Μαντίλες στην Τεχεράνη

Ποταμός από εικόνες ξέφυγε από την Τεχεράνη, όπως ξεφεύγουν από τις υποχρεωτικές μαντίλες τα μαλλιά των κοριτσιών. Ασυγκράτητα τα σώματα φανερώνονται από τα μακριά παντελόνια, τις μπλούζες, τα μανίκια. Κάνουν την έξοδό τους αγκώνες και μπράτσα, ώμοι, γόνατα, στήθη, πρωτοστατούν μέτωπα και μάτια. Τόσα χρόνια πιεσμένα νιάτα έτοιμα να ξεχυθούν ποτάμι. Στο φόντο βλέπεις μια πόλη με μεγάλα κτίρια, καινούργια αυτοκίνητα, πλούσιο ντεκόρ, ο κόσμος δεν πεινάει, πώς να τον κρατήσεις σκυμμένο; Κι οι ταραχές μοιάζουν πολύ με τις ταραχές άλλων πόλεων, καίγονται κάδοι, τρέχουν νεαροί, χτυπάνε αστυνομικοί, αναποδογυρίζουν αυτοκίνητα, καμιά πρωτοτυπία. Κάποια κορίτσια φέρνουν στο πρόσωπο τη μαντίλα σαν φερετζέ, για να μη φαίνονται ή για τα δακρυγόνα. Αλλά πιο πολλά τη ρίχνουν πίσω, όσο πίσω γίνεται, και εμφανίζονται αυτά που πρέπει υποτίθεται να καλύπτει η μαντίλα: τα μαλλιά μπροστά στο μέτωπο. Μια με γυαλιά έχει κάνει ξανθές μες. Μες χωρίς ενοχές. Πώς ξέφευγε από τους Φρουρούς της Επανάστασης; Και οι γραμμές του προσώπου καθώς σχηματίζει το πιγούνι και μετά οι σκιές του λαιμού, όλα αυτά τα απαγορευμένα, λάμπουν. Τι όμορφες που είναι οι νεαρές Περσίδες! Αυτές οι επαναστατικές εικόνες μου αρέσουν. Μέτωπα και μαλλιά, πιγούνια και λαιμοί, χαμόγελα ευτυχίας για το σώμα που τολμάει. Αυτές οι μαντίλες δεν σκεπάζουν τίποτα, απλώς αναδεικνύουν σαν ένα πλαίσιο τη γυναικεία ομορφιά. Πόσο διαφορετικές από το αυστηρό σάβανο που πρέπει να κρύβει από τη δημόσια θέα τα μαλλιά, τον λαιμό, και την υπέροχη σκιά του περιγράμματος... Πόση χαρά, πόσο τρελό μεθύσι έχουν τα πρόσωπά τους μόνο επειδή φανερώνονται! Αχ κορίτσια, ο Αλλάχ να σας ευλογεί γι΄ αυτό το μήνυμα από τη μακρινή Τεχεράνη.