Δεν γιορτάζω, δεν γιορτάζω...

Κόκκινο δεξιά, κόκκινο αριστερά, κόκκινη καρδούλα από δω, κόκκινο αρκουδάκι από κει. Κάθε βιτρίνα- ακόμη και σε καταστήματα που πωλούν τρόφιμα- σου υπενθυμίζει ότι το Σάββατο γιορτάζω. Όχι δεν είναι της Αγίας Ευανθίας, είναι η γιορτή των ερωτευμένων. Και να τα λουλούδια εκείνη τη μέρα και να τα σοκολατάκια- σε σχήμα μικρής καρδούλας φυσικά- και να τα χνουδωτά ζωάκια με το μπαλονάκι στο χέρι που θα γράφουν «Σ΄ αγαπώ» και σε μια μικρή σακούλα τα σέξι εσώρουχα τυλιγμένα μία κορδέλα- σε κόκκινο χρώμα πάντα. Του Αγίου Βαλεντίνου, σου λέει ο άλλος! «Τι θα κάνετε το Σάββατο;», «Τι δώρο θα του κάνεις;», «Τι δώρο λες να σου πάρει;». Οι απαντήσεις που παίρνουν όσοι έχουν ενθουσιαστεί με το γεγονός ότι φέτος θα μπορέσουν να γιορτάσουν το «Saint Valentine΄s Day» κανονικά και με τον νόμο, αφού πέφτει Σάββατο, μάλλον δεν είναι αυτές που θέλουν να ακούσουν. «Τίποτα το ιδιαίτερο», «Τίποτα», «Τίποτα». Γιατί; Δεν ξέρω αν γιορτάζω στις 14 Φεβρουαρίου. Δεν σημαίνει και δεν μου δίνει κάτι αυτή η μέρα, εκτός από τη δυνατότητα να τη σχολιάζω. Θα είναι ένα Σάββατο σαν όλα τ΄ άλλα: καφές με τις φίλες, ποτό με την παρέα. Μα δεν πρέπει να έχουμε και μία μέρα για να ξεφεύγουμε από τα τετριμμένα; Συμφωνώ. Αλλά γιατί αυτή; Και στην τελική ας επιμείνουμε ελληνικά: ας προτιμήσουμε τον δικό μας Άγιο- απάντηση στον Βαλεντίνο που έρχεται από την Κρήτη. Τον Άγιο Υάκινθο τον γιορτάζουμε στις 3 Ιουλίου- άσε που το καλοκαίρι η γκάμα των δώρων που μπορεί να κάνει κανείς είναι μεγαλύτερη. Πιο εύκολη είναι για παράδειγμα μια κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά... τυλιγμένη με κόκκινη- μερικά πράγματα δεν αλλάζουν κορδέλα!

Κατεβαίνοντας την Κοδριγκτώνος

Στην κυριακάτικη λιακάδα η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, τόσο αρνητικά διαφημισμένη τον τελευταίο καιρό, ήταν μια χαρά με τη γιορτή της. Οι παλιοί ντόπιοι είχαν αποφασίσει να εξημερώσουν- με την έννοια που έδινε στη λέξη ο Μικρός Πρίγκιπας - τους νέους ντόπιους, τους μετανάστες που υποτίθεται ότι την έχουν γκέτο και ξεσηκώνουν τους κατοίκους εναντίον τους. Ίσως μια ιδέα είναι, πριν ξεσηκωθείς να τείνεις ένα χέρι φιλίας. Αυτό αποφάσισαν μερικοί από τους γείτονες, και μπράβο τους γιατί χρειάζεται τόλμη να πηγαίνεις κόντρα στο πνεύμα της σύγκρουσης στις μέρες μας. Περνώντας αργά το απόγευμα, την ώρα που έφευγε ο ήλιος, είδα μόνο τον χορό των Αφγανών μπροστά στα σκαλιά της εκκλησίας. Κάποιος έπαιζε ένα μεγάλο τύμπανο και χόρευαν δέκαδώδεκα άντρες σε κύκλο, έναν μάλλον πολεμικό χορό, γιατί χοροπηδούσαν όπως οι Πόντιοι με τα μαχαίρια, αλλά στριφογυρνούσαν κιόλας, μια ολόκληρη στροφή πριν αλλάξουν θέση με τον επόμενο στη σειρά. Ήταν ένας γέρος που τους παρότρυνε, και οι άλλοι νεώτεροι, όλοι μαζί, δεμένοι, αλλά κι ο καθένας μόνος του γιατί έπρεπε να έχουν μεγάλη συγκέντρωση για να πετύχει ο κύκλος που έκαναν περί τον άξονά τους πριν αλλάξουν θέση. Κι ήταν ένας νεαρός, πολύ αδύνατος, σοβαρός, που ύψωνε τα χέρια με τόση έμφυτη χάρη, ανασήκωνε το σώμα με τόση τέχνη, που μου θύμισε μια παράσταση της Πίνας Μπάους που είχα δει κάποτε, και σκέφτηκα ότι αν ήταν εκείνη εκεί, θα τον καλούσε στο μπαλέτο της σίγουρα. Αλλά δεν ήταν εκεί η Πίνα Μπάους, μόνο εμείς οι Κυψελιώτες, που κάνοντας χάζι στη γειτονιά είχαμε ταξιδέψει ξαφνικά ώς τα ασιατικά υψίπεδα, είχαμε βρεθεί με τις φυλές των Καλάς και άλλων θαυμαστών και πολύχρωμων λαών, κατεβαίνοντας απλώς την Κοδριγκτώνος.