Απεργούμε

Κάτσε σε μια γωνιά και προσευχήσου, όσο εγώ θα εκπληρώνω αυτόν τον επικίνδυνο και άνισο αγώνα» (Δον Κιχώτης) Ανήκω σε αυτούς (όσο λίγοι κι αν είναι, υπάρχουν. Και είναι πολλοί, οι εν δυνάμει μαχητές) που «Βλέπουμε ότι η πρόοδος των τεχνών και όλων των άλλων γίνεται, όχι με αυτούς που εμμένουν στην καθεστηκυία τάξη, αλλά με αυτούς που διορθώνουν και τολμούν πάντοτε να κινούν κάτι των μη καλώς εχόντων». «Τας επιδόσεις ορώμεν γινομένας και των τεχνών και των άλλων απάντων, ου δια τους εμμένοντας τοις καθεστώσιν, αλλά δια τους επανορθούντας και τολμώντας αεί τι κινείν των μη καλώς εχόντων» (Ισοκράτους. Ευαγόρου εγκώμιον). Αυτά «τα μη καλώς έχοντα» περιγράφονται και επικρίνονται. Με γλώσσα κριτική και πολεμική και ελευθερόστομη (το περιγραφόμενο είναι πολύ χειρότερο κι’ από την πιο αθυρόστομη περιγραφή). Γλώσσα κριτική-πολεμική, κραυγή οργής και αγανάκτησης, για μια πολιτική που δεν θέλει πολίτες. Για μια πολιτική αδιάφορη και εχθρική για τον πολίτη, που τον θεωρεί καλό μόνο ως παραγωγική μηχανή και προϊόν προς εκμετάλλευση. Μια πολιτική που τον πολίτη τον θέλει, σχεδόν, αγράμματο, ώστε εύκολα να τον χειραγωγεί. Που τον θέλει εξαθλιωμένο, για να έχει κλειστό το στόμα και να τον χειρίζεται κατά τα καλά και συμφέροντά της. Μια πολιτική, που επιζητεί να μας καταστήσει όλους, ενεργούμενα και μαζανθρώπους, εύκολη λεία στους λίγους με την πολλή δύναμη, που αποτελούν το γνωστό κατεστημένο. Η ελεύθερη γνώμη δεν φοβάται τον διωγμό της, αλλά τη διαστρέβλωσή της. Από τους παρέχοντες πιστοποιητικά κοινωνικής αβροφροσύνης. Είμαστε αντίπαλοι με, και πολεμούμε την ραγιάδικη νοοτροπία. Δεν πολεμούμε τους ανθρώπους, αλλά αυτό που εκφράζουν. Δεν είναι προσωπική η αντιπαλότητα. Το σύστημα έχει ονόματα. Είναι τα ονόματα αυτών που το συντηρούν, το προσδιορίζουν, το κατευθύνουν, το ανέχονται. Ας ξεκαθαρίσουμε απ αρχής ότι πολεμική κριτική ασκείται στους πολιτικούς και την πολιτική, όπως την ασκούν στις μέρες μας. Κι ας ξεκαθαρίσουμε, επίσης, πως αυτή η πολεμική κριτική δεν στοχεύει στην ταπείνωση και τον ευτελισμό των πολιτικών και της πολιτικής. Αντίθετα, οργισμένο παράπονο εκφράζει, πικρή κραυγή οδύνης είναι, οργισμένος λόγος, για την ΕΚΛΕΙΨΗ του ΛΟΓΟΥ, από τα πολιτικά πράγματα. Για την δουλοφροσύνη των πολιτικών (όσων εξ αυτών) στα κελεύσματα της παγκοσμιοποιημένης ανοησίας. Γιατί, καταντήσατε (οι περισσότεροι) οι πολιτικοί σφουγγοκωλάριοι των νέο-ευρωπαίων νεάντερταλ, που φορούν και θέλουν να φορέσουν σε όλους μας, το φαιό πουκάμισο του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού. Γιατί, εθελοτυφλούντες ή και τυφλωμένοι (όσοι από εσάς), φαντασιώνεστε τον πραγματισμό του εφιάλτη, που έλεγε πώς σε δέκα χρόνια το όνομα θα είναι ξεχασμένο. Και το όνομα βρικολάκιασε. Και ζητούν τα όνειρα εκδίκηση, από τους σφετεριστές του ονόματος Μακεδονία. Οργισμένο παράπονο εκφράζει, γιατί μαϊμουδίζοντας πολυπολιτισμικές παρλαπίπες, διανοουμενίζοντας, πατώντας πάνω στο άδειο σας κεφάλι, λησμονείτε, περιφρονείτε τους Έλληνες γίγαντες της σκέψης, που πρώτοι διακήρυξαν τις βασικές αρχές μιας ανοιχτής κοινωνίας, δηλαδή: Το δίκαιο. Την αγάπη Το ελεύθερο φρόνημα απέναντι στους κραταιούς: «`Εμοί έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει (Πιο λίγο κι απ’ το τίποτα με νοιάζει εμένα ο Δίας)», κραυγάζει ο Προμηθέας καρφωμένος στον βράχο, από το Κράτος και τη Βία, υποταχτικούς του ανάλγητου, ανασφαλούς άρχοντα. Το σεβασμό και την αποδοχή των ξένων: «την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν και ου ξενηλασίας απείργομέν τινά ή μαθήματος... (και την πόλη μας κρατούμε ανοιχτή σε όλους και δεν διώχνουμε ποτέ ξένο κανένα που θα ήθελε να μάθει...)», δηλώνει ο πατέρας της δημοκρατίας Περικλής. Δεν επιζητείται η καταρράκωση της πολιτικής. Την Ανάστασή της επιθυμούμε, καταγγέλλοντας τη βύθισή της στην ανυποληψία, στον πολιτικαντισμό, στην διαφθορά, στη διαπλοκή. Και μια τελευταία λέξη προειδοποίησης για όσους διαμαρτύρονται: «δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε» και «δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι». Δεν ισοπεδώνουμε και, όντως, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Δεν πρόκειται για ισοπέδωση. Για σούμα, απολογισμό της κατάστασης, όπως τη βιώνει ο κάθε πολίτης, καθημερινά, πρόκειται. Και ο απολογισμός, αυτός είναι αρνητικός. Η συνισταμένη των επιμέρους συνιστωσών, θετικών (υπάρχουν και τέτοιες) και αρνητικών (πάντα υπάρχουν και τέτοιες) έχει αρνητικό πρόσημο. Το άνυσμά της δείχνει την κατιούσα. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί πολιτικάντηδες! Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν (;) τον κανόνα! Άκου ανθρωπάκο «Είτε φταις είτε όχι Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις Θα πεθάνεις.» Μπέρτολντ Μπρεχτ

Μας βρήκε πρόωρο Αλτσχάιμερ

Μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε! Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά εγώ το παρατηρώ συνεχώς. Αναλύω μία ολόκληρη επιχειρηματολογία σε κάποιον κι έπειτα από δέκα λεπτά με ρωτά τη γνώμη μου για το ίδιο θέμα, σαν να μην κουβεντιάσαμε ποτέ. Ρωτώ τι ώρα είναι και ύστερα από ένα λεπτό ξαναρωτώ... Οι φίλοι μού θυμίζουν τα ραντεβού που έχω ξεχάσει κι εγώ με τη σειρά μου τα γενέθλια των δικών τους (!) συντρόφων. Κοινώς τα έχουμε χαμένα! Και αυτά τα κενά μνήμης γίνονται ολοένα και πιο συχνά. Φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι παραπονιούνται για το ίδιο πράγμα. Στην αρχή, όταν κουβεντιάζαμε το κοινό πρόβλημά μας, καταλήγαμε στο λογικό συμπέρασμα πως δεν συγκεντρωνόμαστε σε όσα διαδραματίζονται γύρω μας, εξ ου και τα ξεχνάμε σύντομα. Η θεωρία αυτή δεν φαίνεται όμως να στέκει, αφού δεν είναι δυνατόν να πάσχουμε όλοι από αφηρημάδα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα είχαν τιναχτεί όλοι οι κόποι μας στον αέρα. Το αστειάκι περί πρόωρου Αλτσχάιμερ είναι μια ακόμη παρηγοριά, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τι να το κάνεις εάν ξεχνάς τα γενέθλια της μητέρας σου; Πώς να δικαιολογηθείς; Η τεχνολογία έρχεται να καλύψει το κενό αυτό. Οι υπενθυμίσεις των κινητών- υπηρεσία θείο δώρο- έχουν μετατραπεί σε μόνιμο βοηθητικό αξεσουάρ του ξεχασιάρη εγκεφάλου μας. Αρκεί βέβαια να μπορείς να κάνεις τις σχετικές ρυθμίσεις- σε κάποια κινητά είναι τόσο πολύπλοκές που χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να απομνημονεύσεις όλα τα βήματα. Υπάρχουν άλλωστε και τα «κίτρινα χαρτάκια», μια σαφώς πιο απλή μέθοδος. Μόνο που έπειτα από λίγες μέρες, η τσάντα, το ψυγείο και το γραφείο θάβονται κάτω από τα «κίτρινα χαρτάκια». Και άντε να βρεις, μέσα σε αυτό το βουνό, το σωστό χαρτάκι! Αλλά έτσι είναι. Με τόσους τόνους πληροφοριών, τόσες έγνοιες και προβληματισμούς (από το ενοίκιο και το δάνειο μέχρι το αν θα γίνουν εκλογές), πώς να συντονιστούμε;

Αγωγή του νηπιακού πολίτη

Α, βέβαια, τα νηπιαγωγεία δεν είναι πρόνοια, είναι μόρφωση. Τι μεγάλη ιδέα! Αλλάζουν υπουργείο και τρέχουν και δεν φτάνουν για να προσαρμοστούν σε αυτή τη σπουδαία έμπνευση! Κι όταν μορφώνουμε εμείς παραμορφώνουμε, δεν αστειευόμαστε! Το καλό που σας θέλω να έχετε τα σωστά τετραγωνικά και τις σωστές προδιαγραφές στον κήπο σας, να τον έχετε άξιο για τα παραμορφωμένα μας παιδιά, αλλιώς δεν παίρνετε άδεια από το υπουργείο παραμόρφωσης! Τα σωστά παιδαγωγικά παιχνίδια, σύμφωνα με τις τελευταίες παιδαγωγικές έρευνες! Όλα τέλεια για τους αυριανούς πολίτες, που σήμερα τους επιτρέπει το κράτος, στα πέντε τους, να πάνε σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία, αλλά υπό όρους. Δεν μπορεί ο πάσα ένας... Και τι θα πει το δημόσιο νηπιαγωγείο δεν έχει τίποτε από όλα αυτά που ζητά να έχει το ιδιωτικό; Αυτό είναι δημόσιο κύριε! Είναι σαν την ευθύνη υπουργών, ίσα κι όμοια την έχετε με τη δική σας; Το νήπιο πρέπει να μαθαίνει από τώρα τι σημαίνει δημόσιο, να εκπαιδεύεται. Αγωγή τού πολίτου εξ απαλών ονύχων. Γιατί δεν σας αρέσει που σχολάει στις 12.30 από το δημόσιο νηπιαγωγείο; Τι θα πει ότι εργάζεστε μαντάμ; Και η ελληνική οικογένεια; Η παράδοση; Δεν έχετε μητέρα, δεν έχετε πεθερά; Μένουν μακριά; Να τις φέρετε κοντά σας! Πάρτε Φιλιππινέζα κυρία μου, πάρτε Ουκρανή. Η παράδοση εξελίσσεται, δεν είναι αρτηριοσκληρωτική. Φτάνει να τηρηθούν οι προδιαγραφές, να υπάρχουν οι άδειες, οι αιτήσεις εμπρόθεσμες, τα χαρτόσημα, οι επιτροπές, όλα τυπικά, τι σημαίνει ασφυκτιούν και πλήττουν και ανασαίνουν καυσαέριο και βαριούνται; Δεν προβλέπει ο νόμος τέτοια πράγματα. Τα νήπια πρέπει να συνηθίσουν να βασανίζονται από τη γραφειοκρατία, αλλιώς θα σηκώσουν κεφάλι στο δημοτικό, δεν είναι ξεκάθαρο;