ΚΑΤΙ ΕΧΟΥΝ πάθει οι λέξεις τελευταία, κυκλοφορούν όλες σε υποκοριστική εκδοχή, φορούν το μίνι τους. Η αρχή έγινε με τις τιμές των πολυτελών αντικειμένων στα μαγαζιά, όσο πιο ακριβά ήταν τόσο πιο γλυκούλικα. Η τιμούλα της φουστίτσας είναι στα... έμπαινε και το «στα» μπροστά, όπως λέμε στα όρη στα βουνά και στα άγρια τα δάση, εκεί που θα βγείτε για σαφάρι θα δείτε την τιμούλα της φουστίτσας μαζί με άλλα άγρια θηρία. Ή μάλλον θηριάκια. Κι ύστερα επεκτάθηκε η ζούγκλα του υποκοριστικού, χαμογελαστή και γλυκούλα, επί παντός επιστητού.
Από την Α΄ Δημοτικού αποφοίτησε, άφησε τα παιδάκια και φοριέται στους ενηλίκους, έκανε τα πόδια ποδαράκια, τα γόνατα γονατάκια, ανεβαίνει ακάθεκτη στα κεφάλια και τα σφίγγει, τα στρίβει, τα ζουλάει, να τα κάνει σώνει και καλά κεφαλάκια. Πας να ψωνίσεις και ξεχνάς ποιος είσαι εσύ και ποια η οικογενειακή σου κατάσταση. Το παιδί μέσα σου ένα τίποτα θέλει να ξυπνήσει. Με τόσα μπλουζάκια, παλτουδάκια, καλτσάκια κ.λπ. χάνεις τον μπούσουλα και την αυτοσυνείδηση σε χρόνο μηδέν. Πάνε και τα ευρουλάκια χαρούμενα, εξαφανίζονται, να παίξουν κι αυτά στην παιδική χαρά. Πας στον γιατρό και σου τα κάνει όλα μικρούλια και ασήμαντα, σε ξανακάνει παιδί μόνο με τις τρυφερές του λεξούλες. Και γερός να είχες μπει, βγαίνεις ζαλισμένος από τα μεγέθη. Πας στη γυμναστική και γίνεσαι ξανά έξι χρονών, απορείς πώς φοράς ακόμα σαράντα νούμερο παπούτσι, και γιατί το σώμα σου δεν υπακούει σε αυτήν την πανδαισία μικρούλικων μελών; Νέοι και νέες κυρίως χρησιμοποιούν αυτήν τη μέθοδο, ίσως επειδή δεν θέλουν να μεγαλώσουν και νομίζουν ότι θα τρυφερέψει για το χατίρι τους ο κόσμος αν του απευθύνονται με υποκοριστικά. Αμάν βρε παιδιά, μη μας καταδικάζετε στον παλιμπαιδισμό από τώρα, τρομάξαμε να ωριμάσουμε!
