Οι παραλίες στο κρεβάτι (του Προκρούστη)

Πώς ήταν κάποτε οι πρόσκοποι; Οι ιχνηλάτες; Πήγαιναν πρώτοι σε μια άγνωστη περιοχή κι ύστερα ειδοποιούσαν τον στρατό να περάσει, αν ήταν ασφαλής. Κάπως έτσι πρέπει να κάνουμε τώρα με τα γνωστά μέρη. Με τις παραλίες που γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια είναι απαραίτητο. Πρέπει να βρούμε ιχνηλάτες πρόθυμους να πάνε πρώτοι και να μας κάνουν μετά ακριβείς περιγραφές. Τι είδαν; Είδαν την αμμουδιά στρωμένη με ομπρέλες πλαισιωμένες από δύο ξαπλώστρες εκάστη και τη μουσική στο παρακείμενο καφέ να παίζει στη διαπασών; Για να μην πηγαίνουμε εμείς που κάποτε γνωρίσαμε την ίδια παραλία γυμνή από ξαπλώστρες και ομπρέλες, ήσυχη, με τον θόρυβο από το κύμα μόνο και τίποτα πουλάκια χαμένα, τίποτα γλάρους που κάτι μας φώναζαν το οποίο δεν καταλαβαίναμε, απροετοίμαστοι. Να το χωνεύουμε κάπως το πράγμα που πρόκειται να δούμε, κι ύστερα να ξεκινάμε. Ή να μην ξεκινάμε. Γιατί με τις παραλίες δεν είναι όπως με τους παλιούς φίλους ας πούμε, που τους γνώρισες νέους, ωραίους και δύσκολους και τους βλέπεις γερασμένους και παραδομένους. Οι παραλίες δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι προγραμματισμένο να γερνάνε. Τις βλέπεις μια φορά και νομίζεις ότι θα μείνουν έτσι, ανόργανη ύλη είναι, λες, δεν θα τις βρεις την επόμενη χρονιά με λίφτινγκ, αγνώριστες... Κι όμως. Πας στην πρώην έρημη ή έστω ελεύθερη για τα βήματα και τα βλέμματα παραλία και βρίσκεσαι σε στενό διάδρομο ανάμεσα σε ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες. Κι αν επιμείνεις και κάνεις πως τις αγνοείς και απλώσεις την πετσετούλα σου όπως πέρσι τέτοιον καιρό, σε κοιτάνε με μισό μάτι σαν φτωχό συγγενή. Πράγματι, αυτό είσαι, μιας ξεχασμένης φτώχειας, ή μάλλον πλούτου, απομεινάρι...