Μην κρατήσεις τίποτε

Φτάνει πάντα κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με το μεγάλο και επώδυνο ερώτημα τι να κάνει όλες αυτές τις βιντεοκασέτες που έχει μαζέψει μέσα στον χρόνο. Όσο και αν προσπαθεί να το αποφύγει, να το παρακάμψει, να το δει αλλιώς και να περάσει από δίπλα χωρίς να κοιτάξει, οι βιντεοκασέτες θα βρουν τον τρόπο να παρουσιαστούν μπροστά του και συνήθως την πιο ακατάλληλη στιγμή, όταν ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να πάρει αποφάσεις. Δηλαδή σχεδόν πάντα. Ειδικά όταν έχει να τον εμποδίζει και η σκέψη- σφήνα, ότι δεν υπάρχει πια και πουθενά να τις δει, αφού τα βιντεοπλέιερ είναι πιο αρχαιολογικά κι από τις κασέτες τις ίδιες. Μιλάμε για αρχαία ιστορία και υλικό που ίσως, ίσως λέω, να έχει και πολύ μεγάλη αξία (αν οι χωματερές δεν ήταν γεμάτες από δαύτες): θρίλερ σε ειδικές εκδόσεις που έφερες μαζί σου από ταξίδια και art film προσεκτικά επιλεγμένα από καταστήματα που ειδικεύονται στο είδος πρέπει τώρα να πάρουν δρόμο. «Τhe Wild Βunch», «Μisery», «Lou Reed Live» στο Jersey, κι ένας τοίχος, αριστερά όπως μπαίνεις, μουσικές κασέτες πρέπει να πέσει κάτω. Σε αυτό το σημείο έρχονται οι κούτες. Μεγάλες καφέ κούτες σούπερ μάρκετ, με καταλυτικό ρόλο σε αυτή τη συγκινητική διαδικασία. Συγκινητική; Ω, ναι. Θα ανακαλύψεις πράγματα που δεν μπορούσες να φανταστείς, θα ταξιδέψεις σε μέρη που ούτε το ανθρωποειδές στο «Βlade Runner» είχε φανταστεί, θα μάθεις πράγματα που δεν γνώριζες για τον εαυτό σου, θα πέσεις χαμηλά, αλλά θα σηκωθείς πάλι- και θα έχεις και να σηκώσεις και τις κούτες, those were the days, my friend, αλλά θα κερδίσεις χαμένο χώρο. Μετά, να σκεφτείς κι αυτό: πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες κάποια από τις κασέτες σου; Οι πιο πολλές είναι σφραγισμένες, καταραμένε Ταραντίνο. Και αν ισχύει ο κανόνας, ότι κάτι που δεν σου χρειάστηκε τα τελευταία δυο χρόνια δεν θα σου χρειαστεί ποτέ, πέτα. Βρισκόμαστε τώρα στο σημείο που ο άνθρωπος έχει να κατεβάσει τις βαριές τις κούτες. Τη στιγμή που οι άλλοι του γύρω κατεβάζουν σε ταινία ό,τι κυκλοφορεί ακόμη και ως ιδέα στο μυαλό του σκηνοθέτη. Ο οποίος, σκηνοθέτης, θα κάνει download και το Όσκαρ του, και όλα καλά. Αν είναι παρηγοριά αυτό- και τα αγαλματάκια σε κούτες τα μεταφέρουν ακόμη.

Περιμένοντας την επιτήρηση

Με το κεφάλι ψηλά, περήφανοι ως Έλληνες, αιώνια ανυπότακτοι και τα λοιπά, περιμένουμε την επιτήρηση για να της αντισταθούμε γενναία, όπως κάναμε πάντα. Μην αργεί πολύ και κουραστούμε και πιαστούμε μόνο. Πώς θα τη λένε, Αλμούνια, Βρυξέλλες, οτιδήποτε. Κάτι να μας επιτηρήσει, κάτι να μας γλιτώσει από τον εαυτό μας. Κάποιον να επιβάλει κανόνες, ας είναι και λιτότητα, ας είναι και αντεργατικά, της «Ευρώπης των μονοπωλίων», ας είναι ειδικοί «bons pour l΄ Οrient». Να έρθουν οι επιτηρητές, να μην ξέρουν κανέναν, να μη λυπούνται κανέναν, να μην έχουν συγγενείς στη χώρα, φίλους πουθενά, μπαρμπάδες στην Κορώνη και ανιψιούς στη Μεθώνη, να μη συμπαθούν ψυχή. Να έρθουν σαν αναίσθητοι χασάπηδες, να πιάσουν μια μαχαίρα και να εφαρμόσουν ψυχρά και μεθοδικά πέντε αρχές. Χαρμανιάσαμε για ψυχρούς αριθμούς, τετράγωνη, ψυχρή και αναίσθητη λογική. Δίκαιη και τυφλή σκληρότητα προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς διακρίσεις και διαφυγές. Επιθυμούμε σφόδρα να μας επιβληθούν κάποιοι κανόνες, αλλά δεν μπορεί κανείς να το παραδεχτεί. Από τον πιο ταπεινό ώς τον πιο επιφανή, από τον πιο διάσημο ώς τον πιο ασήμαντο και άσημο, όλοι κι όλες έχουμε πάθει μυστικά αφυδάτωση από έλλειψη κανόνων. Δεν αντέχουμε άλλο, κι ας παριστάνουμε πως είμαστε περήφανοι για την κατάστασή μας. Επιτηρήστε μας να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός, αυτός που θα φταίει για όλα, όπως στις σχολικές εξετάσεις, το μισητό πρόσωπο που κάθεται στη γωνία και προσέχει μην αντιγράψεις, αλλά ξέρεις ότι θα εφαρμόσει τον κανονισμό αδέκαστα προς όλους. Σας περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι και μην τυχόν μάς τη σκάσετε και δεν έρθετε σήμερα και φύγετε για άλλη μέρη. Τι θα την κάνουμε τόση αγωνιστική αντίσταση που έχουμε ετοιμάσει; Θα αρχίσουμε να βάζουμε βόμβες στις μασχάλες μας.