Τo καρτέλ της γομολάστιχας

Τις πιο πολλές φορές μπαίνω στο ρούχο τους και συμμερίζομαι προαιώνια για την οικογένεια θέματα. Σε ποιο σχολείο να πάει το παιδί, ποιες σπουδές θα του εξασφαλίσουν την επιτυχία άμα τη εμφανίσει και στα πίσω καθίσματα τίνος σχολικού θα κάνει χρήσιμες για τη ζωή του γνωριμίες. Προϊούσης της συζητήσεως, όταν το αυτάκι μου πάψει να ιδρώνει από τις κομψές διατυπώσεις άκομψων επιδιώξεων, αρχίζω να ανησυχώ και να εξανίσταμαι. Απορώ, για ποιο λόγο το δικό μας το παιδί δεν πρέπει να συναντήσει Αλβανούς στο διάλειμμα, οικονομικούς newcomers στο τένις, φάλτσους στο σολφέζ, χοντρούς στην πισίνα και επαρχιώτες συμφοιτητές στην κατάληψη. Το άγχος πολλών σύγχρονων γονιών μού δίνει τα κλειδιά της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας. Επειδή όμως έχω μάθει πια να δαγκώνω τη γλώσσα μου, ζητώ τη συνηγορία του Ντέιβιντ Χέαρ, συγγραφέα του θεατρικού «Ανάσα ζωής» που παίζεται από την προηγούμενη εβδομάδα στο «Απλό Θέατρο». Ακούστε τι βάζει στο στόμα της μιας από τις ηρωίδες του και μετά κόψτε του και την καλημέρα: «Ξέρεις τι είναι οικογένεια; Θα σου πω τι είναι. Είναι μια επιχείρηση ιδιωτικού συμφέροντος, μια πρόφαση για ιδιοτέλεια. Γι΄ αυτό την αγαπούν οι πολιτικοί. Είναι ένα καρτέλ που αυτοπροωθείται, που αυτοσυντηρείται, που εμφανίστηκε στον κόσμο για να προστατεύει τα δικά του μέλη, μόνος του σκοπός να προωθεί τους δικούς του στόχους. Μια οικογένεια εν τέλει δεν είναι παρά μια σταυροφορία για το δικό της όφελος. Ιδανική στη θεωρία, εγωιστική στην πράξη. Μια οργανωμένη πρόφαση για να μη νοιαζόμαστε για κανέναν άλλον». Όχι εμείς, κύριε...

Δεν με νοιάζει

Άντε, προχωράει κι ο Μάρτης. Γρήγορα φεύγει, σε τρεις μήνες από σήμερα θα έχουμε τελειώσει τις Πανελλήνιες, οικογενειακώς. Ίσως να μας έχει μείνει κανένα ειδικό μάθημα. Θα στεκόμαστε ανάμεσα στα ερείπια της μάχης αναμετρώντας κέρδη και χασούρες. Εκείνη τη μέρα ο διάλογος για την Παιδεία μπορεί να έχει προχωρήσει με μερικά ακόμα σούρταφέρτα εκπροσώπων κομμάτων και κανα δυο αποχωρήσεις, όπως γίνεται συνήθως. Ίσως όμως και να έχει σταματήσει, όπως γίνεται συνήθως. Μπορεί να έχει βρεθεί κάποιο νέο σύστημα εξετάσεων, ας πούμε αντί να μαθαίνει παπαγαλία μόνο ένα βιβλίο Ιστορίας και πέντε θέματα Νέων ο υποψήφιος, να μαθαίνει παπαγαλία και τη βιογραφία του Λαβουαζιέ ή τον νόμο του Γουντ. Γιατί όχι, θα ήταν εξαιρετικά πρωτότυπο και θα βοηθούσε να υποπτεύονται οι της Θεωρητικής ότι έζησαν στον κόσμο αυτό και φυσικοί μετά τον Δημόκριτο, οι οποίοι μάλιστα είχαν γεννηθεί εκτός Βαλκανικής. Απίστευτο αλλά αληθινό. Ό,τι και να γίνει όμως, εμείς θα έχουμε ξεμπερδέψει. Κουτσά, στραβά ή ολόισια και θριαμβευτικά, σε τρεις μήνες από σήμερα θα κλείσει το μέγα Ταμείο. Τέρμα τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, τα ιδιωτικά, τα ενισχυτικά, όλα τα πανάκριβα αξεσουάρ της δωρεάν Παιδείας. Βέβαια θα ανοίξει το άλλο μέγα Ταμείο, των σπουδών, αλλά τουλάχιστον αυτό δεν θα λειτουργεί για να αποστηθίζονται κείμενα. Τουλάχιστον δεν θα πληρώνουμε χρυσή την αποβλάκωση και μαζί την υποκρισία που εισπράττεται ενδοφλεβίως. Κάπως θα μπορέσει ο απόφοιτος να χαράξει δρόμο. Θα λήξει η τελετή μετάβασης, όσο μυαλό τού έχει μείνει θα μπορεί, θεωρητικά, να το καλλιεργήσει πιο ελεύθερα. Ο διάλογος για την Παιδεία μπορεί να ξαναρχίσει στην επόμενη κυβέρνηση, να συνεχιστεί στη μεθεπόμενη, όπως τα τελευταία τριάντα χρόνια, που εγγυάται την πλήρη ακινησία και διαρκή καταβύθιση μέσα στη βαβούρα και την ταραχή.