Το βλέμμα του... τσιγάρου

Oι εξετάσεις βγήκαν τζάμι. Χοληστερίνη τέλεια, πίεση τέλεια- και η μικρή και η μεγάλη και η μεσαία - ούρα κ.λπ. απολύτως φυσιολογικά, ο θυρεοειδής ΟΚ. Το αίμα του, σκούρο μπορντό, μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα, πάει βόλτες με το καροτσάκι, αλλάζει χέρια, μπαινοβγαίνει στα εργαστήρια, γίνεται αντικείμενο παρατήρησης επί μέρες. Για εμάς, ένα μόνιμο περίμενε στο τηλέφωνο και μια διαρκής προσπάθεια ανάλυσης των αριθμών-γρίφων, που ναι, μας τους εξηγούν, προσπαθούν (!!!), αλλά αυτό το περίεργο όριο «ανώτατου φυσιολογικού» σε συνδυασμό με το προβληματισμένο (αν και νηφάλιο) ύφος του γιατρού, αφήνει διαρκώς μια... ουρά με αγκαθάκια. Α, ναι, και το δωμάτιο είναι ωραίο. Φαίνεται η Ακρόπολη φάτσα και πίσω απ΄ αυτήν η θάλασσα, και (το καλύτερο) που και που μπαινοβγαίνει ένα πλεούμενο στο κάδρο. Βγαίνουμε στο μπαλκονάκι και κάνουμε τσιγάρο. Κρυφά- μη μας δει και θέλει κι εκείνος. Όταν βλέπει τσιγάρο γίνεται θηρίο. «Δώσε μου ένα», λέει, «δώστο τώρα». Και γίνεται τόσο επιτακτικό και σπινθηροβόλο το βλέμμα του που νομίζεις ότι θα σηκωθεί από το κρεβάτι και θα σε κυνηγήσει. Αυτό το βλέμμα είναι το δικό του. Το βλέμμα του... τσιγάρου έχει γκάζια σπρίντερ και αγωνία πεινασμένου. Αγωνία ζωής. Είναι η μόνη στιγμή που το «ανώτατο φυσιολογικό» και το πέρα-δώθε των δοκιμαστικών σωλήνων βγαίνουν από την μπαλκονόπορτα και χάνονται μέσα στους θορύβους της Αθήνας. Κοίτα πώς φαίνεται η Αθήνα από ΄δώ πάνω! Μια σταλιά πόλη πηγμένη στο τσιμέντο. Και η θάλασσα δίπλα, νομίζεις ότι θα την πιάσεις. Η θάλασσα, η Αίγινα, ο ορίζοντας που χρυσίζει. «Σβήστο», μου λέει. «Τώρα! Σε είδε». Με είδε; Και είπε κάτι; Ζήτησε; Ουφ! Έχει ακόμα μπροστά του.

Δώστε τα βάτα στον λαό

Για κοίτα, και τα δικά μου συμβόλαια γράφουνε για ιδιοκτησίες μονής! Πώς γίνεται αυτό, αντάλλαξα τίποτα με μοναστήρια; Είναι η διεύθυνση του συμβολαιογράφου απλώς, το πρώτο πράγμα που γράφει κάθε συμβόλαιο, στην πρώτη σελίδα συνήθως. Το κτίριο του γραφείου του, στο κέντρο της Αθήνας, ανήκει σε μονή. Κοιτάζω και άλλα παλιά συμβόλαια της οικογέ-νειας, άλλος ένας συμβολαιογράφος νοικιάζει επίσης ιδιοκτησία μονής. Τα πιο ακριβά τετραγωνικά, τα πιο προσοδοφόρα, με πλήρη οικοδομική κάλυψη, με δεκάδες γραφεία το καθένα, ανήκουν σε διάφορα μοναστήρια. Κληροδοτήματα συνήθως ευλαβών ανθρώπων που ήθελαν να βοηθήσουν μοναχούς και μοναχές να απομακρυνθούν από τα εγκόσμια με εξασφαλισμένο εισόδημα, να μην έχουν έγνοιες στο κεφάλι τους. Ωστόσο φαίνεται ότι η συσσώρευση μεγάλης περιουσίας δημιουργεί εθισμό και βάζει σε πειρασμό. Αντί οι μοναχοί να ξεχάσουν τα επίγεια νοικιάζοντας τόση γη, βυθίστηκαν βαθιά στην κτηματομεσιτική αγορά, έγιναν εξπέρ στην ανεύρεση και εκμετάλλευση ευκαιριών, στην ανακάλυψη κατάλληλων αγοραστών, στην καλύτερη δυνατή αξιοποίηση ανά τετραγωνικό και στρέμμα. Ποιος άνθρωπος της πιάτσας θα τα κατάφερνε καλύτερα; Είναι κρίμα τόση τεχνογνωσία να παράγει πλούτο που το κράτος δεν μπορεί να φορολογήσει, είναι κρίμα η αγορά να στερείται άξιους ανθρώπους με τόση πείρα στο ρίαλ εστέιτ. Πρέπει να βγει νόμος, η μοναστηριακή και εκκλησιαστική περιουσία να φορολογείται, οι καλύτεροι οικονομολόγοι των μοναστηριών να αποκτήσουν μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών (μη στεναχωριέστε, θα συστήσουν αμέσως ΕΠΕ) και τα κελιά να υπαχθούν στον ΕΟΤ για αξιολόγηση με το γνωστό σύστημα των αστέρων για να νοικιάζονται αναλόγως. Λίγο να κυκλοφορήσει το συσσωρευμένο χρήμα, χωρίς να θιγούν ιερά και όσια, το άβατο ας πούμε του Αγίου Όρους. Εξάλλου, μπροστά στα βάτα, τι να σου κάνει ένα άβατο; Ξυπόλητο, σαν το παιδίο στα αγκάθια.