Θάρρος, καρδιά, στοµάχια γερά

Κύριοι Καµίνη και Μπουτάρη, πάρτε βαθιά ανάσα και οπλιστείτε µε υποµονή. Σας αγκάλιαζαν την Κυριακή το βράδυ στους δρόµους οι δηµότες, αλλά από αύριο θα αρχίσουν τα παράπονα. Κι ας µην πιάνετε δουλειά αµέσως, η γκρίνια δεν έχει υποµονή. Οι δήµοι είναι µε τις ίδιες διοικήσεις ένα τέταρτο του αιώνα. Συνηθίσαµε στην υποβάθµιση, αλλά τώρα που άλλαξαν οι δήµαρχοι θα τα θέλουµε όλα µαζεµένα και σε µια µέρα. Ολα να γίνουν τέλεια αυτοστιγµεί, αλλά στην πρώτη αλλαγή, στην πρώτη πρόταση που θα ξεκουνήσει την καθηµερινότητα, θα ξεσηκωθούν οι πάντες. ∆εν είµαι µάντης, όµως για µια φορά µπορώ να µαντέψω ότι θα χρειαστείτε στοµάχια πολύ γερά. Πεπτικό σύστηµα ανθεκτικό εν γένει. Πώς λένε µερικούς «χαλκέντερους»; Το έχετε ακούσει; Ε, αυτό ακριβώς σας χρειάζεται. ∆εν ξέρω όµως πού επενδύεται µε χαλκό ο ανθρώπινος οργανισµός. Καµιά φορά τα µέταλλα φαίνονται στις φωτογραφίες, στα βίντεο. Ανθρωποι σαν χτισµένοι µε ανόργανα υλικά εµφανίζονται και δίνουν µια εντύπωση αφθαρσίας. Εσείς δεν µοιάζετε έτσι, κι εδώ περνάµε µέρες δύσκολες. Κι η οικονοµική στενότητα δεν είναι το χειρότερο που µας συµβαίνει. Η δυσπιστία των ανθρώπων, η βιασύνη τους, µια στάση µηδενισµού, απόρριψης, είναι χειρότερα από τις περικοπές και τα άδεια ταµεία. Θα αντέξετε να κρατήσετε την ψυχραιµία που χρειάζεται, να απαντάτε πολιτισµένα στις κραυγές και να αγνοείτε τους ψιθύρους, να κινητοποιήσετε αυτό τον σκουριασµένο µηχανισµό, να ανακαλύψετε τις κρυµµένες δυνάµεις της πόλης, να µην υποχωρήσετε στις αρχές σας, να µην πτοηθείτε; Εχετε τους απέχοντες από τη µία, το κατεστηµένο των δήµων από την άλλη, τις ακροδεξιές εκδηλωτικότητες, τις κοµµατικές νοοτροπίες… Καλό κουράγιο κύριοι Καµίνη και Μπουτάρη, έχετε κι ό,τι αισιόδοξο έχει αποµείνει στους δηµότες σας.

Κάστανα στην Οµόνοια

Οταν µε τον πατέρα µου έβγαινα βόλτα στην Αθήνα, η πόλη ήταν γεµάτη θαύµατα. Μου έδειχνε µαγαζιά και µνηµεία, ήξερε ιστορίες για διάφορες γωνιές, εκτιµούσε, παρουσίαζε, πλασάριζε την πόλη στα παιδικά µου µάτια. Πού υπήρχαν τα καλύτερα σουβλάκια, οι καλύτερες τυρόπιτες, τα παριζιάνικα αρώµατα, τα βιβλιοπωλεία και τα καφενεία. Με υποχρέωσε από νήπιο να ξεχωρίζω τη Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήµιο και την Ακαδηµία. Συνήθιζε να γυρίζει σπίτι από το γραφείο κουβαλώντας στο δίχτυ για τα ψώνια διάφορα θαυµάσια πράγµατα από τα κεντρικά µπακάλικα, που η µαµά µου τα κοίταζε όλα στην αρχή µε µισό µάτι. Εκείνη αντίθετα ήταν πάντα αγχωµένη στις εξόδους. ∆εν εµπιστευόταν τα πρόχειρα φαγητά έξω. Βιαζόταν πάντα, εργαζόµενη γυναίκα γαρ, να γυρίσουµε σπιτάκι µας, να ξεκουραστεί. ∆εν ζητούσε ποτέ να ξεχωρίσω την Ακαδηµία κ.λπ. ∆εν υπήρχε περίπτωση να προτείνει γεύµα µε τα καλύτερα σουβλάκια, τυρόπιτες, οτιδήποτε στον δρόµο. Hξερα ότι θα πηγαίναµε τρέχοντας στη δουλειά µας και τρέχοντας θα γυρίζαµε. ∆εν χαζεύαµε, δεν χασοµερούσαµε, κουβεντιάζαµε ξεκινώντας από αρνητικά σχόλια για τον θόρυβο και το καυσαέριο. Μια φορά µόνο, περνώντας απ’ την Οµόνοια, ίσως να την είχα ζαλίσει ζητώντας διάφορα, ξαφνικά ρώτησε: «Μήπως θέλεις κάστανα;». Είπα ναι. Ακόµα θυµάµαι την ευτυχία που µε πληµµύρισε γι’ αυτήν τη µικρή επανάσταση στις συνήθειές της. Την υποχώρηση στο φαγητό του δρόµου, εναντίον του οποίου έκανε συνήθως κηρύγµατα. Εφαγα τα νοστιµότερα κάστανα της ζωής µου. Εκείνη την ηµέρα η µαµά µου έσπασε ένα είδος αποχής, κατά κάποιον τρόπο. Αλλά βέβαια θέλει προσοχή. Αν υποχωρήσεις στα κάστανα µπορεί µετά να σου αρέσουν τα κουλούρια, ύστερα οι τυρόπιτες, τα σουβλάκια, να φτάσεις ώς τα ποπ κορν του σινεµά. Να φτάσεις ακόµα και να απολαµβάνεις τις βόλτες. Οπως συνέβη στη µαµά µου.

Ανακύκλωση

Βραδάκι φωτεινό και ξαφνικά περνούν στον δρόµο περήφανα και θορυβώδη κάτι φορτηγά θηριώδη. Θυµίζουν απορριµµατοφόρα, αλλά είναι, λέει, της ανακύκλωσης τα φορτηγά, έχουν στο πλάι εκείνα τα σκιτσάκια µε τις συσκευασίες. Βρε, για δες, υπάρχουν λοιπόν τα ειδικά φορτηγά ανακύκλωσης, έστω και µια φορά στα τέσσερα χρόνια περνάνε και µαζεύουν το περιεχόµενο των µπλε κάδων. Μπορεί να µην αντέχουν τα εργοστάσια ανακύκλωσης να ξεχωρίζουν περισσότερα υλικά, γι’ αυτό τον υπόλοιπο καιρό τους µπλε κάδους τους αδειάζουν στα συνηθισµένα σκουπιδιάρικα. Η αλήθεια είναι το έχω δει µε τα µάτια µου το θέαµα αυτό, αλλά συνεχίζω να ανακυκλώνω και να τσακώνοµαι µε όσους ρίχνουν άσχετα σκουπίδια στον µπλε κάδο. Κι αυτούς που µε ειρωνεύονται τους αγνοώ, ακόµα κι αν οι κάδοι ανακύκλωσης είναι απάτη, ή σχεδόν απάτη, εµείς λέω να συνεχίσουµε να ανακυκλώνουµε εκεί, σαν ένα σιωπηλό κίνηµα πολιτών που εκφράζει καθηµερινά την πεποίθησή του ότι αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που του δίνουν. Ξέρω, σε άλλες πόλεις η ανακύκλωση γίνεται διαφορετικά, αλλά δεν στρέφω την πλάτη ακόµα και σε αυτή την ποµπώδη και καθόλου πειστική ανακύκλωση που υποτίθεται ότι κάνουµε εδώ. Μπορεί να µην αξίζουµε το καλύτερο. Κουραστικά, πεισµατικά, κάθε µέρα ξεχωρίζω κεσεδάκια, µπουκάλια, αλουµίνια. Αλλά η εξουσία πρέπει επίσης να ανακυκλωθεί. Αυτοί οι διαµερισµατικοί σύµβουλοι, είκοσι χρόνια στην ίδια θέση, πρέπει να ανακυκλωθούν επειγόντως.. Τα στελέχη του Δήµου, οι διευθυντές, οι αντιδήµαρχοι, αυτοί οι άνθρωποι της ήσυχης, βολεµένης και χορτάτης δηµοτικής εξουσίας, πρέπει να ανακυκλωθούν πριν χωνέψουµε όλοι στη χωµατερή αυτής της πόλης. Εχουµε καταντήσει να τροµάζουµε από το νέο, τόσο η πώρωση του Δήµου µάς µόλυνε το µυαλό και την ψυχή. Χρειαζόµαστε επειγόντως ανακύκλωση, ανθρώπων, ιδεών και εικόνων. Ανακύκλωση ελπίδων και συσκευασίας, ανακύκλωση προπαντός περιεχοµένου.

Καπνιστές

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σας αρέσει η απαγόρευση του καπνίσµατος. Ανοίγει τόσες κοινωνικές προοπτικές, τόσους νέους ορίζοντες. Το κάπνισµα έξω σας χαρίζει µια καινούργια διάσταση, µια δεύτερη πόλη. Και µιλώντας για πόλη, στην Πόλη ξέρετε τι κάνουν; Στα τραπεζάκια που είναι έξω, σε µερικά µαγαζιά ακουµπούν στη ράχη της καρέκλας µια µάλλινη εσάρπα διπλωµένη για τους καπνιστές που κρυώνουν. Μου φαίνεται τόσο ευρηµατικό και συµπαθές που σκέφτοµαι να ξαναρχίσω τις προσπάθειες να µάθω να καπνίζω, που τις έκοψα γύρω στα είκοσι. Δεν είναι βαρετό να ζούµε συνέχεια στο ίδιο περιβάλλον, µες σε καπνούς και σε βρισιές, τη στιγµή που τα πεζοδρόµια µάς περιµένουν να τα ανακαλύψουµε; (Τώρα µιλάω ήδη σαν εν δυνάµει καπνιστής!) Βέβαια εδώ κρύο δεν κάνει και όσοι θέλουν να βάλουν εσάρπες στις καρέκλες θα πρέπει να περιµένουν καιρό, αλλά υπάρχει η ελπίδα για κάποιον που θέλει επειγόντως να καπνίσει, ότι θα συναντήσει έξω από την ταβέρνα του, το κουτούκι ή το µπαρ του, µια παρέα ενδιαφέρουσα που σε καινούργιο φόντο θα τη δει αλλιώς. Κι αν πιάσει και λίγη ψύχρα ποιος στη χάρη του, θα µπορεί να απολαύσει τη σπάνια γεύση της ανθρώπινης αλληλεγγύης ενώπιον έστω των καιρικών συνθηκών, θα έχει ευκαιρίες να αστειευτεί ή να φλερτάρει. Στάδιον δόξης λαµπρόν ανοίγεται στης Σταδίου την οδόν, καθώς και σε όλες τις άλλες. Γιατί επιδεικνύετε αυτήν την αρνητική στάση, αγαπητοί καπνιστές, γιατί φοβάστε τόσο την καινοτοµία; Ασε που έχω την εντύπωση ότι ήδη τη γλεντάτε αυτήν τη µικρή κατασκήνωση στα πεζοδρόµια, ένα τσιγάρο δρόµο, αλλά δεν το λέτε για να µη χάσετε πόντους. Ελάτε τώρα, οµολογήστε το, θα βρούµε κι εµείς οι άλλοι έναν τρόπο να µπούµε στην παρέα σας, έστω µε µια τζούρα.

Μοσέν Αµπντελχοσεϊνί

Οι Ιρανοί έχουν παράξενα ονόµατα. Αυτήν τη νεαρή κοπέλα, την λένε Μοσέν, που είναι εύκολο. Επώνυµο Αµπντελχοσεϊνί, που είναι δύσκολο. Ακόµα πιο δύσκολο να κοιτάξεις αυτό το πρόσωπο, ένα κορίτσι µε γυαλιά, προσεγµένα φρύδια και ανταύγειες στα µαλλιά, που έχει ράψει τα χείλια του µε δυο µαύρες κλωστές, σαν να είναι πληγή που δεν πρέπει να ανοίξει. Πριν από είκοσι χρόνια το είχαν κάνει κάποιοι κρατούµενοι σε φυλακές αυτό, σε ένδειξη διαµαρτυρίας. Μας συγκινούσε τότε το ραµµένο στόµα, στο µεταξύ είναι που πάθαµε κάτι σαν αναισθησία; Η Μοσέν το κάνει για να της δώσει η Ελλάδα πολιτικό άσυλο. Περνάνε οι ηµέρες, άσυλο δεν δίνουµε, τα χείλη µένουν έτσι. Κοριτσάκι, θέλω να πω στη Μοσέν, µη ράβεις έτσι τα χείλη σου, σε ικετεύω. Δεν έπρεπε να το ξεκινήσεις αυτό καθόλου. Γιατί σε άφησαν; Δεν είχες φίλους από δω, να σου πουν ότι... δεν; Δεν, εδώ εµείς, δεν. Δεν συγκινούµαστε, πώς το λένε; Μην κυκλοφορείς και φωτογραφίζεσαι έτσι, µας αναγκάζεις να γίνουµε κι άλλο ασυγκίνητοι. Δεν ευκαιρούµε, έχουµε προβλήµατα, µας µειώνουν τους µισθούς, µπαίνουµε σε ύφεση και, επιπλέον, ο πρωθυπουργός σας είναι αντιαµερικανός. Μη µας σπρώχνεις στον πάτο της µικρότητας µε πράξεις εναντίον του εαυτού σου. Δεν θα κερδίσεις τίποτα κι εµείς θα χάσουµε τα τελευταία µας κουρέλια προσχηµάτων, πως είµαστε άνθρωποι λέει, πως ξέρουµε από διώξεις. Δεν µας φτάνουν οι µετανάστες, που αρρωσταίνουν κι επιβαρύνουν το Σύστηµα Υγείας µας (το οποίο τους περιθάλπει αντί να τους αφήνει να πεθαίνουν στον δρόµο), δεν µας φτάνει που οι πολιτικοί µας µιλάνε σαν να έπρεπε να γίνεται αυτό, έρχεσαι κι εσύ µε ραµµένο στόµα; Μα, δεν µας λυπάσαι; Εµείς να σε λυπηθούµε πρέπει; Είσαι σίγουρη;

Τελετουργικές καταλήψεις

Το πρωί το ραδιόφωνο µάς πληροφορεί ότι πάνω από εκατό σχολεία «τελούν υπό κατάληψη». Ωραίο αυτό το «τελούν». Δεν πάνε χαµένα τα αρχαία που παπαγαλίζει ο ελληνικός πληθυσµός στο γυµνάσιο και το λύκειο. Εχουµε µάθει όλοι µας ένα σωρό ελληνικούρες τώρα πια, για κάθε περίσταση. Κι εδώ που τα λέµε, αυτές οι καταλήψεις των σχολείων έχουν γίνει κάτι πολύ τελετουργικό. Συµβαίνουν κάθε χρόνο σχεδόν, περίπου τέτοια εποχή, ανάµεσα φθινόπωρο και διακοπές των Χριστουγέννων. Αν δεν κάνω λάθος, επαναλαµβάνονται την άνοιξη. Πάνε µε τον ασταθή καιρό, κατά κάποιον τρόπο. Τελετές ενηλικίωσης, από τις οποίες τα παιδιά πρέπει να περνάνε υποχρεωτικά, για να αποδείξουν την παλικαριά και τον ανδρισµό τους (αγόρια και κορίτσια). Εχω δει στην τηλεόραση τελετές ενηλικίωσης Ινδιάνων, που τους αγκιστρώνουν το γυµνό στήθος και τους τραβούν ολόκληρο το σώµα, οπότε µπορούµε να πούµε πως οι καταλήψεις σχολείων είναι κάτι πιο ήπιο. Αλλά και πάλι θα ταλαιπωρούνται τα καηµένα τα παιδιά, να πρέπει να παίζουν από τόσο µικρά το κουραστικό παιχνίδι της επικράτησης σε οµάδες, της ανάδειξης ηγετών, της αναµέτρησης µε όλη αυτή τη µεγαλίστικη ορολογία των διεκδικήσεων που στεγνώνει το µυαλό. Για πρώτη φορά στη ζωή µου, γιατί γενικά δεν το πιστεύω καθόλου, σκέφτοµαι ότι καλύτερα ήµασταν εµείς στο θέµα αυτό (µόνο σε αυτό όµως). Με δυο κοπάνες και µια αποβολή µπορούσαµε να κυκλοφορούµε µε ψηλά το κεφάλι, δεν χρειαζόταν όλο αυτό το βάσανο, αυτό το πολιτικό τσαλαβούτηµα. Και στις κοπάνες τουλάχιστον πηγαίναµε κάπου αλλού, δεν καθόµασταν πάλι µέσα, στο σχολείο! Αλλά τώρα παίζουν και οι γονείς, µερικοί συµπαρίστανται στα παιδιά, άλλοι κάνουν µηνύσεις. Οµως, ενηλικίωση µε τους γονείς να σε κρατούν και να σε προστατεύουν δεν γίνεται. Παιδιά, χρειάζεται να βρείτε κάτι άλλο.

Ενα µεσηµέρι στου Συντάγµατος τα µέρη

Τετάρτη µεσηµέρι, το Σύνταγµα είναι άδειο ξανά, αποκλεισµένο ξανά. Στην Αµαλίας δεν περνά τροχοφόρο, τα αυτοκίνητα περιµένουν παγιδευµένα πιο κάτω, να δουν τι θα γίνει. Τίποτε δεν θα δουν γιατί οι πρωταγωνιστές των δρώµενων χωράνε άνετα µπροστά στον Αγνωστο. «Ελάτε», φωνάζει η ντουντούκα, «ελάτε Ελληνες! Ψηλά το κεφάλι Ελληνες! Σηκώστε τις σηµαίες να ανεµίζουν! Εµπρός να τραγουδήσουµε τον Εθνικό Υµνο!». Αρχίζει όντως να τον τραγουδά. Αν δεν ήταν τόσο βραχνός και παράφωνος, θα καθόµουν προσοχή, αλλά έχω κι εγώ τη µουσική µου καλλιέργεια. Προχωρώ στην είσοδο του Μετρό, µια γυναίκα εκεί στέκεται χαµογελώντας συγκαταβατικά κάτω από τα µαύρα γυαλιά της. «Ωραία τον λένε!» µου ανακοινώνει σαν περήφανη µητέρα µέλους παιδικής χορωδίας. Μα και βέβαια! Ζούµε υπέροχες στιγµές εδώ σε αυτόν τον ιστορικό και ηρωικό χώρο. Εδώ που τόσοι αγώνες δόθηκαν από τον ελληνικό λαό, τόσες σπουδαίες στιγµές αποτυπώθηκαν στη µνήµη, εδώ οι αγώνες συνεχίζονται και ο Υµνος ψάλλεται από χείλη νέων πιστών, κατά κάποιον τρόπο. Νέου τύπου σηµαίες κατασκευάζονται και πωλούνται, ένα επί ενάµισι, µε πλαστικό σταυρουδάκι λευκό στην κορυφή του κονταριού. Ανθρωποι του µόχθου, της εργασίας και της αγοραπωλησίας κρατικών αδειών, τραγουδούν όλοι µαζί, νέα ταλέντα ξεπηδούν µπροστά στους υποµονετικούς οδηγούς αυτοκινήτων. Κι ύστερα σου λένε οι υποψήφιοι περιφερειάρχες ότι έντεκα εκατοµµύρια έλληνες είναι κατά του Μνηµονίου! Γιατί κύριε; Μας ρωτήσατε; Εγώ, ας πούµε, είµαι απολύτως υπέρ του Μνηµονίου, και δεν ξέρω να µε έχουν διαγράψει από τους καταλόγους των ελλήνων πολιτών. Χάρις στο Μνηµόνιο ανακάλυψα ότι ζω σε µια κοινωνία γεµάτη πατριωτισµό, έτοιµη να πάρει τα φλάµπουρα, να προτάξει τα στήθη, να βγει έξω σε δρόµους και πλατείες. Τώρα που το οµολόγησα, ελπίζω να µη µου απαγορεύσουν την είσοδο στην περιφέρεια.

Gheorghe Zamfir - Unchained Melody

” ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ”

Μια δασκάλα της Δευτέρας δημοτικού, είπε στους μαθητές της να γράψουν μια έκθεση με θέμα: ” ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ”. Στο τέλος της ημέρας , καθώς βαθμολογούσε τις εκθέσεις, διάβασε μια που την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε “Τι συμβαίνει?” Αυτή απάντησε.”Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου.” “ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. ΝΑ ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΧΩΡΟ . ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ. ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΤΑΝ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ. ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΘΑΧΩ ΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ. ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙ… ΘΕΛΩ Τ’ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΩΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ. ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ. ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΕ ΖΗΤΏ ΠΟΛΛΑ..ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!!”. Εκείνη τη στιγμή ο σύζυγος ειίπε.”Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί! Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: “Αυτή η έκθεση είναι του γυιού μας!..” Το είδα στο itsaxpina.blogspot.com

Unchained Melody

Native American Theme - Pan Flute Music by Romanian Gheorghe Zamfir

Native American Pan Flute & Wind of Change

LIFE Pan Flute

Θαύµατα στην Τήνο

Είναι κάτι νεαροί πολύ παράξενοι. Αντί να πάνε διακοπές έπειτα από έναν χειµώνα σκληρής δουλειάς, να ξεκουράζονται ακίνητοι µπροστά στη θάλασσα, σηκώθηκαν και πήγαν στην Τήνο να φτιάξουν µονοπάτια. Για την ακρίβεια, να τα επιδιορθώσουν, γιατί φαίνεται ότι τα µονοπάτια είναι σαν τα ποδήλατα (κι ας µην µπορείς να κάνεις ποδήλατο σε µονοπάτι), χρειάζονται διαρκώς συντήρηση. Πήγανε λοιπόν στο νησί, επιδιορθώνουν κάθε πρωί τα µονοπάτια, κάνοντας µια δουλειά που υποθέτει κανείς ότι φυσιολογικά ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλµατα, µέσα στο λιοπύρι κ.λπ., και είναι κι ευχαριστηµένοι από πάνω. Τώρα γιατί όλα αυτά συµβαίνουν στην Τήνο και όχι αλλού, ας πούµε στο Πήλιο όπου τουλάχιστον θα µπορούσαν να έχουν τη σκιά των δέντρων; Και µάλιστα, γιατί να ανήκει το πρόγραµµα αυτό σε µια διεθνή δικτύωση εθελοντών και να µπορεί κανείς να έρχεται, ας πούµε, από τον Καναδά για να φτιάχνει µονοπάτια στην Τήνο, κι όχι στο Πήλιο (επιµένω); Διότι, έµαθα από τους µυστήριους αυτούς νεαρούς, υπάρχει εκεί πέρα µια αρχιτέκτονας που κατάγεται από το νησί, η οποία αφού σπούδασε την Αρχιτεκτονική της και δούλεψε µερικά χρόνια σε πόλεις, φαντάζοµαι, εγκαταστάθηκε στον τόπο καταγωγής της και αποφάσισε να κάνει ό,τι µπορεί για να προωθήσει τον τουρισµό του. Τουρισµό τέτοιου τύπου δηλαδή, µε περπάτηµα στα παλιά µονοπάτια, οικο-τουρισµό, ο οποίος χρειάζεται συντήρηση µονοπατιών. Καµιά φορά η αποφασιστικότητα ενός µόνο ανθρώπου φτάνει για να γυρίσει ο ήλιος, που λένε. Αυτή τη στιγµή πολλοί παράξενοι νέοι, που δεν είναι και τόσο παράξενοι αν το καλοσκεφτείτε, µπορούν να µπουν στο Ιντερνετ και να αποφασίσουν να περάσουν τις διακοπές τους σε διάφορα µέρη προσφέροντας εθελοντική εργασία. Υπάρχουν προτάσεις από όλον τον κόσµο. Από την Ελλάδα οι επιλογές είναι ελάχιστες. Τυχερή η Τήνος.

Ραντεβού τον Σεπτέμβριο

«Θα δεις τι έχει να γίνει από το φθινόπωρο...». Μια πικρή φράση, που την ακούω όλο και συχνότερα σε παρέες, χώρους εργασίας, ακόμα και ανάλαφρες κοινωνικές εκδηλώσεις. Κουβεντιάζει ο κόσμος για την τρέχουσα κατάσταση και πάντα θα βρεθεί κάποιος να το πει:

«Αυτά που βλέπετε δεν είναι τίποτα, από τον Σεπτέμβριο και μετά θα γίνει χαμός».

Πείσμωσα. Οταν ακούω αυτό το απόφθεγμα-καραμέλα, σπρώχνω τη συζήτηση μέχρι προβοκάτσιας. «Τι εννοείτε; Τι θα γίνει τον Σεπτέμβριο; Θέλετε να γίνετε πιο σαφής;».
Ανακαλύπτω ότι ο κάθε ένας από μας ζει έναν υποθετικό, μελλοντικό (και πολύ διαφορετικό) Σεπτέμβριο. Ενα ορόσημο, κυρίως ψυχολογικό, όπου τα πράγματα από άσχημα, θα γίνουν πολύ χειρότερα. Αλλος εννοεί ότι πρέπει να πάρει το παιδί του από το ιδιωτικό και να το βάλει σε δημόσιο. Αλλος λαχταράει για τις δόσεις του δανείου του. Αλλος φοβάται για τη δουλειά του, την επιβίωση της οικογένειάς του κι άλλος πάλι (μη νομίζετε υπάρχουν κι αυτοί) ανησυχεί μήπως υποχρεωθεί να αναβάλει το ταξίδι στο εξωτικό νησί όπου περνάει τις γιορτές των Χριστουγέννων!
Ενας διαφορετικός «Σεπτέμβρης» περιμένει κάθε ελληνικό νοικοκυριό. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής. Δεν είναι ακριβώς ότι ανησυχούμε πώς θα τα καταφέρει συνολικά η χώρα, γιατί αυτό το παιχνίδι αισθανόμαστε ότι είναι πέρα και έξω από τις δικές μας δυνάμεις. Τα προσωπικά μας όρια είναι που ετοιμαζόμαστε να τεστάρουμε. Ο επερχόμενος «Σεπτέμβριος» είναι η πριβέ Νέμεση του καθενός, κάτι σαν τον Κρόνο στο ζώδιό μας, αν έχετε πιστέψει ποτέ στην αστρολογία. Μπορεί να σε διδάξει ή μπορεί να σε συντρίψει, εξαρτάται πώς θα τον χειριστείς.

Κυριλλικό αλφάβητο

Να είχαµε και στην Αθήνα έναν πεζόδροµο σαν αυτόν που βρέθηκα απόψε, µετά από ταξίδι που αποφασίστηκε χωρίς πρόγραµµα, σε µια πόλη που δεν θυµάµαι το αληθινό της όνοµα.

Περπατώ και χαζεύω γύρω µου χωρίς να φοβάµαι ότι θα πέσει πάνω µου µηχανάκι, αυτοκίνητο, ούτε καν ποδήλατο, ούτε καν πατίνι, και δεν ξέρω να πω το όνοµα της πόλης στη δική της γλώσσα. Αν είναι δυνατόν! Ευτυχώς στα ελληνικά είναι εύκολο, τη λέµε Φιλιππούπολη, και βρίσκεται στη Βουλγαρία.
Προσπαθώ να διαβάσω το όνοµά της µε το κυριλλικό αλφάβητο και πάλι δυσκολεύο- µαι, δεν ξέρω ούτε να συλλαβίζω το αλφάβητο αυτό, κι ας το χρησιµοποιούν γειτονικές χώρες. Βγάζω οδηγό, φοράω γυαλιά, µε τα πολλά µαθαίνω τα κεφαλαία, λείπουν ακόµα τα µικρά. Θαυµάσια εγκεφαλική άσκηση, να προσπαθείς να διαβάσεις γρήγορα άγνωστες λέξεις σε αλφάβητο που µόλις έµαθες και που έχει µερικά γράµµατα ίδια µε το ελληνικό, οπότε το µυαλό πρέπει να πηγαίνει µπρος - πίσω στην οικειότητα µαζί τους.
Γιατί παρασέρνοµαι από τα γράµµατα όµως, και διαβάζω λέξεις που δεν καταλαβαίνω, αντί να χαζεύω τις προσόψεις απλώς, να ξεχνιέµαι για µια µέρα, αφού αύριο κιόλας φεύγω; Αντί να απολαύσω τη βόλτα, τη γλώσσα των κτιρίων που είναι παγκόσµια, γιατί σε όλους αρέσουν τα αναπαλαιωµένα κτίρια σε ήσυχους δρόµους µε αγάλµατα, παιδιά που παίζουν και νεολαία που πίνει µπίρες, κολλάω στις επιγραφές, στις ταµπέλες, και προσπαθώ να καταλάβω το νόηµά τους. Θα πρέπει να είναι η κλίση προς τους κρυπτογραφικούς κώδικες, όλα τα παραµύθια µυστηρίου που διαβάσαµε παιδιά και συνηθίσαµε να πιστεύουµε ότι µέσα στο ακατανόητο κρύβονται οι αλήθειες. Τελικά καταλαβαίνω ότι οι άγνωστες λέξεις κρύβουν διαφηµίσεις µπίρας, εκπτώσεις µαγαζιών και ονόµατα δηµοσίων υπηρεσιών. Δηλαδή κοινότοπες αλλά παγκόσµιες αλήθειες

Θυµωµένοι υπάλληλοι, φοβισµένοι ταξιδιώτες

Πήγα στον σταθµό Λαρίσης να αγοράσω εισιτήρια.

Εκατοµµύρια έχει καταπιεί ο ΟΣΕ, δεν έχει καταφέρει να εκδίδει εισιτήρια µέσω Ιντερνετ. Είχε κόσµο, ουρές στα εκδοτήρια, κίνηση. Οι υπάλληλοι είχαν ύφος κουρασµένο, τόσο δυσαρεστηµένο, τόσο ενοχληµένο, που ντρεπόσουν να τους απασχολήσεις.
Ειδικά όταν έφτασα στο γκισέ και πέταξα το χαρτάκι προτεραιότητας η γκριµάτσα της υπαλλήλου χειροτέρεψε.
Ζήτησα σεµνά εισιτήριο, µου το έδωσε τσαντισµένη, το πήρα σεµνά, δεν της έφυγε η τσαντίλα. Δεν τόλµησα να ρωτήσω αν ήταν θέση στο παράθυρο, τράπηκα σε φυγή. Ολοι, πελάτες και υπάλληλοι, ήταν θυµωµένοι και δυστυχείς, σαν έτοιµοι να βάλουν φωνές για κάτι.
Μου θύµισαν πάλι το πρώτο ταξίδι µε τρένο της ζωής µου, αρκετές δεκαετίες πριν. Το βαγόνι ήταν γεµάτο, οι θέσεις δεν έφταναν, υπήρχαν όρθιοι φαντάροι, και φυσικά όρθια παιδιά, όπως εγώ. Ενας φαντάρος είχε βρει µια θέση από αυτές που ανοίγουν, µε πήρε στα γόνατα να έχει δικαιολογία να καθήσει. Πέρασα καλά, έλεγε παραµύθια σε όλο το ταξίδι, µόνο που δίπλα µια γυναίκα κρατούσε ανάποδα δυο κότες ζωντανές. Δεµένες από το πόδι, φτερούγιζαν κάθε τόσο και κακάριζαν, µέχρι να µπορέσει να τις ησυχάσει, καθώς όλοι γύρω την αγριοκοίταζαν. Ηταν τόσο φανερό ότι τις προόριζε για σφαγή, έπρεπε και να τις εξευτελίζει έτσι δηµόσια;
Τώρα δεν γίνονται τέτοια, κανείς δεν µεταφέρει κότες ζωντανές, και θα προτιµούσε να σκοτώσει τον φαντάρο ένας πατέρας, παρά να τον αφήσει να πάρει στα γόνατα την κόρη του. Αλλά κάθε φορά που αντικρύζω αυτά τα θυµωµένα και τα παραιτηµένα µούτρα σε τρένα και σταθµούς, θυµάµαι εκείνο το ταξίδι. Νιώθω σαν να είµαι εγώ η κότα που φτερουγίζει τροµαγµένη, και θέλει απεγνωσµένα να κακαρίσει. Χωρίς ελπίδα δε να βρω τίποτε γόνατα φαντάρου, να γείρω.

η πίτα αφάγωτη

Μάλλον ένα διακριτικό ευχαριστώ για τη δωρεάν αγγελία θα έπρεπε να πει η κυβέρνηση στην «Guardian», αντί να διαµαρτύρεται και να ζητά να ανακαλέσει για την ιδέα της πώλησης νησιών. Το κράτος είναι χρεωµένο, τα νησιά είναι πολλά και όσοι τα αγοράσουν δεν µπορούν να τα πάρουν και να φύγουν. Κάτι σαν µίσθωση µπορούν να κάνουν, να φτιάξουν µια βίλα, ένα λιµανάκι, δεν µπορούν να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος. Ενα σωρό βραχονησίδες ακατοίκητες έχουν τα µεγάλα νησιά δίπλα τους και η ανθρώπινη παρουσία κάτι µπορεί να τους προσφέρει, πέρα από το χρήµα της αγοράς. Γιατί τόση σπουδή πια να µπουν και τα νησιά στα ταµπού του πατριωτισµού, λες και έχουµε έλλειψη; Ολα ιερά και όσια είναι πλέον στη χώρα αυτή, από το θωρηκτό «Αβέρωφ» µέχρι τις βραχονησίδες, περνώντας κι από ένα σωρό µέρη. Ονόµατα, χρονολογίες, σύµβολα, λέξεις, έµµονες ιδέες, αυταπάτες συλλογικές. Ολα είναι ταµπού και µην αγγίζετε, µε εξαίρεση τα δάση που καίγονται κάθε χρόνο, την Πάρνηθα, το πολύτιµο βουνό της Αθήνας που δεν µπορεί να συνέλθει από την καταστροφή, τα αυθαίρετα που χτίζονται στα δάση, τα όµορφα κτίρια που γκρεµίζονται σε πόλεις και χωριά για να χτιστούν άσχηµα, παράνοµα, τα πεζοδρόµια που γεµίζουν σκουπίδια, τις παραλίες που καταπατούνται, τα ποτάµια που µολύνονται, τις λίµνες που ξεραίνονται, τα ζώα που χάνονται, τα φυτά που εξαφανίζονται, διάφορα τέτοια.

Αλίµονο. Αυτά είναι δικά µας, η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες για να την κάνουν ό,τι θέλουν και να την καταστρέφουν µόνοι τους. Κι ακούγεται πιο λογικό να κόβονται µισθοί και συντάξεις, να καταργούνται σχολές, παρά να πουληθεί ένα νησί που δεν χρησιµοποιείται από κανέναν. Θα δώσουµε το αίµα µας, την ποιότητα ζωής µας, αλλά τα ταµπού µας τα κρατάµε.

Τι κάνει η φύση;

Το Συµβούλιο της Επικρατείας µάς εκπλήσσει ξανά. Μέχρι τώρα το ξέραµε κυρίως για την οικολογική του ευαισθησία. Ισως και η νέα του απόφαση για το παλιό αεροδρόµιο στο Ελληνικό να είναι οικολογικά ευαίσθητη κατά βάθος, αφού µας θυµίζει αυτή την ξεχασµένη ιστορία, το Μητροπολιτικό Πάρκο.

Δεν έλεγε ακριβώς ότι δεν θα πρέπει το Ελληνικό να γίνει ποτέ ξανά αεροδρόµιο ο νόµος που ίδρυσε το «Ελ. Βενιζέλος», λέει το ΣτΕ, άρα οι ιδιοκτήτες µικρών αεροσκαφών που προσέφυγαν για να µπορούν να το χρησιµοποιούν έχουν δίκιο. Κι εδώ που τα λέµε, ποιον ενοχλούν τα αεροπλάνα τη στιγµή που τα τσιµέντα και η άσφαλτος των διαδρόµων προσγείωσης και απογείωσης είναι στη θέση τους; Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ξεκίνησε η συζήτηση για το πάρκο και το µη πάρκο; Στο µεταξύ κανένα φυτό δεν κατάφερε να σπάσει το υλικό αυτό, να σκάσει µύτη από µια χαραµάδα της ασφάλτου και του τσιµέντου.
Τι κάνει η φύση; Δεν τα βγάζει πέρα µε την ανθρώπινη επέµβαση; Δεν µπορεί να επινοήσει ρίζες µε πριόνι, κορµούς µε τρυπάνι, να υποσκάψει αυτή τη στέρεη κατασκευή; Είδατε τι καλά υλικά χρησιµοποιούνται καµιά φορά στα δηµόσια έργα; Ηταν ο παλιός καλός καιρός µε τους τίµιους εργολάβους. Τώρα έχουµε χρεοκοπήσει και δεν µπορούµε να ασχολούµαστε µε πάρκα. Αυτό είναι το κακό µε τις χρεοκοπίες, δεν µπορείς να ασχολείσαι µε ωραία πράγµατα. Εδώ όταν πλουτίζαµε, έστω µε δανεικά αλλά δεν το ξέραµε, το τσιµέντο του Μητροπολιτικού Πάρκου ήταν αδιαπέραστο, τώρα που φτωχαίνουµε θα στραφούµε στο πράσινο; Μόνο εκείνο το Φύλλο του Βασιλικού, που αυτοβούλως πληµµυρίζει πράσινο την πολυκατοικία σε µια από τις πρώτες του νουβέλες, θα µπορούσε να µας σώσει, κατακτώντας µέσα στο καλοκαίρι δρόµους και διαδρόµους.

Οι εξερευνητές δεν υπάρχουν πια

Κάτω από τα αλουµινένια πόδια της ξαπλώστρας, το παλιό λευκό βοτσαλάκι της πρώην αγαπηµένης παραλίας υπάρχει ακόµα. Εκείνο είναι ίδιο, εµείς έχουµε αλλάξει. Δεν µπορούµε πια να κάνουµε επικύψεις µέχρι το έδαφος, να απλώνουµε την ψάθα και να καθόµαστε επάνω της χωρίς άλλο χώρο ανάµεσα. Κάτι πάθαµε σαν άνθρωποι, σαν σώµατα, σαν λαός, και πρέπει σώνει και καλά να µεσολαβούν είκοσι ή τριάντα πόντοι από τα βότσαλα µέχρι τον χώρο που το σώµα θα ξαπλώσει. Και για να υπηρετήσουν τη νέα αυτή διαµόρφωση του ανθρωπίνου είδους, οι ενοικιαστές ξαπλώστρας πήγαν παντού. Στις πιο απόµακρες παραλίες, εκεί που κάποτε έφτανες µε ποδαρόδροµο µέσα από µονοπάτια και καθώς κατηφόριζες προς τη θάλασσα ένιωθες εκείνη την ανείπωτη ευχαρίστηση του εξερευνητή που ανακαλύπτει και κατακτά ένα κοµµάτι γης έστω και για λίγο, το κυριαρχεί µε µια πετσέτα και το ανακαλύπτει πόντο πόντο µε όλες τις αισθήσεις του, τώρα βρίσκεις να σε περιµένει η ξαπλώστρα φρεσκαρισµένη, ξεσκονισµένη, έτοιµη να µεσολαβήσει ανάµεσα σε σένα και όλα τα προηγούµενα.

Τέσσερις σειρές οµπρέλες και ξαπλώστρες, κι ο νεαρός µε την ποδιά έτοιµος να εισπράξει το αντίτιµο.
Οσο φτάνει το χειµέριο κύµα οι ξαπλώστρες. Νέα χρήση, κύµα χειµέριο και αλεξίλιο θερινό µετά ανακλίντρων. Αδικα, λοιπόν, τα χιλιόµετρα στην Εθνική και η βενζίνη η πανάκριβη, η αίσθηση του εξερευνητή εξαφανίστηκε, πνίγηκε µέσα στο πλαστικό ποτηράκι του φραπέ όπου σερβίρεται καφές για να συµπληρωθεί η πανδαισία των νέων κοµφόρ που προσφέρουν οι παραλίες. Καλύτερα στον Μπάτη του Φαλήρου µε το τραµ, τουλάχιστον δεν περιµένεις ώρες στο λιοπύρι να ανοίξουν οι δρόµοι, κι εκεί, κάτω από τις πολυκατοικίες, µέσα στην πόλη, ανακαλύπτεις ότι το ανθρώπινο σώµα µπορεί ακόµα να ξαπλώνει καταγής, τι θαύµα!

Γιορτή στο θωρηκτό

Οι κατάλληλες στρατιωτικές κυρώσεις επιβλήθηκαν σε όσους τόλµησαν να χρησιµοποιήσουν το θωρηκτό «Αβέρωφ» για δεξιώσεις και γιορτές ειρηνικές που αλλοίωσαν τον στρατιωτικό του χαρακτήρα. Κρίµα, γιατί τουλάχιστον αυτοί που οργάνωσαν τις γιορτές απέδειξαν ότι διαθέτουν φαντασία. Να δώσεις λίγο ανάλαφρη και χαρούµενη όψη σε αυτά τα ένδοξα σιδερικά, να τα χρησιµοποιήσεις σαν σκηνικό γάµου, τι θα δήλωνε βαθύτερη πίστη στην αξία τους; Προσωπικά, σαν άνθρωπος που απεχθάνοµαι τον πόλεµο και τα τιµαλφή του δεν θα το έκανα ποτέ, αλλά να που η πρωτοβουλία ουδόλως εκτιµήθηκε. Δεν σκέφτηκαν οι θιγµένοι ούτε το ίδιο το θωρηκτό που οπωσ δήποτε θα έχει έξοδα συντήρησης και ένας καλός τρόπος να τα καλύψει είναι να νοικιάζεται για δεξιώσεις. Τώρα που φτωχαίνουµε, οι γαµήλιες δεξιώσεις είναι η µόνη σπατάλη που θα κοπεί δύσκολα, και είναι καλή ιδέα να αξιοποιηθούν γενικότερα τα µνηµεία εφόσον δεν υπάρχουν και πολλοί άλλοι κατάλληλοι χώροι. Υπήρξαµε δυστυχώς λαός πολεµικός και διαθέτουµε καινούργια και παλιά τανκς, θωρηκτά, υποβρύχια, βοµβαρδιστικά. Αχαρα πράγµατα, γκρίζα, µεταλλικά, άσχηµα, αλλά µε λίγο ροζ, µπαλόνια, γιρλάντες και µια τούρτα στη µέση βελτιώνονται ση µαντικά.

Βέβαια υπάρχουν πολλοί που θεωρούν πολύ σοβαρά αντικείµενα τα κανόνια, τα βλέπουν πάντα τυλιγµένα στην πανοπλία της στρατιωτικής ιεραρχίας και αυστηρότητας, της απαραίτητης στον πόλεµο πειθαρχίας και λιτότητας, όλων αυτών των καταθλιπτικών. Θα τους έκανε καλό λίγη προσγείωση στην πραγµατικότητα της ειρήνης, λίγη προκλητική χαρά πάνω στα κανόνια ενός πολέµου που έχει πάψει να συµβαίνει αλλά όχι και να µας καταπιέζει ιδεολογικά και εξοπλιστικά. Η πολεµική αρετή των Ελλήνων είναι γνωστή, η ειρηνική δυσκολεύεται. Στολίστε χαρούµενα τα σκουριασµένα όπλα κορί τσια κι αγόρια. Μην απολογείστε, µη σκύβετε το κεφάλι, χορέψτε να πάµε παραπέρα, η ζωή που τραγουδάτε συνεχίζεται.

Η οικονοµία είναι µαγεία

Ρίξε Τσιγγάνα τα χαρτιά και πες µου την αλήθεια... Μήπως το φλιτζάνι καλύτερα;

Επιµηκύνει τη χαρά του καφέ κατά κάποιο τρόπο. Κάνεις οικονοµίες µε κάτι τέτοια, έτσι δεν είναι; Αν εφεύρουµε νέες απολαύσεις δεν θα κερδίσει το έθνος; Αλλά θα µας αφήσει η γραφειοκρατία που κυνηγά τους επιχειρηµατίες µε σκουπόξυλα;
Αχ! Ατιµη Οικονοµία, γιατί µοιάζεις τόσο µε µαύρη µαγεία; Ακατανόητη στους αµύητους, δηλαδή όλους τους κοινούς θνητούς που δεν σε είχαν πάρει µάθηµα επιλογής σε κανένα επίπεδο της εκπαίδευσης.
Μα κι εκείνα τα Στοιχεία Οικονοµίας, σε µεταφρασµένα ελληνικά, δεν έχουν κάτι από αµπρακατάµπρα;
Αντιστέκονται τα άτιµα στις νεανικές ορµές, εκείνες οι καµπύλες τους που δεν µοιάζουν σε τίποτε µε τις καµπύλες που θέλγουν τους ανθρώπους, εκείνη η ορολογία που αποθαρρύνει κάθε ψυχή ροµαντική και επαναστατική, εκείνες οι γραβάτες και τα σακάκια της καλοκαιριάτικα σε συνδυασµό µε τα λιγότερο θηλυκά τακούνια του κόσµου, όλα µαζί τη µεταµφιέζουν σε ακατάληπτο µπαµπούλα. Και να οι Πυθίες, οι Κασσάνδρες και άλλες µάγισσες στις σοµόν σελίδες να προφέρουν χρησµούς και να αρχίζει η διάδοση στα χαλασµένα τηλέφωνα. Αύριο φεύγουµε από το ευρώ, όχι τώρα να φύγουµε, το είπε ο Γερµανός που διώκει δικαστικά το πακέτο στήριξης!
Εχει σπίτι σε νησί, θα του έρχεται τσάµπα το ταξίδι!
Ενας προφήτης, µα τι προφήτης! Ο αµερικανός οικονοµολόγος, πάλι, λέει καλύτερα στις 4 Οκτωβρίου µε ενός έτους κυβέρνηση. Πώς ήταν οι ανήλικοι διάδοχοι βασιλέων στον Μεσαίωνα; Και στην Αναγέννηση; Μη µιλάς για Αναγέννηση, φέρνει συνειρµούς που χαλάνε την αύρα της µαντεψιάς. Μείνε στον Μεσαίωνα, να πιάσουµε φάση. Σπλαγχνοσκοπία ξέρεις καθόλου; Τελευταία λέξη στις προβλέψεις. Αν και µπορώ να σου κάνω µερικές χωρίς καθόλου µαγεία. Διακρίνω το µέλλον καθαρά χωρίς να µασάω φύλλα δάφνης…

Οικονοµικές εκπαιδευτικές προτάσεις

Γέµισε ο τόπος µοτοσυκλέτες µε αστυνοµικούς επάνω. Δυο - δυο στους δρόµους, και γυρίζουν και σφυρίζουν, παράπονο δεν έχουµε. Ισως δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν, για αυτό µπορώ να τους δώσω ιδέες δωρεάν: να πάνε στον Αγιο Παντελεήµονα και να εγκατασταθούν για τα καλά. Θα µάθουν πολλά, θα λύσουν προβλήµατα και θα εκπαιδευτούν σε µερικές στοιχειώδεις αρχές ανθρώπινης συµβίωσης. Μετά θα είναι έτοιµοι και για το κέντρο της πόλης, που τους περιµένει εναγωνίως.

Στον Αγιο Παντελεήµονα υπάρχει µια παιδική χαρά που την κλείνουν µε λουκέτο οργανωµένοι ρατσιστές της περιοχής.
Ο Δήµος Αθηναίων σπάει το λουκέτο, οι ρατσιστές αγοράζουν καινούργιο. Προφανώς χρειάζεται εκεί αστυνοµική παρουσία 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, για να παίζουν τα παιδιά χωρίς προβλήµατα. Δεν θα είναι πρώτη φορά, παιδιά των Καθολικών στο Μπέλφαστ χρειάστηκε να πηγαίνουν σχολείο µε αστυνοµική προστασία κάποια στιγµή. Ή µπορεί να ήταν παιδιά Προτεσταντών στο Δουβλίνο. Δεν έχει σηµασία, τα παιδιά πάντως µπορούν να συνηθίσουν να διασκεδάζουν µε την αστυνοµική στολή, να τη συµπαθήσουν. Μπορεί να τους αρέσει τόσο ώστε µερικά µεγαλώνοντας να γίνουν αστυνοµικοί. Πράγµα χρησιµότατο γιατί είναι παιδιά µεταναστών κι αυτό θα βοηθήσει όλους µας να γίνουµε πιο προοδευτική κοινωνία, µε σεβασµό στα ανθρώπινα δικαιώµατα και αποστροφή στον ρατσισµό. Επιπλέον οι αστυνοµικοί θα έχουν να αντιµετωπίσουν ανθρώπους που παριστάνουν τους συνηθισµένους πολίτες της περιοχής αλλά κάνουν παράνοµες πράξεις, κλειδώνουν παιδικές χαρές κι ενίοτε µαζεύονται και ξυλοκοπούν µετανάστες µέσα στα µαγαζιά τους. Θα εξασκηθούν οι αστυνοµικοί στην καταπολέµηση των προκαταλήψεων, γιατί θα είναι υποχρεωµένοι να συλλαµβάνουν ανθρώπους γι αυτά που κάνουν, κι όχι για αυτό που είναι. Θα είναι εξαιρετική εκπαίδευση, που δεν θα κοστίσει τίποτε και θα αξίζει δέκα πανεπιστήµια.

TO NEO ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ: ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΙΣΕ ΤΟ ΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ο στρατός κατοχής του τρομοκρατικού σιωνιστικού κράτους έπνιξε στο αίμα το Στόλο της Ελευθερίας.O στρατός κατοχής επιτέθηκε με πραγματικά πυρά στα διεθνή ύδατα εναντίον των άοπλων ακτιβιστών του Στόλου της Ελευθερίας (ανάμεσα τους και οι Έλληνες της Καμπάνιας Ένα Καράβι για τη Γάζα) . Πρόκειται για πράξη στυγνού κρατικού γκανκστερισμού και πειρατείας που επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά το φασιστικό και τρομοκρατικό χαρακτήρα του σιωνιστικού κράτους.Βαρύτατες όμως είναι οι ευθύνες και της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία παρακολούθησε απαθής την πολεμική επίθεση εναντίον Ελλήνων πολιτών καθώς και τη στρατιωτική κατάληψη πλοίων που φέρουν την Ελληνική σημαία (πράγμα που ισοδυναμεί με κατοχή Ελληνικού εδάφους).

Το μεγαλείο της Αγια-Σοφιάς σε συνδυασμό με την τεχνολογία!!

http://www.360tr.com/34_istanbul/ayasofya/english/

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ

ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.~~~***


***~~~~~~Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ~~~~~~~***

ΦΡΟΝΤΙΔΑ,ΚΑΛΟΣΥΝΗ,ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΡΟΣΦΟΡΑ.........***********

***~~Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ.***~~~

***~~~Ας το ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ!~~~**
 
http://www.youtube.com/user/irinna83#p/a/u/2/nlUMhW9mYVE    

Είμαστε κορόιδα!

Μέσα στη κρίση και στα σενάρια πτωχεύουμε δεν πτωχεύουμε, κάποιοι κερδοσκοπούν σε βάρος μας και κερδοσκοπούν αισχρά!

Δεν μιλάω για μονάδες spread των ελληνικών 10ετών ομολόγων, αλλά για την καθημερινότητα μας!
Πρόσφατα πήγα να αγοράσω ένα επιπλάκι από την πολυεθνική IKEA. Είχα αγοράσει ήδη ένα πριν κανα χρόνο και πήγα να αγοράσω και ένα δεύτερο. Θυμόμουν ότι το είχα αγοράσει 49 ευρώ. Όταν πήγα να πάρω το δεύτερο η τιμή του ήταν 79 ευρώ!
Δηλαδή 61% ακριβότερα!
Τρελάθηκα! Δεν ήταν τα 30 ευρώ που με τρέλαναν αλλά αυτό το 61%!Σκέφτηκα μεσα σε περίοδο παγκόσμιας κρίσης αυτοί ανεβάζουν τις τιμές τους; Περίεργο!
Μπήκα λοιπόν στα sites της IKEA σε όλη την ευρώπη και τι διαπίστωσα;
Οι τιμές ναι μεν αυξήθηκαν... ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Δεν φτάνει που έχουμε από τους ποιο χαμηλούς μισθούς στην Ευρώπη, έχουμε και τις πολυεθνικές (και όχι μόνο) να μας δουλεύουν...
Λοιπόν για να μην λέτε ότι σας λέω χαζομάρες, έκανα μια μικρή δειγματοληπτική έρευνα σε προιοντα μαζικής κατάνάλωσης της εν λόγω εταιρείας:
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Τραπεζάκι LACK (200.114.13)
Ελλάδα: Άσπρο: 9,95 Καρυδιά/Σημύδα: 15,00 (καταλογος 2010 σελ. 66)

Γαλλία : Όλα 4,95 (Σε μας από 200% - 300% ακριβότερα!)

Ιταλία: 7.99 (Σε μας από 25% - 50% ακριβότερα!)

Ιρλανδία: Άσπρο: 5,99 Καρυδιά/Σημύδα: 8,99 (Σε μας από 66% ακριβότερα!)

Ισπανία: Όλα 4,99 (Σε μας από 200% - 300% ακριβότερα!)

Πορτογαλία: Όλα 4,99 (Σε μας από 200% - 300% ακριβότερα!)

Γερμανία: Άσπρο 7,99 Καρυδιά/Σημύδα: 9,99 (Σε μας από 25% - 50% ακριβότερα!)

Καναπές διθέσιος KLIPPAN (180χ88) κάλυμμα Lappmon

Ελλάδα : 235,00 (καταλογος 2010 σελ. 18)

Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία : 199,00 (Σε μας 18% ακριβότερα)

Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία : 189,00 (Σε μας 24% ακριβότερα)

Επιπλο Τηλεόρασης Mavas
Ελλάδα : 79,00 (καταλογος 2010 σελ. 75)
Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία : 69,00-69.90 (Σε μας 14% ακριβότερα)

Ιρλανδία: 59,00 (Σε μας 33% ακριβότερα)

Ραφιέρα EXPEDIT 59x39 Λευκή
Ελλάδα : 45,00 (καταλογος 2010 σελ. 81)
Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία: 19,95 (Σε μας 225% ακριβότερα!)
Συρταριέρα MALM (300.539.21)
Ελλάδα: 79,00 (καταλογος 2010 σελ. 157)
Γαλλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία : 59,00 (Σε μας 33% ακριβότερα!)
Όλες οι τιμές που σας παραθέτω έχουν και τα αντίστοιχα links στα sites των άλλων χωρών για να μην πείτε ότι είμαι υπερβολικός!
Και θέτω τα εξής ερωτήματα:
1. Είναι προφανές ότι υπάρχουν διαφορετικοί τιμοκατάλογοι και εμείς είμαστε στον πιο ακριβό τουλάχιστον για την ευρώπη γιατί; Μήπως γιατί έχουμε τα υψηλότερα εισοδήματα; Μήπως μας περισσεύουν; Γιατί οι τιμές που αγοράζουμε είναι ίδιες με αυτές των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ναι εκεί το τραπεζάκι κάνει 49ΑΕΔ = 9,5 ευρώ αν και λίγο φτηνότερο) μιας από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο; (Στην Αμερική κάνει 7,99$ = 5,65 ευρώ - είναι φτωχοί αυτοί...)
2. Τι τους κάνει να πιστεύουν ότι είμαστε τόσο κορόιδα, ώστε να μας πουλάνε τα ίδια πράγματα 2 και 3 φορές ακριβότερα; Νομίζουν ότι πουλάνε χάντρες στους ιθαγενείς;
3. Τι μπορούμε να κάνουμε ως καταναλωτές; Μπορούμε να σταματήσουμε να ψωνίζουμε από δαύτους κανά τρίμηνο να "στρώσουν χαρακτήρα"; Μπορούμε να τους στείλουμε καμιά 1.000xxx emails διαμαρτυρίας; Να γράψουμε ένα email και να το στείλουμε σε όλους τους γνωστούς μας, απλά για να μάθουν τι θα πει σας "πουλάμε ακόμα φτηνότερα";
Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου την δίνει αφάνταστα να με περνάνε για κορόιδο, αλλά όταν με περνάνε για ΤΟΟΟΟΣΟ κοροίδο δεν ξέρω καν πως να αντιδράσω!

ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΤΩΡΑ!!!!!!

This is PARTA!!!!!!!!

Η πιο γλυκια φατσουλα

Τι είδα στον Ευαγγελισµό

Της Κατερίνας Ατση

Ηµέρα πρώτη, εικόνα πρώτη. Μεταφορά στο µεγάλο, ψυχρό, µπεζ _ σε απόχρωση... βρωµιάς _ εξάκλινο δωµάτιο. Τα σεντόνια µε στίγµατα από αίµα ή σκουριά (αδιευκρίνιστο) πλην αποστειρωµένα, όπως διαβεβαιώνουν οι νοσηλευτές. Για µαξιλαροθήκη ούτε λόγος. Δεν υπάρχει!

Εικόνα δεύτερη. Λείπουν τα κουδούνια µε τα οποία καλείς τις νοσοκόµες σε περίπτωση ανάγκης. Η επίπλωση του δωµατίου _ καρέκλες και ντουλάπες _ δεν κάνει ούτε για τον παλιατζή.
Εικόνα τρίτη. Μια µεγάλη τρύπα χάσκει στην οροφή της τουαλέτας, ένα σκουριασµένο ράφι στον τοίχο, σαπούνι ούτε για δείγµα και η λεκάνη µε πουρί ένα δάχτυλο.
Εικόνα τέταρτη. Αλλαγή κρεβατιού σε ηλικιωµένο άρρωστο. Ακολουθεί το... ανεκδιήγητο: Μόλις ο άµοιρος ηλικιωµένος κάνει να ξαπλώσει, το κρεβάτι διαλύεται στην κυριολεξία εις τα εξ ων συνετέθη. Αλλού τα κάγκελα, αλλού τα ροδάκια, στο πάτωµα το στρώµα. Τα γέλια ηχούν βροντερά, όµως το ατύχηµα έχει αποφευχθεί από θαύµα.
Νύχτα πρώτη. Οι νοσοκόµες τελειώνουν τη δουλειά και συνοµιλούν µεγαλοφώνος στους διαδρόµους.
Ηµέρα δεύτερη. Εικόνα πρώτη... πρωινή. Γύρω στις επτά παρά τέταρτο. Η καθαρίστρια... µπουκάρει ξυπνώντας άγρια τους ασθενείς. Δεν µένει έπιπλο για έπιπλο που να µη σουρθεί µε έντονο θόρυβο, προκειµένου να σφουγγαριστεί το πάτωµα.
Σφουγγαριστεί που λέει ο λόγος. Η σφουγγαρίστρα συµπαρασύρει και όσα σκουπίδια είναι στο πάτωµα. Ηµέρα δεύτερη. Εικόνα δεύτερη και... συνεχής. Οι νοσοκόµες που περνούν από τη µόλις χειρουργηµένη ασθενή για τους απαραίτητους ορούς και φάρµακα, καταρρίπτουν κάθε µύθο της γλυκιάς ευπροσήγορης νοσηλεύτριας. Βλοσυρές. Ούτε ένα χαµόγελο, ούτε µια λέξη συµπάθειας. Αυτό θα πει επαγγελµατίας!
Ηµέρα τρίτη, τέταρτη... Εικόνες απαράλλαχτες...
Ηµέρα πέµπτη. Εξιτήριο. Εικόνα τελευταία. Το κτίριο αποµακρύνεται µέσα από το ταξί, αλλά τη µιζέρια του την παίρνεις µαζί σου.
Κτίριο Πατέρα. Α’ Ορθοπεδική Κλινική.

Ευαγγελισµός. Μάιος 2010. Το µεγαλύτερο νοσοκοµείο των Βαλκανίων, λένε. Χα!

Η ντροπή είναι παράξενο πράγµα

Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρουν από δω κι εµπρός να πείσουν τους γιατρούς να µη φοροδιαφεύγουν, µετά τη δηµοσίευση των ονοµάτων ορισµένων φοροφυγάδων.

Λειτουργεί ακόµα η ντροπή στον µικρό µας κόσµο, υπάρχει µέσα µας αυτό το πράγµα, η αξιοπρέπεια, και µπορεί από µόνο του να σε κάνει άνθρωπο;
Μήπως χρειάζεται και µια τυπική διαδικασία πιο οργανωµένη;
Ας παραδεχτούµε τουλάχιστον ότι αυτή η αποκάλυψη βοηθάει τη δική µας ντροπή, των πελατών εννοώ, να µη φυτρώνει στα λάθος µέρη κι εκεί που δεν τη σπέρνουν. Γιατί η ντροπή έχει αυτό το παράδοξο, είναι σαν ζιζάνιο, ένα φρούτο που το περιµένεις αλλού και ξαφνικά το βλέπεις εντός σου, ακάλεστο, και να που σου κλείνει το στόµα… Μη µου πείτε ότι δεν είχατε ντραπεί ποτέ σας να ζητήσετε απόδειξη από γιατρό που δεν την έδινε µονάχος. Δεν είχατε προετοιµαστεί ψυχολογικά από το σπίτι, «θα τη ζητήσω οπωσδήποτε» σκεφτόσασταν σε όλο τον δρόµο, αλλά τελικά υπήρχαν άλλα πράγµατα που είχαν προτεραιότητα, η υγεία προπάντων, το ύψιστο αγαθό; Πώς να ζητήσεις απόδειξη από έναν άνθρωπο που σε κάνει καλά, που του ζητάς να βρει τι έχεις, που αισθάνεσαι ότι αφήνεις τη ζωή σου, την υγειά σου, στα χέρια του; Είµαστε ανίσχυρα παιδιά στα χέρια των γιατρών, πώς να βρούµε µούτρα να τους ζητήσουµε αποδείξεις για κάτι τόσο ευτελές όσο το χρήµα; Κι όµως, όλο αυτό το στρες του ασθενούς στον προθάλαµο ή µπροστά στη γραµµατέα είναι εξαιρετικά ανθυγιεινό και σίγουρα µειώνει την ταχύτητα της ίασης και τα καλά της αποτελέσµατα. Και να το παράλογο, φτάνεις να ντρέπεσαι να ζητήσεις κάτι που δικαιούσαι ενώ δεν ντρέπεται αυτός που οφείλει να σου το δώσει.

Χρειαζόµαστε θεραπεία όλοι µας. Επειγόντως

Pizza Fan - Χάρτης Καταστήματος

Pizza Fan - Χάρτης Καταστήματος

Ενοποίηση κόντρα στο γκέτο Της Μαίρης Αδαµοπούλου, στα Νέα

Της Μαίρης Αδαµοπούλου, στα Νέα

Η ανάπλαση στην Πλατεία Θεάτρου έχει ως στόχο την αποτροπή της παραβατικότητας και την επιστροφή των κατοίκων στο κέντρο της πόλης

Κόκκινο επιχειρεί να ανάψει στο γκέτο της πλατείας Θεάτρου η Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων µε πολεοδοµικές παρεµβάσεις, ενώ ολοκληρώνει τον πεζόδροµο – ραχοκοκαλιά µε έργα στη λεωφόρο Βασ. Ολγας
Ενιαίο πάρκο 500 στρεµµάτων και σχεδόν ένα επιπλέον χιλιόµετρο πεζοδρόµου ετοιµάζεται να αποκτήσει η Αθήνα, καθώς ύστερα από πέντε χρόνια απραξίας η Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων βάζει και πάλι µπροστά τις µηχανές. Και υπόσχεται όχι µόνο να κλείσει τις παλιές της εκκρεµότητες, αλλά και να βάλει νέα και δύσκολα στοιχήµατα, όπως η αναβάθµιση της πλατείας Θεάτρου.
Πεζόδροµος το αργότερο µέσα στην επόµενη διετία υπολογίζεται πως θα έχει µετατραπεί η λεωφόρος Βασ. Ολγας, η οποία θα ενώσει το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο µε το Ολυµπιείο, δηµιουργώντας ένα πάρκο 500 στρεµµάτων. «Πρόκειται για τη συµπλήρωση του Μεγάλου Περιπάτου και ίσως του µεγαλύτερου ευρωπαϊκού πεζοδρόµου, που θα συνδέσει το Καλλιµάρµαρο µε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου», επισηµαίνει η υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής, Τίνα Μπιρµπίλη. Ο προϋπολογισµός του έργου είναι 4 εκατ. ευρώ, χρήµατα που έχουν εξασφαλιστεί από τα Περιφερειακό Επιχειρηµατικό Πρόγραµµα Αττικής και µέσα στην εβδοµάδα ετοιµάζεται η προκήρυξη για την επικαιροποίηση της µελέτης, που είχε ξεκινήσει το 2001, αλλά έµεινε στο συρτάρι. Τo έργο προγραµµατίζεται να δηµοπρατηθεί σε δυόµισι µήνες ενώ για την υλοποίησή του θα χρειαστούν δύο χρόνια. «Με τη συγκεκριµένη επέµβαση ολοκληρώνεται ο αρχαιολογικός περίπατος συνολικού µήκους 4 χλµ. που θα ξεκινάει από το Καλλιµάρµαρο και φτάνει ώς το Γκάζι», λέει η πρόεδρος της ΕΑΧΑ, αρχιτέκτων – πολεοδόµος, Ντόρα Γαλάνη.
Ο νέος πεζόδροµος όµως δεν θα ενώσει απλώς τους έξι σηµαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της πόλης (Ολυµπιείο, Ακρόπολη, λόφος Φιλοπάππου, αρχαία και ρωµαϊκή Αγορά και Κεραµεικός), αλλά θα φέρει και νέες αρχαιότητες στο φως, οι οποίες αναµένεται να εντοπιστούν σε βάθος λιγότερο των 20 εκατοστών. «Αναµένεται να βρούµε ίχνη µιας ρωµαϊκής γειτονιάς, αν κρίνουµε ότι στην περιοχή έχουν βρεθεί ρωµαϊκή βίλα και βαλανείο», εξηγεί η γενική γραµµατέας του υπουργείου Πολιτισµού, Λίνα Μενδώνη.
Επόµενος στόχος της ΕΑΧΑ είναι η αναβάθµιση της περιοχής της Πλατείας Θεάτρου, όπου προβλέπεται η πεζοδρόµηση της οδού και της Πλατείας Θεάτρου και της οδού Διπλάρη. «Δεν φτάνει η παρέµβαση σε µια περιοχή επιβαρηµένη µε πολλά προβλήµατα, αλλά πρέπει να ξεκινήσουµε από κάπου», υποστηρίζει η κ. Μπιρµπίλη που ανακοίνωσε την κήρυξη πανευρωπαϊκού διαγωνισµού µέσα στον Ιούνιο.
Οι υποψήφιοι καλούνται να προτείνουν επίσης αναπλάσεις των όψεων των γύρω κτιρίων και της οδού Μενάνδρου που ενώνει την Πλατεία Θεάτρου µε τη νέα πλατεία που σχεδιάζει ο Δήµος Αθηναίων µετά την κατεδάφιση του κτιρίου του ΝΑΤ, στην οδό Ξούθου. Παράλληλα, προωθείται η χαρτογράφηση της ευρύτερης περιοχής Γερανίου µέσω κέντρου επικοινωνίας, συνεργασίας και ενηµέρωσης που θα δραστηριοποιηθεί από τον Ιούλιο.
Η ανάπλαση στην Πλατεία Θεάτρου έχει ως στόχο την αποτροπή της παραβατικότητας και την επιστροφή των κατοίκων στο κέντρο της πόλης

Ανησυχίες για µποτιλιάρισµα
Προβληµατισµός ωστόσο υπάρχει για τις συνέπειες στην κυκλοφορία της πεζοδρόµησης της Βασ. 
Ολγας. Τα πρώτα στοιχεία είναι θετικά, καθώς ήδη τα αυτοκίνητα έχουν µειωθεί από 46.000 σε 26.000 ηµερησίως. Αναπόφευκτα ωστόσο θα επιβαρυνθεί η κίνηση στους γύρω δρόµους, σύµφωνα µε µελέτη του συγκοινωνιολόγου Νίκου Βόσκογλου, καθώς σήµερα η µέση ταχύτητα στην Αρδηττού σε ώρες αιχµής είναι 19 χλµ. την ώρα και αναµένεται να πέσει στα 9 χλµ. Πρόβληµα αναµένεται να προκληθεί και µε τα τουριστικά λεωφορεία τα οποία και σταθµεύουν κατά µήκος της λεωφόρου, παρανόµως, όπως υποστηρίζουν οι αρµόδιοι. Και αναζητούνται λύσεις όπως η δηµιουργία χώρου στάθµευσης στο Δέλτα Φαλήρου, η οποία έχει ήδη εφαρµοστεί πιλοτικά.

Επιπόλαιοι γείτονες...

Εβλεπα ξένα κανάλια την προηγούµενη Τετάρτη. Τα δικά µας απεργούσαν, από ξένα µάθαινες τι γινόταν στην Ελλάδα. Υπήρχαν στην Αθήνα αρκετοί ανταποκριτές, είχαν νον στοπ ειδήσεις. Κάνανε µόνο διακοπή για διαφηµίσεις, κι έδειχναν ωραίους καλοκαιρινούς προορισµούς. Λογικό, Μάη µήνα οι άνθρωποι ετοιµάζουν τις διακοπές τους. Φωτιές, λοιπόν, αστυνοµία, οδοµαχίες από τη µια, ύστερα διάλειµ µα µε ωραία µεσογειακή θάλασσα και υπέροχες παραλίες. Την Ελλάδα διαφήµιζαν την ίδια ώρα που έδειχναν να καίγεται; Οχι, η Κροατία ήταν, ειδυλλιακή και πλησιέστερη, µέσα στην απαλή µουσική, να ξεχάσουµε ότι πριν από µερικά χρόνια κι εκείνη καιγόταν. Θέλει τώρα ειρήνη και ανάπτυξη, γιατί να µην την προτιµήσουν οι τουρίστες;

Υστερα πάλι ειδήσεις, νεκροί, πανό, τρεχάλες, πέτρες να εκσφενδονίζονται, κάτι σαν βαρετή παραγωγή του σινεµά. Αλλο διάλειµµα, βυζαντινές εικόνες, τρούλοι, ο άνεµος λυγίζει το καλαµπόκι, χαµογελαστά κορίτσια, τώρα βάλανε τη διαφήµιση για την Ελλάδα; Ε όχι, ήταν η ΠΓΔ Μακεδονίας.
Τελειώνει το διάλειµµα.
Ξανά Αθήνα, δακρυγόνα, γροθιές στη Βουλή, θολούρα, κραυγές, φωτιές, εκρήξεις, καταστροφές. Και ξανά διάλειµµα, µουσική, γαλάζιο, αρχαία ερείπια, παραλίες, καΐκια, ε, αυτό Ελλάδα είναι, δεν υπάρχει άλλο µέρος τέτοιο! Λάθος πάλι. Η Τουρκία ήταν. Και θα µπορούσε να είναι και η Ιταλία, έχει κι αυτή αρχαία, και θάλασσα και ζέστη και υπέροχα χωριά και προσεγµένα τοπία. Αλλά µάλλον δεν χρειάζεται διαφήµιση, τρέχουν οι τουρίστες εκεί και δεν χωράνε. Οποιος δεν αποφασίσει να έρθει στην Ελλάδα αλλά θέλει οπωσδήποτε κάτι σε Μεσόγειο, θέλει µνηµεία της αρχαιότητας, θέλει θάλασσα, λίγο κρασί και το αγόρι του, ακόµα και Βυζάντιο να θέλει, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Βορείως, νοτίως, άνω - κάτω και πλαγίως, οι άνθρωποι θέλουν να πλουτίσουν, περιµένουν τουρισµό. Δεν είδαν από µας ότι το χρήµα δεν φέρνει την ευτυχία, να συγκρατηθούν στην τίµια φτώχεια τους… …

Μunting Νayon («Μικρό χωριό»)

Το λένε «Μικρό χωριό» αλλά δεν είναι στην Ευρυτανία, είναι στην Κυψέλη και είναι παιδικός σταθµός. Τον έφτιαξε η Ενωση Φιλιππινέζων Εργαζοµένων το 1994, αλλά δεν είναι µόνο για παιδιά Φιλιππινέζων. Παιδιά Ασιατών, Αφρικανών και Ευρωπαίων γίνονται δεκτά από τα τρία µέχρι τα πέντε κι είναι τόσο πολλές οι αιτήσεις που αναγκαστικά µπαί νει όριο, µε δυσκολία, γιατί δεν θέλουν να αφήσουν κανένα παιδί απέξω. Μόνο που τώρα κινδυνεύουν να µεί νουν όλα χωρίς σχολείο, γιατί ο περί φηµος εκεί νος νόµος για τα νηπιαγωγεία που σάρωσε την προσχολική ζωή πέρσι τέτοιον καιρό θεωρεί ανεπαρκές το κτίριο. Οι γυναίκες - και οι άντρες - της Ενωσης βάλθηκαν να µαζέψουν λεφτά για την ενί σχυση του κτιρίου και ζητάνε να τους δοθεί παράταση στην προθεσµία, που εί ναι στις 11 Ιουνίου. Δεν εί ναι κερδοσκοπική επιχεί ρηση ο σταθµός τους και εί ναι άδικο που ο νόµος δεν κάνει τη διάκριση. Θα έπρεπε να ασχοληθεί λίγο περισσότερο µε τον παιδικό αυτό σταθµό που δεν έγινε κλειστός κοινοτικός φιλιππινέζικος, όπως θα µπορούσε και θα ήταν ίσως φυσικό να έχει γίνει, αλλά ανοί χτηκε στον πολυεθνικό - ελληνικό κόσµο της γειτονιάς και προσπαθεί να έχει σχέση µε τα σχολεία της περιοχής. Στο σάιτ του υπάρχουν φωτογραφίες από τις επισκέψεις των παιδιών του σχολείου, τις χριστουγεννιάτικες γιορτές του και τη «Μέρα του ΟΗΕ» ανάµεσα σε άλλες. Δεν είναι πολύ ενδιαφέρον για τα παιδιά, και τους µεγάλους, να µαθαίνουν για τα Ηνωµένα Εθνη στο νηπιαγωγείο, συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή τους δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά αυτό που συµβαίνει στον πλανήτη; Αντί να απειλούν µε κλείσιµο αυτόν τον σταθµό, µήπως να κοιτάξουν λίγο τις µεθόδους του ως παράδειγµα και για άλλους;

Συγκλονίζει το πρωτοφανές περιστατικό φρίκης με θύμα έναν 35χρονο μετανάστη, ο οποίος νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, κάθως κάποιοι τον «σούβλισαν» με σκουπόξυλο.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, τo βράδυ της περασμένης Παρασκευής ο άτυχος αλλοδαπός έφτασε στο νοσοκομείο των Χανίων με έντονους πόνους στον θώρακα και απέδωσε τον τραυματισμό του σε ατύχημα.
Στη συνέχεια, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και οι γιατροί τον υπέβαλαν σε νέες εξετάσεις κατά τις οποίες έκπληκτοι διαπίστωσαν ένα κομμάτι ξένου σώματος, υπόλειμμα από το σκουπόξυλο, στον θώρακα του 35χρονου, που έχρηζε άμεσης χειρουργικής επέμβασης.
«Υπήρχε διάτρηση πρωκτού και ρήξη εντέρου, ήπατος, διαφράγματος και κάρφωμα του πλαστικού στο δεξί τμήμα του θώρακος. Πρόκειται, φυσικά περί βιασμού και όχι ατυχήματος, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος», τόνισε ο διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Χανίων, Γιώργος Αρχοντάκης.
Η αστυνομία έχει ήδη ξεκινήσει έρευνες για το πρωτοφανές περιστατικό φρίκης.

Ανεµος Μέρκελ να ήταν;

Σύνταγµα, ώρα καθηµερινή, πρωί, µε απεργία και διαδήλωση, τα συνηθισµένα. Οι αστυνοµικοί κλείνουν τον δρόµο µε τη γνωστή κορδέλα, οι τελευταίοι εποχούµενοι προσπαθούν να ξεφύγουν. Φυσάει, διάφορα χαρτιά σε πετυχαίνουν στο πρόσωπο καθώς προσπαθείς να περάσεις ανάµεσα στην απερίγραπτη λαµαρινοσαλάτα. Ενα µηχανάκι καβαλάει το πεζοδρόµιο και τότε συµβαίνει το αναπάντεχο. Ενας αστυνοµικός του φωνάζει να γυρίσει πίσω.

Βρισκόµαστε στο πεζοδρόµιο πέντε - έξι άνθρωποι και γυρίζουµε µηχανικά να δούµε. Ακούµε την απίστευτη φράση από τα αστυνοµικά χείλη, να προφέρεται καθαρά, µε δυνατή φωνή. «Γιατί ανέβηκες στο πεζοδρόµιο;».Το γράφω και σχεδόν δεν το πιστεύω, ας έγινε µπροστά στα µάτια µου. Ο οδηγός στο µηχανάκι έµεινε άφωνος. Προφανώς δεν το περίµενε, πόσες φορές θα έχει ξαναχρησιµοποιήσει το πεζοδρόµιο κι ούτε πεζοί δεν θα έχουν πει κιχ; Και µέσα στον χαµό της απεργίας και της διακοπής κυκλοφορίας ο αστυνοµικός να θυµηθεί κάτι τόσο ασήµαντο; Λες και βρισκόταν στη Γερµανία ξαφνικά και έπρεπε όλοι να τηρούµε τον νόµο βρέξει - χιονίσει. Ανεµος Μέρκελ σα να φυσούσε µπροστά στη Βουλή κι έπαιρναν τα µυαλά µας αέρα. Οτι, λέει, γίναµε Γερµανία κι εµείς, σεβόµαστε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. «Να πας από τον δρόµο» είπε ο αστυνοµικός, κι ακούστηκαν αµέσως πέντε µπράβο από τους πεζούς. Κοιταχτήκαµε και χαµογελάσαµε συγκινηµένοι, σαν άνθρωποι που ζουν αναπάντεχα µια σπάνια εµπειρία. Μήπως να ανταλλάσσαµε τηλέφωνα, να µαζευόµαστε και να θυµόµαστε πώς ακριβώς είχε γίνει; Για µια στιγµή µάς χτύπησε ο αέρας µε την ψευδαίσθηση ότι θα ζητήσει η «γερµανίδα νοικοκυρά» κι άλλες προδιαγραφές για να µας δώσει δάνειο, δεν τη νοιάζει µόνο για τα λεφτά, θέλει γενικότερες αλλαγές στη ζωή µας, κι ήρθε η ώρα να τις κάνουµε, δεν πάει άλλο.

Υστερα αποµακρυνθήκαµε και τα ξεχάσαµε όλα.

Αποδείξεις πονηριάς

Καθήσαμε στο καφενείο της Αδριανού, δίπλα στις γραμμές του Ηλεκτρικού, Κυριακή μεσημέρι με το κρύο. Στην απέναντι πλευρά είχε εκείνες τις σόμπες υγραερίου που σου ψήνουν το κεφάλι («έχε τους πόδας σου ζεστούς, την κεφαλήν σου κρύαν ίνα ποτέ σου ιατρού μην έχεις χρείαν» έλεγαν οι μαμάδες μας που δεν πήγαιναν τότε σε καφετέριες). Στην αποδώ πλευρά δεν είχε σόμπες και δεν είχε ελπίδες για πελατεία, μέχρι που πήγαμε εμείς. Μεγάλη παρέα, δεν χωρούσε αλλού, λουκούμι τους ήρθε στο μαγαζί. Τόσο μεγάλη παρέα, που με κάτι ψευτοκαφέδες πλήρωσε πάνω από 120 ευρώ. Πλήρωσε κι απόδειξη δεν πήρε.

«Απόδειξη παρακαλώ;» είπε ο αποφασισμένος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του φίλος, και το αφεντικό κατέβασε τα μούτρα, εξαφανίστηκε, και μας άφησε στο κρύο. Περιμέναμε ωστόσο, δύσθυμα, μέχρι που ξαναφάνηκε με ένα μάτσο αποδείξεις. «Για να τις μοιραστείτε» μας είπε, και προς στιγμήν εντυπωσιαστήκαμε. Μήπως τον είχαμε παρεξηγήσει;
Ήταν εντάξει ο άνθρωπος, μας τις έκοψε και χωριστά για να μας εξυπηρετήσει όλους. Φύγαμε ευχαριστώντας, και καθώς περπατούσαμε εκείνος ο ίδιος ο ψείρας φίλος ρίχνει μια ματιά στα χαρτιά που είχε πάρει και λέει, «αυτά δεν είναι σημερινά!».
Κοιτάζουμε, ήταν όντως παλιές αποδείξεις, με ημερομηνίες ακόμα και του Φλεβάρη. Μετράμε τα ποσά, όλα μαζί ήταν λιγότερα από 30 ευρώ. Μικροποσά όλες, αποδείξεις ξεχασμένες στα τραπέζια από ξένους πελάτες προφανώς, που τις μάζευε για να τις δώσει σε κάποιον παράξενο σαν εμάς όταν θα της ζητούσε. Δεν γυρίσαμε πίσω να κάνουμε καβγά, είχαμε πια απομακρυνθεί πολύ, αυτό εξάλλου περίμενε κι εκείνος. Γλίτωσε λοιπόν την απόδειξη για τα 120 ευρώ, μέρα μεσημέρι με τόσους πελάτες, με την αστυνομία να κυνηγά μετανάστες ως ατραξιόν μπροστά στους θαμώνες, κι απλώς μας χάλασε το κέφι.

Απονιά

Πώς να γίνω κι εγώ όσο χρειάζεται αδιάφορος, να μην τα βλέπω τα σπασμένα σκαλιά μπροστά στο Οφθαλμιατρείο; Να μην τη βλέπω και την έρμη τη μαρμάρινη κουπαστή στις σκάλες του Μετρό στο Πανεπιστήμιο, που θέλαμε και κολονάκια τρομάρα μας. Μια άχρηστη πολυτέλεια στη μίζερη πόλη. Και τα σκαλιά στο Θέατρο Βρετάνια, και οι γωνίες στο Ιλίου Μέλαθρον, και του Διονυσίου Αρεοπαγίτου τα σκαλιά, όλα χτυπημένα με σφυρί, κομματιασμένα. Πέρασε η «επανάσταση» από εδώ Πέμπτη πρωί, με την πορεία. Πάλι Παρίσι και οδοφράγματα ονειρεύτηκαν διάφοροι νεαροί βλαστοί της θυμωμένης Αθήνας, πήραν το σφυρί και σπάσανε τα λιγοστά της όμορφα κομμάτια. Το Παρίσι έζησε τις ταραχές του το ΄68, έκτοτε αναπολεί και συνεχίζει να ομορφαίνει, εμείς δεν τις χορταίνουμε.

Πάλι τζάμια σπασμένα, και ο Ιανός γυαλιά- καρφιά, γιατί και τα βιβλία είναι το ύπουλο δηλητήριο της αστικής τάξης. Και καλά τα μαγαζιά λες θα διορθωθούν, ελπίζεις να βρουν κουράγιο οι άνθρωποι να τα ξαναφτιάξουν. Αυτά τα δημόσια κτίρια όμως ποιος θα τα νοιαστεί στον άστοργο δήμο, τον χρεωμένο, τον ανίκανο;
Αυτά τα παλιά μάρμαρα τα γυαλισμένα από τα ανθρώπινα βήματα δύο αιώνων πάνε, δεν ξαναγίνονται. Τόση άνεση να καταστρέφουν τη δημόσια ομορφιά, την κοινή περιουσία μας, την τόσο μικρή, την τόσο σπάνια, σε κάνει να μην ξέρεις τι να πρωτολυπηθείς, την πόλη ή την έρημο στις καρδιές των παιδιών της; Βία με ό,τι τους χαρίζει από το λίγο περίσσευμά της. Τα φτηνά μάρμαρα των σκαλοπατιών της πολυκατοικίας που μένουν, των μπαλκονιών και του νεροχύτη τους τα σέβονται περισσότερο, αυτά τα κοινά, τα εκτεθειμένα ζήλεψαν, που απευθύνονται στην κοινή απόλαυση. Λες και είναι η παραπάνω μπουκιά που πάει να τους μπουκώσει η μάνα τους, και της τη φτύνουν στη μούρη...

Έχουμε ήδη εκδικηθεί τους Γερμανούς

Τη Γερμανία την έχουμε εκδικηθεί από καιρό, μάλλον τις χώρες που την εποχή που είχαν έναν Μπετόβεν, κι όχι μόνο έναν εδώ που τα λέμε, ήθελαν επιπλέον να συνδράμουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός λαού που οραματιζόταν ελεύθερο κράτος στον νότο της Ευρώπης. Δεν ήταν τότε η Γερμανία ενιαία και δυνατή όπως τώρα, υπήρχαν μικρότερα και μεγαλύτερα γερμανικά κράτη, όπως η Βαυαρία, με βασιλιά τον Λουδοβίκο, υποστηρικτή της επανάστασης εκείνης λόγω ανεξέλεγκτου ρομαντισμού πιθανότατα.

Θέλοντας να χτίσει κάτι, όπως όλοι οι ηγεμόνες που σκέφτονται την υστεροφημία μεταξύ των μελλοντικών περιπατητών, ονειρεύτηκε μια πόλη νεοκλασική, γεμάτη κολόνες, αετώματα, τρίγλυφα και μετώπες. Κάτι απλό και επιβλητικό, που θα ρουφούσε αγνότητα από την πηγή, την αρχαία Ελλάδα φυσικά, κατά προτίμηση την αρχαία Αθήνα. Της μόδας ήταν τότε μπαρόκ και ροκοκό κτίρια, οπότε το νεοκλασικό ήταν πρόταση λιτότητας. Ο Λουδοβίκος επηρέασε όσο μπορούσε το Μόναχο να γίνει νεοκλασικό, αλλά σίγουρα έμεινε άυπνος όταν ο Λεοπόλδος της Σαξονίας αρνήθηκε τον θρόνο της Ελλάδας. Η επόμενη επιλογή ήταν ο γιος του, ο Όθων. Πατέρας και γιος έβαλαν τα δυνατά τους να επιλεγεί πρωτεύουσα η Αθήνα, το καλύτερο μέρος για να χτιστεί μια νεοκλασική πόλη. Τα σχέδια τα έκανε ο σπουδασμένος στο Βερολίνο Σταμάτης Κλεάνθης με τον φίλο του Εδουάρδο Σάουμπερτ, και ο επίσημος αρχιτέκτονας των βαυαρικών ανακτόρων Κλέντσε τα προσάρμοσε λίγο στην πεζή πραγματικότητα.
Ο Φρίντριχ φον Γκέρτνερ σχεδίασε τα Ανάκτορα, νυν Βουλή, και αργότερα ο Τσίλερ βοηθώντας τον Χάνσεν να τελειώσει την Ακαδημία έδωσε την τελική φυσιογνωμία στην ονειρεμένη εκείνη νεοκλασική πόλη.
Τη συνέχεια την ξέρετε. Ε, και μη μου πείτε ότι δεν τους έχουμε ήδη εκδικηθεί όλους εκείνους τους διεστραμμένους Γερμανούς, γκρεμίζοντας συστηματικά τη νεοκλασική Αθήνα!

Σώματα της Αυστραλίας

Τι παράξενο θέαμα τα συλλογικά γυμνά στις φωτογραφίες του Σπένσερ Τιούνικ. Σώματα λευκών ως επί το πλείστον, καλοθρεμμένα, στιβαρά, εμφανίζουν τη γύμνια τους με αξιοζήλευτη περηφάνια.

Σίγουρα δεν θα τους ήταν εύκολο των ανθρώπων να βγάλουν τα ρούχα τους και να φωτογραφηθούν, σίγουρα όλοι θα έδωσαν έναν μικρό αγώνα. Θα διευκολύνθηκαν επειδή ήταν πολλοί μαζί, κάτω από τα ρούχα όλοι άνθρωποι είμαστε, θα σκέφτηκαν, ζώα δίποδα και δυστυχώς άπτερα. Τα δυο πόδια μάλιστα θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει στις φωτογραφίες, έχουν εμφανώς ενισχυθεί, τουλάχιστον στην Αυστραλία. Πού είναι οι προβλέψεις ότι οι άνθρωποι θα εξελίσσονταν με πόδια ατροφικά και μεγάλα κεφάλια, επειδή όλα θα τα κάνει ο εγκέφαλος;
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, τα πόδια όλο και πιο γερά πατάνε στη γη, γυμνάζονται και δυναμώνουν, τελικά μπορεί οι εγκέφαλοι να ατροφήσουν. Και τα κεφάλια θα μικρύνουν. Αλλά μπορεί να φταίνε και τα καγκουρό. Αυστραλία είναι αυτή, παράξενη χώρα. Βέβαια οι λευκοί της μας μοιάζουν. Σχεδόν πρησμένοι από την καλοπέραση, ψηλοί, τεράστιοι, ανεπτυγμένοι.
Φαίνεται στα σώματα αυτά όλο το παραπάνω κρέας που κατανάλωσε η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες και κανένας ακόμα δεν ξέρει αν το έκανε για καλό ή για κακό της. Μόνοι οι πίνακες του Ρούμπενς με τις γυμνές θεές των ονείρων του έχουν απεικονίσει τόσο πλούσια ροδαλή σάρκα Αν υπήρχαν τέτοιες φωτογραφίες στη δεκαετία του 1950, είναι βέβαιο ότι θα βλέπαμε διαφορετικά ανθρώπινα σώματα.
Αδύνατα, αγύμναστα, αδέξια. Και σήμερα στην Κίνα ή την Ινδία θα δινόταν διαφορετική εικόνα. Ποιος θα κατόρθωνε όμως να γδύσει τόσους Κινέζους ή Ινδούς;
Αυστραλοί λοιπόν, πλούσιοι, άνετοι, πληθωρικοί, μαυρισμένοι και με τα σημάδια των μαγιό στο δέρμα, δοξάζουν το ανθρώπινο είδος στην κυριαρχία του, στην τελειότερη στιγμή του.

5.000 γυμνοί φωτογραφήθηκαν στην όπερα του Σίδνεϊ

Για το διάσημο αμερικανό φωτογράφο Σπένσερ Τιούνικ, γνωστό για τα γυμνά πορτρέτα του, περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι έβγαλαν τα ρούχα τους και πόζαραν πάνω στα σκαλιά της όπερας του Σίδνεϊ.

Οι διοργανωτές της συγκεκριμένης εκδήλωσης δεν περίμεναν ότι τόσοι πολλοί Αυστραλοί θα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμά τους. Μάλιστα, ανέμεναν περίπου τους μισούς.
Η φωτογράφηση είχε διοργανωθεί από τους υπεύθυνους της εκδήλωσης Sydney Gay and Lesbian Mardi Gras (αντίστοιχη του Gay Parade) το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Ο Τιούνικ τόνισε ότι στη φωτογράφηση συμμετείχαν ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι πολίτες, στέλνοντας το μήνυμα ότι οι Αυστραλοί «αγκαλιάζουν» την κοινωνία της ισότητας.
Στη φωτογράφηση συμμετείχαν άνθρωποι κάθε ηλικίας, οι οποίοι αψηφώντας την πρωινή δροσιά, κατάφεραν να κλέψουν την παράσταση και να θέσουν σε δεύτερο πλάνο την εντυπωσιακή όπερα.
Ανάμεσα στα «μοντέλα» ήταν και μία έγκυος γυναίκα, η οποία αμέσως μετά πήγε στο μαιευτήριο για να γεννήσει αλλά και ένας γνωστός τηλεπαρουσιαστής δελτίου καιρού

Ελληνική ευθιξία

O πρόεδρος της Βουλής κάλεσε τον πρέσβη της Γερμανίας και του επέδωσε διαμαρτυρία για όσα γράφουν εναντίον μας οι Γερμανοί δημοσιογράφοι.

Μαζί και τα αποκόμματα όλων αυτών των γεμάτων κακία και δυσπιστία άρθρων. Τα μάζευε τόσο καιρό επιμελώς, για να καταλάβουν και οι Γερμανοί πόσο δουλευταράς είναι και οι Έλληνες ψηφοφόροι που κάποια στιγμή είχαν τη λαϊκίστικη σκέψη ότι θα έπρεπε οικειοθελώς να προσφέρει στο ταμείο του κράτους τον 13ο μισθό του μαζί με τους άλλους βουλευτές. Ή τον 14ο. Δεν θυμάμαι.
Τώρα τι θα κάνει ο Γερμανός πρέσβης; Έχει βέβαια πολλές επιλογές. Η μια είναι να κάνει αγωγή στους Γερμανούς δημοσιογράφους για συκοφαντική δυσφήμηση της φίλης χώρας Ελλάδας και την αποζημίωση των εκατομμυρίων ευρώ που θα πάρει, γιατί πάντα σε εκατομμύρια είναι η αποζημίωση της δυσφήμησης εδώ σε μας, να μας τη δώσει για να τον συγχωρήσουμε ως εκπρόσωπο αυτού του αχάριστου λαού που δεν μπορεί να εκτιμήσει το προνόμιο να τρέφει Έλληνες. Ή, μπορεί να τους καλέσει σε τραπέζι στον «Διόνυσο» με όλα τα έξοδα πληρωμένα και θέα την Ακρόπολη, να δουν τι καλά περνάνε εδώ οι φίλοι και δικοί και να μην ξαναγράψουν παρά μόνο πόσο σπουδαίοι και κιμπάρηδες και μοναδικοί είμαστε, για να τους ξανακαλέσουμε. Δικό του θέμα είναι. Να τους τραβήξει το αυτί με κάποιο τρόπο των Γερμανών δημοσιογράφων;
Αυτή δεν είναι η δουλειά των πρέσβεων; Να τραβάνε τα αυτιά των δημοσιογράφων.
Όπως των βουλευτών είναι να μαζεύουν αποκόμματα και να τους τα πηγαίνουν, φροντίζοντας επιμελώς τη φήμη μας και το καλό μας όνομα ως Ελλήνων. Και μη μου πείτε τώρα ότι δεν τα μαζεύει μόνος τα αποκόμματα και βάζει τον Άργο του Τύπου της Ανατολής να κάνει τη δουλειά. Λαϊκίζετε πάλι.

Μιλάμε για παιδιά

Μπορεί να φαίνεται ακραίο να ζητάνε ορισμένοι να δοθεί ελληνική ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα. Και πράγματι, στη συγκέντρωση που έγινε το Σάββατο με αίτημα την ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά ήταν πολύ λίγος κόσμος, αν σκεφτείτε ότι το θέμα αφορά τα παιδιά, όχι κάτι άλλο. Όχι τους μπαμπάδες ή τις μαμάδες τους που φέρνουν τις αναμνήσεις από άλλα μέρη στις αποσκευές τους, τα παιδιά που μεγαλώνουν εδώ, ανάμεσα στα δικά μας, μιλάνε ελληνικά, πηγαίνουν σχολείο, ανασαίνουν τον ίδιο αέρα και αποθηκεύουν αναμνήσεις από τον ίδιο περίγυρο. Αν οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα, νομιμότητα και μονιμότητα για όσο απαιτεί ο νόμος, σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά θα έχουν χειρότερη μεταχείριση από το ελληνικό κράτος, θα θεωρούνται άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, μη πολίτες. Πέρα από την υποκειμενική προκατάληψη του καθενός που θα πρέπει να αντιμετωπίζουν, θα έχουν και την αντικειμενική υποβάθμιση της ύπαρξής τους από την πολιτεία επειδή οι γονείς τους δεν θα πληρούν όλους τους όρους για να ζητήσουν για λογαριασμό τους ιθαγένεια. Σε καθημερινή βάση, στα σχολεία και στις παρέες, στους δρόμους και στις δουλειές, θα υπάρχουν με το στίγμα αυτής της στέρησης, και δεν είναι μόνο ότι θα εξασφαλίσουν ένα ψυχικό τραύμα όλα τους, με συνέπειες ανάλογες με τον χαρακτήρα. Είναι ότι και τα άλλα παιδιά, τα τυχερά, με τις σωστές προϋποθέσεις για ιθαγένεια, θα μεγαλώνουν με τη γνώση πως μερικά παιδιά είναι κατώτερα, όπως γίνεται και τώρα, αλλά τώρα πιστεύουμε όλοι πως ζούμε μια φάση μεταβατική. Μια γνώση που διαφθείρει τις ψυχές, κατεβάζει το επίπεδο της πολιτικής ευαισθησίας, διαφθείρει τελικά τις κοινωνίες. Είναι πολύ βαρύ. Είναι άδικο για τα ίδια τα παιδιά μας.

Πολεοδομικό παραμύθι χωρίς όνομα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πόλη που απέκτησε σχέδιο ονειρεμένο πριν καν αποφασιστεί να γίνει πρωτεύουσα ενός καινούργιου μικρού φιλόδοξου κι ορμητικού κράτους. Κι όταν το σχέδιο ξεκίνησε να εφαρμόζεται οι λιγότερο ονειροπόλοι κτηματίες, παλιοί και κυρίως νέοι, άνθρωποι που είχαν αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας μεγάλες εκτάσεις από διάφορους αγάδες, πασάδες, δερβισάδες πριν αυτοί μεταναστεύσουν, αυτοί λοιπόν οι νεόπλουτοι, ας πούμε νεογαιοκτήμονες, τόσο καλά οργανώθηκαν εναντίον του ονειρεμένου σχεδίου που κατάφεραν να στενέψουν οι δρόμοι και οι πλατείες.

Για να μη χρειαστεί να κοπούν πολύ τα μεγάλα τους κτήματα. Αν και δεν υπήρχαν ακόμα Σαρκοζί και Μέρκελ, το κράτος από τότε δεν είχε λεφτά για απαλλοτριώσεις, κι όταν του βρίσκονταν πήγαιναν αλλού.
Ύστερα η πόλη μεγάλωνε.
Οι κτηματίες που είχαν μείνει απέξω, για να μην την πατήσουν όπως οι από μέσα έφτιαχναν μόνοι τους σχέδια με πολλούς μικρούς στενούς δρόμους, χωρίς πλατείες φυσικά και άλλα τέτοια άχρηστα, πάρκα, αλέες, κ.λπ., πουλούσαν τα οικοπεδάκια και μετά όλοι μαζί, αγοραστές και πωλητές, πίεζαν πολιτικά να εγκριθούν τα σχέδια. Η μέθοδος συνεχίστηκε μέχρι να καλύψει το Λεκανοπέδιο, κι ύστερα έγινε καθέτως κάτι παρόμοιο. Όλα τα μικρά σπιτάκια έγιναν πολυκατοικίες με μερικούς καινούργιους νόμους που βοήθησαν.
Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που κάποιος σκέφτηκε να επιβάλει τη στοά στα πεζοδρόμια και τους ακάλυπτους. Θα ήταν πολύ γενναίος άνθρωπος, και μαζί ονειροπόλος. Μερικά οικόπεδα από παράξενες συγκυρίες έμειναν άχτιστα και να που τώρα διάφοροι νεαροί έχουν γίνει αντάρτες του πράσινου και δεν αφήνουν να πλησιάσουν ούτε τα συνεργεία των Δήμων.
Δύσκολη κατάσταση, αλλά το τέλος του παραμυθιού υπήρχε μέσα στην αρχή του, αφού τίποτε δεν έφερε ανατροπή στη μέση του.

Εξάρτηση

Η πόλη μάς έχει διαφθείρει, το κατάφερε ύπουλα με τα χρόνια. Μας έχει δημιουργήσει εξάρτηση, να μην μπορούμε στιγμή μακριά της. Και δεν εννοώ αυτήν την άσχημη Αθήνα που κάθε μέρα μάς βγάζει γλώσσα, μάς βρίζει δείχνοντας την ασχήμια της, ουρλιάζοντας ότι άδικα την ντύσαμε αρχοντικά, αυτή κουρελού πάντα ήθελε να είναι και θα μας εκδικείται στον αιώνα τον άπαντα. Εννοώ την πόλη των ονείρων μας, αυτή που δεν παύουμε να επιθυμούμε σαν άρρωστοι εραστές, να καταδιώκουμε απελπισμένα. Την αληθινή πόλη που θα μπορούσαμε να έχουμε, μια πόλη που θα σε άφηνε να χαζεύεις και να χάνεσαι, να ξεχνιέσαι και να επανεφεύρεις τον εαυτό σου με μια βόλτα. Αυτή που θα σε αγκάλιαζε παρηγορητικά κάθε φορά που ο αρχαίος θεσμός της οικογένειας σού βαραίνει το στήθος και βγαίνεις από το πυρηνικό διαμέρισμα να πάρεις μια ανάσα. Αυτή που θα σε δεχόταν χωρίς να σε ρωτάει ποιος είσαι και τι θέλεις. Αυτή που θα σου έδειχνε τις ομορφιές της χωρίς να ζητάει ταυτότητα. Που θα χαμογελούσε χωρίς επιφυλάξεις και θα σε οδηγούσε στα θαύματα, όπως στις ταινίες του Φελίνι. Την πόλη που δεν θα σε εξαντλούσε στην ανούσια βία. Την πόλη που θα σε εκμαύλιζε να εγκαταλείπεις την εστία, δεν θα σε κυνηγούσε να ξαναχωθείς μέσα της κάθε φορά που βγαίνεις. Που θα σου υποσχόταν το τυχαίο, όπως κάθε αληθινή πόλη, και που θα σου προσέφερε το προγραμματισμένο, πάντα, σίγουρα, εγγυημένα. Όπως κάθε αληθινή πόλη. Που θα καμάρωνε για την παλιά της γειτονιά και θα κορδωνόταν για τις καινούργιες. Την πόλη που δεν θα έκλεινε τις Κυριακές και τις γιορτές.

Ωστόσο ακόμα κι έτσι απαράδεχτη που είναι τώρα, μπορούσε να μην κλείνει τις Κυριακές και τις γιορτές.

Βαλένθιαααα!

http://www.youtube.com/watch?v=Ds8ryWd5aFw&feature=PlayList&p=F12F92401388AF62&index=0&playnext=1
Στην Κεντρική Αγορά της Βαλένθιας γυρίστηκε ένα χάπενινγκ με όπερα και ανέβηκε στο Γιουτιούμπ, όπου κάνει θραύση.

Ξαφνικά τα μεγάφωνα παίζουν μουσική από την Τραβιάτα του Βέρντι και πωλητές με ποδιά αφήνουν το μαγαζί, βγαίνουν στη μέση και τραγουδούν.
Εντάξει, προφανώς ήταν τραγουδιστές της όπερας που είχαν ντυθεί πωλητές, αλλά ήταν τόσο όμορφο να εμφανίζονται ξαφνικά με τις ποδιές και να αρχίζουν τα τραγούδι, τόσο εξαιρετικό και ανέλπιστο, που ο φακός κατέγραψε μερικούς αγοραστές- ακροατές να δακρύζουν από συγκίνηση. Τραγούδησαν τη σκηνή από το πάρτι, εκείνη της αρχής που έχει και βαλσάκι, και χόρεψαν στη μέση της Κεντρικής Αγοράς στη Βαλένθια, κρατώντας ποτηράκια σαμπάνιας που προσφέρθηκε από τα μαγαζιά. Στο τέλος οι τραγουδιστές ύψωσαν ένα πανό, «Είδες πόσο πολύ σου αρέσει η όπερα;» έγραφε.
Διαφήμισαν και την Όπερα και την Αγορά και χάρισαν σε όσους έτυχαν εκεί τη στιγμή εκείνη μια μικρή ανακάλυψη: πόσες δυνατότητες απόλαυσης και χαράς κρύβουν οι άνθρωποι, ανεκμετάλλευτες. Και τώρα βέβαια αρχίζει κανείς να ονειρεύεται παρόμοια πράγματα στην Αθήνα. Αλλά πρέπει να υπολογίσουμε ότι το σκηνικό είναι δύσκολο.
Το καλοκαίρι μια ομάδα παιδιών τραγούδησε ολόκληρη την Κάρμεν στον δρόμο, στην πλατεία Καπνικαρέας για την ακρίβεια, κι ήταν εξαιρετικά. Ας μη ζητάμε παραπάνω. Για να φτάσει να γίνει η Αγορά σκηνικό όπερας πρέπει να αλλάξουν πολλά. Πρώτα χρειάζεται γενική καθαριότητα, ύστερα βάψιμο, καλό σφουγγάρισμα και στέγνωμα του πατώματος, να μην τσακιστούν γλιστρώντας κοινό και τραγουδιστές, γιατί μπορεί να ξεχαστούν με την όπερα, να μην είναι συγκεντρωμένοι όπως όταν ψωνίζουν τα κρεατικά τους. Αν γίνουν όλα αυτά θα μπορεί να παιχτεί μετά και η Αΐντα, γιατί τέτοιο έργο στη Βαρβάκειο θα είναι εφάμιλλο με τη διώρυγα του Σουέζ.

Για τριάκοντα ευρώ απόδειξη

Θα κρατήσω την τσάντα στο χέρι, είπα στο μαγαζί, ευχαριστημένη για το νέο μου απόκτημα.

Ο μαγαζάτορας έβγαλε τα καρτελάκια με την τιμή, χωρίς να το ζητήσω, και μου την έδωσε. Άδειασα μέσα τα πράγματα από τις τσέπες, πλήρωσα, πήρα τα ρέστα, την κρέμασα στον ώμο, χαμογέλασα, και περίμενα.
Ήρθε άλλος αγοραστής στο ταμείο, πλήρωσε, πήρε απόδειξη, έφυγε, κι εγώ ακόμα περίμενα.
- Θα χάλασε η μηχανή, είπα στο τέλος κοιτάζοντας όσο πιο χαζά τον μαγαζάτορα.
Μου έριξε ένα βλέμμα σκοτεινό, πάτησε τα κουμπιά, κράχα - κρούχα, βγήκε η απόδειξη.
Μου την έδωσε χωρίς να ανταποκριθεί στο πλατύ μου χαμόγελο. Την πήρα μ΄ ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά. Άξιζε ο κόπος να στενοχωρήσω τον άνθρωπο για τριάντα ευρώ απόδειξη; Τι με έχει πιάσει, έχω γίνει κάτι σαν περιπλανώμενος ιππότης των αποδείξεων, σώνει και καλά να βάλω τους συμβαλλομένους της καθημερινότητάς μου σε σειρά. Οι άνθρωποι θα νιώθουν ότι παραβιάζω αυτονόητα δικαιώματά τους, το αφορολόγητο δυνατό, έστω και για λίγα σέντσια. Εδώ η Εκκλησία της Ελλάδος αρνείται να φορολογηθεί, που σημαίνει ότι είναι εκ Θεού το αφορολόγητο. Οι μιαροί άνθρωποι επιβάλλουν φόρους, και οι ανίκανοι να γλιτώσουν πρέπει να τους πληρώνουν.
Αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Εξάλλου, έχουν άλλα προσόντα, σταθερό μισθό ή συντάξεις, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Παλεύουμε κάθε μέρα να περάσουμε από τη μια πλευρά, των υποταγμένων στην εφορία, στην άλλη, των ανυπότακτων. Κι όποιος γίνεται τόσο σπουδαίος που τα καταφέρνει χαίρει κοινωνικού σεβασμού. Δεν είναι αλήθεια πως δεν έχουμε κοινωνική συνοχή. Έχουμε, μόνο που δεν είναι η συνηθισμένη. Είναι ο βαθύς σεβασμός προς τους αφορολόγητους και το όνειρο να τους φτάσουμε, να περάσουμε στο δικό τους προνομιακό οικόπεδο. Έστω και για τριάντα δεκάρες.

Η φορολογημένη κι ο αφορολόγητος

Τον φώναξα για επισκευές στο σπίτι και ήρθε. Τόση ευγνωμοσύνη για την εμφάνισή του.

Τόσος θαυμασμός για την ικανότητά του. Τι θα έκανα χωρίς αυτόν; Κουβαλά το βαλιτσάκι με τις ειδικές θήκες. Το ανοίγει και βγάζει εργαλεία ακριβείας.

Ξαναφέρνει στη ζωή μου το φως και τη ζέστη. Κατεβαίνει από τη σκάλα και χαμογελά.

Άγγελος της τεχνολογίας.
Μόνο φτερά δεν ξεφυτρώνουν στην πλάτη της πορτοκαλί φόρμας. Να το πω το πικραμένο που μου ήρθε στο μυαλό; Είναι που άκουσα τον Πρωθυπουργό εκείνη τη βραδιά της εθνικής ομοψυχίας.
Είναι που άκουσα το διάγγελμα και ξύπνησε μέσα μου η Μπουμπουλίνα. Στο κάτω κάτω δεν μας ζήτησε να πολεμήσουμε, να φορολογηθούμε είπε μόνο. Πώς πήγαιναν εθελοντές στον πόλεμο και δεν προλάβαιναν να γράφονται στη στρατολογία; Ε, μπορεί τώρα να βρεθούν κι εκείνοι που θα αλλάξουν λίγο, μια σταλιά, την αντίληψή τους για τους φόρους, χωρίς να βάλουν το χακί. Παίρνω ανάσα βαθιά και ζητάω απόδειξη. Ξαφνιάζεται, κι αμέσως μετά ένα χαμόγελο επιείκειας γλυκαίνει το πρόσωπό του. Α, η καημένη εγώ με τον εκσυγχρονισμένο πατριωτισμό μου... Αφού μου έχει εξηγήσει ότι με το κράτος εκείνος δεν συνεταιρίζεται. Δεν βάζει στην τσέπη του ξένα χέρια.

Έτσι ωραία και γλαφυρά μού τα λέει γελώντας, και σίγουρος ότι θα έκανα το ίδιο αν μπορούσα (Πού να ξέρω; Δεν μπήκα εγώ ποτέ σε τέτοιο πειρασμό) παίρνει ύφος ανωτερότητας ακαταμάχητο και το γαρνίρει με επαναστατικές φρασούλες. Πού βρίσκει τόσες λέξεις αιχμηρές, χειρώνακτας άνθρωπος, κι εγώ που είμαι εργάτης του λόγου μένω βουβή και τον κοιτάζω σιωπηλή, ελπίζοντας να μη θυμώσει και μου το κρατήσει, και δεν ξανάρθει όταν τον χρειαστώ; Ζητείται επειγόντως φρασεολογία πειστική, λέξεις δυνατές, κουλτούρα βαθύτερη περί συνείδησης του πολίτη, που μας λείπει.

Ο ύπνος τρέφει τις μεταμορφώσεις

Είκοσι λεπτά παραπάνω ύπνο από τους άνδρες δικαιούμαστε οι γυναίκες, απεφάνθησαν οι επιστήμονες, διότι ο γυναικείος εγκέφαλος κουράζεται περισσότερο από τον ανδρικό! Πολύ την αγαπώ την επιστήμη όταν επιβεβαιώνει έτσι αθώα, με δυνατή φωνή, διάφορα πράγματα που σιωπηρά ξέρουμε όλες, αλλά δεν τα λέμε για να μην πληγώνουμε τ΄ αγόρια. Οι γυναίκες λοιπόν χρειάζονται παραπάνω ύπνο επειδή κάνουν περισσότερα πράγματα, αλλά πού να τον βρουν; Ακριβώς επειδή κάνουν περισσότερα, δεν προλαβαίνουν να κοιμούνται. Κι ο φλοιός του εγκεφάλου δεν προλαβαίνει να ανασυγκροτηθεί, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όπως συνηθίζει όταν έχει χρόνο. Διότι αυτό κάνει ο φλοιός του εγκεφάλου, είναι μια χαρωπή και διακριτική νοικοκυρούλα και κάθε νύχτα τακτοποιεί τις στολές εργασίας της κυρίας, τα καπέλα και τις τραγιάσκες, από δω το επάγγελμα, από εκεί τα παιδιά, στο άλλο ράφι οι συνάδελφοι κι από κάτω τα συρτάρια με το κομμωτήριο, τα ψώνια, το μαγείρεμα, τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Στην κεντρική ντουλάπα ο σύντροφος στριμώχνεται με τους γονείς, στις ειδικές τσάντες οι φίλοι. Σκούπισμα, ξεσκόνισμα, φρεσκάρισμα των ιδιοτήτων και των υποθέσεων ο φλοιός του εγκεφάλου, την ώρα που εμείς συχνά κάνουμε το τελείως αντίθετο, τα μπερδεύουμε όλα γλυκά στα όνειρά μας, τα πετάμε στον αέρα και ανακατώνονται, τα παρατάμε σύξυλα και φεύγουμε για ανύπαρκτα μέρη ελαφριές και χαρούμενες, μικρούλες και χαριτωμένες, άνθρωποι χωρίς ιδιότητες και χωρίς βάρη. Είκοσι λεπτά παραπάνω για να ανασυγκροτηθούμε, να μας καλέσει η συνείδηση πίσω στη γη και στα καθήκοντά μας, έτοιμες για μια καινούργια μέρα με καινούργιες εναλλαγές. Η άσκηση κάνει καλό και στο μυαλό, γερνάει αργότερα από των αρσενικών. Μήπως να ξανασκεφτούν το μονοσήμαντο της ύπαρξής τους, να ανταλλάξουν λίγη αυτοτέλεια ρόλου με πολυδιάσπαση, να κοιμούνται κι αυτοί παραπάνω;

Καταστροφική ρουτίνα

Η φωτογραφία δείχνει έναν ευσταλή νεαρό να αδειάζει στο οδόστρωμα ένα καφάσι πορτοκάλια.

Χαμογελαστός. Πίσω του τρακτέρ, κι άλλοι αγρότες, γελάνε όλοι πολύ ευχαριστημένοι. Κάποιος βγάζει φωτογραφία λυγίζοντας τα πόδια, να προλάβει το φρούτο στον αέρα. Σαν να βλέπεις κιόλας τις ρόδες των τρακτέρ να περνάνε σε λίγο από πάνω και να τα λειώνουν, σιγά το πράγμα.
Και τι έγινε; Πέρσι ρίχνανε γάλα και το καλοκαίρι ρίχνουν ροδάκινα. Κάποτε θα σοκαριζόμασταν, να σπαταλιούνται έτσι οι καρποί της γης. Και να γελάνε σκορπώντας τους οι ίδιοι που τους μάζεψαν. Θα πείτε, δεν είναι οι ίδιοι, τώρα ξένοι εργάτες μαζεύουν τα πορτοκάλια και τα αφεντικά απλώς διαμαρτύρονται. Ακόμα κι έτσι, το να τα σκορπάνε στον δρόμο έπρεπε να μας σοκάρει. Όμως τα συνηθίσαμε αυτά. Μια ακόμα ακραία εικόνα χωρίς νόημα. Δεν μας συγκινεί, έχουμε βουτηχτεί σε ένα είδος ρουτίνας της καταστροφής. Κάθε μέρα εικόνες καταστροφών για διαμαρτυρία, μας έκαναν αναίσθητους. Οι αγρότες όμως συνεχίζουν όπως κάθε χρόνο, το πρόγραμμά τους. Έχει γίνει πια εποχικό έθιμο, αφού καταργήσαμε τις παραδοσιακές τελετές γονιμότητας και τις άλλες γιορτές που θυμίζουν και ιερουργούν τον κύκλο της ζωής, μας έμειναν αυτά. Το βλέπουν σαν αναβίωση των αρχαίων σπονδών ίσως, και θέλουν να δουν αν ρουφάει η άσφαλτος την πορτοκαλάδα; Ή πραγματικά, δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε καλύτερο; Τίποτε άλλο εκτός από το να κλείνουν τους δρόμους, κάθε χρόνο, τόσα χρόνια τώρα, αδιαφορώντας για το αν είναι σε θέση να προκαλέσουν συμπάθεια έστω και σε έναν άνθρωπο; Άραγε είναι σίγουροι ότι βρίσκονται τόσο ψηλά στην εκτίμησή μας που μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να συγχωρούνται από τους πολίτες, ή δεν τους ενδιαφέρει καθόλου; Και τι από τα δύο θα ήταν χειρότερο;

Ξεραθήκαμε στα γέλια

Κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας πρέπει να περνάνε αξέχαστα αυτές τις μέρες, να σκάνε στα γέλια.

Τηλεφωνούν στην Αστυνομία και λένε ότι έχουν βάλει βόμβα στη Βουλή, στα υπουργεία, στο σχολείο της γειτονιάς τους, όπου τους έρθει η ιδέα.
Πωπώ τι πλάκα!
Φτιάχνουν συκώτι οι τύποι.
Διότι η Αστυνομία, τι αστείο, τρέχει εκεί που της λένε κι αρχίζει να ψάχνει για βόμβα. Και βάζει μια κορδέλα γύρω γύρω κι απομονώνει κτίρια και δρόμους. Κανείς δεν περνάει, σταματά η κυκλοφορία, βρίζουν πεζοί και εποχούμενοι. Καλύτερα κι από διαδήλωση είναι δηλαδή, γιατί στις διαδηλώσεις τους πεζούς τους αφήνουν να περνάνε. Ενώ με τις βόμβες δεν περνά κανείς διότι μπορεί να σκοτωθεί. Αδειάζουν τα πάντα, περιμένουν όλοι να τελειώσει η έρευνα και οι φαρσέρ απολαμβάνουν. Θα πρέπει να βρίσκουν κάποιο σημείο με θέα, να βλέπουν τους ανθρώπους να αγωνιούν, να ρωτάνε, να ανυπομονούν, να βλέπουν τους αστυνομικούς να ψάχνουν με τα μηχανήματα, να συνεννοούνται με τα τηλέφωνα, να παίρνουν στα σοβαρά τις ψευτιές τους, να επιδεικνύουν αυτό τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στη σωματική ακεραιότητα, στη δημόσια περιουσία. Τι γελοία όλ΄ αυτά, έτσι; Η Αστυνομία να μη μπορεί να τους διαολοστείλει, να μη μπορεί να το ρισκάρει, να αφήσει τη βόμβα να εκραγεί κι όποιον πάρει ο Χάρος. Να πρέπει πάντα να τσεκάρει μη σκοτωθεί κανείς. Είναι για γέλια όντως. Ευτυχώς υπάρχουν συμπολίτες που έχουν αυτή την πολύ λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Ξεφεύγουμε κι από τη ρουτίνα. Είναι τόσο απλό πια να κυκλοφορείς σ΄ αυτή την πόλη, δρόμοι ανοιχτοί, λεωφορεία τακτικά, τα πάντα λειτουργούν ρολόι, ούτε ένα τρακτέρ στην Πανεπιστημίου. Κάτι να μας αναστατώσει, λίγη αδρεναλίνη, λίγο σασπένς.
Να αποκτήσει ενδιαφέρον η ζωή μας.

Τι χρησιμεύουν τόσα τετράδια ?

Τόσο πολλά τετράδια τι χρησιμεύουν πια, αναρωτήθηκα συχνά τελευταία, κάνοντας βόλτα στα μαγαζιά και χαζεύοντας τα υπέροχα είδη δώρων με τα ωραία εξώφυλλα και τις λευκές σελίδες. Τώρα όλοι γράφουν σε κομπιούτερ, ποιος θα χρησιμοποιήσει ξανά πένα και μολύβι;

Βρήκα την απάντηση το Σαββατοκύριακο. Το πέρασα κλαίγοντας και γελώντας καθώς διάβαζα τις αναμνήσεις της θείας μου, της ........, που κατάφεραν να εκδώσουν οι κόρες της, η .... και η Χ..... Της είχαν χαρίσει ένα τετράδιο με λευκές σελίδες γύρω στο 1980 κι εκεί έγραψε αναμνήσεις από τη ζωή της, τα παιδικά χρόνια στα Σπάρτα Πισιδίας, την προσφυγιά, την εγκατάσταση στη Νέα Ιωνία, τις σπουδές ώς το Γυμνάσιο, τη δουλειά σε εργοστάσιο, τους κοινωνικούς αγώνες. Πόσο ζωντανά την έφερε κοντά μου πάλι η γραφή της, αυτή τη γοητευτική γυναίκα που γνώρισα πολύ αργότερα, πόσα κατάλαβα τώρα, εκ των υστέρων για την προσωπικότητα που τόσο με εντυπωσίαζε από μικρό παιδί, και για την εποχή των γονιών και παππούδων μας.
Ακόμα και για του εαυτού την κατανόηση χρειάζεται να σταματάς και να θυμάσαι, να ακούς τα περασμένα και να ξαναβλέπεις τα σημερινά. Κι έχω διαβάσει Ιστορία, ιστορίες, μαρτυρίες και αναλύσεις, αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά την αμεσότητα ενός πρώτου προσώπου. Να λοιπόν τι θα κάνουμε με τα τετράδια. Θα αγοράσουμε και θα χαρίσουμε στους ανθρώπους που κρατάνε μέσα τους θησαυρούς αναμνήσεων. Δεν συνηθίζουν το κομπιούτερ, γράφουν με μολύβι. Ας μην είναι όλοι ταλαντούχοι στο γράψιμο, κάποτε έμαθαν την τέχνη. Η σχολική εμπειρία, η γνώση της γραφής κοιμάται σε περισσότερους από όσους φανταζόμαστε. Κι όπως ψάχνει κανείς νερό ή θαμμένους θησαυρούς σε οικόπεδα, έτσι μπορεί να βρει κάτι πολύτιμο μέσα στο ίδιο του το σπίτι, να ξεθάψει διαμάντια.