Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Υπομονετική, χαμογελαστή, γλυκομίλητη, ευαίσθητη: αυτά την έκαναν να ξεχωρίζει. Ούτε έναν ούτε δύο: τριάντα επτά ασθενείς είχε να φροντίσει, και όμως έδινε σε όλους σημασία. Χάριζε σε όλους ένα χαμόγελο. Για όλους είχε μια καλή κουβέντα. Η ασθενής με τα χίλια ζόρια παρέμενε στο νοσοκομείο. Το μόνο που την κρατούσε στον θάλαμο ήταν ότι είχε τρομοκρατηθεί για την υγεία της. Δεν πέρασε και λίγα- οι πόνοι της μόνο... Διαφορετικά, θα είχε πάρει τη βαλιτσούλα της και θα είχε φύγει νύχτα με προορισμό το σπιτάκι της! Ο τρόμος της: οι σύριγγες- δεν μπορεί καν να τις βλέπει! Ο εφιάλτης της: η ένεση. Κι όμως, η νοσηλεύτρια κάθησε αργά το βράδυ δίπλα της και της έκανε μασάζ στο χέρι. Προσπαθούσε να της «στρώσει» τη φλέβα που είχε ταλαιπωρηθεί από τους ορούς και τις αντιβιώσεις. Και όλα αυτά για να μην της αλλάξουν φλεβοκαθετήρα- γνωστός και ως «πεταλούδα». Την έβλεπε φοβισμένη, σφιγμένη, γι΄ αυτό και έκανε ό,τι μπορούσε για να την ηρεμήσει, να την παρηγορήσει. Και όλα αυτά σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, με πολλές ελλείψεις, με πολλούς ασθενείς, με πολλά προβλήματα. «Σιδερένια», «περαστικά σας», «να προσέχετε»: οι ευχές ακούστηκαν από πολλά στόματα την ώρα του εξιτηρίου. Σαν να ξεπροβόδιζαν οι νοσηλεύτριες τον φιλοξενούμενό τους! Δεν είναι όνειρο. Το είδα με τα μάτια μου. Ο θάλαμος ήταν καθαρός. Οι γιατροί προσεκτικοί, έσκυβαν πάνω από το πρόβλημα του ασθενή. Οι νοσοκόμες είχαν ανθρώπινη συμπεριφορά παρά τον φόρτο εργασίας τους. Αισθανόμουν σαν την... «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» τις ημέρες που μπαινόβγαινα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Μετά όμως, θυμήθηκα πως αυτοί που κάνουν θαύματα είναι οι ευσυνείδητοι επαγγελματίεςγιατί υπάρχουν και οι «άλλοι», τους οποίους επίσης συνάντησα στους διαδρόμους. Και όλα αυτά, σε ένα παρατημένο από την κυβέρνηση ΕΣΥ. Περαστικά μας...

Αναπαλαίωση φθινοπώρου

Μας τσάκωσε το φθινόπωρο κολλημένους με τα καλοκαιρινά, μας τσάκωσαν και οι ρασοφόροι κολλημένους με την ευρωπαϊκή αυταπάτη. Άσχετο, αλλά συνέπεσε. Νομίζαμε ότι άλλαζε το κλίμα και δεν θα ξαναβρέξει ποτέ το Σεπτέμβρη, μόνο σύντομες τροπικές μπόρες θα ρίχνει. Τις γνήσιες φθινοπωρινές τις είχαμε κατατάξει στις αναμνήσεις τις ανεπανάληπτες. Επίσης νομίζαμε ότι ζούμε σε χώρα ανεπτυγμένη, προοδευτική, δημοκρατική, είχαμε πιστέψει τα μπλαμπλά τόσα χρόνια. Ότι ανήκαμε στη Δύση, το λέγαμε και το διαλαλούσαμε κι εκείνον τον Χάντινγκτον που μας έβαλε ανατολικά τον πήραμε με τις πέτρες. Κι όμως κάτι ήξερε αυτός κι οι άλλοι οι νεορθόδοξοι και παλαιορθόδοξοι που επέμεναν ότι όχι, Ανατολή είναι εδώ. Άπω Ανατολή, συνέχεια της δυναστείας των Μακεδόνων που είχε καταλάβει την Περσία, νυν Ιράν. Συνήλθαμε. Το φθινόπωρο ξαναγύρισε, και η ιδιαιτερότητα αποκαλύφθηκε πιο ιδιαίτερη από ποτέ. Μερικοί λένε πως το ήξεραν, ότι οι μονές διεκδικούν οικόπεδα, εκτάσεις, δάση και βουνά, ότι μας αγοράζουν και μας πουλάνε, ότι μετράνε τα χρυσόβουλα και τα φιρμάνια τους- αφορολόγητα- σα να μην πέρασε μια μέρα από την οθωμανική περίοδο. Αλλά δεν μας έλεγαν τίποτα, το κρατούσαν μυστικό να μην πληγωθούμε; Στο σχολείο που διδάσκονται όλα, γιατί δεν το γράφει πουθενά ότι αυτή η χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν ανήκει τελείως στον εαυτό της, είναι συνιδιοκτησία; Οι μονές διεκδικούν τις στεριές και τις θάλασσες. Ορίστε, όποιος θέλει επανάσταση, ας ξανακάνει εκείνη την ίδια, του ΄21, δεν ολοκληρώθηκε ακόμα. Μπορεί να περνάει από τα κομπιούτερ, από το Κτηματολόγιο, δεν ξέρω. Εδώ σας θέλω κόμματα και πολιτική βούληση. Το ξαφνικό φθινόπωρο ίσως είναι το τελευταίο πριν αλλάξει το κλίμα, θα περάσει και θα φύγει. Οι ρασοφόροι φαίνονται πιο μαχητικοί από ποτέ.