Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
” ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ”
Μια δασκάλα της Δευτέρας δημοτικού, είπε στους μαθητές της να γράψουν μια έκθεση με θέμα:
” ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ”.
Στο τέλος της ημέρας , καθώς βαθμολογούσε τις εκθέσεις, διάβασε μια που την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε
“Τι συμβαίνει?” Αυτή απάντησε.”Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου.”
“ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.
ΝΑ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΩΡΟ .
ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.
ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΤΑΝ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΘΑΧΩ ΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ.
ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙ…
ΘΕΛΩ Τ’ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΩΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ.
ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΕ ΖΗΤΏ ΠΟΛΛΑ..ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!!”.
Εκείνη τη στιγμή ο σύζυγος ειίπε.”Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:
“Αυτή η έκθεση είναι του γυιού μας!..”
Το είδα στο itsaxpina.blogspot.com
Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Θαύµατα στην Τήνο
Είναι κάτι νεαροί πολύ παράξενοι. Αντί να πάνε διακοπές έπειτα από έναν χειµώνα σκληρής δουλειάς, να ξεκουράζονται ακίνητοι µπροστά στη θάλασσα, σηκώθηκαν και πήγαν στην Τήνο να φτιάξουν µονοπάτια. Για την ακρίβεια, να τα επιδιορθώσουν, γιατί φαίνεται ότι τα µονοπάτια είναι σαν τα ποδήλατα (κι ας µην µπορείς να κάνεις ποδήλατο σε µονοπάτι), χρειάζονται διαρκώς συντήρηση. Πήγανε λοιπόν στο νησί, επιδιορθώνουν κάθε πρωί τα µονοπάτια, κάνοντας µια δουλειά που υποθέτει κανείς ότι φυσιολογικά ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλµατα, µέσα στο λιοπύρι κ.λπ., και είναι κι ευχαριστηµένοι από πάνω. Τώρα γιατί όλα αυτά συµβαίνουν στην Τήνο και όχι αλλού, ας πούµε στο Πήλιο όπου τουλάχιστον θα µπορούσαν να έχουν τη σκιά των δέντρων; Και µάλιστα, γιατί να ανήκει το πρόγραµµα αυτό σε µια διεθνή δικτύωση εθελοντών και να µπορεί κανείς να έρχεται, ας πούµε, από τον Καναδά για να φτιάχνει µονοπάτια στην Τήνο, κι όχι στο Πήλιο (επιµένω); Διότι, έµαθα από τους µυστήριους αυτούς νεαρούς, υπάρχει εκεί πέρα µια αρχιτέκτονας που κατάγεται από το νησί, η οποία αφού σπούδασε την Αρχιτεκτονική της και δούλεψε µερικά χρόνια σε πόλεις, φαντάζοµαι, εγκαταστάθηκε στον τόπο καταγωγής της και αποφάσισε να κάνει ό,τι µπορεί για να προωθήσει τον τουρισµό του. Τουρισµό τέτοιου τύπου δηλαδή, µε περπάτηµα στα παλιά µονοπάτια, οικο-τουρισµό, ο οποίος χρειάζεται συντήρηση µονοπατιών. Καµιά φορά η αποφασιστικότητα ενός µόνο ανθρώπου φτάνει για να γυρίσει ο ήλιος, που λένε. Αυτή τη στιγµή πολλοί παράξενοι νέοι, που δεν είναι και τόσο παράξενοι αν το καλοσκεφτείτε, µπορούν να µπουν στο Ιντερνετ και να αποφασίσουν να περάσουν τις διακοπές τους σε διάφορα µέρη προσφέροντας εθελοντική εργασία. Υπάρχουν προτάσεις από όλον τον κόσµο. Από την Ελλάδα οι επιλογές είναι ελάχιστες. Τυχερή η Τήνος.
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
Ραντεβού τον Σεπτέμβριο
«Θα δεις τι έχει να γίνει από το φθινόπωρο...». Μια πικρή φράση, που την ακούω όλο και συχνότερα σε παρέες, χώρους εργασίας, ακόμα και ανάλαφρες κοινωνικές εκδηλώσεις. Κουβεντιάζει ο κόσμος για την τρέχουσα κατάσταση και πάντα θα βρεθεί κάποιος να το πει:
«Αυτά που βλέπετε δεν είναι τίποτα, από τον Σεπτέμβριο και μετά θα γίνει χαμός».
Πείσμωσα. Οταν ακούω αυτό το απόφθεγμα-καραμέλα, σπρώχνω τη συζήτηση μέχρι προβοκάτσιας. «Τι εννοείτε; Τι θα γίνει τον Σεπτέμβριο; Θέλετε να γίνετε πιο σαφής;».
Ανακαλύπτω ότι ο κάθε ένας από μας ζει έναν υποθετικό, μελλοντικό (και πολύ διαφορετικό) Σεπτέμβριο. Ενα ορόσημο, κυρίως ψυχολογικό, όπου τα πράγματα από άσχημα, θα γίνουν πολύ χειρότερα. Αλλος εννοεί ότι πρέπει να πάρει το παιδί του από το ιδιωτικό και να το βάλει σε δημόσιο. Αλλος λαχταράει για τις δόσεις του δανείου του. Αλλος φοβάται για τη δουλειά του, την επιβίωση της οικογένειάς του κι άλλος πάλι (μη νομίζετε υπάρχουν κι αυτοί) ανησυχεί μήπως υποχρεωθεί να αναβάλει το ταξίδι στο εξωτικό νησί όπου περνάει τις γιορτές των Χριστουγέννων!
Ενας διαφορετικός «Σεπτέμβρης» περιμένει κάθε ελληνικό νοικοκυριό. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής. Δεν είναι ακριβώς ότι ανησυχούμε πώς θα τα καταφέρει συνολικά η χώρα, γιατί αυτό το παιχνίδι αισθανόμαστε ότι είναι πέρα και έξω από τις δικές μας δυνάμεις. Τα προσωπικά μας όρια είναι που ετοιμαζόμαστε να τεστάρουμε. Ο επερχόμενος «Σεπτέμβριος» είναι η πριβέ Νέμεση του καθενός, κάτι σαν τον Κρόνο στο ζώδιό μας, αν έχετε πιστέψει ποτέ στην αστρολογία. Μπορεί να σε διδάξει ή μπορεί να σε συντρίψει, εξαρτάται πώς θα τον χειριστείς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)