Χειρούργησε «επιστημονικά» τον Πρωθυπουργό

ΑΝ Η ΕΚΛΟΓΗ του Ομπάμα συνιστά, συμβολικά και σημειολογικά, μια πράξη επαναστατική για το συντηρητικό κατεστημένο των ΗΠΑ, στα καθ΄ ημάς η κίνηση Τατούλη ισοδυναμεί- κατ΄ αναλογίαν φυσικά - με μια αντίστοιχη «πολιτιστική επανάσταση». Όπως πρέσβευε κάποτε ο Μάο Τσε Τουνγκ, αγαπημένος του Αρκάδα πολιτικού, που είχε περάσει ως νέος από τις επαναστατικές γραμμές του «μαοϊκού» ΕΚΚΕ. Ο πεισματάρης Τατούλης επανέφερε ένα (ξεχασμένο, ως συνήθως) αυτονόητο, ότι τα ζητήματα είναι πολιτικά, ότι υπάρχει η έννοια της πολιτικής ευθύνης και ότι σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα όπως το δικό μας οι ευθύνες επιμερίζονται πρώτα απ΄ όλα στον επικεφαλής του, τον Πρωθυπουργό δηλαδή. Είπε ότι ο Πρωθυπουργός γνωρίζει τα πάντα και ότι κινδυνεύει να χαρακτηριστεί- πολιτικά- όχι ανίκανος αλλά συνένοχος. Με άλλα λόγια, είπε αυτά που συζητούνται στα καφενεία, στις καφετέριες, στα μπαρ, στους διαδρόμους της Βουλής, στα τηλεπαράθυρα, στα ραδιόφωνα. Αυτά που σχεδόν όλοι οι βουλευτές της Ν.Δ. έλεγαν μεταξύ τους μετά την τραγική εμφάνιση του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, όπου έσπευδε να καλύψει τον κ. Βουλγαράκη ή πρόσφατα τον κ. Ρουσόπουλο. Όλα αυτά, τα ψελλίζουν και τα παραδέχονται κατ΄ ιδίαν, αλλά δεν διαθέτουν το σθένος να τα υπερασπιστούν και δημόσια. Οι εκλεγμένοι εθνοπατέρες συχνά αναμασούν κοινοτοπίες για να αποφύγουν την αλήθεια και το πολιτικό κόστος. Ο γιατρός είπε δημοσίως- και συνειδητά- αυτά που οφείλει να λέει ένα δημόσιο πρόσωπο: την αλήθεια κι ας πονάει... Σημειωτέον, είχε πει τα ίδια πράγματα και εντός των οργάνων. Υπό αυτή την έννοια, ο Τατούλης έφερε έναν νέο πολιτικό πολιτισμό στα ειωθότα. Τόσο αυτονόητο που... μοιάζει με επανάσταση! Ο Τατούλης χειρούργησε «επιστημονικά» τον ξεφουσκωμένο Πρωθυπουργό, αποδομώντας όλα τα επιχειρήματα που προέβαλλε το σύστημα εξουσίας Μαξίμου. Έκανε όμως και κάτι ακόμη, έθεσε προ των ευθυνών της και σύσσωμη την ηγετική ομάδα της Ν.Δ. Ουδείς έσπευσε να υπερασπιστεί το δικαίωμα να λέει ένας εκλεγμένος βουλευτής όσα πιστεύει. Άρα, ουδείς μπορεί να το επικαλείται εφεξής. Επιπλέον, ουδείς μπορεί να ρίχνει ευθύνες στον Τατούλη για τα χάλια της κυβέρνησης και τη μαθηματική πορεία προς την ήττα...

Αφήστε ήσυχα τα όνειρα

Δεν θέλω γρουσουζιές, δεν θέλω αρνητικές σκέψεις και προβλέψεις για εφιάλτες. Δεν θέλω- τώρα- γκρίνιες για το σόου μπίζνες των αμερικανικών εκλογών. Δεν θέλω ισοπέδωση του τύπου «όποιος και να βγει στην Αμερική, το ίδιο θα ΄ναι»... Θέλω ένα φρέσκο όνειρο, ανέπαφο. Για την ώρα, μου αρκεί να βλέπω έναν μαύρο πρόεδρο στην κορυφή του πλανήτη. Μου φτάνει να απολαμβάνω την ευγενική μορφή του και τον έξυπνο λόγο του- τόσο διαφορετικό από τις μέχρι πρότινος καουμπόι κιτς φιγούρες. Μου φτάνει να ξέρω ότι κέρδισαν οι Δημοκρατικοί. Ότι η «άλλη Αμερική» (αυτή των διανοουμένων και της προοδευτικής σκέψης) νίκησε - έστω για μια τετραετία- το κακό άλτερ έγκο της. Μου αρκεί να σκέπτομαι ότι για μια φορά δεν διαψεύσθηκαν οι αισιόδοξες προβλέψεις και δημοσκοπήσεις. Ότι δεν εισέπραξα ακόμα μια πικρία (ήμουν σχεδόν προετοιμασμένη γι΄ αυτήν), όπως αυτή για τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ στις γαλλικές εκλογές ή για τον Βάλτερ Βελτρόνι στις ιταλικές. Μπορώ να αναπνεύσω επιτέλους ελεύθερα, που δεν θα βλέπω την Πέιλιν να φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα και να ποζάρει στην είσοδο του Λευκού Οίκου, πανηγυρίζοντας αγκαλιά με κάποιον σκοτωμένο τάρανδο ή με κάποιο όπλο, δυσφημώντας το φύλο μου. Μπορώ να ελπίσω ότι ίσως τα καλά δεν έχουν τελειώσει οριστικά για την ανθρωπότητα, όπως προέβλεψαν οι αστρολόγοι μετά το μιλένιουμ. Γιατί, όπως είπε ο άλλος κτίστης ονείρων, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «πρέπει να δεχθούμε την πεπερασμένη απογοήτευση, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε την ατέλειωτη ελπίδα». Αφήστε λοιπόν ήσυχα τα όνειρα- έστω και εάν αποδειχθούν ψευδαισθήσεις... Όπως, άλλωστε, γράφει το λεξικό, η ελπίδα έχει δύο σημασίες: την «αναμονή θετικού γεγονότος», αλλά και την «πιθανότητα». Ας ποντάρουμε στην πιθανότητα!

Λοφτ και παρακμή

Τι βλέπουν οι τουρίστες εδώ γύρω, αναρωτιέμαι κάθε φορά που περνώ από την πλατεία Καραϊσκάκη και βλέπω τα ξενοδοχεία πολλών αστέρων γύρω από τον απελπισμένο Ίκαρο, καρφωμένο με το κεφάλι στο κέντρο της ροής. Της ροής των αυτοκινήτων, όχι κανενός ποταμού, δεν έχει τέτοια. Όμως, κάθε πόλη έχει μια ειδική όψη για τους ξένους, κάτι που δεν βλέπουν ίσως οι δικοί της, που μπορεί να γοητεύει για τους πιο απίθανους λόγους. Ίσως οι ξένοι να μη χάνονται, ίσως αυτός ο παράξενος κόσμος που ανοίγεται νότια, ανάμεσα σε παλιά γκρίζα κτίρια, καταφαγωμένα, σε μάντρες με τρακτέρ και γιγάντια αγροτικά μηχανήματα, βουλκανιζατέρ και φορτηγά, συνεργεία, παρατημένα εργοστάσια, ίσως να μπορεί κάτι να τους πει που δεν καταλαβαίνω. Κάτι καλλιτεχνικό, γιατί και οι πιο προωθημένοι καλλιτέχνες επενδύουν στο παρακμιακό αυτό βιομηχανικό τοπίο. Ή μήπως είναι ποστβιομηχανικό; Σίγουρα! Θα φτιάξουν τώρα λοφτ, μου είπαν, κατοικίες σαν αυτές που λέγαμε κάποτε ατελιέ, όταν ήμασταν πιο γαλλόφωνοι. Ψηλοτάβανους χώρους που θα είναι σαν αερόστατα πάνω από όλη αυτή την ανακατωσούρα και τη βαβούρα, και θα μπορεί ο καλλιτέχνης να νιώθει λίγο σαν θεός που ελέγχει την όλη κατάσταση χωρίς να την αφήνει να τον πάρει από κάτω. Ίσως να βλέπει από ψηλά και το περίφημο «ποτάμι», εκεί που μου λένε να στρίψω κάθε φορά που ψάχνω τον δρόμο μου, αλλά μονίμως χάνομαι, γιατί δεν βλέπω ποτέ κανένα ποτάμι. Ύστερα όμως, δεν θα πρέπει να κατέβουν μέσα στους δρόμους οι κάτοικοι των λοφτ και να αναπνεύσουν τον βρώμικο αέρα; Ή θα δοκιμάζουν να πετάξουν κατευθείαν με ελικόπτερο, οπότε μπορεί να καταλήξουν σαν τον Ίκαρο της πλατείας καρφωμένοι καταμεσής με το κεφάλι, και ακίνητα πίσω τους μαραμένα τα χάλκινα φτερά.