Ένας Δαβίδ ποτέ δεν σκέφτεται ότι είναι Δαβίδ

Ακόμα έχω στα ρουθούνια μου τη μυρωδιά των γιορτών έτσι όπως τις ζούσαμε στο σχολείο. Μια ένταση ζεστασιάς και συντροφικής διάθεσης ξεχυνόταν από τους διαδρόμους καθώς οι τάξεις προετοίμαζαν τα ταμπλό τους για να συμμετάσχουν στον χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό. Ήταν ωραία τα Χριστούγεννα στην τρίτη γυμνασίου, γιατί σε κείνη την ηλικία ο κόσμος είναι του χεριού σου. Έτοιμος να ανταποκριθεί (αμέσως) στο προσωπικό σου μεγαλείο. Έτοιμος να σε εντάξει- εσένα το “άξιο τέκνο του”- σε περίοπτη θέση. Ή να διαλυθεί και να ξαναφτιαχτεί πάραυτα με τους δικούς σου όρους. Μια μικρή λεπτομέρεια: Στην περίπτωσή μας, ο κόσμος όντως είχε ξαναγεννηθεί με καλύτερους όρους και μεις- δικαίως ή αδίκως- βλέπαμε το μεγαλείο μας στον καθρέφτη. Η εικόνα του Δαβίδ- λίγο μεγαλύτερος από μας ήταν- που τόλμησε και τά ΄βαλε με τον Γολιάθ κι έστειλε το “πουλί” τού Ελλάς Ελλήνων στο πυρ το εξώτερο ήταν το πιο δυνατό αφροδισιακό της γενιάς μας, τα χέρια που ανέμιζαν μέσα από τα παράθυρα του Πολυτεχνείου και καλούσαν τον κόσμο να κατέβει στον δρόμο (κι εκείνος σφύριζε κλέφτικα) ήταν δικά μας- έτσι το πήραμε εμείς, έτσι θέλαμε να το πάρουμε, έστω κι αν οι γονείς θα μας τά ΄κοβαν απ΄ τη ρίζα αν τολμούσαμε να τα βγάλουμε έξω απ΄ την πόρτα. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Οι λίγοι την κάνουν τη δουλειά, οι πολλοί την απολαμβάνουν... Το θέμα είναι ότι ο αέρας μύρισε ξαφνικά άνοιξη κι αυτή η άνοιξη, η τόσο δυνατή, έμπαινε παντού και ξύπναγε ακόμα και τις σχολικές γιορτές των Χριστουγέννων. Προχτές έτυχε να περάσω από το Σύνταγμα και να δω το νέο χριστουγεννιάτικο δέντρο (και τα σπιτάκια, τ΄ αλογάκια, το καρουσέλ κ.λπ.) που έσπευσε να φέρει ο Δήμος της Αθήνας και μ΄ έπιασαν τα γέλια. Το ίδιο συναίσθημα έχω όταν ακούω εκείνη τη γλυκιά κοπελίτσα στην τηλεόραση να λέει: “είναι θέμα συνείδησης...” μπλα μπλα, και να μας παρακινεί να πληρώνουμε τους φόρους μας, γιατί λέει έτσι σεβόμαστε τον διπλανό μας (ή κάτι τέτοιο). Επίτηδες το κάνουν, σκέφτομαι. Μας δουλεύουν. Δεν μας υπολογίζει κανείς. Ούτε κι εμείς μάς υπολογίζουμε πια. Ροχαλίζουμε μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση και καταπίνουμε το ένα Βατοπέδι μετά το άλλο. Και τα παιδιά; Καλά μωρέ, αυτά είναι αλλού, είναι ζαλισμένα απ΄ το πολύ βιντεογκέιμ, είναι απολιτίκ, είναι ανώριμα, δεν είναι οργανωμένα, είναι μικρά, δεν έχουν στόχους. Είναι αγνά. Γι΄ αυτό και πήραν τους δρόμους. Ένας Δαβίδ ποτέ δεν σκέφτεται ότι είναι Δαβίδ. Ευτυχώς!

Κρυφές χαρές στα μετόπισθεν

Άδεια ξανά η Πανεπιστημίου. Μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά περπατάει στο οδόστρωμα κάνοντας ζικ-ζακ. Φοράει χρωματιστό κασκόλ, κάνει δυο βήματα χορευτικά, κοριτσίστικα. Αμέσως μετά κοιτάζει με αγωνία μήπως τη βάλει σημάδι κανένα μηχανάκι. Ανεβαίνει ένας ποδηλάτης από τη λεωφορειο- λωρίδα, λαχανιασμέ- νος αλλά χαμογελαστός. Για λίγη ώρα, μέχρι να βγάλουν την ασπροκόκκινη λωρίδα οι τροχαίοι και να χυμήξουν τα αυτοκίνητα, φαίνεται τόσο μεγάλη η λεωφόρος, τόσο ανοιχτός ο ορίζοντας. Δεν ακούγονται τα κορναρίσματα και τα λαχανιασμένα μοτέρ των αυτοκινήτων που βασανίζονται να ανέβουν στριμωγμένα την Ακαδημίας, να κατέβουν τη Σόλωνος. Εδώ απολαμβάνει κανείς τους σχηματισμούς των νεφών σε γκρο-πλαν. Κατά βάθος πιστεύω ότι γι΄ αυτό οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους, αλλά το δράμα είναι πως δεν το καταλαβαίνει κανείς. Μόνο μερικοί μοναχικοί τύποι που ξεμένουν πίσω και απολαμβάνουν. Είναι μια ανάγκη που υποβόσκει πιστεύω, όχι να βασανιστούν οι οδηγοί και να ταλαιπωρηθούν οι επιβάτες τρόλεϊ και λεωφορείων, αλλά να ελευθερωθεί λίγος χώρος, υποσυνείδητα, να επιστρέψει σε κάποια μάλλον ανύπαρκτη εποχή του παρελθόντος, πιο γαλήνια. Λέμε συχνά ότι σε άλλες μεγάλες πόλεις του κόσμου οι διαδηλώσεις πάνε από το πεζοδρόμιο, αλλά δεν έχουμε αναλύσει επαρκώς τις διαφορές του δρόμου και του πεζοδρομίου της Αθήνας από των άλλων μεγάλων πόλεων. Είναι άγρια τα πράγματα γύρω μας, γι΄ αυτό αγριεύουμε κι εμείς. Παρακάτω, κάποιος ονειρεύεται ολοκληρωτικές καταστροφές: «Οι άσχημες πόλεις όμορφα καίγονται», έχει γράψει σε έναν τοίχο κοντά στην Ομόνοια. Θα ακουγόταν ποιητικό αν δεν είχε κινδυνέψει να γίνει πραγματικότητα. Δεν ξέμεινε ποτέ πίσω από την πορεία, να δει ότι μπορεί να είναι και όμορφη. Μπροστά στην ικανοποίηση πρωτόγονων ενστίκτων πυρομανίας οι κλεμμένες κρυφές χαρές στους αποκλεισμένους δρόμους είναι ειρηνική συνεισφορά.