα που ζούμε, φοβάμαι ότι και τα ρομπότ μπορεί να συνδικαλιστούνε και να απεργούνε, ζητώντας ανθρώπινες αμοιβές και πολυήμερες άδειες το καλοκαίρι...! Καλοκαιράκι και οι γιατροί φεύγουν διακοπές. Μαζί τους όμως φεύγουν και κάποια χειρουργεία, όπως και κάποια κρεβάτια νοσοκομείων. Μόνο αυτές οι άτιμες οι αρρώστιες δεν λένε να το κουνήσουνε απ΄ εδώ...! Ο υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος και η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη- Πετραλιά, συνεργάζονται για την καθιέρωση ηλεκτρονικής κάρτας υγείας. Άμα μας βρίσκουν έστω και ηλεκτρονικά κρεβάτια νοσηλείας το καλοκαίρι, καλά θα ΄ναι... Πράσινο φως για την καύση των νεκρών έδωσε η Πολιτεία. Ενώ η καύση των ζωντανών γίνεται τώρα και τόσα χρόνια, χωρίς καν σχετικό Προεδρικό Διάταγμα...! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι καθαρές ακτές μας βραβεύονται με γαλάζιες σημαίες. Άραγε στη μέτρηση των «off shore» (ακτών μας) θα βγαίνανε περισσότερες οι γαλάζιες ή οι πράσινες σημαίες;

Έπιασαν τον δολοφόνο

Στα χέρια της Αστυνομίας βρίσκεται ο άνθρωπος που πριν από περίπου ενάμιση μήνα σκότωσε τον ηθοποιό Νίκο Σεργιανόπουλο. Όπως έγινε γνωστό αργά χθες το βράδυ, πρόκειται για έναν άνδρα ηλικίας περίπου 30 ετών, ο οποίος, όπως έχει πει στην Αστυνομία, κατάγεται από τη Γεωργία. Έως αργά χθες, ο φερόμενος ως δολοφόνος του 56χρονου ηθοποιού δεν είχε ομολογήσει την πράξη του, ούτε και τους λόγους που τον οδήγησαν στο άγριο έγκλημα. Ωστόσο, οι πληροφορίες από την Αστυνομία ανέφεραν ότι έχουν ταυτοποιηθεί τόσο τα δακτυλικά του αποτυπώματα στο σπίτι του άτυχου Νίκου Σεργιανόπουλου, στο Παγκράτι, όσο και γενετικό υλικό του δράστη. Ο φερόμενος ως δολοφόνος του ηθοποιού ήταν μεταξύ εκείνων που είχαν προσαχθεί από τις πρώτες ημέρες μετά την άγρια δολοφονία και στη συνέχεια είχε τεθεί σε διακριτική παρακολούθηση, μέχρι τη στιγμή που η Αστυνομία ταυτοποίησε τη βιολογική του ταυτότητα, αλλά και τα αποτυπώματα. Σύμφωνα με πληροφορίες σύχναζε στα στέκια του αγοραίου έρωτα, αλλά δεν είχε γίνει έως αργά χθες γνωστό αν είχε συναντηθεί κι άλλες φορές με τον Νίκο Σεργιανόπουλο πριν από το μοιραίο βράδυ. Ο συλληφθείς κρατούσε απολύτως αρνητική στάση κατά την ανάκριση, σε βαθμό που η Αστυνομία να αμφισβητεί ακόμη και τη δήλωσή του ότι κατάγεται από τη Γεωργία. Ωστόσο, τα στοιχεία εις βάρος του είναι αναμφισβήτητα και θεωρείται θέμα χρόνου να ομολογήσει την πράξη του και να μιλήσει για τις συνθήκες δολοφονίας με απανωτές μαχαιριές στο σώμα του δημοφιλούς ηθοποιού. Επίσημες ανακοινώσεις αναμένεται να γίνουν το μεσημέρι.

Καλοκαιρινό διάβασμα

Φταίνε οι κακές συνήθειες, το καλοκαιρινό διάβασμα. Πώς μου ήρθε και άπλωσα το χέρι σε ένα βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου, τι παράξενη καλοκαιρινή επιθυμία ήταν κι αυτή; Όπως σε πιάνει καμιά φορά λιγούρα για παστό ή για κάτι πολύ γλυκό με σοκολάτα, το απόγευμα, κάτι ανεξήγητο τέλος πάντων. Κι εκεί που διάβαζα προσπαθώ- ντας να νυστάξω κάτω από το αεράκι του ανεμιστήρα και να χαλαρώσει λίγο το βασανισμένο μου κορμί, πέφτω στην εξής φράση: «Έμενε στη γειτονιά και μια Σλαβομακεδόνισσα...». Μπα, από τη νύστα θα είναι λέω, κάνουν τα μάτια μου πουλάκια. Κοιτάζω το ταβάνι, ο ανεμιστήρας ανακατεύει τη ζεστή ατμόσφαιρα του δωματίου. Ξανακοιτάω το βιβλίο, η φράση είναι ακόμα εκεί. Κάτσε, λέω, πώς την έπαθε έτσι ο μακαρίτης; Δεν το ήξερε ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» και νυν πλέον «Μacedonians» παγκοσμίως, χάρη στις άοκνες ελληνικές προσπάθειες, για απλοποίηση όλων των γλωσσών (εκτός από τη δική μας που την στραμπουλάμε όλο και περισσότερο με Πουγουδουμού, ψευδοκράτη, ψευδομουφτήδες και άλλα περίπλοκα, αλλά εμάς αυτά δεν μας φοβίζουν, είμαστε λαός των μεγάλων λέξεων, των ωραίων και των αληθινών, έστω κι αν έχουν συνθετικό το ψεύδος); Αλλά, πάλι, ο Ιωάννου πέθανε τον χειμώνα του ΄85, ίσως τότε να υπήρχαν ακόμα, να είχαν ξεμείνει μερικοί στη Θεσσαλονίκη, ένα είδος υπό εξαφάνιση, κάτι σαν τα πάντα στην Κίνα... ποιος ξέρει; Ανακατωσούρας ο καημένος κι είχε τόση φιλοπατρία, πού να ήξερε ότι χρησιμοποιούσε μερικά χρόνια πριν λέξεις που επρόκειτο να εκλείψουν μαζί με ανθρώπους που δεν υπάρχουν, η λογοτεχνική φαντασία δεν φτάνει τις περιπλοκές τής πραγματικότητας. Ας διαβάσω καλύτερα κανένα αστυνομικό, ίσως ονειρεύομαι, σαν τη κυρά αυτή, τη Σ.......σα, η οποία έβλεπε όνειρα στο συγκεκριμένο διήγημα.

Τα ράφια είναι γεμάτα σωτήρες

Είσαι μάνα και δεν προλαβαίνεις να δεις το παιδί σου. Έχεις πεθερά τις επτά θανάσιμες, συμπυκνωμένες σε μία. Έχεις πτυχίο λογιστή, αλλά θες να μοστράρεσαι ως μάνατζερ. Θες να κόψεις το κάπνισμα και επειδή αγχώνεσαι που δεν τα καταφέρνεις, ανάβεις άλλο ένα, για να χαλαρώσεις. Θες να χάσεις 20 κιλά για να είσαι κομψή στον γάμο της ξαδέλφης την ερχόμενη εβδομάδα. Θες να γίνεις πιο ευτυχισμένος, πιο ώριμος, πιο έξυπνος. Θες να σώσεις τον γάμο σου. Για όλα υπάρχει λύση. Γραμμένη από διακεκριμένους ερευνητές σε τόνους χαρτιού και σε εκατομμύρια βιβλία. Όταν τα πρωτοείδα στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου, απόρησα. Στην αρχή, ποιος τα γράφει όλα αυτά. Και αφού περιπλανήθηκα για ώρα ανάμεσα σε δόκτορες και ειδικούς από πανεπιστήμια όλου του κόσμου- υπάρχουν τόσοι ειδικοί ρε παιδί μου;- άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος τα διαβάζει. Διέθεσα ένα τεταρτάκι καθισμένος διακριτικά σε μια γωνιά κεντρικού βιβλιοπωλείου και περίμενα. Και δεν άργησαν να σκάνε μύτη οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι. Και άλλος να διαλέγει πώς θα χρησιμοποιήσει καλύτερα τον εγκέφαλό του, άλλος να προσπαθεί να δει πώς θα σώσει τον γάμο του, μια κυρία να ψάχνει συμβουλές για το πώς θα μπορεί να είναι σωστή μάνα μέσα σε ένα τέταρτο... Την πλησιάζω διακριτικά και τι ρωτώ με συνωμοτικό ύφος: «Είναι καλό;». «Φοβερό! Είχα διαβάσει και το άλλο για το πώς θα γίνω ευτυχισμένη σε έναν μήνα». «Και γίνατε;», ρωτάω με άγχος ότι εδώ έχει λαβράκι. «Η δρ.... (κάτι που δεν έπιασα) υποστηρίζει πως θέλει χρόνο. Προσπαθώ να είμαι χαλαρή, να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, να συζητώ το κάθε μου πρόβλημα και να μην εκνευρίζομαι με το παραμικρό». Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όσο δεν χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλό μας τόσο θα χρειαζόμαστε δόκτορες να μας δίνουν συμβουλές. Και όσο θα διαθέτουμε τον ελάχιστο χρόνο που έχουμε, για να διαβάζουμε πώς θα γίνουμε καλύτεροι σύντροφοί και γονείς, αντί να τον διαθέτουμε στους αγαπημένους μας, το αυτονόητο θα διδάσκεται, οι λύσεις θα παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες και τα ράφια θα γεμίζουν σωτήρες.

Πέτρα και πανί

Το φεγγάρι μοιάζει να κρέμεται από το ψηλό κατάρτι του ιστιοφόρου στο μικρό νησιώτικο λιμάνι. Όπως κάθε φορά που βλέπουμε όμορφο σκαρί, στεκόμαστε να το θαυμάσουμε και εμεις τα αγόρια της παρέας υπολογίζουμε μήκος και ύψος. Πάντα θαυμάζω εμας, τα αγόρια της παρέας ,όταν κάνουμε τέτοιους υπολογισμούς. Επιπλέον, βρίσκουμε το σωστό αποτέλεσμα, πράγμα που ίσως βοηθάει να ονειρεύεται κανείς ταξίδια εναλλακτικά, με την ενέργεια του αέρα, μέρες ολόκληρες στη θάλασσα με το δέρμα να ψήνεται, τα μαλλιά να ξανθαίνουν... Τι καλέσματα φυγής τα γραφικά λιμανάκια, με τις σημαίες ιστιοφόρων να προκαλούν, με λυγερούς ανθρώπους από μέρη μακρινά να κυκλοφορούν σε στενά καταστρώματα και μαδέρια, να πατάνε το πόδι στο ίδιο μουράγιο που έφτασες κι εσύ με το πλοίο της γραμμής και να κάθονται στο ίδιο ουζερί για μεζεδάκια. Μόνο που η θάλασσα δεν φαίνεται, διπλή σειρά πολυτελών αυτοκινήτων σε θηριώδη μεγέθη έχουν παρκάρει κολλητά και εμποδίζουν το πάντα επίκαιρο θέαμα του φεγγαριού όταν καθρεφτίζεται στα νερά. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, να μη γινόμαστε πολύ ρομαντικοί, μετά η επιστροφή δημιουργεί νευρικό κλονισμό. Το νησί έχει γεμίσει πέτρινα εξοχικά, δεν ξεχωρίζουν καθόλου στο τοπίο, ας είναι καλά οι Αλβανοί μαστόροι που δούλευαν ακόμα την πέτρα την εποχή που οι Έλληνες μπορούσαν να αποκτούν μαζικά δεύτερη κατοικία. Τα πανιά και τα κατάρτια σε καλούν σε περιπέτειες, η αρμολογημένη πέτρα σε καλεί σε εγκατάσταση. Υπέροχα νησιά των αντιφάσεων. Δεν προλαβαίνουμε να διαλέξουμε, μπαίνουμε ξανά σειρά στο πλοίο της γραμμής και πίσω στον φούρνο.

Λεσβίες με το νόμο...

Απέρριψε το Μονομελές Πρωτοδικείο την προσφυγή κατοίκων της Λέσβου με την οποία ζητούσαν την αποκλειστική χρήση του όρου "λεσβία" για τον προσδιορισμό καταγωγής από το νησί "Απανταχού γης οι λεσβίες" μετά την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου το οποίο απέρριψε την προσφυγή τριών κατοίκων της Λέσβου με την οποία ζητούσαν να μην χρησιμοποιούνται οι όροι ''Λέσβιος", ''Λεσβία '' , ''Λεσβιακός'' , ''Λεσβιακή'', ως προσδιορισμός ατόμων με ιδιαίτερη σεξουαλική συμπεριφορά. Οι κάτοικοι είχαν στραφεί κατά του σωματείου Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ) και υποστήριζαν ότι οι επίμαχοι όροι ως υποδηλωτικοί σεξουαλικών προτιμήσεων προσβάλλουν την προσωπικότητά τους. Το δικαστήριο με απόφασή του, απέρριψε την αίτηση κρίνοντάς τη ως μη νόμιμη λόγω έλλειψης ασφαλιστέου δικαιώματος. Οπως αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης, οι λέξεις Λέσβιος, Λεσβίας, Λέσβιο και Λεσβιακός, Λεσβιακή, Λεσβιακό δεν αποτελούν σύμβολα μέσω των οποίων εξατομικεύεται ο καθένας, δεν αποτελούν στοιχεία της ανθρώπινης ιδιότητας, ούτε συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των συντελεστών εκείνων που καθορίζουν την ατομικότητα κάθε προσώπου. Επιπλέον, όπως αναφέρεται, οι επίμαχες λέξεις δεν αποτελούν όνομα και ούτε στοιχείο έκφανσης της προσωπικότητας.

Κραυγή αγωνίας από τα νησιά

ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ξέφραγο αμπέλι είναι τα θαλάσσια σύνορά μας. Δουλέμποροι, λαθρομετανάστες, έμποροι ναρκωτικών και πάσης φύσεως κακοποιοί κυκλοφορούν ελεύθερα στο Αιγαίο και δημιουργούν τεράστια προβλήματα ιδίως στα μικρά ελληνικά νησιά. Δεν γίνεται κανένας έλεγχος, δεν υπάρχει καμία αστυνόμευση. Και αυτό εκμεταλλεύονται κυρίως οι Τούρκοι δουλέμποροι και βρίσκουν την ευκαιρία να μεταφέρουν καθημερινά δεκάδες λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Μόνο φέτος προς τη Δωδεκάνησο έχουν διακινηθεί από τα απέναντι τουρκικά παράλια περίπου 3.000 λαθρομετανάστες, ο δε αριθμός τους αναμένεται ν΄ αυξηθεί σημαντικά, αφού έχουν συγκεντρωθεί εκεί χιλιάδες που είναι έτοιμοι να «εισβάλουν» στα νησιά. Και επειδή γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πλέον καμιά φύλαξη, οι λαθρομετανάστες έρχονται με βαλίτσες, ορισμένοι δε μεταφέρουν και τα... λάπτοπ τους! Φυσικό είναι ο τεράστιος αυτός αριθμός να δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα στα μικρά νησιά (Αγαθονήσι, Αρκιούς, Ψέριμο, κ.λπ.) όπου ο ντόπιος πληθυσμός είναι μικρότερος από τους λαθρομετανάστες που καθημερινά καταφθάνουν εκεί και οι κάτοικοι αναγκάζονται να τους φιλοξενούν για αρκετές ημέρες μέχρι την ημέρα που θα περάσει πλοίο για να τους παραλάβει και να τους μεταφέρει στα «οργανωμένα» κέντρα υποδοχής. Γίνεται πολύς λόγος στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση για νησιωτικές πολιτικές και φύλαξη των θαλάσσιων ευρωπαϊκών συνόρων. Πρόκειται για κούφια λόγια. Τίποτα δεν γίνεται. Δεν υπάρχουν σκάφη του Λιμενικού Σώματος για να περιπολούν στις θάλασσές μας. Και εάν υπάρχει και κανένα σκάφος σε κάποιο νησί, συνήθως θα είναι ή χαλασμένο ή θα το έχουν βγάλει στη στεριά. Οι κάτοικοι από τα νησιά, όπως τη Σύμη, τους Λειψούς, την Πάτμο, φωνάζουν γιατί σε έκτακτες περιπτώσεις δεν υπάρχει πλοίο να κάνει π.χ. τη μεταφορά ενός ασθενούς. Και συνήθως επιστρατεύονται καΐκια ή ψαρόβαρκες γι΄ αυτές τις δουλειές, με αποτελέσματα συνήθως τραγικά. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις των ακριτών για γιατρούς, νοσοκόμους, εκπαιδευτικούς, λιμενικούς, αστυνομικούς, ώστε να μπορέσουν να νιώσουν και αυτοί ασφαλείς, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες. Φωνή βοώντος... Δυστυχώς έχουμε ένα κράτος που είναι παραπληγικό και πάσχει από τύφλωση και κώφωση. Δεν βλέπει όσα συμβαίνουν στα νησιά και δεν ακούει τις κραυγές αγωνίας των κατοίκων τους.

Αναχωρήσεις

Στην αποβάθρα, κάτω από τον καυτό ήλιο, στεκόμαστε οι ταξιδιώτες μέσα σε ευλαβική σιγή. Οι υποψήφιοι ταξιδιώτες θα έπρεπε να πω. Φυσάει τόσο δυνατά και είναι τόσο γυμνή η προβλήτα, τόσο πολύ κουνιούνται τα υπόστεγα και βροντοχτυπάνε, τόσο αυστηρό ύφος έχουν οι λιμενικοί, να είναι λιμενικοί; Κάτι πολύ σπουδαίο είναι στα σίγουρα, δίνουν παραγγελίες χωρίς να μας κοιτούν, συνοφρυω- μένοι, θυμωμένοι σχεδόν που τους ενοχλούμε θέλοντας να χρησιμοποιήσουμε το καράβι τους για να πάμε στα νησιά. Αλλά μήπως φταίμε εμείς γι΄ αυτό; Μας παρέσυρε παιδιόθεν η ποίηση, Ελύτης, Γκάτσος, βάλε και τον Καζαντζάκη προηγουμένως με τη διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ταξιδεύεις στο Αιγαίο. Θα είχε πει και για το Ιόνιο, δεν μπορεί. Υπάρχει διάχυτος ένας φόβος, θα μας πάρει το καράβι; Θα μας χωρέσει; Πληρώσαμε τα εισιτήρια διπλάσια από όσο είχαμε δώσει την τελευταία φορά, αλλά αυτό δεν είναι εγγύηση. Μάλλον ανασφάλεια μάς προκαλεί, φτάνουν τόσα; Μήπως πρέπει να προσφέρουμε κάτι ακόμα, μια εγγύηση, ένα βιογραφικό, ότι είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν έχουμε κακό σκοπό ταξιδεύοντας. Μη μας βλέπετε σαν πειρατές, άλλαξαν οι καιροί και οι αιώνες, σκοπεύουμε να τιμήσουμε τις ταβέρνες, να πληρώσουμε τα μπαρμπούνια στην τιμή που θα μας ορίσουν, ομοίως και τη χωριάτικη. Αφήστε μας να ανέβουμε στο πλοίο. Θα εκτελέσουμε όσο καλύτερα μπορούμε την άσκηση παρκαρίσματος μέσα στην κοιλιά του φεριμπότ με τον άγριο παρκαδόρο να δοκιμάζει τις ικανότητές μας στο απαλό άγγιγμα της λαμαρίνας του διπλανού χωρίς να τη γρατζουνίσουμε. Θα βολευτούμε όπως όπως στα σαλόνια και στα αλώνια του καταστρώματος. Θα είμαστε προσεκτικοί και φρόνιμοι. Και δεν θα το ξανακάνουμε, το υποσχόμαστε. Ίσως αυτό να είναι η μόνη λύση.

διακοπές στην Αθήνα

Διακοπές χωρίς βαλίτσες, ακτοπλοϊκά εισιτήρια και ταλαιπωρία στα λιμάνια μπορούν να κάνουν όσοι Αθηναίοι δεν καταφέρουν να φύγουν από την πρωτεύουσα φέτος το καλοκαίρι. Φορώντας άνετα ρούχα, γυαλιά ηλίου και κρατώντας τη φωτογραφική τους μηχανή μπορούν να ζήσουν για λίγο σαν τουρίστες στην ίδια τους την πόλη. Oικονομικοί και επαγγελματικοί κυρίως είναι οι λόγοι που θα κρατήσουν αρκετούς Αθηναίους το φετινό καλοκαίρι στο σπίτι τους. Ακόμη και οι πιο τυχεροί που θα καταφέρουν να αποδράσουν σε κάποιο νησί, δεν θα λείψουν περισσότερο από 10 ημέρες. Είναι ωραία τον Αύγουστο εδώ. Η Αθήνα είναι άδεια και υπάρχουν τόσα πολλά να κάνει κανείς, που όλο τον υπόλοιπο χρόνο αγνοούμε. Τι όμως μπορεί να κάνει ένας Αθηναίος που ξέμεινε στην πρωτεύουσα; Όπως λένε οι ταξιδιωτικοί πράκτορες, «απλά τον τουρίστα»! Με τη μόνη διαφορά ότι θα ξοδέψει λιγότερα από έναν Ευρωπαίο επισκέπτη, αφού τα θέματα της μετάβασης και της διαμονής είναι ήδη λυμένα. Στις πλαζ της Αττικής. Τουρίστας χωρίς βουτιές στη θάλασσα δεν γίνεται. Έτσι, για να αισθανθούν οι Αθηναίοι ότι κάνουν πραγματικές διακοπές σε κάποιο νησί, είναι να επισκεφθούν τις παραλίες της Αττικής, οργανωμένες ή ελεύθερες. Στην πρώτη περίπτωση, παραλίες όπως της Βούλας ή του Αστέρα Βουλιαγμένης είναι ιδανικές. Μπορούν να διασκεδάσουν με θαλάσσια σπορ και νεροτσουλήθρες για μικρούς και μεγάλους, και να κάνουν τα μακροβούτια τους υπό τους ήχους μουσικής. Όσοι πάλι θέλουν να στήσουν την ομπρέλα τους σε μια ελεύθερη παραλία, η ακτογραμμή της Αττικής κρύβει κολπίσκους και μικρές παραλίες, όπως αυτές στον Ωρωπό, τον Κάλαμο και στη δυτική πλευρά του νομού, όπως η Ψάθα και το Πόρτο Γερμενό. Υπάρχει πάντα και η επιλογή μιας βουτιάς στις πισίνες των αθηναϊκών ξενοδοχείων. Η πόλη κρύβει πολλές εκπλήξεις που οι Αθηναίοι όμως δεν έχουν τον χρόνο να ανακαλύψουν. Έτσι, μια επίσκεψη στην Ακρόπολη, ψώνια στα καταστήματα με τα σουβενίρ στο Μοναστηράκι, φαγητό στη γραφική Πλάκα αλλά και βόλτα στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο θα πρέπει απαραιτήτως να μπουν στη λίστα των Αθηναίων... τουριστών. Βόλτα στην Ακρόπολη. Είναι μια καλή ευκαιρία να επισκεφθεί κανείς την Ακρόπολη με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Δεν είναι πολλοί πάντως οι Αθηναίοι που έχουν ανέβει στον Ιερό Βράχο. Μια βόλτα στην Αρχαία Αγορά και μια επίσκεψη στο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως ή σε αυτό στη Στοά Αττάλου είναι ιδανικά. Ο επισκέπτης θα δει την Ακρόπολη, το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως, θα περιηγηθεί στην Αρχαία Αγορά, τον Κεραμεικό και τη Ρωμαϊκή Αγορά. Οι ξένοι τουρίστες, όπως προσθέτει, όταν έρχονται στην Αθήνα, δεν ξεχνούν να επισκεφθούν τα μουσεία. Γιατί όχι και οι κάτοικοι της πρωτεύουσας; Όσοι θέλουν να ζήσουν ακόμη πιο... τουριστικά, δεν έχουν παρά να πάρουν το λεωφορείο του ΟΑΣΑ «Αξιοθέατα της Αθήνας». Το αστικό λεωφορείο ξεκινώντας καθημερινά από την οδό Βασιλέως Ηρακλείου στο Αρχαιολογικό Μουσείο περνά από όλα τα αξιοθέατα της πρωτεύουσας: Ψυρή, Κεραμεικό, Μοναστηράκι, Πλάκα, Ακρόπολη, Ναό Ολυμπίου Διός. Ξεναγός; Τα ηχογραφημένα μηνύματα που πληροφορούν τους τουρίστες για κάθε μνημείο και περιοχή, κι όλα αυτά με μόλις 5 ευρώ.

Τηλεφωνικές προσφορές...

Δυο φορές χτύπησε το τηλέφωνο χτες το πρωί, και οι δυο ήταν για να μου πουλήσουν «πακέτα» υπηρεσιών που με συμφέρουν, με συμφέρουν πάρα πολύ λέει (κυρίως αν δεν μπω στον κόπο να ψάξω τις λεπτομέρειες). Το πάγιο μόνον 20 ευρώ τον μήνα και τρέχουν και με μαζεύουν αν τρακάρω και μου πληρώνουν και το νοσοκομείο- κούφια η ώρα, πρωινιάτικα. Και δώρο ένας μασέρ μία φορά τον μήνα για εντριβές στην πλάτη, αν θέλω. Αν δεν θέλω, μπορώ να διαλέξω μεταξύ ενός λάπτοπ (πολύ καλή μάρκα) ή ενός ζευγαριού βατραχοπέδιλων, νέας εποχής, που πάνε μόνα τους. Δηλαδή, τα βάζω μπρος, βουτάω στην Αίγινα και βγαίνω Αγκίστρι. Με εγγύηση μέχρι 7 Μπωφόρ (μετά κολλάνε). Και με δυνατότητα επιλογής μεταξύ τριών χρωμάτων. Αν απαντήσω μέσα σε τρεις μέρες. Παύση απ΄ την πλευρά μου. Κόκαλο. Την προηγούμενη φωνή την ξεφορτώθηκα αμέσως, γιατί ήταν αντιπαθέστατος ο τόνος της και με έπιασε και στον ύπνο (όπου τελικά λειτουργώ πιο αυθόρμητα). Το αντιπαθώ το τηλεφωνικό ψάρεμα, αλήθεια το λέω, ακούω τη φωνή μου και δεν τη γνωρίζω (τόση ξινίλα, πού την βρίσκω;) και πάλι προσπαθώ να το συγκρατήσω το πολύ ξινό, να μην το πληρώσει και η υπάλληλος- υπάλληλος είναι κι αυτή, προσπαθεί, τι να κάνει; Κι εκεί, μεταξύ ψυχοπονιάρικου και ευγένειας, πρωινού ξυπνήματος σε άδειο σπίτι και ζέστης, αφήνομαι κι ακούω ολόκληρο το «ποίημα» και προς στιγμήν μένω μετέωρoς, κεραυνόπληκτος, λες και το βατραχοπέδιλο βρήκε φλέβα που πάλλεται, παλλόταν από πάντα και δεν του ΄χα δώσει σημασία. Αυτή η φλέβα θα με φάει. Το έντονο τικ τακ της. Το ξύπνημα σε όλα αυτά που θέλω και δεν θέλω, ταυτόχρονα. Το έτσι και το αλλιώς, μαζί. Και εναντίον όλων εκείνων που προσφέρουν χωρίς να τους ζητήσω και ευάλωτη στην προσφορά, μαζί. Και εκείνη που έχει άποψη και δεν υπάρχει περίπτωση να μασήσει και χάνος, μαζί. Και των επικίνδυνων καταδύσεων και του... καναπέ, μαζί. Αυτό το θολό εντός μου, αυτή την αμηχανία στη φωνή, την πιάνει η εταιρεία και είναι ό,τι καλύτερο για τα νέα προγράμματα που προσφέρει τηλεφωνικά. Πάρτε αργότερα (της λέω). Μεταξύ 5-8 (που θα λείπω). Προς το παρόν, πάω να κάνω έναν καφέ και να ανοίξω την εγκυκλοπαίδεια στο γράμμα «ψ». Ψυχώ. Κι αυτό δεν έχει σχέση με τον Χίτσκοκ.

Που παμε?

Παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας¶νθρωποι που ζουν στα παγκάκια Μετανάστες που φυλακίζονται και απελαύνονται Παιδιά χωρίς πιστοποιητικό γέννησης Πολιτικοί πρόσφυγες που δεν παίρνουν ποτέ πολιτικό άσυλο Εργαζόμενοι ανασφάλιστοι με μισθούς πείνας Έμποροι ναρκωτικών κάνουν διακοπές πολυτελείας και οι χρήστες μαθαίνουν στη φυλακή τα σκληρότερα ναρκωτικά Οι γυναίκες επιστρέφουν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς πατέρας – σύζυγος με την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου Οι διακρίσεις απέναντι στο νόμο ανάλογα με τη σεξουαλική προτίμηση, το θρήσκευμα, την εθνικότητα αυξάνονταιΗ φύση εκδικείται για τη λεηλασία και τo βιασμό τηςΕμείς σΆ αυτή τη βαρβαρότητα απαντάμε με την ανιδιοτελή συμμετοχή μας στα κοινωνικά κινήματα και αναζητούμε δρόμους κοινού αγώνα με συλλογικότητες και πολίτες που αντιστέκονται στον εργασιακό μεσαίωνα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το ρατσισμό και τις διακρίσεις.

Το νερό χάνεται

Όλο και πιο κοντά στον εφιάλτη Είναι κοινό μυστικό ότι η κατάσταση με το νερό στην Ελλάδα πηγαίνει κάθε χρόνο από το κακό στο χειρότερο. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, κάτω από την επίδραση και των συνθηκών της κλιματικής αλλαγής, το πρόβλημα τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Η σημαντική ταπείνωση της στάθμης των υπόγειων νερών, η εξάντληση των υδατικών αποθεμάτων σε ταμιευτήρες, ποταμούς και πηγές, η εξαφάνιση λιμνών και σημαντικών υγροτόπων, καθώς κι η υφαλμύρωση των παράκτιων υδροφορέων κατά μήκος της ακτογραμμής, αποτελούν σημάδια μιας πορείας που δυστυχώς, δεν έχει επιστροφή. Αν στην ποσοτική, προστεθεί και η ποιοτική υποβάθμιση του νερού που έχει απομείνει, ολοκληρώνεται η εικόνα μιας γενικευμένης περιβαλλοντικής καταστροφής. Το πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι τα υδατικά ισοζύγια στις υδρολογικές λεκάνες της επικράτειας έχουν από καιρό διαταραχθεί. Με αποτέλεσμα εκτός των ανανεώσιμων, να καταναλώνεται εδώ και χρόνια κι ένα σημαντικό μέρος των μόνιμων υδατικών μας αποθεμάτων. Ένα μεγάλο μέρος δηλαδή του νερού που κάθε χρόνο ξοδεύεται σε διάφορες χρήσεις, δεν πρόκειται να αναπληρωθεί ποτέ. Η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στις υδροβόρες αναπτυξιακές δραστηριότητες. Με πρώτη ασφαλώς την αγροτική, που απορροφά το 85% του ετήσια καταναλισκόμενου νερού. Η επί χρόνια συντήρηση μιας οικονομικής ανάπτυξης που δεν υπήρξε ποτέ συμβατή με τη φέρουσα ικανότητα της ελληνικής γης, έχει σήμερα ολέθρια και δυστυχώς μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Σε μια τέτοια, ήδη επιβαρημένη κατάσταση, προστέθηκαν τελευταία κι οι επιπτώσεις που συνοδεύουν την παγκόσμια, λόγω υπερθέρμανσης, απορρύθμιση του κλίματος. Που για τη δική μας περιοχή της Μεσογείου, παίρνει τη μορφή της αύξησης της συχνότητας των ακραίων φαινομένων. Στο εξής, τα διαστήματα έντονης ξηρασίας θα εναλλάσσονται ολοένα και συχνότερα με περιόδους ισχυρών βροχοπτώσεων. Αυξάνοντας κατακόρυφα τους κινδύνους της λειψυδρίας και των πλημμυρικών καταστροφών αντίστοιχα. Η νέα αυτή πραγματικότητα σημαίνει ότι στο εξής, ακόμη κι αν σε ετήσια βάση θα δεχόμαστε συνολικά τα ίδια ύψη βροχής σε σχέση με το παρελθόν (κάτι που σήμερα αμφισβητείται), η κατανομή του νερού θα είναι τέτοια, ώστε να μην ευνοεί, όπως παλιά, την αποθήκευσή του σε φυσικές δεξαμενές. Το έδαφος, ως γνωστόν, δεν προλαβαίνει να διηθήσει το νερό της βροχής όταν αυτή έχει μεγάλη ένταση. Με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του να απορρέει αναξιοποίητο και να χάνεται. Μ΄ άλλα λόγια στο μέλλον, θα περιοριστεί σημαντικά η ικανότητα των φυσικών δεξαμενών του νερού να εμπλουτίζονται και να ανανεώνουν τα αποθέματά τους. Η κατάσταση αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο, ως αποτέλεσμα μιας σειράς «παράπλευρων απωλειών» της κλιματικής αλλαγής. Οι αναμενόμενες δασικές πυρκαγιές και τα συχνότερα φαινόμενα πλημμυρικών απορροών, σε συνδυασμό με την προχωρημένη αστικοποίηση της υπαίθρου, θα προκαλούν στο εξής εντονότερη διάβρωση των εδαφών. Γεγονός που θα ενισχύσει την επέκταση της ερημοποίησης και θα αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο την ικανότητα συγκράτησης του νερού της βροχής και του χιονιού. Μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Αν δεν παραδεχτούμε την «άβολη αλήθεια» της σημερινής πραγματικότητας και δεν αντιδράσουμε άμεσα, το μέλλον θα γίνει εφιάλτης. Και δυστυχώς για τη χώρα, η σημερινή κυβέρνηση δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ούτε τη σοβαρότητα, ούτε και την κρισιμότητα της κατάστασης. Και επιμένει, μόνη στην Ευρώπη, να μην προχωρεί στην εφαρμογή των διατάξεων της ευρωπαϊκής οδηγίας-πλαισίου για το νερό. Σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν συνταχθεί και να εφαρμόζονται βιώσιμα σχέδια υδατικής πολιτικής σε κάθε λεκάνη απορροής. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, η χώρα μας έχει ήδη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όσο για το αποκαλούμενο ψευδεπίγραφα «Εθνικό Πρόγραμμα Διαχείρισης και Προστασίας των Υδατικών Πόρων» που παρουσιάστηκε πρόσφατα από το ΥΠΕΧΩΔΕ, αυτό μας ξαναγυρνά δεκαετίες πίσω. Όταν τα υδατικά προβλήματα αντιμετωπίζονταν αποκλειστικά μέσω της κατασκευής φραγμάτων και μεγάλων τεχνικών έργων! Εκτός δηλαδή περιβαλλοντικής πολιτικής και μακράν της σύγχρονης αντίληψης της διαχείρισης της ζήτησης του νερού. Η εξάντληση των αποθεμάτων του νερού σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αποσπασματικά ημίμετρα ούτε και με... συμπτωματικές τεχνικές επεμβάσεις. Απαιτεί μείζονα πολιτική αλλαγή. Με κύριο χαρακτηριστικό τη μεταστροφή του αναπτυξιακού προτύπου της χώρας, στην κατεύθυνση μιας ισόρροπης οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης. Που θα επαναπροσανατολίσει τις οικονομικές δραστηριότητες, προκειμένου να γίνουν επιτέλους συμβατές με τα ανανεώσιμα υδατικά αποθέματα. Μόνον ο σχεδιασμός και η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης πολιτικής νερού, ενταγμένης σε μια ευρύτερη αειφορική στρατηγική για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, μπορεί να μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο. Η αξιοποίηση των δυνατοτήτων που παρέχει η πράσινη ανάπτυξη είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία, προκειμένου να μη βρεθούμε σαν τις μωρές παρθένες ανέτοιμοι, απροετοίμαστοι και ανοργάνωτοι μπροστά στις μεγάλες αλλαγές που μας επιφυλάσσει η υπερθέρμανση του πλανήτη. Και στην περίπτωση του νερού, ούτε η επίκληση «ασύμμετρων» απειλών ούτε κι η διανομή «τριχίλιαρων» θα μπορέσουν να μας σώσουν από τον επερχόμενο εφιάλτη.

Τα πάθη των ανθρώπων

«ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ στην Πάρνηθα “βαποράκι” με λιθοβολισμό! Αφού προηγουμένως τον έσυραν στο βουνό, τον έδεσαν στο έδαφος, έστησαν τα χέρια του απλωμένα σε στάση εσταυρωμένου και άρχισαν να τον λιθοβολούν στοχεύοντας το κεφάλι.» Συνταρακτικό. Τερατώδες. Τα επίθετα δεν επαρκούν. Στα χρόνια του ΄70 (και παλιότερα) οι αστυνομικοί συντάκτες των εφημερίδων και οι φωτορεπόρτερ θα έτρεχαν να βρουν φωτογραφίες των δραστών (που είχαν συλληφθεί) και του θύματος, θα τις δημοσίευαν (χωρίς τον φόβο της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) και για εβδομάδες θα βούιζαν οι ανά την επικράτεια καφενέδες για το αποτρόπαιο έγκλημα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ήταν βαρβαρότητα (κοινωνική και δημοσιογραφική), όπως δεν ξέρω και αν οι σύγχρονες, πολιτικά ορθές προσεγγίσεις σωστά προσπερνούν τα πάθη των ανθρώπων. Ανθρώπων; Τεράτων! (θα πουν οι πολλοί). Όμως, στην ιστορία των λαών και στη διαδρομή των πολιτισμών το αποτρόπαιο έγκλημα καθόρισε ιστορικές εξελίξεις, ενέγραψε ήρωες και ηρωίδες στην ιστορία της τέχνης και της λογοτεχνίας. Να το πούμε και πιο καθαρά; Τέρατα έγραψαν και την παγκόσμια ιστορία. Άλλοτε ήταν αυτοκράτορες, άλλοτε κατακτητές, άλλοτε... μεγάλοι απελευθερωτές (κι όχι απλά... «πρεζόνια»). Τα πάθη των ανθρώπων τα δόξασαν και η επική ποίηση και η τραγική και η λυρική. Οι θεοί και οι άνθρωποι σημάδεψαν με πράξεις (τερατώδεις συνήθως) την ανθρώπινη ιστορία. Και η ανθρώπινη διαστροφή και δυστυχία ενέπνευσαν από τραγωδίες του Σοφοκλή έως τραγωδίες του Σαίξπηρ. Ακόμα και στον κινηματογράφο οι δαιμονικοί ήρωες έφεραν λεφτά στα ταμεία κι όχι οι καλοί καγαθοί- που μόνον σε κωμωδίες ανδραγαθούσαν. Το μεγαλείο του ανθρώπου πάντα συνυπήρχε με τη θηριωδία και την αγριότητα. Οι μεγάλοι της τέχνης δόξασαν καθάρματα, διεστραμμένους, διαταραγμένους. Καμιά φορά ήταν και οι ίδιοι καταραμένοι... Η Μήδεια ή ο Οιδίπους, ο Οθέλλος ή ο Ληρ, δεν ήταν αυτό που λέμε... παραδείγματα ήθους και εντιμότητας! Πόσες λέξεις θα γράφαμε για να αποδώσουμε την ιστορία πάθους, προδοσίας και εκδίκησης της μυθικής Μήδειας και του Ιάσονα; Τριακόσιες λέξεις; Ευτυχώς το θέμα πριν από μας το «κάλυψε» ο Ευριπίδης. Και η τραγωδία του κρατάει ζωντανό τον μύθο της «διεστραμμένης φόνισσας» στους αιώνες.

Ιδιωτικη ετικετα.........

Κέρδος τουλάχιστον 1.000 ευρώ τον χρόνο στον λογαριασμό του σούπερ μάρκετ εξοικονομούν οι καταναλωτές με την αγορά προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας. Οι διαφορές τιμών ανάμεσα στα προϊόντα αυτά και στα επώνυμα ξεπερνούν ακόμα και το 100% σε κάποιες περιπτώσεις. Οι Έλληνες καταναλωτές προτιμούν τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια και τις αλλεπάλληλες ανατιμήσεις στα τρόφιμα και σε άλλα βασικά είδη σούπερ μάρκετ το τελευταίο διάστημα. Χαρτικά, ζυμαρικά, προϊόντα τομάτας, αλλαντικά και λάδια είναι τα δημοφιλέστερα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας, οι πωλήσεις των οποίων συναγωνίζονται αυτές των επωνύμων. Δημοφιλή λόγω τιμής Αν πριν από μια πενταετία η ποιότητα ήταν εκείνο που φόβιζε τους καταναλωτές στις αγορές προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας, σήμερα η τιμή τους τα κάνει πιο δημοφιλή και αυξάνει χρόνο με τον χρόνο τις πωλήσεις τους. Προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας βρίσκονται ήδη στα ράφια και των ελληνικών σούπερ μάρκετ. Έτσι, στο σύνολο των προϊόντων σούπερ μάρκετ τα ιδιωτικής ετικέτας από μερίδιο 7% το 2003 σήμερα καταλαμβάνουν 16%-17%, ενώ προβλέπεται ότι την επόμενη πενταετία θα έχουν ξεπεράσει το 25%. Τα στοιχεία ιδιαίτερα για τις πιο δημοφιλείς κατηγορίες προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας είναι εντυπωσιακά. Όπως λένε επιχειρηματίες του λιανεμπορίου τροφίμων, στα καταστήματά τους το 50% των χαρτικών, το 60% των προϊόντων τομάτας, το 40% των ζυμαρικών, το 35% των αλλαντικών, το 25% των ελαίων (όλων των ειδών), το 20% των κατεψυγμένων, το 17% των οσπρίων και το 15% των προϊόντων μπίρας είναι ιδιωτικής ετικέτας. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τη χαμηλή τους τιμή, αφού φτάνουν να είναι έως και 170% φθηνότερα! Σύμφωνα με έρευνα, η αγορά 15 επώνυμων ειδών σούπερ μάρκετ την εβδομάδα κοστίζει σε ένα νοικοκυριό 53,4 ευρώ όταν για τα αντίστοιχα ιδιωτικής ετικέτας ο λογαριασμός είναι μόλις 31,85, δηλαδή κατά 60% φθηνότερα. Μάλιστα εάν κάποιος αντικαθιστούσε τα συγκεκριμένα επώνυμα προϊόντα με ιδιωτικής ετικέτας για ένα χρόνο, θα μείωνε τον λογαριασμό του σούπερ μάρκετ κατά 1.120 ευρώ! Ένα στα πέντε Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία, ένα στα πέντε προϊόντα που αγοράζουν οι καταναλωτές είναι ιδιωτικής ετικέτας. Η στροφή των καταναλωτών στα είδη αυτά έγινε την τελευταία διετία και το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημά τους είναι η τιμή τους, παρά το γεγονός ότι και σε αυτά το τελευταίο διάστημα σημειώθηκαν ανατιμήσεις που ξεπερνούν και το 100%. Τα θεωρούν εφάμιλλα Έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας έδειξε ότι το 2007 η συμμετοχή των προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας στο καλάθι του καταναλωτή αυξήθηκε στο 19,54% από 17,1% το 2006, δηλαδή το 1 στα 5 προϊόντα είναι πλέον ιδιωτικής ετικέτας. Επιπλέον το 54,8% των καταναλωτών πιστεύει ότι τα προϊόντα αυτά είναι εφάμιλλα των επωνύμων. Σήμερα 8,5 στα 10 προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας κατασκευάζονται από ελληνικές βιομηχανίες.

Στο περιθώριο

Εφόσον όλα τα ναρκωτικά είναι παράνομα, οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούν ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας η οποία ρυθμίζεται από νόμους. Τους βλέπουμε κάθε μέρα δίπλα μας, στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, στην πλατεία Θεάτρου, οπουδήποτε. Το βλέμμα μας προσπαθεί να τους αποφύγει, όπως οι νόμοι αποφεύγουν χωρίς προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την ύπαρξή τους. Για τους νόμους μας οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν. Στον παράλληλο κόσμο τους φτιάχνουν δικούς τους νόμους. Είναι το προνόμιο της αναρχίας, που σου εξασφαλίζει η πλήρης απαγόρευση. Όπως η Μαφία τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης. Έτσι, εμείς έχουμε νόμους που έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια επεξεργασίας και επιστήμης, κι ίσως δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί, αλλά όσο να ΄ναι κάποια σοφία, κάποια γνώση παλιά και σύγχρονη, κάποια επιείκεια, κάποια ανθρωπιά έχουν ενσωματώσει. Κι εκείνοι έχουν νόμους που τους φτιάχνουν άνθρωποι σαν αυτόν τον έμπορο ο οποίος έστειλε τους πελάτες του να τιμωρήσουν τον κλέφτη με λιθοβολισμό στην Πάρνηθα. Φτάνει λοιπόν κάποια στιγμή που η βαρβαρότητα πρέπει να μας κάνει να το ξανασκεφτούμε. Οφείλει να μας κάνει. Γιατί, τι αξία έχουν οι επίσημοι, οι τόσο δουλεμένοι κι επικυρωμένοι κι επιστημονικοί μας νόμοι, αν αφήνουν στο περιθώριό τους έναν ολόκληρο κόσμο που ξεκινάει να βάζει τους δικούς του από αρχής της ανθρωπότητας και καθιερώνει τιμωρίες και αμοιβές πιο πρωτόγονες και σκληρές από του Ασουρμπανιπάλ; Κάτι δεν πάει καλά και στο δικό μας σύστημα, κάποια παράλειψη κάνουμε ως έννομη κοινωνία. Αυτό το περιθώριο που δημιουργούν οι απαγορεύσεις μάς κλείνει μάτια κι αυτιά, αλλά ώς πότε; Δεν είναι μόνο η απειλή για όσους μπλέκουν που πρέπει να μας κινητοποιήσει, είναι η ίδια η έννοια των νόμων και της ανάγκης τους που κινδυνεύει από αυτή τη στάση.

παράλογο...............

Υπάρχει κάποιος νόμος στην Ελλάδα που απαγορεύει τη μετακίνηση με …άλογο; Υπάρχει κάποια διάταξη που λέει ότι όποιος είναι άστεγος είναι ταυτόχρονα και… ψυχοπαθής; Φαίνεται πως ο εισαγγελέας Βόλου γνωρίζει μυστικούς νομικούς κώδικες, διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός ότι διέταξε να συλληφθεί και να εγκλειστεί σε ψυχιατρική κλινική ένας δυστυχής από την Αγριά! Παντού και πάντα υπάρχουν… καλοθελητές, όπως αυτοί που έσπευσαν να παραπονεθούν επειδή ο 40χρονος άνδρας από την Αγριά Μαγνησίας που έκανε συχνά την εμφάνισή του έφιππος σε διάφορα σημεία μέσα στην πόλη του Βόλου και στη διαδρομή ως την Τσαγκαράδα κατέστρεφε (!) την εικόνα του τόπου! Κάποιοι, μάλιστα, υπέβαλαν αναφορές στην Εισαγγελία της πόλης, με τις οποίες επισήμαιναν το «έγκλημα» του ανθρώπου αυτού να μην έχει μόνιμη στέγη και να κοιμάται τα βράδια σε πλατείες και πάρκα του Βόλου! Έτσι, ο εισαγγελέας ανέθεσε στον αστυνομικό σταθμό Αγριάς να διενεργήσει… έρευνα για τον «ύποπτο»! Οι αστυνομικοί βρήκαν τα στοιχεία του 40χρονου και εξακρίβωσαν ότι από το φθινόπωρο του 2007 χρησιμοποιούσε ως κατοικία ένα εγκαταλελειμμένο παλιό σπίτι στην περιοχή, αλλά συχνά κατέλυε σε απομακρυσμένα αγροκτήματα, έχοντας πάντα μαζί το άλογό του, που είναι και το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο. Πολλές φορές, όταν ξέμενε στο Βόλο, κοιμόταν όπου έβρισκε με το πιστό του τετράποδο δίπλα! Ο δικαστικός λειτουργός έκρινε ότι αυτή δεν είναι συμπεριφορά ενός λογικού ανθρώπου και εξέδωσε εισαγγελική εντολή να οδηγηθεί ο 40χρονος σε κλινική για ψυχιατρική εξέταση και ακούσια νοσηλεία! Φυσικά, ο άνθρωπος δεν είχε πειράξει ποτέ κανένα… Όμως, ο τρόπος ζωής που επέλεξε για να νιώθει ελεύθερος χαλούσε την «αισθητική» κάποιων!

Ακριβεια............

ΧΘΕΣ ΓΥΡΙΣΑ από το σούπερ μάρκετ για πρώτη φορά γεμάτος χαρά για τις μειώσεις των τιμών που πέτυχε με κόπο και ιδρώτα η κυβέρνηση. Τέτοια ήταν η χαρά μου, που φίλησα σταυρωτά όλη την οικογένεια. Και με τέτοιες τιμές είναι φυσικό ότι κάθε μέρα όλοι θα ξημεροβραδιαζόμαστε στα σούπερ μάρκετ. Όλα τσάμπα. Μα και φυσικά σας λέω ψέματα. Γιατί πλέον επιβιώνουμε με ψέματα. Χάσαμε πλέον ως κοινωνία κάθε μέτρο. Μας κοροϊδεύουν. Μας εξαπατούν. Κυλάνε οι μέρες στην ανασφάλεια, στην οικονομική ανέχεια και στον υπερδανεισμό. Οι καταναλωτές έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον ουρανό, αφού δεν ελπίζουν πλέον να δουν άσπρη μέρα. Αυτή η πολιτική είναι μια πολιτική της ακρίβειας, μια πολιτική της ασύδοτης αγοράς και της κερδοσκοπίας, μια πολιτική της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων της κοινής ωφέλειας, μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Σκάνδαλα, διαφθορά, ανεργία, άγρια λιτότητα και ακρίβεια. Όλοι καθημερινά διαπιστώνουμε ότι οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί για μειώσεις τιμών αποτελούν ακόμα έναν μεγάλο μύθο της κυβέρνησης. Ακόμη ένα μεγάλο ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες μειώσεις που ανακοίνωσαν οι επιχειρήσεις, κυμαίνονται από 3 έως 10 λεπτά! Την ίδια ώρα που οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις ανήγγελλαν μειώσεις τιμών, οι ίδιες προέβαιναν σε αυξήσεις σε μια σειρά από προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Σαν δικαιολογία για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό η κυβέρνηση επικαλείται την αύξηση των διεθνών τιμών του πετρελαίου, η οποία βεβαίως ισχύει για όλη την Ευρώπη. Εκεί όμως η ακρίβεια, ο πληθωρισμός και οι αυξήσεις είναι οι μισές απ΄ ό,τι στην Ελλάδα. Από τις αρχές του έτους μέχρι σήμερα οι τιμές των βασικών καταναλωτικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 30%. Παράλληλα η αγοραστική δύναμη των μισθών και ημερομισθίων στη χώρα μας είναι ίση με το 65% της αγοραστικής δύναμης των Ευρωπαίων εργαζομένων. Συμπέρασμα: Μας κοροϊδεύουν, χωρίς αιδώ, ακόμη και στην ακρίβεια.

Οι Αθηναιοι δεν μενουν πια εδω

Oι Αθηναίοι δεν μένουν πια εδώ. Έφτιαξαν αυτή την πόλη ερήμην τους, αν και ιδιοχείρως. Είναι από τα παράδοξα του σύγχρονου ανθρώπου. Αφού με σχέδια σοφά και δύσκολες Πολεοδομίες έβγαζαν, και βγάζουν ακόμα, τον μεγαλύτερο δυνατό όγκο κέρδους ανά τετραγωνικό, μάζεψαν το βιος τους σε χαρτόκουτα και μετακόμισαν σε σπίτια που είχαν λίγο αέρα, λίγο πράσινο, λίγο χώρο να ανασάνουν. Κι αφού έβγαλαν κι από κει τον μεγαλύτερο δυνατό όγκο κέρδους ανά τετραγωνικό, ξαναμάζεψαν το βιος τους και πήγαν ακόμα μακρύτερα, με περισσότερο αέρα και πράσινο, να ανασαίνουν ακόμα πιο καλά. Περιπλανώμενοι αγωνιστές για μια καλύτερη ζωή, όσοι μπορούν και προλαβαίνουν, το ξανακάνουν. Άλλοι δεν τα καταφέρνουν, ξεμένουν σε μια πόλη που υψώνει γύρω τους τείχη και καγχάζει με την αμηχανία τους. Τα καλοκαίρια δεν ξέρουν πού να κρυφτούν, μπαίνουν κι αυτοί σε ένα γιωταχί, σε ένα λεωφορείο, σε ένα τροχόσπιτο, ξεκινάνε με το καραβάνι. Για λίγο αέρα, λίγο πράσινο, λίγο χώρο να ανασάνουν. Κι όσοι μένουν Σαββατοκύριακα στην πόλη, περπατάνε κι απορούν, τόσα κουτιά, τόσα παράθυρα, τόσοι όροφοι, τόσα συγκροτήματα κατοικιών, σε τι χρησιμεύουν; Αφού δεν κατοικεί κανείς, όλοι λείπουν, έχουν αφήσει τα μπαλκόνια τους βρώμικα να μαζεύουν σκόνη, τις τέντες σκισμένες, τις πλάκες του πεζοδρομίου μαύρες από την κολλημένη γλίτσα. Μα πώς έγιναν όλα αυτά από ανθρώπους- φαντάσματα, που αλλού ζουν κι αλλού περνάνε, πότε πρόλαβαν κι ήρθαν εδώ και έφτιαξαν ό,τι έφτιαξαν; Φυσάει και φέρνει στα πρόσωπά τους χαρτιά μυστηριώδη που τους χαστουκίζουν με τη δύναμη πέντε Μποφόρ, οκτώ, εννέα. Μα τι είναι αυτό το περιστρεφόμενο χαρτομάνι; Α, ναι, τίτλοι ιδιοκτησίας, δικαιώματα, Κτηματολόγιο...