Θέμα συνείδησης

Φαντάζομαι θα την έχει πάρει το μάτι σας την καμπάνια με γενικό τίτλο «ας αποκτήσουμε φορολογική συνείδηση». Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, παιδιά. Μας κάνουν πλάκα. Τι έγινε; Ποιος ήρθε; Πότε ακριβώς αποκτήσαμε οικολογική συνείδηση και παίρνουμε σειρά για φορολογική; Οικολογική συνείδηση, στην εποχή μας, δεν είναι να μαζεύεις τις βρωμιές σου από την παραλία, όπως μας εξηγεί σε ήρεμο τόνο λοβοτομής η όμορφη κοπέλα στη διαφήμιση. Κι ένας πίθηκος θα το έκανε. Οικολογική συνείδηση είναι να εξοικονομείς συνειδητά νερό και ενέργεια. Να περιορίζεις τα σκουπίδια σου, να ανακυκλώνεις με συνέπεια. Να ενημερώνεσαι για τους ρύπους και τις κλιματικές αλλαγές, να ξέρεις ποιοι δηλητηριάζουν τον αέρα και το νερό σου, να συμπεριφέρεσαι, να σκέφτεσαι -και να ψηφίζεις- ανάλογα. Πόσοι Ελληνες έχουν αυτή τη «συνείδηση»; Οσο για τη σύγκριση με τη φορολογική συνείδηση, τι να πω; Ολόκληρος ο μηχανισμός του κράτους μας είναι βασισμένος σε μια αδιάκοπη και άκρως φορομπηχτική αστυνόμευση των συναλλαγών μας. Το ένα χιλιοστό του φοροεισπρακτικού μηχανισμού να είχε εφαρμοστεί για περιβαλλοντική μας προστασία, θα ήταν ένα θαύμα! Αν αφήσετε απλήρωτο τον ΦΠΑ, το κράτος θα σας κάνει να μετανιώσετε την ώρα και τη στιγμή που σας γέννησε η μανούλα σας, με πρόστιμα, κατασχέσεις, τα γνωστά. Αν πάλι αδειάσετε τα λύματα του σπιτιού ή της βιομηχανίας σας στο ποτάμι, αν ακυρώσετε όλο το φορτίο της ανακύκλωσης στη γειτονιά σας πετώντας στον πράσινο κάδο ακατάλληλα σκουπίδια, τα πράγματα είναι απείρως πιο «φλου». Η καμπάνια δεν είναι μόνο άστοχη, αλλά ίσως και επικίνδυνη. Διότι, εκτός όλων των άλλων, προσπαθεί να μας πείσει ότι «οι Ελληνες αποκτήσαμε οικολογική συνείδηση». Που δεν αποκτήσαμε. Και, μεταξύ μας, το ξέρουμε. Οπότε, τι ποιότητος θα είναι η «φορολογική συνείδηση» που θα ξυπνήσει μέσα μας; Ιδιας ποιότητας με την υποτιθέμενη οικολογική. Δηλαδή, πέτσινη.

Η κρέμα του παραλόγου

Πιο ευγενής δεν θα μπορούσε να είναι η υπάλληλος ασφαλείας του αεροδρομίου. Και πιο αμετάπειστη: «Πρέπει να την πετάξετε». Μου υπέδειξε έναν τεράστιο, μαύρο κάδο, όπου έπρεπε να ξεφορτωθώ το ύποπτο σωληνάριο με την απειλητική επιγραφή «κρέμα περιποίησης μαλλιών». Δεν είμαι άσχετος. Ζω στον αιώνα όπου ένα τσιμπιδάκι φρυδιών μπορεί κατάσχεται ως όπλο αεροπειρατείας και μια μεταλλική λίμα μπορεί να σε στείλει τσιφ στο Γκουαντάναμο. Ολα τα υπέμεινα. Με όλα συμμορφώθηκα. Αλλά όταν το μοναδικό καλλυντικό στη χειραποσκευή μου ήταν ένα σωληνάριο κρέμας μαλλιών, κι αυτό μου το κατέσχεσαν, (διότι η συσκευασία ξεπερνούσε το όριο των εκατό ml), θόλωσα. Ξύπνησαν μέσα μου ο Καρβέλας και η Αννίτα, αλλά τους ξανάβαλα αμέσως για ύπνο, αφού δεν ήταν ώρα για τσαμπουκάδες. Εκτός από τσαμπουκά, χρησιμοποίησα όλα τα άλλα μέσα: Γκρίνιαξα. Ικέτεψα. Υπαινίχθηκα «γυρίσματα» στο εξωτερικό, τα οποία, φυσικά και δεν είχα - για χαβαλέ ταξίδευα. Εκμεταλλεύτηκα τη γυναικεία φύση της υπαλλήλου, («κι εσείς μαλλάκια έχετε, καλέ») μήπως και κάνει τα στραβά μάτια. Κανένα κόλπο δεν έπιασε. Το σωληνάριο εκτοξεύτηκε στον κάδο μαζί με μπουκάλια κολόνιας, ξυριστικές κρέμες, σαμπουάν και διάφορα πασαλειψατέρ, έναν Καιάδα ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Στην ουρά της επιβίβασης, μελαγχόλησα. Οχι για την απώλεια της κρέμας, παρά το γεγονός ότι θα κυκλοφορούσα με το μαλλί τζιβόστουπο τις επόμενες μέρες. Πενθούσα την απώλεια της λογικής. Τι κόσμος είναι αυτός όπου η υπηκοότητα στο διαβατήριο αποτελεί κριτήριο για να σου φυτέψει κάποιος μια σφαίρα στο κεφάλι, (βλέπε Ινδία), κι από την άλλη σου κατάσχει ένα κοντίσιονερ ως υλικό πιθανής δολιοφθοράς; Τι είναι αυτό το σύστημα που μου διαφημίζει την ηλίθια κρέμα ως είδος πρώτης ανάγκης, κι όταν τελικά με πείθει να «μην την αποχωρίζομαι ποτέ», θεωρεί την κατοχή της επικίνδυνη ενέργεια; Να τρελαθούμε τώρα, ή να το αφήσουμε για μετά, όταν θα μας κατάσχουν και τα νύχια, ως «αιχμηρά αντικείμενα»;