Μνημόσυνο για έναν ηλίθιο

ΦΕΥΓΕΙ ΛΟΙΠΟΝ. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος. Στα κομμάτια. Η οργή και η περιφρόνηση 6,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων τον συνοδεύουν. Ο Τζορτζ Μπους ο μικρός, έδυσε. Αφού με τη βλακεία του έφερε περισσότερα δεινά στον κόσμο από όσα η μανία του Τζένγκις Χαν. Κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις. Υπονόμευσε τον ΟΗΕ και κάθε ειρηνευτική διαδικασία με την εξωτερική πολιτική Ράμπο που αποτυγχάνει σε όλα. Αρνήθηκε τη Συμφωνία του Κιότο για το περιβάλλον. Άρχισε τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, ευνόησε τον πόλεμο στη Γεωργία, ξαναζωντάνεψε τον Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία και σχεδίαζε πολέμους με το Ιράν, τη Συρία, τη Λιβύη, τη Β. Κορέα, την Κούβα. Αλλά δεν μπόρεσε να τους προχωρήσει, επειδή ήδη οι ΗΠΑ μάτωναν και πυορροούσαν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Τις ΗΠΑ τις οδήγησε στην πτώση και την παρακμή. Υπονόμευσε το δημοκρατικό σύστημα με την καλπονοθεία στη Φλόριντα κατά την πρώτη του εκλογή. Με την πολιτική του απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο προκάλεσε την καταστροφή του Μανχάταν. Με τη νομοθεσία Γκουαντάναμο υπονόμευσε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κατέστρεψε τη Νέα Ορλεάνη, στερώντας της πόρους για τα φράγματα, πόρους που έδωσε για τα καλλιστεία... σκύλων! Πέτυχε να συνασπίσει τα αντιδραστικά στρώματα των μεσοδυτικών πολιτειών με τους ρατσιστές και τους φανατικούς χριστιανούς του Νότου. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί οι ξυπόλητοι του Βιετνάμ νίκησαν τη σιδερόφρακτη αυτοκρατορία και προσπάθησε να εκδικηθεί τον πλανήτη Γη για το παλιό τραύμα της Αμερικής. Αγνόησε την Ιστορία και τις παραδόσεις των λαών. Γι΄ αυτό ηττήθηκε πολιτικά, πνευματικά και ηθικά, πολύ πριν από τις εκλογές της 4ης Νοεμβρίου. Υπήρξε πρόεδρος των ΗΠΑ τον οποίο δεν θα νοσταλγήσει κανείς εκτός από τους αντιπάλους του. Ακόμη κι αυτοί που υποστήριζαν την «εκδίκηση του Ράμπο» τον μισούν γιατί απέδειξε την αποτυχία του ονείρου τους. Τον ευλογούν μόνο οι εχθροί του γιατί απέδειξε την ανικανότητα της αυτοκρατορίας. Φεύγει μέσα στην περιφρόνηση της αποτυχίας του. Τελικά, δεν απέδειξε στον μπαμπά του ότι είναι ικανός! Τώρα ο αλκοολικός που είδε τον Θεό και αποτοξινώθηκε δεν είναι τίποτα ουσιαστικά. Δεν μπορεί να βλάψει κανέναν. Δεν μπορεί να κάνει πολέμους. Δεν μπορεί να καταστρέφει. Ξεδόντιασαν την πολιτική του οι ίδιοι οι Αμερικανοί.

Ομπαμα-μανία σε δεύτερη ανάγνωση

Η πολύμηνη, εξαντλητική προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ έλαβε- επιτέλους - τέλος. Το αποτέλεσμα ήταν απρόσμενα- γιατί, οι δημοσκόποι δεν πέφτουν πάντα μέσα!- θετικό. Ο αέρας της αλλαγής φυσά πια ανενόχλητος στην Αμερική και η Ομπαμα-μανία δεν λέει να καταλαγιάσει. Όσο για τα πρώτα δείγματα, είναι- μέχρι στιγμής- θετικά και η εκλογή αδιαμφισβήτητα ιστορική. Αλλά, πώς να το κάνουμε, σε δεύτερη ανάγνωση όλο αυτό το τζέρτζελο της παράλληλης προεκλογικής καμπάνιας που εκτυλίχτηκε τους τελευταίους μήνες, στο μέσο ευρωπαϊκό μυαλό φαντάζει- επιεικώςχολιγουντιανό! Εδώ, η Έφη Σαρρή έβγαλε βιντεοκλίπ τραγουδώντας «σταυρώστε με» και έγινε το έλα να δεις! Το εκλάβαμε ως παρατραβηγμένη κίνηση. Σιγά, και τι έγινε... Στην Αμερική, παρέλασαν όλοι οι σταρ από τα προεκλογικά κέντρα να υποστηρίξουν το έναν ή τον άλλον υποψήφιο: η Πάρις Χίλτον και άλλες τέτοιες εξέχουσες προσωπικότητες! Ο ΜακΚέιν, μάλιστα, εξάντλησε όλη την επιχειρηματολογία του παρομοιάζοντας τον νέο πρόεδρο με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Στο δε ΥouΤube έχουν ανέβει εκατοντάδες τραγούδια για τον Ομπάμα δημιουργώντας ένα ανταγωνιστικό κλίμα που θυμίζει- δεν θυμίζει talent show... Άντε, και ο καλύτερος να νικήσει. Όταν άκουσα τον Ομπάμα να ανακοινώνει στις κόρες του πως «κέρδισαν άξια» το νέο τους κουταβάκι, ένιωσα ένα μικρό ηλεκτροσόκ- ε, όπως και να το κάνουμε, τα αμερικανικά επικοινωνιακά παιχνίδια δεν τα φτάνουμε ακόμη ούτε εμείς ούτε και οι Ευρωπαίοι (ούτε καν ο Σαρκοζί). Και εκεί που λίγο ξέφυγα από το... όνειρο (δίνοντας μάχη για να εκλογικεύσω την όλη κατάσταση και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως άλλο Αμερική άλλο Ευρώπη), ήρθε να με επαναφέρει στην τάξη ένα παλιότερο βίντεο από την ιστορία του Λευκού Οίκου. Ο Τζορτζ Μπους ήταν (ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω) καθισμένος στα γόνατά του και μιλούσε (με τέτοια ζουζουνιά) στον δικό του σκύλο... Γίνεται να μη γελάσεις;

Νόμοι της βαρύτητας

Τώρα που δεν θα είναι πια στη Νέα Δημοκρατία ο Τατούλης θα μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά ίσως να μην τον ακούει κανείς. Αυτό το κακό έχει η υπόθεση, αν θέλεις να βρίσκεις ακροατήριο πρέπει να είσαι κάποιος, για να γίνεις κάποιος όμως δεν πρέπει να μιλάς πολύ. Εκτός αν ξέρεις να το ρυθμίζεις έτσι που να εντυπωσιάζεις το ακροατήριο αλλά να μην ξεφεύγεις από τα πλαίσια που έχει ορίσει το κόμμα, πράγμα που χρειάζεται μεγάλο ταλέντο και πονηριά. Πόσο θα εντυπωσίαζε τα πλήθη ο Τατούλης αν δεν ήταν ο 152ος βουλευτής της Ν.Δ. δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι ότι οι απλές αλήθειες που έλεγε είχαν αξία ως ριψοκίνδυνα παιχνίδια ακροβάτη στην ταράτσα ενός κτιρίου. Ο κόσμος από κάτω παρακολουθεί επειδή υπάρχει κίνδυνος να πέσει. Και ωπ, νάτος, έπεσε, τέρμα το θέαμα. Άντε να πάμε στις δουλειές μας. Επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά ο νόμος της βαρύτητας, που λέει ότι η ελευθερία της γνώμης των βουλευτών φτάνει ώς εκεί που δεν ενοχλεί τα αυτιά του αρχηγού. Βαρετή αυτή η βαρύτητα, δεν βρίσκετε; Αλλά σε οδηγεί στον άλλο νόμο της βαρύτητας που λέει ότι μια κυβέρνηση με 151 βουλευτές πέφτει πολύ εύκολα. Νομίζω η Ντόρα φωτογραφήθηκε με τον Σαμαρά για να το θυμίσει σε όσους το ξέχασαν. Οπότε ίσως ξαναμαζευτούμε για χάζι στην ταράτσα. Στο μεταξύ το ΠΑΣΟΚ έδιωξε τον Βαλλιανάτο από σύμβουλο επειδή είπε ότι θεωρεί πως η ΠΓΔΜ πρέπει να λέγεται Μακεδονία και πως υπάρχει μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Μπορεί η πολιτική μας ζωή να μη σφύζει από ζωντάνια και ενδιαφέρον, αλλά τουλάχιστον η κομματική πειθαρχία ζει και βασιλεύει. Δεν έσβησαν όλες οι αξίες στον τόπο αυτό, παρηγορηθείτε.