Εμπρός της γης οι κολασμένοι

Δεν μας έφτανε η φτώχεια μας, έχουμε τώρα και τις εορταστικές ντεκορασιόν του Δήμου Αθηναίων. Μα πώς τα κατάφεραν, δεξιοί άνθρωποι, να πετύχουν την απόλυτη σοσιαλιστική απόχρωση του κόκκινου; Κοιτάζω τις αρμαθιές από διακοσμητικά αστέρια στις κολόνες του δημόσιου φωτισμού και μου φαίνεται ότι πέρασε από εκεί ο Τσάβες και κρέμασε τα επαναστατικά σκουφάκια του. Το διάλειμμα «Μπακογιάννη» δεν γλίτωσε, ως φαίνεται, τον Δήμο Αθηναίων από τη μοιραία ροπή του προς το κιτς, αλλά με τέτοια οικονομική στενότητα δύσκολο να εγείρει κανείς απαίτηση για καινούργια χριστουγεννιάτικα φώτα και λιλιά. Ίδια κατάσταση και στη γειτονιά μου που μέρες τώρα έχουν αρχίσει τα μεσαιωνικά βασανιστήρια των φυτών. Καλλωπιστικά δεντράκια τυλιγμένα με λάμπες τραγουδούν το «ρίξε στο κορμί μου σπίρτο». Θάμνοι που υπομένουν αγόγγυστα το ενιαύσιο ηλεκτροσόκ διατρανώνουν την άποψη ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση και ενεργειακή σπατάλη. Μέσα σε όλη αυτή τη φωταψία ξεχωρίζει το σκοτεινό μπαλκόνι του ψωριάρη, που δεν είναι άλλο από το δικό μου. «Ούτε να το διανοηθείς», μου λέει με τον τρόπο της η αγαπημένη μου δάφνη, που πέρυσι είχε περάσει έναν ολόκληρο μήνα τυλιγμένη με μια γιρλάντα-ψησταριά. «Κάτσε καλά», με προειδοποιεί και η αγκαθωτή γαζία δείχνοντάς μου τα νυχάκια της. Πειθαρχώ, ξαναβάζω τα λαμπάκια στο κουτί τους και στέλνω μήνυμα συμπαράστασης στα διπλανά ολόφωτα μπαλκόνια. Κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, το Γκουαντάναμο των φυτών σας εύχεται Καλά Χριστούγεννα

Αποκάλυψη τώρα

Άδικα παιδευόμαστε τόσους μήνες να καταλάβουμε τι συμβαίνει με την οικονομική κρίση. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση με μας. Αυτή η χώρα κινείται σε άλλο πλανήτη, έχει δικό της θεό. Κανονικό θεό, με τους ιερείς του και όλο την εξοπλισμό. Αν μελετούσαμε τη θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου, τον ρόλο του ιερατείου στην εποχή των Φαραώ, θα ήταν χρησιμότερο. Θα καταλαβαίναμε καλύτερα τι μας συμβαίνει. Εξάλλου φαίνεται το πράγμα, οι μόνοι που πιάσανε το νόημα της σύγχρονης οικονομικής δράσης είναι οι καλόγεροι. Τύφλα να έχουν οι χρηματιστές της Γουόλ Στριτ. Τέτοια οργάνωση, τέτοια τεχνογνωσία, ναι, αυτά να τα μελετήσουμε, πού στηρίχτηκε, τι βάσεις έχει, να καταγράψουμε, να εμπεδώσουμε. Εγώ πάντως τώρα καταλαβαίνω γιατί τόσα χρόνια οι νεορθόδοξοι καλλιτέχνες και άνθρωποι μοντέρνοι και σκεπτόμενοι, είχαν τέτοια μανία με τη θρησκεία, την ορθοδοξία, το Άγιον Όρος. Εκεί υπήρχε συμπυκνωμένη η σοφία της επιβίωσης στο παρελθόν και του άκρατου πλουτισμού στο μέλλον. Με όλα τα καθεστώτα, οθωμανικό, βασιλικό, δημοκρατικό, στρατιωτικές δικτατορίες, υπεράνω των πάντων και αυγατίζοντες το χρήμα. Η μεγάλη αλήθεια του γένους, το πώς λάθρα εβίωσαν σε δύσκολους καιρούς και εθριάμβευσαν στους εύκολους για να ξαναεμφανιστούν μόλις οι μόδες αλλάξουν. Πέρασε και δεν τους άγγιξε η αμφισβήτηση, η σεξουαλική επανάσταση, το νέο οικογενειακό δίκαιο, το «ανήκουμε στη Δύση», η «αλλαγή- αλλαγή», η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ζώνη του ευρώ. Α, ναι, τη ζώνη του ευρώ τη χρησιμοποίησαν για να τυλίξουν και να ζεστάνουν άλλες ζώνες, εκεί με το ευρώ διέπρεψαν. Πόσο αστείοι ήμασταν που νομίσαμε ότι εξευρωπαϊστήκαμε, ότι προοδεύσαμε, ότι ανήκουμε στη Δύση, ότι έχουμε ισονομία, ισότητα των φύλων, ελευθερίες... Κάποιοι είναι πολύ πιο ίσοι από μας, και τα προνόμιά τους τρώνε πλέον την ψυχή των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας.