Η παντομίμα της χαράς

Δεδομένης και της καταστάσεώς μας, η θετική αντιμετώπιση και η χαρά μοιάζουν τελικά με ψυχικό πρόβλημα. Βλέπω τα ιερατεία των χρηματιστηρίων να χτυπούν τα χεράκια τους κάθε που ο δείκτης παίρνει πόντο και τους κλαίει η ψυχή μου. Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Η απάντηση είναι εξίσου ανατριχιαστική με το ερώτημα. Το πιο ανατριχιαστικό πάντως, κατά τη γνώμη μου, είναι η σύγχρονη εξωλεκτική έκφραση της «χαράς», αυτό που συνοπτικά ονομάζουμε Βody language. Με τρομάζει αυτή η κοινόχρηστη παντομίμα με τις σβουριχτές χειραψίες, τις φιλικές καρπαζιές, τα «γουστάρω», τα ουάου, τα cool και το ιντερνετικό lol . Μιμείται νομίζω παρά εκφράζει πραγματικό συναίσθημα και συγχέει τη χαρά με τον εγωισμό και την εκδικητικότητα. Πάρτε παράδειγμα τους πανηγυρισμούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας μετά το γκολ. Παλιά έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον φτιάχνοντας ένα ντελιριακό κουβάρι που χαιρόταν για το κοινό επίτευγμα. Σήμερα ο σκόρερ κρατάει τη χαρά για πάρτη του και το γλεντάει κατά μόνας. Δείχνει τα αχαμνά του στην αντίπαλη κερκίδα, φιλάει τη βέρα του, πιπιλίζει το δάχτυλό του, μυρίζει τα νύχια του, χαϊδεύει τα γούρια του και δείχνει στον ουρανό τον Θεό του που τον καταχώρισε ανάμεσα στους νικητές. Κι αν μου τύχει κάτι καλό, σκέφτομαι, εγώ πώς στο καλό θα το πανηγυρίσω για να μην, μέσα στην τόση σύγχυση, παρεξηγηθώ; Το παλιό μου λεξικό δεν με βοηθάει καθόλου αφού από το «μετέχω ομαδικής εορτής» μου λείπει και η συμμετοχή και η ομάδα.

Μικροί Ομπάμα της Κυψέλης

Έχω αποκτήσει περίεργες συνήθειες της μέσης ηλικίας. Κάθε πρωί διαβάζω στην εφημερίδα τους γάμους και τις κηδείες. Μετράω τις ξένες νύφες και τους ξένους γαμπρούς. Κάνω στατιστικές, πόσοι παίρνουν Ελληνίδες- Έλληνες, πόσοι παντρεύονται μεταξύ τους. Έχω παρατηρήσει μια τάση έλξης Βορείων και Νοτίων. Οι Βόρειες είναι γυναίκες Πολωνές, Βουλγάρες, Ουκρανές, Ρωσίδες κ.λπ. που παντρεύονται Αιγυπτίους, Σύρους, μαύρους Αφρικανούς. Ύστερα βλέπω στη γειτονιά τα παιδιά τους, δηλαδή βλέπω ολόξανθες ροδαλές μητέρες με σγουρομάλλικα μελαχρινά παιδιά που τις κρατάνε από τη φούστα και μιλάνε πότε αραβικά, πότε πολωνικά ή κάτι παρεμφερές, και πολύ συχνά ελληνικά βεβαίως. Εμείς τι πιθανότητες έχουμε να αποκτήσουμε κάτι σε Ομπάμα στην επόμενη γενιά; Για υποψήφιο πρόεδρο δεν το βλέπω, αλλά έστω κάτι πιο απλό, ένα στέλεχος επιχείρησης ας πούμε ή ιδιοκτήτη ταβέρνας με πολωνοαραβικές σπεσιαλιτέ; Δύσκολο πολύ, γιατί τα πρωτότυπα αυτά πλάσματα, παιδιά μεικτών γάμων χωρίς Έλληνα γονιό, δεν έχουν καν ελληνική ιθαγένεια, είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν χωρίς αναγνώριση της ύπαρξής τους από την ελληνική πολιτεία, που τα αφήνει να γεννηθούν στα μαιευτήριά της, να μορφωθούν στα σχολεία της, να ζήσουν στην επικράτειά της, να μεγαλώσουν, να ανδρωθούν και να... γυναικωθούν σαν πολίτες β΄ κατηγορίας. Κι όμως εδώ, στα στενά της Κυψέλης, ήσυχα και διακριτικά συμβαίνει αυτό το θαύμα, αυτή η ακαταμάχητη έλξη του ξανθού από το μαύρο, με όλες τις οικογενειακές συγκρούσεις που συνεπάγεται, τις ανατροπές και τις λυτρωτικές επαναστάσεις, τις τεράστιες προσωπικές προόδους που πετυχαίνει κάποτε, όταν πραγματώνεται επιτέλους. Συμβαίνει το θαύμα πολλές φορές, και κυκλοφορούν οι καρποί του και, τι κρίμα, τι ντροπή, εμείς οι Έλληνες, που λέει και το τραγούδι, το αφήνουμε δίπλα μας, δεν έχουμε μάτια να το δούμε, δεν έχουμε αγκαλιά να το χαρούμε, μέλλον να το χωρέσουμε, ελπίδα να το οικειοποιηθούμε...