Ξέρεις γιατί χαμογελάς;

Μου ήρθε μήνυμα με την ερώτηση στο facebook. Έπεσε πάνω σε μια βδομάδα που δεν χαμογελούσα παρά από σαρκασμό και πικρόχολη διάθεση. Τα γράφουμε αυτά προς την ηλεκτρονική κοινωνία ή την αφήνουμε να τα νιώσει μόνη της; Χαμογελού- σα με τις γραμμές του στόματος προς τα κάτω, αντί να πηγαίνουν προς τα πάνω και να κάνουν ένα ωραίο φυσικό λίφτινγκ στο πρόσωπο. Μόνο χθες στο σούπερ μάρκετ έγινε μια μικρή ανατροπή των γραμμών του προσώπου, καθώς περίμενα την κυρία του ταμείου να ξεμπερδέψει κάποιο μπλέξιμο και χάζευα τις ουρές. Ήταν ένα ζευγάρι, το αγόρι φορούσε μια από εκείνες τις φόρμες με τις τιράντες, χωρίς μπλουζάκι από μέσα κι επιδείκνυε μασχάλες, ώμους, την αρχή του στήθους, όλα καλοφτιαγμένα, όχι μόνο στους υπόλοιπους πελάτες, αλλά και στο κορίτσι του, που φορούσε κι αυτό ένα χαμηλό τιραντέ κι είχε αρχίσει να μαυρίζει. Παίζανε τα βλέμματα με αυτά τα ωραία που διέθεταν, καθώς αργούσε η ουρά άρχισαν να παίζουν και τα δάχτυλα με τις απαλές νεανικές επιφάνειες. Ωραία παιδιά, ελεύθερα, τυχεροί νέοι του δυτικού κόσμου. Ανήκουμε στη Δύση, δόξα τω Θεώ... Χαμογελώντας επιτέλους χωρίς σαρκασμό και πίκρα, πρόσεξα και μια νεαρή μαμά που φόρτωνε σακούλες στο καρότσι της, έχοντας το μωρό στηριγμένο στον γοφό με ένα πλατύ ύφασμα, ένα ριγέ υφαντό το οποίο περνούσε από τον ένα ώμο και δενόταν σε μια πόρπη, τόσο υπέροχο και ευρηματικό, που το χαμόγελό μου πλάτυνε. Ήταν τόσο όμορφη και λυγερή, τόσο ήρεμη και γενναία, με το παιδί να τη βαραίνει και τα ψώνια να συσσωρεύονται, χαμογελούσε ευτυχής προσφέροντας σε όλους μια εικόνα τέλεια της σύγχρονης μητρότητας, χωρίς σταγόνα ιδρώτα, χωρίς γκριμάτσα κούρασης, που θα ήταν ντροπή να μη χαμογελάσω.