Στην τελευταία διαδρομή που έκανα με τον ΗΣΑΠ πριν φύγει ο παλιός χρόνος, στην αποβάθρα του σταθμού Βικτώρια, ένας σεκιουριτάς είχε ανοίξει συζήτηση με έναν επιβάτη, ή τουλάχιστον προσπαθούσε. Ο επιβάτης είχε σκίσει κομματάκια μια τυπωμένη διαφήμιση, από αυτές τις μεγάλες που βάζουν μέσα στις εφημερίδες, και τα είχε σκορπίσει κάτω. Ήταν κάπως ηλικιωμένος, καλοντυμένος, με πρόσωπο ήρεμο, καλοζωισμένο. Ο σεκιουριτάς τού ζήτησε πολύ ευγενικά να μαζέψει τα χαρτάκια. Ο άλλος όμως αντέδρασε θυμωμένα. «Α παράτα με, σιγά μην τα μαζέψω».
Κοίταξε τους υπόλοιπους που περιμέναμε το τρένο, να δει πώς θα αντιδράσουμε. Μια γυναίκα βρήκε το κουράγιο και τον επιτίμησε, «δίπλα είναι το καλάθι, κύριε, γιατί τα πετάτε κάτω;». «Έτσι μ΄ αρέσει να τα πετάω!», απάντησε πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. «Δεν είναι σωστό αυτό», επέμενε ο σεκιουριτάς με πολύ διαλεκτική διάθεση, η οποία όμως ερέθιζε τον τύπο. Έφυγε βρίζοντας τη γυναίκα με διάφορα σεξιστικά. Ο σεκιουριτάς κούνησε το κεφάλι. «Τι άνθρωποι είναι αυτοί», είπε, «του έφταιγαν οι μαύροι που πουλάνε τσάντες, τους έβρισε καλά καλά, ύστερα μας πέταξε και τα σκουπίδια του». Δεν του απάντησε κανείς, οι άνθρωποι αποφεύγουν να παίρνουν θέση. Εκείνος συνέχισε τις βόλτες πάνω- κάτω στην αποβάθρα, περιμένοντας την καθαρίστρια με τους κυλιόμενους κουβάδες. Οι υπόλοιποι μπήκαμε στο βαγόνι για την Ομόνοια, όπου μπορείς να αλλάξεις γραμμή, να μπεις στο καινούργιο πεντακάθαρο και απαστράπτον Μετρό. Εκεί κανείς δεν τολμά να σκορπίσει σκουπίδια ούτε να βρίσει κανέναν στα καλά καθούμενα. Σαν να μπαίνεις σε άλλη πόλη, άλλον κόσμο, άλλο σύμπαν. Λίγο αργότερα άλλαξε κι η χρονιά, μπήκαμε στο 2010. Μακάρι έτσι να αλλάζουν τα πράγματα, ο πολιτισμός του νέου Μετρό να επηρεάσει το παλιό, όχι το ανάποδο
