Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πόλη που απέκτησε σχέδιο ονειρεμένο πριν καν αποφασιστεί να γίνει πρωτεύουσα ενός καινούργιου μικρού φιλόδοξου κι ορμητικού κράτους. Κι όταν το σχέδιο ξεκίνησε να εφαρμόζεται οι λιγότερο ονειροπόλοι κτηματίες, παλιοί και κυρίως νέοι, άνθρωποι που είχαν αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας μεγάλες εκτάσεις από διάφορους αγάδες, πασάδες, δερβισάδες πριν αυτοί μεταναστεύσουν, αυτοί λοιπόν οι νεόπλουτοι, ας πούμε νεογαιοκτήμονες, τόσο καλά οργανώθηκαν εναντίον του ονειρεμένου σχεδίου που κατάφεραν να στενέψουν οι δρόμοι και οι πλατείες.
Για να μη χρειαστεί να κοπούν πολύ τα μεγάλα τους κτήματα. Αν και δεν υπήρχαν ακόμα Σαρκοζί και Μέρκελ, το κράτος από τότε δεν είχε λεφτά για απαλλοτριώσεις, κι όταν του βρίσκονταν πήγαιναν αλλού.
Ύστερα η πόλη μεγάλωνε.
Οι κτηματίες που είχαν μείνει απέξω, για να μην την πατήσουν όπως οι από μέσα έφτιαχναν μόνοι τους σχέδια με πολλούς μικρούς στενούς δρόμους, χωρίς πλατείες φυσικά και άλλα τέτοια άχρηστα, πάρκα, αλέες, κ.λπ., πουλούσαν τα οικοπεδάκια και μετά όλοι μαζί, αγοραστές και πωλητές, πίεζαν πολιτικά να εγκριθούν τα σχέδια. Η μέθοδος συνεχίστηκε μέχρι να καλύψει το Λεκανοπέδιο, κι ύστερα έγινε καθέτως κάτι παρόμοιο. Όλα τα μικρά σπιτάκια έγιναν πολυκατοικίες με μερικούς καινούργιους νόμους που βοήθησαν.
Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που κάποιος σκέφτηκε να επιβάλει τη στοά στα πεζοδρόμια και τους ακάλυπτους. Θα ήταν πολύ γενναίος άνθρωπος, και μαζί ονειροπόλος. Μερικά οικόπεδα από παράξενες συγκυρίες έμειναν άχτιστα και να που τώρα διάφοροι νεαροί έχουν γίνει αντάρτες του πράσινου και δεν αφήνουν να πλησιάσουν ούτε τα συνεργεία των Δήμων.
Δύσκολη κατάσταση, αλλά το τέλος του παραμυθιού υπήρχε μέσα στην αρχή του, αφού τίποτε δεν έφερε ανατροπή στη μέση του.
