Και κερατάς και δαρμένος!

O Σεπτέμβριος ήταν φέτος όχι ο μήνας της ηρεμίας, του τρύγου και των σχολείων, αλλά ο μήνας της ατέρμονης ταλαιπωρίας. Ο δράκος της γραφειοκρατίας μάς περίμενε ορεξάτος, για να μας εκδικηθεί για την καλοκαιρινή μας απόδραση. Είχα την ατυχή έμπνευση να εκπληρώσω το πατρικό καθήκον μου και να κάνω γονική παροχή ένα διαμέρισμα στον βλαστό μου, ανατριχιάζοντας εκ των προτέρων από την αλλεργία που μου προκαλεί κάθε επαφή με εγχώρια κρατική υπηρεσία. Αφού κτυπήθηκα κάτω, μέρα με τη μέρα, από χαρτί σε χαρτί, επί δύο εβδομάδες, στημένος μπροστά σε βρώμικα γραφεία με φραπέδες, ανεβοκατεβαίνοντας γαριασμένες σκάλες και συνδιαλεγόμενος με βλοσυρά πρόσωπα, κατέληξα στην τελευταία (τι πλάνη!) υποχρέωσή μου προς το σαδιστικό Δημόσιο: τη βεβαίωση από το Κτηματολόγιο. Εκεί, ο υπάλληλος με πληροφόρησε απαθέστατα ότι το σπίτι, το οποίο είχα δηλώσει από το 1999 (και είχα το σχετικό αντίγραφο), δεν κατεγράφη ποτέ! Μόνο το γκαράζ είχαν γράψει. Και επιπλέον μου ανακοίνωσε ότι για το δικό τους λάθος πρέπει να πληρώσω και να τρέξω εγώ! Που σημαίνει, να πάω πρώτα στο Υποθηκοφυλακείο (σε άλλη συνοικία), για να πάρω βεβαίωση ότι δεν έχω πουλήσει το σπίτι. Μετά, να πάω για εξακρίβωση του γνήσιου της υπογραφής σε αστυνομία ή ΚΕΠ. Κατόπιν, να κάνω αίτηση για διόρθωση του σφάλματος στο Κτηματολόγιο. Στην εύλογη απορία μου γιατί δεν γίνονται αυτές οι ενέργειες μεταξύ των υπηρεσιών, αφού φταίνε οι ίδιες, η ψυχρή απάντηση ήταν: «Έτσι προβλέπει ο νομοθέτης». Και στις έντονες διαμαρτυρίες μου, απειλήθηκα με μήνυση. Και κερατάς και δαρμένος! Το κερασάκι στην τούρτα; Βρήκα το Υποθηκοφυλακείο κλειστό, λόγω απεργίας. Και στο ΚΕΠ (που λειτουργούσε ολημερίς και ήταν η μόνη έως σήμερα πραγματική ανακούφιση των θυμάτων της χαρτούρας και της ουράς) «έφαγα πόρτα»: Μια ανακοίνωση στο τζάμι έγραφε ότι το Κέντρο θα λειτουργεί πλέον μόνον «έως τις 3 το μεσημέρι». Δηλαδή, μεταμορφώθηκε κι αυτό σε μια ακόμα δημόσια υπηρεσία. Έλεος!

Πετρέλαιο από την πηγή

Αναρωτιέμαι πού να με βρήκαν. Από το πελατολόγιο της εταιρείας που παίρνουμε πετρέλαιο κάθε χειμώνα; Μήπως άκουσαν τις φωνές που βάζω κάθε φορά για να μπορέσει να περάσει το βυτίο; Δεν αποκλείεται, γιατί καταφέρνω να ξεσηκώσω τη γειτονιά μέχρι να βρεθεί ο κάτοχος του αυτοκινήτου που παρκάρει μπροστά στην πόρτα μας και εμποδίζει. Μπορεί να με άκουσαν εκεί στο μακρινό Ιράκ, μπορεί να με έμαθαν, καθότι απευθύνομαι στα κλειστά μπαλκόνια σε όλες τις γλώσσες που ξέρω. Έφτασε ώς εκεί η κραυγή της απόγνωσης; Πάντως μου έστειλαν το μέιλ της ζωής μου, και λέω πια στα σοβαρά να ξενιτευτώ: Ελάτε να φέρουμε 35.000 βαρέλια πετρέλαιο από το Κιρκούκ, με καλεί ο κύριος Γιαν, που με κάποιον τρόπο πληροφορήθηκε το δράμα μου. Βεβαίως, καλέ μου, έφτασα. Δεν ξέρω πόσο κάνουνε σε λίτρα, αλλά θα το πάρω, ευχαριστώ, εξάλλου δεν τα θέλω όλα, θα φέρω το ντενεκάκι μου μαζί, θα βολευτώ. Στο Κιρκούκ βεβαίως, ό,τι πρέπει για φθινοπωρινή εκδρομή, πού αλλού να πάω; Στην Πάρνηθα, που ερημοποιείται μεν, αλλά για πετρέλαιο, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να μας παρέχει; Άσε καλύτερα, αντί να πάθω κατάθλιψη με την προσεχή έρημο, ας δω την κανονική. Πολλές μπίζνες μού έχουν προτείνει μέσω Διαδικτύου, να κληρονομήσω σεΐχηδες, να εξάγω διαμάντια, να μετακομίσω σε πύργους, να πάρω χρυσές λίρες, ένα σωρό ωραία και ευφάνταστα πράγματα φτάνει να απαντήσω στο μέιλ τους και να στείλω μερικά ευρώ για τα έξοδα αποστολής. Κι εκεί κόλλησα, γιατί δεν μου τα χαρίζει τσάμπα τα διαμάντια, σκέφτηκα, ο καλός κύριος, δεν του αρέσω τόσο απόλυτα δηλαδή; Από φιλαρέσκεια έμεινα χωρίς διαμάντια. Αλλά το πετρέλαιο, μάλιστα, είναι πειρασμός.