Η ώρα των... δεύτερων σκέψεων

Πολλές σελίδες γράφτηκαν εμπνευσμένες από το ιστορικό γεγονός της εκλογής του πρώτου Αφροαμερικανού προέδρου στις ΗΠΑ. Ο αέρας της αλλαγής φύσηξε από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη και όλοι- ή τουλάχιστον σχεδόν όλοιοραματίστηκαν κοσμοϊστορικές αλλαγές. Να, όμως, που σύντομα έφτασε η ώρα των... δεύτερων σκέψεων. Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν σε νέες, ενισχυμένες διακρατικές συμμαχίες, οραματίστηκαν ένα καλύτερο μέλλον, πίστεψαν σε έναν δικαιότερο κόσμο. Το αμερικανικό όνειρο όχι μόνο ζωντάνεψε, δημιουργώντας τη γενικευμένη πεποίθηση πως είναι υπαρκτό, αλλά η εκλογή του Ομπάμα έκανε τον κόσμο να πιστέψει στο ακατόρθωτο. Και βέβαια, η συγκυρία της οικονομικής κρίσης ήρθε «κουτί» για να δημιουργηθεί μια ενισχυμένηκαι ασυγκράτητη από την πλευρά των Αμερικανώναισιοδοξία. Αυτά τα 150 εκατομμύρια δολάρια όμως, που ξοδεύονται για την ορκωμοσία του προέδρου, δημιουργούν- πώς να το κάνουμε!- έναν προβληματισμό. Τα οικονομικά πλάνα της Αμερικής για να αντιμετωπιστεί η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου των Αμερικανών δεν τα γνωρίζω. Αυτά τα ολίγα εκατομμυριάκια όμως, πιθανόν να μπορούσαν να κλείσουν κάποια «τρύπα». Ίσως, κάποιοι να επιθυμούσαν έναν Ομπάμα πιο συντηρητικό σε ό,τι αφορά το εξοδολόγιο που τονώνει μεν το προφίλ και τη δημοτικότητά του αλλά δεν παύει να είναι μια εκδήλωση εντυπωσιασμού. Δυστυχώς γι΄ αυτόν, οι προσδοκίες που έχει δημιουργήσει τον περιμένουν στη γωνία, αφού πια κάθε κίνησή του θα κρίνεται αυστηρά. Και οι παγίδες μιας κοινωνίας που προβάλλει τον υλισμό ως το απόλυτο αγαθό, ακόμη και εν μέσω οικονομικής κρίσης, είναι πολλές. Ίσως πάλι να ισχύει αυτό που σοφά έχει διατυπώσει ο λαός μας: ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση- και γκλαμουριά...

Σήκω, χόρεψε...

Πολλοί γκρινιάζουν για τα έξοδα της γιορτής εγκατάστασης του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, τόσα λεφτά εν μέσω κρίσης λένε. Ο ξέφρενος ενθουσιασμός του Νοεμβρίου πέρασε, εκείνη η κορυφαία στιγμή όταν οι πανηγυρισμοί αυθόρμητα απλώθηκαν στον κόσμο όλο. Αλλά και οι οργανωμένες γιορτές έχουν την αξία τους, το μεθύσι που δεν έρχεται από τη νίκη, αλλά προετοιμάζεται με αλκοόλ, οι εκδηλώσεις που δεν ξεκινούν εύκολα, από το ξεχείλισμα της χαράς, αλλά δουλεύονται σιγά σιγά, με τη μουσική, το τραγούδι, τον χώρο που έχει προβλεφθεί για χορό, τον χρόνο που έχει αφιερωθεί στη συνάντηση, όλη αυτή την αλχημεία που μπορεί να οδηγήσει τελικά στη μεγάλη απόφαση: να σε κάνει να σηκωθείς από την καρέκλα, να εγκαταλείψεις την ασφάλεια του τραπεζιού και της ακινησίας, να πάρεις θέση στην πίστα, να εκτεθείς, να ξετυλίξεις την τέχνη του κορμιού σου στο κούνημα, όση έχεις, όση μπορείς. Ή να προχωρήσεις ακόμα περισσότερο, να καλέσεις και κάποιον άλλον, μια ντάμα, έναν καβαλιέρο, να ρισκάρεις τον συνδυασμό. Μεγάλες στιγμές, μοναδικές και σπάνιες, ειδικά όταν αποκαλύπτουν κάποιον άλλον να χορεύει από αυτόν που γνωρίζουμε συνήθως, όταν ας πούμε στις σχολικές εκδρομές χορεύουν οι καθηγητές ξαφνικά, ή όταν σε κάποιο γάμο χορεύουν οι μεγάλοι και μένουν οι μικροί άφωνοι από κατάπληξη. Βέβαια, μετά τα φώτα σβήνουν, την άλλη μέρα ξαναρχίζει η ρουτίνα, οι κουραστικές προσπάθειες, αλλά χωρίς λίγα τέτοια οργανωμένα διαλείμματα δεν παράγεται έμπνευση στην καθημερινότητα. Χρειαζόμαστε έμπνευση για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, οι Αμερικάνοι πιο πολύ απ΄ όλους, όχι μόνο επειδή αυτοί την ξεκίνησαν αλλά κι επειδή έχουν την επινόηση μέσα στη ζωή τους. Κρίση είναι, θα περάσει, κάτι θα επινοήσουν οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, δεν μπορεί. Άντε, ας χαμογελάσουμε κι εμείς λιγάκι.