Τα «σκληρά»

Τους τελευταίους μήνες, που εμάς εδώ μας έχουν φάει τα μοναστηριακά, μια κοντινή μας ευρωπαϊκή χώρα, η Ελβετία, ξεσηκωνόταν για ένα κοινωνικό ζήτημα: την κρατικά ελεγχόμενη χορήγηση ηρωίνης σε εξαρτημένους τοξικομανείς. Δεν ενθουσιάστηκαν όλοι οι Ελβετοί με την ιδέα -δεν είναι τόσο «προχώ»... Για να γίνει νόμος του κράτους, το συντηρητικό κόμμα, που είχε αντιρρήσεις, ζήτησε εθνικό δημοψήφισμα. Το μέτρο πέρασε και ξεκινάει σε εθνικό, πλέον, επίπεδο. Το σκεπτικό των νομοθετών ήταν απλό: Αν δεν μπορούμε να πολεμήσουμε την εξάρτηση, ας περιορίσουμε τουλάχιστον όλες τις παράπλευρες απώλειές της. Την εξαθλίωση των χρηστών, την εγκληματικότητα, τους θανάτους. Προσωπικά, μου φαίνεται σαν μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Δυστυχώς, δεν έχω αρκετές γνώσεις ώστε να πω με βεβαιότητα αν είναι σωστή ή λάθος. Αυτό που με έκανε να «ζηλέψω» είναι που κατέβηκε ο κόσμος στις κάλπες για να τοποθετηθεί σε ένα μεγάλο, σύγχρονο πρόβλημα. Θα μου πείτε, Ελβετία, τι περιμένεις; Εχουν λύσει τα βασικά τους θέματα. Κάνουν δημοψηφίσματα σε πράγματα τελείως τρελά, όπως, ας πούμε, για το αν θα απαγορευτούν οι πτήσεις μαχητικών αεροπλάνων πάνω από τουριστικές περιοχές, για να μη χάνουν την ησυχία τους οι... ορειβάτες. Πράγματι, δεν μπορείς να συγκρίνεις τα ασύγκριτα. Αλλά με πιάνει και το παράπονο: Πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ένας Ελβετός τοξικομανής από έναν Ελληνα; Από την ίδια ασθένεια πάσχουν, ίδια ηλικία έχουν, ίδιος καημός δέρνει τις οικογένειές τους. Στη μια χώρα ψάχνουν, πειραματίζονται, προσπαθούν. Στην άλλη χώρα, δεκαετίες τώρα, η πληγή των ναρκωτικών απλώς χάσκει, όλο και πιο μολυσμένη, όλο και πιο βαθιά. Μαζί με άλλες «πληγές» φοβερές, τα τροχαία, την υπογεννητικότητα, την ποιότητα της παιδείας, το περιβάλλον. Καμιά απόφαση. Καμιά τόλμη. Προβλήματα «πολυτελείας». Εχουμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε. Είναι λίμνη η Βιστωνίδα; Μήπως λιμνοθάλασσα; Χαλαρώστε, έχουμε μια αιωνιότητα μπροστά μας για να το λύσουμε το ζήτημα!