Αύγουστος και ξερό ψωμί!

O τελευταίος αδειούχος της εβδομάδας να κλείσει την πόρτα! Για να μείνουμε οι υπόλοιποι στο γραφείο μέχρι να πάρουμε το ΟΚ να μπούμε στο βαπόρι με προορισμό κανένα νησάκι. Αλλά ποιο βαπόρι και για ποιο νησί; Για ακόμη μία χρονιά διεκδικώ το Όσκαρ «τελευταίας στιγμής», αφού λίγες μέρες πριν από την άδεια ξεκινώ την αναζήτηση προορισμού, ξενοδοχείου και εισιτηρίων. «Μα είναι δυνατόν να καλείτε τελευταία στιγμή; Το νησί μας είναι διάσημο πια. Την ταινία “Μamma Μia” δεν την είδατε; Στο νησί μας γυρίστηκε κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα φέτος να έχει μεγάλη ζήτηση, ιδιαίτερα τον Αύγουστο», έλεγε στο τηλέφωνο η σινεφίλ κυρία που διαθέτει ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πού αλλού, στη Σκόπελο- εκεί που ξεδίπλωνε το υποκριτικό της ταλέντο η Μέριλ (Στριπ βεβαίως, βεβαίως!). Όσο για τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια; Μάλλον θα ψάξω να βρω κανένα καγιάκ για να πεταχτώ από τον Άγιο Κωνσταντίνο απέναντι στη Σκόπελο. Ίδια όμως είναι η κατάσταση στα περισσότερα νησιά, παρ΄ όλο που δεν είχαν την ανάλογη κινηματογραφική εμπειρία. Κακή συνήθεια αυτή των περισσοτέρων Ελλήνων, να θεωρούμε μήνα των διακοπών μόνο τον Αύγουστο και μέρος για να περάσουμε ανέμελα μόνο τα ελληνικά νησιά. Το λέω πρώτα απ΄ όλα στον εαυτό μου που ανήκει στη μεγάλη αυτή κατηγορία. Χάθηκε ο Ιούλιος; Γιατί, ο Σεπτέμβριος; Μια χαρά μήνας είναι και τα τελευταία χρόνια αποδεικνύεται άκρως καλοκαιρινός και ζεστός. Αλλά εκεί: Αύγουστος και ξερό ψωμί! Και καλά, παίρνουμε άδεια τον Αύγουστο, είναι ανάγκη να τα κανονίσουμε όλα την τελευταία στιγμή; «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» λέει η παροιμία, αλλά εμείς ενστερνιζόμαστε την άλλη λαϊκή ρήση: «Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια», τα οποία μάλιστα τα επιστρατεύουμε για να βρούμε διαθέσιμα εισιτήρια και δωμάτια.

Τουρίστες

Το σύνθημα των φετινών διακοπών το διάβασα σε μια μοναδική παραλία με κέδρους και κατάξανθη άμμο στη Νάξο: «Η φύση δεν είναι τουριστικό αξιοθέατο». ΗΤΑΝ γραμμένο με μεγάλα μαύρα γράμματα, σχεδόν απειλητικά, στον τοίχο ενός μισοτελειωμένου και εγκαταλελειμμένου από χρόνια ξενοδοχείου- ένα από τα γνωστά φαντάσματα που πληγώνουν τις ακτογραμμές των Κυκλάδων. ΤΟ ζήτημα φυσικά δεν είναι αν ο συντάκτης του γκράφιτι έχει δίκιο ή όχι. Αλλά ότι ο ίδιος, την ώρα που κάνει μπάνιο ή κατασκήνωση σε ένα από τα διαμαντάκια του Αιγαίου, έχει την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι τουρίστας. ΔΕΝ είναι ο μόνος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον κοινό τόπο των συζητήσεων που έχουμε όλοι μας την περίοδο των διακοπών. Πώς καταστρέφεται το τοπίο, πώς χάνονται οι παραδοσιακοί οικισμοί, πόσο κακό τελικά κάνει ο τουρισμός και πόσο αναγκαίο είναι να βρεθούν εναλλακτικές μορφές ήπιας- φυσικά- ανάπτυξης. Η αποθέωση της υποκρισίας. Γιατί βέβαια στην πραγματικότητα αυτό για το οποίο διαμαρτυρόμαστε είναι η υποβάθμιση του «προϊόντος», το οποίο εμείς οι ίδιοι καταναλώνουμε. ΕΙΝΑΙ καιρός να το πάρουμε απόφαση. Ο τουρισμός και οι τουρίστες είμαστε εμείς. Και όσο θα περνάμε έντεκα μήνες στα γραφεία μας ονειρευόμενοι την καλοκαιρινή μας απόδραση είναι αστείο να περιμένουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπει φρένο στην τουριστική ανάπτυξη. Ευτυχώς για όλους μας συμβαίνει και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσει να συμβαίνει, το ακριβώς αντίθετο. ΤΟ μόνο που ρεαλιστικά μπορεί και πρέπει να μπει για συζήτηση είναι η μορφή που θα πάρει ο τουρισμός μας. Τις ακρότητες τις ζήσαμε με τραγικό τρόπο και φέτος το καλοκαίρι. Η αλήθεια όμως είναι ότι σχεδόν παντού κινούμαστε πια στα όρια αντοχής των υποδομών ενός χώρου που η γοητεία του ήταν και είναι η λιτότητα. ΣΤΙΣ φοιτητικές μας διακοπές πηγαίναμε συχνά σε μέρη που ακόμα δεν είχαν ηλεκτρικό. Φέτος σε νησί γειτονικό από τη Νάξο συνειδητοποίησα ότι έκανα περισσότερη ώρα για να παρκάρω από ό,τι στη γειτονιά μου! Για να μη μιλήσουμε για το φαγητό που μία στις δύο φορές ήταν χειρότερο και ακριβότερο από ό,τι στην Αθήνα. ΕΙΝΑΙ λοιπόν πολύ πιθανό σε λίγα χρόνια να μη θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι θα μπορούμε να παίρνουμε μαζί μας το αυτοκίνητό μας στα Κουφονήσια. Και ασφαλώς κάποια στιγμή θα πάψει να θεωρείται λογικό όποιος έχει 4 στρέμματα να μπορεί να χτίζει όπου θέλει χωρίς σχέδιο. ΤΑ όνειρά μας, βλέπετε, χρειάζονται και κάποιες θυσίες!

Φάτε μάτια ψάρια

Ένα είναι σίγουρο για το ψάρεμα, λένε, σημασία έχει το σωστό τάιμινγκ: έπρεπε να ήσουν εκεί χθες. Σωστά; Θυμάμαι στη Νάξο, ήταν αρχές Σεπτεμβρίου, είχαμε παραγγείλει τον κολιό και περιμέναμε. Περιμέναμε και περιμέναμε...Ήταν, φαίνεται, ο κολιός εκεί τον Αύγουστο και μετά έφυγε. Και αυτό ισχύει. Όπως και ότι τις πιο ωραίες ιστορίες τις λένε οι ψαράδες. Δεν αρκεί να θέλεις να γίνεις ψαράς, πρέπει να έχεις γεννηθεί έτσι. Υπομονή να έχεις. Εγώ δεν έχω. Θυμάμαι μια άλλη φορά στην Κρήτη, που είχαμε καθήσει σε μια ψαροταβέρνα και περιμέναμε να παραγγείλουμε. Περιμέναμε και περιμέναμε. Μας έβλεπαν, νομίζαμε δηλαδή ότι μας έβλεπαν γιατί μια παρέα είχε όλη κι όλη, αλλά εμείς περιμέναμε. Τελικά φάγαμε παϊδάκια ωραιότατα σε ένα ταβερνάκι πιο ψηλά, που κερνούσε και πίτα σφακιανή. Μια άλλη φορά, απλώς τάιζα τα ψάρια. Μόνο που δίπλα ήταν ο άλλος με το καλάμι και περίμενε να τσιμπήσει. Πού να τσιμπήσει! Πιο ωραία απο όλα, στις φωτογραφίες δείχνουν τα μπαρμπούνια. Ροδοκόκκινα από το τηγάνι, με μια φέτα λεμόνι στο πλάι. Το ψάρι, λέει, δεν θέλει τίποτε άλλο. Και το λαδολέμονο του περισσεύει. Άμα ξέρεις να το φτιάξεις... Υπάρχουν άνθρωποι που η σπεσιαλιτέ τους είναι τα ψάρια. Υποθέτω ότι θα λένε και αυτοί ωραίες ιστορίες όπως οι ψαράδες. Για το παραγάδι κι εκείνο το θηρίο που είχαν πιάσει κάποτε στα ανοιχτά και κόντεψε να τραβήξει όλη τη βάρκα μέσα και για το ψήσιμο το σωστό, που τραβάς μετά το κόκαλο και βγαίνει με τη μία. Προσοχή στα κόκαλα. Απορία: Πώς κατάλαβαν οι γάτες την πρώτη φορά ότι τους αρέσουν τα ψάρια, αφού δεν ψαρεύουν οι ίδιες; Εκτός από τα μεγάλα, τα κλασικά ψάρια, έχουν... αναβαθμιστεί πολύ και οι σαρδέλες- ψητές, ωραίες. Το ψάρι, λέει, είναι φρούτο. Ύστερα από λίγο πεινάς. Δικαιολογίες για να ξαναφάς. Κάνει καλό στα μάτια, αλλά τότε πώς δεν βλέπουν τα ψάρια το δόλωμα; Που μερικές φορές είναι και ζωντανό, όπως λέει στα μαγαζιά που πουλάνε αγκίστρια, πετονιές και καλάμια. Καλάμια πουλάνε και στα φανάρια στον δρόμο. Πόσους ψαράδες όμως περιμένουν να πετύχουν εκεί; Αν δεν είσαι ψαράς, σου καθαρίζουν τα τζάμια μέχρι να ανάψει πράσινο. Και φύγαμε.

Οραμάτων αποκαθήλωση

ΛΟΙΠΟΝ, ΛΕΩ να εμπνευσθούμε, από σήμερα και για τους επόμενους μήνες, από το Μεγάλο Όραμα: ● να λιγοστέψουμε τα σκουπίδια και τους σκουπιδότοπους, ή ● να καθαρίσουμε τα ξερά χόρτα για να μην ανάβουν τόσο εύκολα φωτιές, ή ● να καθαρίσουμε τις παραλίες. Φαίνονται πολύ μικροί και ασήμαντοι στόχοι αυτά; Δεν μπορούν τέτοιες προτεραιότητες να συνεγείρουν το έθνος; Δεν μπορούν τόσο ταπεινά αιτήματα να μετατραπούν σε εθνικούς στόχους; Τι θέλουμε λοιπόν; Την Μεγάλη Ιδέα; Την Κόκκινη Μηλιά; Τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Την... επανείσοδο στην ευρωζώνη; Ή να... νικήσουμε τον Γκρουέφσκι; Αφήστε, πατριώτες. Είμαστε χάλια- αλλά ευημερούμε. Είμαστε τελευταίοι σε τόσες κατατάξεις - αλλά εφαρμόζουμε την εγχώρια αρχή «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Είμαστε άθλιοι σε συμπεριφορές (από την οδήγηση έως το κάπνισμα), αλλά ζούμε περισσότερα χρόνια από τους πειθαρχημένους. Και έχουμε και πολυτελή δημοκρατία υψηλών απαιτήσεων: κανείς δεν μας αρέσει, όλους τους κατακρίνουμε, αλλά τελικώς ψηφίζουμε σοφά. Προφέσορες και δημοσιογράφοι (ή δημοσιογράφοι- προφέσορες) επικρίνουν με βαρύγδουπες εκφράσεις τα κόμματα και τους πολιτικούς, ότι δεν έχουν προτείνει ένα όραμα στους πολίτες, ότι δεν αναδεικνύουν ένα πολιτικό μήνυμα ικανό να κινητοποιήσει και να συνεγείρει την κοινωνία. Και τα κόμματα και οι πολιτικοί στύβουν το μυαλό τους να κατεβάσουν κάνα «όραμα». Ας προσγειωθούμε, αδέλφια! Με τι όραμα προόδευσε η Δανία ή η Σουηδία; Ποιοι εθνεγέρτες σήκωσαν ψηλά τη Φινλανδία; Ποιοι επιτέλους μεγάλοι οραματιστές έφεραν την Ολλανδία ή την Ελβετία στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας ανάπτυξης και ευημερίας; Κανένας. Σοβαρεύτηκαν όλοι μαζί και αποφάσισαν να κάνουν (ο καθένας από τη θέση του) καλά τη δουλειά τους. Και συγύρισαν τον τόπο τους και έβαλαν τάξη, εισήγαγαν και δοκιμασμένα συστήματα (και τα εφάρμοσαν) στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία, παντού. Και τα πήγαν περίφημα. Εμείς δηλαδή γιατί πρέπει να θέλουμε «Μεγάλες Ιδέες» και «Υψηλά Ιδανικά» και «Οράματα» δημαγωγών; Ας βάψουμε το σπίτι μας. Ας το σφουγγαρίσουμε. Ας ξηλώσουμε το πανωσήκωμα. Ας βάλουμε τα σκουπίδια στον κάδο. Και όλα θα πάνε καλύτερα- όλο και καλύτερα. Κι ας αφήσουμε τα Μεγάλα Οράματα και τα Θάματα για τον Μακρυγιάννη ή για τον Κοσμά τον Αιτωλό...

Αχ, απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου

Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Όσοι «πιστοί» της πρωτεύουσας μένουν πίσω, είτε γιατί είναι από τους άτυχους που δουλεύουν είτε γιατί είναι απλώς, όπως λέει και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, αστικοί τύποι, υποστηρίζουν ότι είναι η καλύτερη εποχή της. Δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω μαζί τους. Η ελληνική εκδοχή της «πόλης που δεν κοιμάται ποτέ» ζει σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι, όλα γίνονται σε λιγότερο χρόνο απ΄ ό,τι συνήθως, τα μπαράκια έχουν όσο κόσμο χρειάζεται για να περνάς καλά. Το σκηνικό λοιπόν είναι ειδυλλιακό ή περίπου έτσι. Γιατί λοιπόν να νιώθεις αυτή τη γλυκιά μελαγχολία όταν αναπολείς το νησί όπου πέρασες τις διακοπές σου; Λογικό και ανθρώπινο βέβαια, αλλά η πόλη σού ξεδιπλώνει τον καλύτερο εαυτό της τον Αύγουστο. Θυμίζει κάτι από τη μενεξεδένια πολιτεία που ήταν κάποτε. Άσε που τα νησιά από την άλλη θυμίζουν κάτι από χειμωνιάτικη Πλατεία Ομονοίας, Κολωνάκι και πηγμένη Βασιλίσσης Σοφίας μαζί. Κι όλα αυτά στην καρδιά του καλοκαιριού που κάνει τα μπάνια του ο λαός. Γιατί λοιπόν; Φταίει το μόνο πράγμα που δεν είναι ειδυλλιακό και το παραδέχονται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ακόμη και οι πιστοί της Αθήνας. Οι κοντινές παραλίες. Ακόμη κι αν βουτάς στο Σούνιο, με θέα τον ναό του Ποσειδώνα, που είναι από τα καλύτερα μέρη που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, αν έχεις πάει διακοπές τον Ιούλιο δεν μπορείς παρά να αναπολείς το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα διάφανα νερά του. Παραδόξως το μαύρισμα του νησιού είναι πάντα «σοκολατένιο». Επιπλέον, όπως λέει και ένας νησιώτης φίλος μου, «αν έχεις βουτήξει στο Αρχιπέλαγος δεν σου πάει η καρδιά να κάνεις μπάνιο εδώ». Και έχει δίκιο, από τότε που γύρισα νιώθω πως ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Και όχι γιατί δουλεύω, ούτε γιατί δεν θα ξαναφύγω. Μόνο και μόνο γιατί δεν μου πάει η καρδιά να κολυμπήσω στις κοντινές παραλίες...

Φτώχεια

ΣΤΟ ΟΡΙΟ της φτώχειας βρίσκονται εφοπλιστές, βιομήχανοι, έμποροι, βιοτέχνες, γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι κι άλλοι επαγγελματίες. Στη χώρα μας, σε αντίθεση με όλο τον άλλο κόσμο, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι πάμπλουτοι. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει δραστικά μέτρα για τη σωτηρία της αστικής τάξης: μεγάλης, μεσαίας και μικρής. Πένονται, έχουν εισοδήματα κάτω των 10.000 ευρώ τον χρόνο. Διατηρούν τις επιχειρήσεις από ανιδιοτέλεια. Για να πληρώνουν πλουσιοπάροχα τους μισθωτούς, πουλάνε τα κοσμήματα της συζύγου, τα ασημικά του σπιτιού, τις βίλες, τα κότερα, τα λίαρ τζετ. Ιδού μερικά μέτρα για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων αστών: Να ιδρυθεί υπουργείο επισιτισμού, που με τη βοήθεια δήμων και κοινοτήτων θα οργανώνει συσσίτια για τη σίτιση εφοπλιστών, εμπόρων, βιομηχάνων. Οι εκκλησίες να συγκεντρώνουν τα παλιά ρούχα και παπούτσια των συνταξιούχων και να τα παραδίδουν στον Σύνδεσμο Βιομηχάνων, στον Εμπορικό Σύλλογο, στην Ένωση Εφοπλιστών, που με δίκαιο τρόπο θα τα διανέμουν στα μέλη τους. Αντί να τους ζητούν να πληρώνουν φόρους, να κόψουν σε όλους επιδόματα από την Πρόνοια ώστε να αντιμετωπίζουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Πρέπει να το καταλάβουμε: Η αστική τάξη στην Ελλάδα είναι ξεφτιλισμένη.

Βρήκε την Ιθάκη του ο... Γιώργος ο Αμερικάνος

Κοντά στη δύση μιας ζωής γεμάτης πόνο, βασανιστήρια και περιπλανήσεις ανά την υφήλιο, ο «Γιώργος» ο Αμερικάνος, μια μεγάλη γέρικη μαύρη αρκούδα από τις ΗΠΑ περνά ήσυχα γεράματα στο Περιβαλλοντικό Κέντρο του Αρκτούρου στο Νυμφαίο της Φλώρινας.Ο «Γιώργος» ξεχωρίζει αμέσως ανάμεσα αρκούδες του καταφυγίου, καθώς είναι η μοναδική αρκούδα που δεν είναι καφέ , αλλά ανήκει στο είδος αμερικάνικης μαύρης αρκούδας. Οσοι επισκέπτες απορούν και ρωτούν, μαθαίνουν από τους ανθρώπους του Αρκτούρου για την ιστορία του, που μοιάζει με παραμύθι. Γεννήθηκε πριν από περίπου 20 χρόνια κάπου στην Αμερική και αιχμαλωτίστηκε από μωρό για να εκπαιδευτεί με πείνα και βασανιστήρια στα νούμερα του τσίρκου. Μέλος ενός τέτοιου περιπλανώμενου θιάσου έδωσε άγνωστο αριθμό παραστάσεων σε Αμερική και Ευρώπη με το όνομα «Τζορτζ», και στα τέλη της δεκαετίας του 80 βρέθηκε και στην Ελλάδα. Ξέμεινε στην περιοχή της Αμφισσας όταν, για άγνωστο λόγο, οι υπεύθυνοι του τσίρκου ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και εκεί τον αγόρασε ένας Τσιγγάνος αρκουδιάρης. Του πέρασε χαλκά στη μύτη και τον υπέβαλε σε νέο γύρο «εκπαίδευσης», μετατρέποντάς τον σε αρκούδο - χορευτή, περιδιαβαίνοντας πόλεις και χωριά. Το 1991 κατασχέθηκε από έναν κτηνίατρο που τον λυπήθηκε (οι αρκούδες - χορεύτριες είχαν ήδη απαγορευτεί δια νόμου στην Ελλάδα) και φιλοξενήθηκε για σχεδόν δύο χρόνια σε χώρο του ορειβατικού συλλόγου Αμφισσας. Το 1992 μεταφέρθηκε τελικά στο νεοσύστατο τότε καταφύγιο αρκούδας του Νυμφαίου. Διαψεύδοντας τους αρχικούς φόβους, ο «Γιώργος» δεν είχε προβλήματα προσαρμογής και γρήγορα κέρδισε τους ανθρώπους του καταφυγίου με τον χαρακτήρα του. Από τις πρώτες μέρες του ενώθηκε με την «Τασούλα», μία νεαρή θηλυκή καφέ αρκούδα που είχε εγκαταλειφθεί από τη μητέρα της, και από τότε έγιναν αχώριστοι, ενώ συχνά πέφτουν μαζί σε χειμερία νάρκη. Είναι ένα ντροπαλό, ήσυχο, χαμηλών τόνων ζώο, με βαρύ στυλ και ελάχιστες απαιτήσεις. Δεν τον είδαμε ποτέ να τρέχει», είπε ο υπεύθυνος δράσεων του Αρκτούρου. Εκλεκτικός και στο φαγητό, τρέφεται κάθε πρωί με φρούτα, ψωμί και ξηρούς καρπούς, ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να απολαμβάνει το φαγητό του ως αργά το μεσημέρι. Αυτή την εποχή περνά το μεγαλύτερο μέρος της μέρας στη δροσερή φωλιά του ή ξαπλωμένος στη σκιερή ρίζα ενός δέντρου. Λιγότερο συχνά, απολαμβάνει έναν περίπατο στο δάσος με την «Τασούλα», η οποία τον υπερασπίζεται σε περίπτωση που τον ενοχλήσει κάποια άλλη. Ισως και ως ανταπόδοση, ανέχεται τις... απιστίες της φίλης του, όταν εκείνη τον εγκαταλείπει την περίοδο του ζευγαρώματος για κάποιον άλλον και επιστρέφει. ΕΚΜΑΘΗΣΗ-ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ«Χόρευαν» σε πυρακτωμένες λαμαρίνες Φαινόμενο αρκετά διαδεδομένο στην Ελλάδα και στα υπόλοιπα Βαλκάνια κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, αυτό της αρκούδας - χορεύτριας έκρυβε πίσω του μια επώδυνη και βασανιστική διαδικασία «εκπαίδευσης» για τα ζώα. Ο αρκουδιάρης, που συλλαμβάνει το αρκουδάκι από μικρό, τρυπά τη μύτη του για να του περάσει χαλκά και του σπάζει με τυχαία μεταλλικά εργαλεία τους κυνόδοντες. Κατά την εκμάθηση του «χορού» το ζώο αναγκάζεται να πατάει σε πυρακτωμένες λαμαρίνες υπό τον ήχο του ντεφιού και στην προσπάθειά του να αποφύγει το κάψιμο σηκώνεται στα πίσω πόδια, βηματίζοντας επιτόπου. Η επανάληψη αυτής της διαδικασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα του δημιουργεί ένα είδος εξαρτημένου αντανακλαστικού. Ετσι, κάθε φορά που ακούει το ντέφι, παίρνει τη στάση αυτή που θεωρείται ως «χορός». Σύμφωνα με τον Αρκτούρο, η έκφραση «το ξύλο της αρκούδας» αφορά ακριβώς αυτή τη διαδικασία εκπαίδευσης.

Προσάραξε πλοιάριο με 120 μετανάστες

Ένα πλοιάριο που εκτιμάται ότι μεταφέρει περίπου 120 οικονομικούς μετανάστες προσάραξε χωρίς καύσιμα ή νερό μεταξύ Λιβύης και Μάλτας και μέχρι στιγμής καμία χώρα δεν έχει αποστείλει σωστικά συνεργεία, γνωστοποίησε επικεφαλής του Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) στη Μάλτα. Ο Νιλ Φέϊλζον δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι ένα άτομο στο πλοιάριο τηλεφώνησε σε εκπρόσωπο της Αρμοστείας στο ιταλικό νησί της Λαμπεντούσας με δορυφορικό τηλέφωνο, νωρίς το πρωί της Πέμπτης, ενημερώνοντας για την κατάσταση. Ανάμεσα στους επιβαίνοντες στο πλοιάριο βρίσκονται 25 γυναίκες και έξι παιδιά. Ο επικεφαλής του Γραφείου της UNHCR στη Μάλτα ανέφερε ότι ενημερώθηκαν οι Αρχές στην Λιβύη, την Ιταλία και τη Μάλτα, αλλά φαίνεται πως μέχρι στιγμής καμία χώρα δεν έχει στείλει σωστικά συνεργεία στην περιοχή. Ο ίδιος διευκρίνισε ότι βρίσκονται σε ζώνη αρμοδιότητας της Λιβύης. Το πλοιάριο εντοπίστηκε σε απόσταση 150 ναυτικών μιλίων νότια της Μάλτας. Κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως Αφρικανοί, πνίγονται ακολουθώντας επικίνδυνες θαλάσσιες διαδρομές στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν την Ευρώπη αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, εργασία και χρήματα.

"Επιδρομή" μεδουσών

"Επιδρομή" μεδουσών στις ακτές της Βόρειας Ελλάδας έχει παρατηρηθεί το τελευταίο διάστημα ξαφνιάζοντας δυσάρεστα κατοίκους και παραθεριστές. Καφέ μέδουσες έχουν κατακλύσει τις παραλίες της Χαλκιδικής, της Πιερίας, της Καβάλας και της Ξάνθης αλλά και στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή του Βορείου Αιγαίου, από την Λήμνο μέχρι και τον Άγιο Ευστράτιο. Παρά τις ανησυχίες σχετικά με την «απόβαση» των μεδουσών που συνεχώς πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, οι επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι πρόκειται για σύνηθες φαινόμενο των καλοκαιρινών μηνών, συνιστούν ψυχραιμία και τονίζουν ότι η μεταφορά των μεδουσών στις παραλίες έγινε από τη φορά των ανέμων και όχι από κάποιο ανησυχητικό φαινόμενο υπερβολικής αύξησης του αριθμού τους.Βιολόγοι και ειδικοί του κλάδου εξηγούν ότι ο πολλαπλασιασμός των μεδουσών γίνεται λόγω της ύπαρξης «πλαγκτόν», την κατεξοχήν τροφή των μεδουσών και της γόνιμης θερμοκρασίας της θάλασσας κατά τον τρίτο μήνα του καλοκαιριού. Τέλος, ως ένα προληπτικό μέσο, που θα δώσει μια ανάσα ανακούφισης σε παραθεριστές και οργανωμένες πλάζ που βλέπουν συνεχώς τα κέρδη τους μειούμενα, σημειώνεται ότι θα μπορούσε να είναι η τοποθέτηση ενός ειδικού διχτυού που θα κρατά τις μέδουσες μακριά από τις ακτές ενώ συνίσταται η αποφυγή κολύμβησης σε ελεύθερες παραλίες.

Μας ξέχασε φέτος ο καύσωνας

Έκπληξη- ευχάριστη- αποτελεί το φετινό καλοκαίρι για τους μετεωρολόγους: ύστερα από μια περίοδο αρκετών ετών με συνεχή φαινόμενα καύσωνα και ρεκόρ ανώτατων θερμοκρασιών, φέτος ο υδράργυρος δεν ανέβηκε ούτε μία φορά πάνω από τους 40 βαθμούς Κελσίου. «Έως τώρα τουλάχιστον, δεν είχαμε φαινόμενα καύσωνα. Ο καιρός ήταν γλυκός, ευχάριστος και εν πάση περιπτώσει δεν δημιούργησε αίσθημα δυσφορίας» αναφέρει ο μετεωρολόγος κ. Μανώλης Αναδρανιστάκης. «Βεβαίως και πάλι η μέση μέγιστη τιμή της θερμοκρασίας ήταν ανώτερη σε σχέση με τη μέση κλιματική τιμή των τελευταίων 30 ετών. Ωστόσο η υπέρβαση αυτή δεν ξεπέρασε τους 2 βαθμούς, όταν άλλες χρόνιες μπορεί να έφτανε τους 7 ή 8» συμπληρώνει. «Το φετινό καλοκαίρι μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί τυπικό μεσογειακό. Τα τελευταία είκοσι χρόνια τα καλοκαίρια στην Ελλάδα γίνονται όλο και θερμότερα και η μέση μέγιστη θερμοκρασία ανεβαίνει σταθερά να προβλέψει βέβαια τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής. Ωστόσο οι χειρότεροι καύσωνες συνήθως καταγράφονται τον Ιούλιο- μεταξύ άλλων και επειδή τον μήνα αυτόν η ημέρα έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια. Οπότε, τα χειρότερα πέρασαν» λέει ο κ. Γεώργιος Κάλλος, καθηγητής του Εργαστηρίου Μετεωρολογίας του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ιδιαίτερα σε σχέση με το περσινό καλοκαίρι, η διαφορά είναι εντυπωσιακή. Έως τα τέλη Αυγούστου του 2007 είχαν παρατηρηθεί όχι ένα, αλλά τρία φαινόμενα καύσωνα. Στη διάρκεια του πρώτου, στις 24 με 25 Ιουνίου, ο υδράργυρος είχε φτάσει τους 41,1 βαθμούς. Στις 25 Ιουλίου- πάντα του 2007- είχε καταγραφεί στην Αθήνα η ιστορική θερμοκρασία των 46,4 βαθμών Κελσίου, ρεκόρ για τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια. Τέλος, από τις 22 έως 26 Αυγούστου 2007 η μέγιστη τιμή της θερμοκρασίας σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ήταν σταθερά πάνω από τους 40 βαθμούς Κελσίου, με μέγιστη τιμή τους 42. Υπενθυμίζεται ότι η υψηλότερη θερμοκρασία του φετινού καλοκαιριού καταγράφηκε στις 17 Ιουλίου και ήταν 39 βαθμοί στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη Λάρισα, στο Άργος και στα Τρίκαλα. Αν ανατρέξει κανείς σε παλαιότερα αρχεία της ΕΜΥ θα διαπιστώσει ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια τα καλοκαίρια στην Ελλάδα γίνονται όλο και θερμότερα και η μέση μέγιστη θερμοκρασία ανεβαίνει σταθερά. Θερμότερο καλοκαίρι μετά το περσινό ήταν αυτό του 2000, ενώ ο καύσωνας του Ιουλίου του 1987 ήταν αυτός με τη μεγαλύτερη διάρκεια, αφού επί έξι συνεχόμενες ημέρες ο υδράργυρος ανέβαινε σταθερά πάνω από τους 42 βαθμούς Κελσίου.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ!

Να φτιάχνετε φραπέ από το σπίτι και να το παίρνετε σε θερμός. Απαράδεκτες και οι τιμές και η ποιότητα του καφέ τις περισσότερες φορές. Να επιλέγετε παραλίες χωρίς ψιλή άμμο που χώνεται παντού και δεν ξεκολλάει με τίποτα. Να αποφεύγετε το καρπούζι, γιατί μαζεύει όλες τις σφήκες. Να επιλέγετε παρεό αντί πετσέτα που δεν πιάνει τόσο χώρο, κάνει την ίδια δουλειά και πλένεται εύκολα. Να διαλέγετε αντηλιακό σε μορφή γαλακτώματος, γιατί στο λάδι κολλάει η άμμος, εκτός και αν θέλετε να συνδυάσετε ηλιοθεραπεία και πίλινγκ μαζί... Να αποφεύγετε να κάθεστε κοντά σε οικογένειες που έχουν παιδάκια... Αγαπάμε πολύ τα παιδάκια, αλλά όταν δεν έχουμε ή όταν τα έχουμε μεγαλώσει, καλύτερα να τα κρατάμε σε απόσταση ασφαλείας, ιδίως όταν η μαμά τους είναι Ελληνίδα, Ιταλίδα ή Αυστραλέζα. Να διαλέγετε παραλία με βότσαλο, αν θέλετε να αποφύγετε τους μαλλιαρούς τύπους που αρπάζουν τη ρακέτα και σου «γαμούν το τύμπανο» στο τάκα – τάκα.

Μνήμες καλοκαιριού

Το καλοκαίρι φέρνει μαζί του όλες τις χάρες της κατοίκησης του υπαίθρου, μνήμες που παραπέμπουν σε ένα παρελθόν οριστικά χαμένο. Ήτανε εκείνες οι νύχτες του καλοκαιριού, όταν η ζωή και η καθημερινότητα μεταφέρονταν συστηματικά από τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού στο ύπαιθρο: φαγητό, ύπνος, παιχνίδι, βεγγέρα, διάβασμα, ψυχαγωγία είχανε τις δικές τους γωνιές για φιλική συντροφιά, περισυλλογή και για την κατοικημένη μοναξιά . Δεν ήτανε προνόμιο ορισμένων που κατοικούσαν σε μεγάλα σπίτια, περιοχές για υπαίθρια ζωή υπήρχαν- στην κλίμακά τουςκαι στα μικρά σπίτια στην πόλη, στα προάστια ή στην εξοχή. Η συνολική οργάνωση του χώρου στο μικρό αυτό σύμπαν της κατοίκησης έδινε ιδιαίτερη χαρά σε μας τα παιδιά, καθώς το σπίτι αποκτούσε μια άλλη διάσταση το καλοκαίρι, μια άμεση σχέση με τη φύση, το χώμα, τα δέντρα, τις μυρωδιές των λουλουδιών, τον ουρανό, ήτανε σαν να ζούσαμε το σπίτι μας από την ανάποδη. Οι συνειρμοί οδηγούν σε αξέχαστες μνήμες: από τη σκοτεινιά του υπογείου με τη διαπεραστική υγρασία της γης μέχρι την ταράτσα με το άμετρο βάθος του ουρανού και τις άπειρες μεταμορφώσεις του φωτός στη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Θυμάμαι τις εφήμερες μετακινήσεις για ύπνο στη βεράντα του σπιτιού μας, κοντά στα γνώριμα δέντρα του μικρού κήπου με την ευωδιά του γιασεμιού, είτε στην ταράτσα τις πιο ζεστές νύχτες κάτω από τον έναστρο ή σκοτεινό ουρανό με πανσέληνο ή με αστροφεγγιά. Θυμάμαι τις βεγγέρες στο καταβρεγμένο ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ το ύπαιθρο δημόσιο ή ιδιωτικό όλο και στενεύει, είναι άραγε δυνατό να μεταφέρουμε στις νέες κατασκευές αντίστοιχες ποιότητες; για δροσιά πεζοδρόμιο, τις φιγούρες των γειτόνων, τις κουβέντες και τα αστεία τους, και μας τα παιδιά να παίζουμε μέχρι τελικής πτώσης στον δρόμο, στις αλάνες- τα άδεια οικόπεδα- με τις μολόχες, τις τσουκνίδες, τα χαμομήλια και τα αγριόχορτα, μια φυτολογία που ακόμα με ακολουθεί. Κι αυτά τα βραδινά παιχνίδια να διακόπτονται από τις κουβέντες μας στα σκαλοπάτια των σπιτιών, με ταξίδια φανταστικά και με ιστορίες που άρχιζαν συνήθως με την πρόταση: Θα ήτανε λέει ή θα πήγαινα λέει. Αυτή η μαγική λεξούλα λέει, θυμάμαι ακόμα πόσο μας έδινε το ελεύθερο να ανιχνεύουμε περιοχές άγνωστες και να απολαμβάνουμε, με τη φιλική συντροφιά των παιδιών της γειτονιάς, τις δυνατότητες που προσφέρει ο καλπασμός της φαντασίας και η αυθόρμητη διατύπωση της επιθυμίας. Σε μια εποχή που το ύπαιθρο, δημόσιο ή ιδιωτικό, όλο και στενεύει, είναι άραγε δυνατό να μεταφέρουμε στις νέες κατασκευές αντίστοιχες ποιότητες; Η εμπορευματοποίηση, το άγονο θεσμικό πλαίσιο και το εχθρικό περιβάλλον των πόλεων οδηγεί στην εσωστρέφεια, στον εγκλεισμό και σε μονοσήμαντες προτάσεις κατοίκησης. Κι όμως, υπάρχουν κάποια αισιόδοξα μηνύματα ανατροπής των στερεοτύπων, καθώς οι νέες τεχνολογίες προσφέρονται για τη βελτίωση του μικροκλίματος των πόλεων. Τα πρόσφατα δημοσιεύματα για πράσινες ταράτσες ήρθαν να διαταράξουν τη λιμνάζουσα πραγματικότητα ως κεραυνός εν αιθρία. Η κατοίκηση των στεγών ή των δωμάτων παραπέμπει στις αλτάνες, ελαφρές κατασκευές με πέργκολα πάνω στις στέγες των σπιτιών της Βενετίας του 14ου αιώνα, γνώριμες από τις ζωγραφιές του Canalettο ή του Carpaccio, στις οποίες ο Christopher Αlexander στηρίζεται στο βιβλίο του Ρattern Language για να προτείνει μια διαφορετική κατοίκηση του δώματος ή των στεγών στη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Ο Άρης Κωνσταντινίδης στο βιβλίο του Στοιχεία Αυτογνωσίας με σκίτσα και φωτογραφίες καταγράφει αντίστοιχες κατασκευές στην Ελλάδα στους προσφυγικούς συνοικισμούς της Αθήνας. Στις σημειώσεις του ίδιου βιβλίου διαβάζουμε ότι ένας ξένος περιηγητής έγραφε στο οδοιπορικό του: Οι Έλληνες χτίζουν τα σπίτια τους και κοιμούνται έξω.

Δήθεν οικολογικά

Για κάποιους είναι πρόβλημα, για κάποιους άλλους μια ακόμη ευκαιρία να πλουτίσουν. Τα τελευταία χρόνια, οτιδήποτε πράσινο φοριέται πολύ στην Ελλάδα. Οίκοι μόδας διαφημίζουν ότι παράγουν ρούχα φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από οικολογικά υλικά. Αυτοκινητοβιομηχανίες, ότι τα νέα μοντέλα τους απελευθερώνουν ολοένα λιγότερους ρύπους στην ατμόσφαιρα. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, ότι η νέα συσκευή τους φέρει κάλυμμα από οικολογικό υλικό. Μέχρι και οικολογικό πλυντήριο ρούχων πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα στην ελληνική αγορά, το οποίο θα χρησιμοποιεί... μόλις ένα φλιτζάνι νερού σε κάθε κύκλο πλυσίματος. Στο εξωτερικό το φαινόμενο είναι γνωστό και έχει αποκτήσει και όνομα: greenwashing (ένας είδος πλύσης εγκεφάλου του καταναλωτή για τη διάσωση του περιβάλλοντος). Ο όρος περιγράφει την προσπάθεια κάποιων επιχειρήσεων είτε να «πουλήσουν» προς τα έξω ένα δήθεν φιλοπεριβαλλοντικό πρόσωπο, είτε να προωθήσουν τα προϊόντα τους, υπερβάλλοντας όσον αφορά στα πράσινα χαρακτηριστικά τους. Μόνο που αλλού οι καταναλωτές αρχίζουν και ξυπνάνε. Σε πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ, σε προϊόντα που διαφημίζονταν ως φιλοπεριβαλλοντικά, προέκυψε ότι μόνο σε μία από τις... χίλιες περιπτώσεις επρόκειτο πράγματι για οικολογικό προϊόν. Η είδηση μεταδόθηκε αστραπιαία και σήμερα οι καταναλωτές στις ΗΠΑ έχουν γίνει πιο προσεκτικοί σε κρούσματα greenwashing από τα πρώτα κιόλας πλάνα ενός διαφημιστικού σποτ. Το greenwashing είναι πολύ της μόδας και στην Ελλάδα. Εδώ όμως ούτε έρευνες γίνονται, ούτε φορείς υπάρχουν που να μετρούν με συγκεκριμένα κριτήρια πόσο φιλοπεριβαλλοντικά είναι όντως όσα ισχυρίζονται στις διαφημίσεις τους οι εταιρείες. Και έτσι θα περάσει κάμποσος καιρός μέχρι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το πραγματικά οικολογικό προϊόν από το προϊόν-μαϊμού. Μέχρι τότε, το περιβάλλον θα συνεχίζει απλώς να «πουλάει».

Και οι άντρες γερνάνε

Και οι άντρες γερνάνε. Και οι άντρες έχουν κλιμακτήριο, ανδρική εμμηνόπαυση, γνωστή και ως ανδρόπαυση. Απλώς, η γήρανση των υγιών αντρών δεν χαρακτηρίζεται συνήθως από απότομη ή δραστική αλλαγή της λειτουργίας των γονάδων τους. Ετσι, ενώ η γυναικεία εμμηνόπαυση έχει συγκεκριμένη χρονική έναρξη, στους άντρες η διαδικασία αυτή είναι πιο αργή και μακροχρόνια, ενώ σε ορισμένους άντρες τόσο η παραγωγή ανδρογόνων, κυρίως τεστοστερόνης, όσο και η γονιμότητα, δηλαδή η δράση των σπερματοζωαρίων, μπορούν να διατηρηθούν μέχρι τα γεράματα. Στους περισσότερους όμως άντρες παρατηρείται προοδευτική μείωση ορμονών και σπερματοζωαρίων από τους όρχεις, γι' αυτό και χρησιμοποιείται και ο όρος σχετικός υπογοναδισμός, που υποδηλώνει την υπολειτουργία των γονάδων, παρά τις μεγάλες διαφορές που παρατηρούνται από άτομο σε άτομο. Η τεστοστερόνη είναι η ορμόνη που κάνει έναν άντρα άντρα. Βέβαια, το πόσο «άντρας» είναι ένας άντρας δεν εξαρτάται μόνο από την ποσότητα της τεστοστερόνης στο αίμα, αλλά κυρίως από την ποσότητα που υπάρχει συνδεδεμένη στους υποδοχείς ανδρογόνων. Η τεστοστερόνη παράγεται κατά 2/3 από τους όρχεις και κατά 1/3 από τα επινεφρίδια. Επιδρά κυρίως στην επιδερμίδα, στα μαλλιά και στον προστάτη, ευθύνεται για τη διαμόρφωση των δευτερευόντων γεννητικών χαρακτηριστικών, προάγει τη δημιουργία μυών και την αποδόμηση του λίπους, επηρεάζει τη σεξουαλική διάθεση και αυξάνει την αντοχή αλλά και την επιθετικότητα. Συχνά χρησιμοποιείται παρανόμως ως αναβολικό για τους αθλητές, με πολλές όμως αρνητικές παρενέργειες.Η έλλειψη ανδρογόνων στους ηλικιωμένους άντρες προκαλεί ορισμένες ενοχλήσεις, οι συχνότερες εκ των οποίων είναι η νευρικότητα, η κατάθλιψη, η εφίδρωση, οι εξάψεις, η μείωση του λίμπιντο, η δυσκολία στύσης, η μειωμένη αντοχή, οι διαταραχές μνήμης και οι δυσκολίες συγκέντρωσης. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τα συμπτώματα της γυναικείας εμμηνόπαυσης. Παράλληλα, εμφανίζονται κατά περιπτώσεις και οργανικές μεταβολές, όπως μείωση του πάχους της επιδερμίδας, μείωση της τριχοφυΐας, μείωση της πυκνότητας των οστών (οστεοπόρωση), καθώς και μείωση της μυϊκής δύναμης και της μυϊκής μάζας, άνιση κατανομή του λίπους με αύξηση του λίπους στην κοιλιά και αλλαγές του ανοσοποιητικού συστήματος και της αιματολογικής εικόνας.Βέβαια, η διαδικασία της γήρανσης δεν καθορίζεται μόνο από την έλλειψη ορμονών, αλλά σαφώς επηρεάζεται απ' αυτήν. Γι' αυτό και συνίσταται ορμονοθεραπεία κάτω από ιατρική παρακολούθηση, αλλά μόνο σε περιπτώσεις υπογοναδισμού με σοβαρά συμπτώματα και εφόσον δεν υπάρχει κίνδυνος για καρκίνο του προστάτη.

Τι να πούμε εμείς;

Παρασκευή 5 το απόγευμα: κλείνω τον υπολογιστή, κλειδώνω τα συρτάρια του γραφείου και η δουλειά αποτελεί παρελθόν, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το Σαββατοκύριακο. Ψάχνω αγωνιωδώς μέσα στον ήλιο και τη ζέστη ένα ταξί που θα με μεταφέρει στη μικρή όαση του σπιτιού μου. Τα χέρια ανεβοκατέβαιναν, δεν είναι άλλωστε και τόσο εύκολο να βρεις αυγουστιάτικα ταξί στην άδεια Αθήνα. Ευτυχώς σταματά ένα μπροστά μου: «Ζωγράφου», λέω και είμαι σίγουρος ότι στο πρόσωπό μου φαινόταν η έκφραση αγωνίας και απελπισίας. «Μάλιστα, αλλά πρώτα θα πρέπει να πάμε στο τέρμα Ζωγράφου, στο Νεκροταφείο». Μόλις μπήκα συνειδητοποίησα ότι στη θέση του συνοδηγού καθόταν ένας κύριος, ντυμένος στα μαύρα, αρκετά ταλαιπωρημένος, σα να είχε να κοιμηθεί μέρες ολόκληρες. Έπιασα την κουβέντα τους στη μέση. Μίλαγαν για ένα 25χρονο παιδί. Ενώ συζητούσαν απολάμβανα τη διαδρομή, παρ΄ όλο που την κάνω σχεδόν καθημερινά. Μόλις ο κύριος κατέβηκε στο Νεκροταφείο, ο οδηγός του ταξί έδωσε διευκρινίσεις. «Δεν είναι τραγικό να χάνεις το παιδί σου και μάλιστα με τον τρόπο που το έχασε ο άνθρωπος αυτός; Υπάρχουν πολλοί ασυνείδητοι οδηγοί- μάλλον θα πρέπει να πάψουν να λέγονται οδηγοί- που χτυπούν ανθρώπους στον δρόμο και μετά τους εγκαταλείπουν. Θα μπορούσε να είχε σωθεί το παλικάρι εάν μεταφερόταν στο νοσοκομείο άμεσα. Τι να πεις όμως τώρα σε αυτόν τον πατέρα;». Αστραπιαία μού ήρθε η εικόνα ενός άλλου πατέρα που έχασε το παιδί του. Τι να πεις στον πατέρα του 20χρονου Ντουζόν, που έστειλε το παιδί του για διακοπές και τον πήραν τηλέφωνο ότι ο γιος του ήταν κλινικά νεκρός; Και παρ΄ όλα αυτά έδωσε ένα μάθημα ευγένειας και αξιοπρέπειας σε όλους. «Είστε μία υπέροχη χώρα, με εξαιρετικό πολιτισμό» είπε μόλις βγήκε από το νοσοκομείο. Τι να πούμε εμείς;

Επιδημία

ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ για τις ολέθριες επιπτώσεις που μπορεί να έχει η συνεχώς αυξανόμενη χρήση αναβολικών ουσιών, όχι μόνο από αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό αλλά ακόμη και από μαθητές- αθλητές, κτυπούν οι ειδικοί, πλην όμως σε ώτα μη ακουόντων. Το «πάθημα» του 2004, με την υπόθεση των Κεντέρη και Θάνου, δεν έγινε μάθημα. Τα κρούσματα ντοπαρισμένων αθλητών αυξάνονται ανησυχητικά- οι ειδικοί μιλούν για επιδημία- και το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν ξέρει αν είναι μόνον όσα εντοπίζονται ή υπάρχουν και άλλα για τα οποία είναι αδύνατος ο εντοπισμός της ουσίας που χρησιμοποιήθηκε. ΚΑΙ αυτό γιατί φαίνεται ότι η «επιστήμη» των αναβολικών, όπως και το παρεμπόριό τους, προηγείται της επιστήμης του εντοπισμού τους από τα εργαστήρια. Ειδικά αν πρόκειται για τα ελληνικά, των οποίων οι δυνατότητες, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση των αρσιβαριστών, εξακολουθούν να είναι περιορισμένες. ΤΟ ντοπάρισμα των αθλητών δεν είναι μόνο παραβίαση των κανόνων τού ευ αγωνίζεσθαι. Αποτελεί σοβαρή απειλή για την υγεία όσων χρησιμοποιούν αναβολικά και κυρίως των νεαρών μαθητώναθλητών. Τα περιστατικά θανάτων και αναπηριών που έχουν καταγραφεί παγκοσμίως λόγω αναβολικών είναι πάρα πολλά, αν και δεν ανακοινώνονται όλα για ευνόητους λόγους. ΕΥΘΥΝΕΣ για την εξάπλωση του ντόπινγκ έχουν προφανώς οι ίδιοι οι αθλητές, οι προπονητές, οι γιατροί τους ή οι μάνατζερ, αλλά και μερίδα γονέων που στο όνομα του πρωταθλητισμού και των σημαντικών οικονομικών ωφελημάτων που συνεπάγεται η επιτυχία, ενθαρρύνουν- ή δεν αποτρέπουν- τα παιδιά τους να παίρνουν αναβολικά. ΟΜΩΣ έχει και η Πολιτεία. Γιατί δεν έχει οργανώσει ένα πλήρως αξιόπιστο σύστημα αντιντόπινγκ με εξειδικευμένα, σύγχρονα εργαστήρια. Οι συστηματικοί έλεγχοι απουσιάζουν- και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που οι αρμόδιοι σπεύδουν να κάνουν τα στραβά μάτια, καθώς οι πρωτιές σε αγώνες και τα μετάλλια εμφανίζονται περίπου ως κυβερνητικό έργο! ΑΥΤΗ η πρακτική πρέπει να αλλάξει. Στη χώρα που γεννήθηκε το Ολυμπιακό Πνεύμα, είναι ασυγχώρητο να υπονομεύεται με τόσο προκλητικό τρόπο για τα λεφτά και το κομματικό όφελος.

Η νέα γενιά

«Παρακολούθησα πριν από καιρό το πολιτικό ντοκιμαντέρ του Κούνδουρου για το Πολυτεχνείο “Τα τραγούδια της φωτιάς” και ένιωσα τη δίψα και την ελπίδα για δημοκρατία που είχε η ελληνική κοινωνία. 33 χρόνια μετά, η δημοκρατία που μας δόθηκε από τη γενιά των παππούδων μας και των γονιών μας δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα στους θεσμούς που τη στηρίζουν (δημοσιογραφία DVD, Vodafone, Siemens, ομόλογα, φωτιές, αστυνομική βία, διατροφικά σκάνδαλα, καρτέλ, περιβάλλον). Το καράβι της δημοκρατίας έχει πέσει σε μεγάλες φουρτούνες, όμως χρειάζεται ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, θέληση και θυσίες. Δεν θα το βουλιάξουμε, οι προηγούμενες γενιές αποκατέστησαν και διατήρησαν τη δημοκρατία, η σημερινή γενιά πρέπει να την αξιοποιήσει. Δεν είναι όλα σαθρά, δεν έχει τελειώσει τίποτα, πάθαμε και μάθαμε. Η νέα γενιά δεν πρέπει να δεχτεί τον τίτλο γενιά των 700 ευρώ, είμαστε ή μάλλον πρέπει να γίνουμε η γενιά της αναγέννησης των θεσμών και της δημοκρατίας, η γενιά που θα σταματήσει τον φαύλο κύκλο, η γενιά που θα έχει το πάθος της Μελίνας και τη μεθοδικότητα του Γεννηματά».

Αύγουστος ανελέητος

Είναι μυστήριο το γιατί όλος ο κόσμος κάνει διακοπές τον Αύγουστο. Υποτίθεται ότι υπάρχει κάποια ελευθερία επιλογής στην περίοδο που θα πάρεις άδεια, και όλοι χρησιμοποιούν αυτή την ελευθερία για να επιλέξουν τον ίδιο άχαρο μήνα. Τον Αύγουστο η μέρα έχει αρχίσει να μικραίνει, το καλοκαίρι να κουράζεται, φυσάνε αδιάκοπα βοριάδες, η θάλασσα είναι δύσκολη και στο κολύμπι και στην πλεύση. Κάνει λιγότερη ζέστη, αλλά λόγω του αέρα είναι πιο επικίνδυνη εποχή για πυρκαγιές. Όλα τα πεύκα που ξεράθηκαν καλά καλά τον Ιούλιο κινδυνεύουν να καούν τον Αύγουστο και γενικά οι συνθήκες είναι μάλλον ακραίες. Αλλά επιμένουν όλοι να κατεβάζουν ρολά, να αναχωρούν, οπότε η μόνη εξήγηση που υπάρχει είναι ότι δεν αντέχουν να μείνουν μόνοι ούτε και για έναν μήνα ή λιγότερο. Έχουν συνηθίσει τον υπερπληθυσμό της πόλης, αν φύγουν Ιούλιο θα νιώσουν μοναξιά στα μικρά ήσυχα μέρη των διακοπών, ενώ τον Αύγουστο έχουν το μάξιμουμ των πιθανοτήτων να συναντήσουν κι άλλους αδειούχους. Παρ΄ όλα αυτά, γκρινιάζουν διαρκώς ότι οι ταβέρνες βάζουν χάλια ντομάτες στη χωριάτικη, τις οποίες εισάγουν από το Βέλγιο, πως οι τηγανητές πατάτες είναι προτηγανισμένες από το σούπερ μάρκετ, γιατί δεν προλαβαίνει το προσωπικό να εξυπηρετήσει την αυξημένη πελατεία και ότι δεν βρίσκουν χώρο να απλώσουν στην παραλία την πετσέτα τους. Θα πρέπει να είναι ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, επειδή εκεί κάνει ζέστη τον Αύγουστο, τους ακολουθούμε κι εμείς, που θα έπρεπε να αρχίζουμε Ιούνιο να ξεκουραζόμαστε και Αύγουστο να συμμαζευόμαστε. Ακόμα μία εξάρτηση από τα ευρωπαϊκά πρότυπα, για την οποία φταίει ο εκσυγχρονισμός και οι παραφυάδες του.