Επικίνδυνο κολοσσιαίο εγχείρημα

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ άρχισε στη Ρόδο για το αν πρέπει να κατασκευαστεί ο νέος Κολοσσός. Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις ύστερα από πρόταση ενός ιδιωτικού Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, το οποίο σε συνέλευση των μελών του στο Ντουμπάι δέχτηκε να αναλάβει την υλοποίηση μιας ιδέας που εδώ και 45 χρόνια στροβιλίζει στο μυαλό κάποιων. Την πρόταση έσπευσαν ασμένως να ασπασθούν ο Δήμος Ρόδου και το Επιμελητήριο Δωδεκανήσου. Μάλιστα ο δήμαρχος μετέβη στο Ντουμπάι για να εισπράξει τον κότινο της δόξας για το εγχείρημα. Όπως ήταν φυσικό, τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν έχασαν την ευκαιρία και άρχισαν να ασχολούνται με τον «Νέο Κολοσσό» όπως τον ονόμασε το Κέντρο Εμπορίου. Οι υποστηρικτές της ιδέας στη Ρόδο όμως αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν γι΄ αυτό, αλλά δηλώνουν πως θα είναι «ένα μνημείο που θα συμβολίζει τις αξίες του Κολοσσού»- ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας. Και επειδή θαύματα δεν γίνονται στην εποχή μας, οι εμπνευστές κάνουν λόγο για ένα «μεγαλοπρεπές μνημείο» που θα στηθεί κάπου στην πόλη και θα φωτίζεται με ακτίνες λέιζερ, σύμφωνα με τα σχέδια Γερμανού καλλιτέχνη που είχε οργανώσει τη βραδιά του Μιλένιουμ με τα φωτιστικά εφέ στην Ακρόπολη. Το πόσο ανάγκη έχει η Ρόδος ένα τέτοιο μνημείο για τουριστική προβολή και μάλιστα με τεράστιο κόστος, θέλει αρκετή συζήτηση. Το νησί εδώ και δεκαετίες παλεύει ανεπιτυχώς για μία μαρίνα, να ολοκληρώσει ένα λιμάνι της προκοπής και να λειτουργήσει ένα αεροδρόμιο που θα εξυπηρετήσει τα εκατομμύρια των επισκεπτών της. Μεγαλεπήβολα τα σχέδια, αλλά αμφίβολα τα αποτελέσματα και οι σκοπιμότητες του εγχειρήματος, αφού κανένας δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα ούτε τη μορφή ούτε τη θέση που βρισκόταν ο Κολοσσός, που εξακολουθεί να παραμένει ένας μύθος. Και να μην ξεχνάμε την τεράστια γκάφα που έγινε τον Ιούνιο του 1987, όταν μια «γροθιά του Κολοσσού» αποδείχτηκε ότι ήταν κοτρώνα. Ευτυχώς, που η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη το ξεκαθάρισε προτού ο εξευτελισμός λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις. Δυστυχώς, σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Μελίνες!..

Η αναξιοπιστία των ιδιωτικών εργαστηρίων

Έζησα μαζί με την καλή φίλη την περιπέτεια με τη δεκαεννιάχρονη κόρη της, η οποία διαγνώσθηκε- από κυριλέ διαγνωστικό κέντρο των νοτίων προαστίων, μέλος μεγάλης αλυσίδας- να έχει τιμές-ρεκόρ εχινόκοκκου. Τρομοκρατημένοι οι γονείς έτρεξαν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία, για να ξετινάξουν το κορίτσι στις απεικονιστικές εξετάσεις, προκειμένου να βρεθεί η εστία του παράσιτου. Πουθενά... Κάποιος πανεπιστημιακός γιατρός τούς συνέστησε τελικά να επαναλάβουν την εξέταση αίματος στο Ινστιτούτο Παστέρ. Εκεί πιστοποιήθηκε ότι το παιδί δεν είχε απολύτως τίποτα. Το διαγνωστικό κέντρο, στο οποίο οι γονείς επέστρεψαν οργισμένοι, μάσησε διάφορες δικαιολογίες, αρνούμενο να δεχθεί οποιαδήποτε ευθύνη. Συζητώντας την υπόθεση με άλλους, διαπίστωσαν ότι τουλάχιστον δύο άλλες οικογένειες του περίγυρού τους είχαν να διηγηθούν μια τέτοια ιστορία, με λανθασμένα αποτελέσματα εξετάσεων από ιδιωτικά εργαστήρια. Γράμματα αναγνωστών που φθάνουν σε μένα, με παράπονα και καταγγελίες για παρόμοια θέματα από διαγνωστικά κέντρα, δείχνουν ότι το πρόβλημα έχει πάρει πια μεγάλες διαστάσεις. Φίλος ενδοκρινολόγος, νυν διευθυντής σε νοσοκομείο του ΕΣΥ και πρώην καθηγητής σε μεγάλο Πανεπιστήμιο του Καναδά, μου έχει φάει εδώ και χρόνια τα αυτιά για την αναξιοπιστία των ελληνικών ιδιωτικών εργαστηρίων. Φαίνεται ότι περισσότερο «κινδυνεύουν» οι αιματολογικές εξετάσεις- πολύ συχνά οι ορμονικές- και τα υπερηχογραφήματα, γιατί είναι υποκειμενικές εξετάσεις, που χρειάζονται μεγάλη εμπειρία στην εκτέλεση και στην αξιολόγησή τους. Καθώς μάλιστα είναι γνωστό σε όλους όσοι παροικούν την Ιερουσαλήμ ότι πολλοί γιατροί παραπέμπουν τους ασθενείς τους στα κέντρα από τα οποία έχουν προμήθεια, άντε να βγάλει άκρη και να βρει την υγειά του ο δύστυχος Έλληνας άρρωστος. Ενώ τα πολυτελή κτίρια με τις φανταχτερές ιατρικές ταμπέλες φυτρώνουν πια παντού σαν μανιτάρια, αναρωτιέται κανείς ποιος ελέγχει την αξιοπιστία των εργαστηρίων τους, την εκπαίδευση και την εμπειρία του προσωπικού τους και τις συνθήκες λειτουργίας τους. Μήπως θα ΄πρεπε, ας πούμε, να επιληφθεί το υπουργείο Υγείας;

Εκπαίδευση πεζών

«Δεν μπορούμε να περάσουμε, έχει κόκκινο», εξηγούσε η γιαγιά στο εγγόνι της καθώς περίμεναν σε ένα φανάρι, ενώ μπροστά τους τα αυτοκίνητα είχαν ακινητοποιηθεί και οι άλλοι πεζοί αγωνίζονταν να στριμωχτούν στο κενό και να φτάσουν απέναντι. Αγέρωχη η γυναίκα κράτησε σφιχτά το χέρι του παιδιού που την τραβούσε, να το πείσει για την πολιτική και τροχαία ορθότητα της άποψής της. Ας την έσπρωχναν οι άλλοι, ας προσπαθούσαν τα αυτοκίνητα να καταλάβουν τον ελάχιστο χώρο που είχε απομείνει στη διάβαση, ας γινόταν χαμός από κορναρίσματα και μαρσαρίσματα, εκείνη κοιτούσε απέναντι με προσήλωση, σαν να βρισκόταν σε έναν κανονικό δρόμο μιας κανονικής πόλης όπου οι κανόνες μετράνε περισσότερο από τις περιστάσεις. Όπως ήταν μοιραίο, σε λίγα δευτερόλεπτα καβάλησαν μοτοσυκλέτες το πεζοδρόμιο, δυο μάλιστα που πήγαιναν σε αντίθετη κατεύθυνση, ένας βιαστικός κοστουμαρισμένος με τεράστια μηχανή, κι ένας πιο βιαστικός ακόμα ντελιβεράς με το κουτί έτοιμων γευμάτων να απειλεί κάθε δίποδο άπτερο που περνούσε δίπλα του. «Δεν πρέπει να πηγαίνετε από το πεζοδρόμιο», τους πληροφόρησε η γιαγιά, καθώς έκανε εκνευρισμένη στην άκρη για να σώσει τη ζωή του παιδιού και τη δική της. Οι ρόδες τους στρίγκλισαν πάνω στα εξογκώματα για τυφλούς της ράμπας, κι έφυγαν βολίδα στο πεζοδρόμιο, σκορπώντας τρόμο σε όσους πεζούς δεν παραμέριζαν εγκαίρως. Θέλησα να μείνω πίσω από τη γυναίκα εκείνη, να την ακολουθήσω στην τολμηρή της ερμηνεία του κόσμου, στο πείσμα της να εκπαιδεύει το παιδί με σχεδόν επικίνδυνο τρόπο σε ορθές κοινωνικές αξίες. Θέλησα να την αφήσω να περάσει μπροστά μου, να μου ανοίξει δρόμο με την επιμονή και την προσήλωσή της, να φτάσω απέναντι προστατευμένη από το θάρρος της, αλλά δεν προλάβαινα, βιαζόμουν κι εγώ πολύ.