Τι παράξενο θέαμα τα συλλογικά γυμνά στις φωτογραφίες του Σπένσερ Τιούνικ. Σώματα λευκών ως επί το πλείστον, καλοθρεμμένα, στιβαρά, εμφανίζουν τη γύμνια τους με αξιοζήλευτη περηφάνια.
Σίγουρα δεν θα τους ήταν εύκολο των ανθρώπων να βγάλουν τα ρούχα τους και να φωτογραφηθούν, σίγουρα όλοι θα έδωσαν έναν μικρό αγώνα. Θα διευκολύνθηκαν επειδή ήταν πολλοί μαζί, κάτω από τα ρούχα όλοι άνθρωποι είμαστε, θα σκέφτηκαν, ζώα δίποδα και δυστυχώς άπτερα. Τα δυο πόδια μάλιστα θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει στις φωτογραφίες, έχουν εμφανώς ενισχυθεί, τουλάχιστον στην Αυστραλία. Πού είναι οι προβλέψεις ότι οι άνθρωποι θα εξελίσσονταν με πόδια ατροφικά και μεγάλα κεφάλια, επειδή όλα θα τα κάνει ο εγκέφαλος;
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, τα πόδια όλο και πιο γερά πατάνε στη γη, γυμνάζονται και δυναμώνουν, τελικά μπορεί οι εγκέφαλοι να ατροφήσουν. Και τα κεφάλια θα μικρύνουν. Αλλά μπορεί να φταίνε και τα καγκουρό. Αυστραλία είναι αυτή, παράξενη χώρα. Βέβαια οι λευκοί της μας μοιάζουν. Σχεδόν πρησμένοι από την καλοπέραση, ψηλοί, τεράστιοι, ανεπτυγμένοι.
Φαίνεται στα σώματα αυτά όλο το παραπάνω κρέας που κατανάλωσε η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες και κανένας ακόμα δεν ξέρει αν το έκανε για καλό ή για κακό της. Μόνοι οι πίνακες του Ρούμπενς με τις γυμνές θεές των ονείρων του έχουν απεικονίσει τόσο πλούσια ροδαλή σάρκα Αν υπήρχαν τέτοιες φωτογραφίες στη δεκαετία του 1950, είναι βέβαιο ότι θα βλέπαμε διαφορετικά ανθρώπινα σώματα.
Αδύνατα, αγύμναστα, αδέξια. Και σήμερα στην Κίνα ή την Ινδία θα δινόταν διαφορετική εικόνα. Ποιος θα κατόρθωνε όμως να γδύσει τόσους Κινέζους ή Ινδούς;
Αυστραλοί λοιπόν, πλούσιοι, άνετοι, πληθωρικοί, μαυρισμένοι και με τα σημάδια των μαγιό στο δέρμα, δοξάζουν το ανθρώπινο είδος στην κυριαρχία του, στην τελειότερη στιγμή του.
