Χαρές και ανησυχίες, όλα επί οκτώ

ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ τους περισσότερους γονείς ενός νεογέννητου πώς θα αισθάνονταν εάν είχαν την ίδια ευλογία επί οκτώ, θα μας κοιτάξουν σαν κεραυνοβολημένοι. Οκτώ φορές τα ξενύχτια, οι θηλασμοί, οι αλλαγές πάνας, οι θέσεις στο αυτοκίνητο, οκτώ φορές οι ανησυχίες και οι εξεγέρσεις της εφηβείας. Αλλά και οκτώ φορές οι χαρές του παιχνιδιού, οι ερωτήσεις και τα χαμόγελα- όλα αυτά ισχύουν για το ζευγάρι που πρόσφατα απέκτησε οκτάδυμα στην Καλιφόρνια. Οι γιατροί όμως θεωρούν ως ιατρική αποτυχία αυτό το φαινόμενο και όχι λόγο για πανηγυρισμούς. Αν και τα οκτώ μωρά έχουν καλή υγεία, εντούτοις αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο να παρουσιάσουν προβλήματα ανάπτυξης, απ΄ ό,τι άλλα παιδιά. Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τους γονείς. Έκαναν θεραπεία γονιμότητας; Έχουν χρήματα; Ασφαλώς το μεγάλωμά τους θα είναι διαφορετικό από των άλλων παιδιών. Σε μια εποχή που οι γονείς παρακολουθούν με επιμονή το ένα και μοναδικό παιδί, αυτό το σπίτι θα είναι σαν ένα μικρό χωριό.

Η αγελάδα που γελά

Oι αγελάδες θέλουν όνομα για να δίνουν περισσότερο γάλα, απεδείχθη με λίτρα μετρημένα. Αν τις φωνάζεις με το όνομά τους, τις χαϊδεύεις λίγο, τους χαμογελάς, τους δίνεις σημασία, παράγουν περισσότερο γάλα και καλύτερης ποιότητας. Και χαμογελούν όταν τις πλησιάζεις, όπως σε κείνο το κουτί με τα τυράκια που μας άρεσαν κάποτε. Περίεργα ζώα κι αυτές. Πέρασαν ως είδος από τη στρατιωτική εκπαίδευση, τη μαζική διαβίωση, γενιές ολόκληρες έζησαν και γέρασαν στριμωγμένες μέσα σε στάβλους, με έναν αριθμό στο αυτί, γεννώντας κρέας και παράγοντας γάλα, αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Δεν θέλησαν να παραδεχτούν τα οφέλη της μαζικής κουλτούρας και της πειθαρχίας. Δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν την οργάνωση, την επέκταση, τον πολλαπλασιασμό, τη συσσώρευση, έννοιες τόσο σπουδαίες για τους ανθρώπους και την κοινωνία τους. Δεν σεβάστηκαν όσο έπρεπε τα κεφάλαια που επενδύθηκαν στα μεγάλα τους σώματα. Ακόμα και οι γελάδες θέλουν εξατομίκευση, ονοματοδοσία, στοργή και προδέρμ. Σήκωσαν κεφάλι. Έχουν κι αυτές ψυχή. Τους αρέσει να τους δείχνουν οι άνθρωποι την εκτίμησή τους. Μπορεί να τις προορίζουν για το σφαγείο, αλλά όσο ζουν απαιτούν σεβασμό. Τι βαρεμάρα κι αυτά τα ζώα. Θα περίμενε κανείς να τους συμβαίνει κάτι πιο ενδιαφέρον, πιο περίπλοκο. Είναι σαν μερικούς ανθρώπους. Ξέρετε, οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να παράγουν το γάλα που χρειάζεται χωρίς διαμαρτυρία, στριμωγμένοι στον προβλεπόμενο χώρο, καταναλώνοντας το αναγκαίο άχυρο και ξεχνώντας τον τελικό προορισμό. Μερικοί όμως χρειάζονται να τους δείχνεις στοργή, να τους δίνεις σημασία, να τους χαμογελάς, να θυμάσαι το όνομά τους, τα γενέθλιά τους, να μην τους στριμώχνεις, να τους φροντίζεις, να τους χαϊδεύεις και να τους τραγουδάς, αλλιώς δεν έχει γάλα. Κι έρχεται τώρα η επιστήμη και λέει ότι όλοι αυτό θέλουν; Α, όχι, μιλούσαμε για γελάδες.