«Επίκληση» του ναζισμού

«Η επίκληση του ναζισμού κάθε φορά που μιλάτε για λαθρομετανάστευση έχει αγγίξει τα όρια θρησκευτικής εμμονής. Μήπως, πίσω από όλα αυτά κρύβεται κάποιος φόβος σας; Έχετε υπαλλήλους λαθρομετανάστες και φοβάστε για την απώλειά τους;». Αυτό μου έγραψε χτες ένας αναγνώστης στο Διαδίκτυο, και με έκανε να αναρωτηθώ τι να σκέπτονται αλήθεια για όσα συμβαίνουν αυτοί που έχουν υπαλλήλους λαθρομετανάστες. Φοβούνται μήπως τους χάσουν και υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, ή φοβούνται μήπως χάσουν τη φτηνή εργασία τους και μάλλον δεν τους ενοχλεί η έλλειψη δικαιωμάτων; Εξαρτάται από τον άνθρωπο, το αφεντικό δηλαδή, και τον χαρακτήρα του, ή το νομικό πλαίσιο και η περιρρέουσα νοοτροπία παίζουν μεγαλύτερο ρόλο; Κάποιος μπορεί να εκμεταλλεύεται το κυνηγητό των μεταναστών δίνοντας χαμηλά μεροκάματα ή αφήνοντάς τους απλήρωτους, κι άλλος να στενοχωριέται όταν τους χάνει επειδή έχουν εξειδικευτεί. Ίσως η ύπαρξη ανθρώπων, ας πούμε, δεύτερης κατηγορίας ανάμεσά μας να διαφθείρει με κάποιον τρόπο και τα αφεντικά και την εργασία. Καλό θα ήταν, για μένα που δεν είμαι εργοδότρια, δεν έτυχε να γίνω, να έμεναν οι άνθρωποι στον τόπο τους. Όταν τα πράγματα δεν γίνονται όπως θέλουμε, πώς τα αντιμετωπίζουμε; Πιστεύω, πράγματι, ότι καλό είναι να μελετάμε τον ναζισμό. Ο ναζισμός πρότεινε τελικές λύσεις για κάτι που θεωρούνταν τότε μέγα πρόβλημα, την παρουσία των Εβραίων, προέβαλε θεωρίες ανωτερότητας απολύτως ανεκτές και αποδεκτές, που πολύ θυμίζουν τις ανοησίες που ακούμε γύρω μας (και καλλιεργούνται στα σχολειά μας) για την ανωτερότητα των Ελλήνων, κινήθηκε λαϊκίστικα κολακεύοντας την ημιμάθεια. Εμείς δεν θα γίνουμε ελπίζω ποτέ ναζιστικό καθεστώς, δεν έχουμε τη δύναμη και την οργάνωση των Γερμανών. Ευτυχώς. Αλλά μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας κόλαση, ετοιμάζοντας δίπλα μας μια κόλαση για τους μετανάστες.