Το χτεσινό μεσημέρι με βρήκε από μια παλαβή σύμπτωση στο ίδιο σημείο όπου βρισκόμουν το φοβερό μεσημέρι της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001... Μπροστά στην ίδια θάλασσα, στο ίδιο εξοχικό σπίτι, με την τηλεόραση αφηρημένα ανοιχτή να παίζει τα τελευταία νέα... Σαν σε ταινία φαντασίας βλέπω τον εαυτό μου: Είμαι οκτώ χρόνια νεότερος και οκτώ κιλά λιγότερα. Φοράω το μαγιό μου . Ανυποψίαστος εντελώς για το ότι ακριβώς μπροστά στα μάτια μου τελείωνε ο κόσμος - όπως τον ήξερα.
Πέρασαν πολλά λεπτά μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που παίζει στην τηλεόραση δεν είναι ταινία, ούτε αρχείο, ούτε φάρσα. Ενα αεροπλάνο έχει πέσει πάνω στον ένα από τους δύο πύργους του Διεθνούς Κέντρου Εμπορίου στο Μανχάταν. Ολες οι συχνότητες, των (λίγων) καναλιών που πιάνει η ασπρόμαυρη τηλεόραση με τη χάλια λήψη, δείχνουν το ίδιο πλάνο. Τρελαίνομαι. Αρχίζω τα τηλέφωνα. «Τι ξέρετε;». Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ολοι υποθέτουν διάφορα.
Την ώρα που όλοι ρωτάμε όλους, στουκάρει σε παγκόσμιο live και το δεύτερο αεροπλάνο, στον δεύτερο πύργο. Και τότε, πραγματικά, ο κόσμος τελειώνει μαζί με την -όποια- αθωότητά μας - κι ένας καινούργιος κόσμος αρχίζει. Οχι πολύ συμπαθητικός - και χάλια τον λες.
Κι όμως, επιζήσαμε. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο «κόσμος», τραυματισμένος, αλλαγμένος, σφαγμένος, κι ωστόσο κάπως συνεχίζει να υπάρχει. Η «Αποκάλυψη» δεν ήρθε, τουλάχιστον όχι με τη μορφή που φανταζόμασταν τότε. Ο κόσμος δεν «τελείωσε» στα αλήθεια, απόδειξη ότι είμαι πάλι εδώ, στο ίδιο -αιφνιδίως- παραθαλάσσιο σπίτι, την ίδια ημερομηνία, οκτώ χρόνια, οκτώ κιλά και μία ολόκληρη ζωή μετά. Ο κόσμος, τελικά, δεν «τελειώνει» τόσο εύκολα. Απλώς αλλάζει: Μερικές φορές με σοκ και δέος κι άλλες φορές ύπουλα, ανεπαίσθητα, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε πώς μας χτύπησε Ο Μεγάλος Ασύλληπτος Τρομοκράτης. Που για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται πως δεν είναι άλλος από τον Χρόνο.
