Υποδειγματικός ζήλος

Oμολογώ ότι τέτοιο ζήλο δεν έχω διαπιστώσει σε κανέναν άλλο τομέα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης- για να μην πω γενικά στον χώρο των υπηρεσιών αυτής της χώρας. Κάθε- μα κάθε- φορά που παρκάρω σε κάποιο στενάκι του Κολωνακίου ή αλλού στο κέντρο, ξύνοντας με μανία τα χαρτάκια του Δήμου για το πάρκινγκ, να σου και βλέπω μπροστά μου τους δημοτικούς αστυνόμους (δυο-δυο, σαν τους Χιώτες), να ψάχνουν εξονυχιστικά τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων και να κόβουν τις κλήσεις τους. Τέτοια υποδειγματική τυπικότητα στην εκτέλεση του (συγκεκριμένου και μόνον) καθήκοντος με έχει πραγματικά εντυπωσιάσει... Τρία λεπτά είχε αργήσει η συνάδελφος και επέμεναν να της γράψουν τη λυπητερή. «Μα, τρία μόνο λεπτά», διαμαρτυρήθηκε. «Και ένα!», της απάντησε με στόμφο ο δημοτικός υπάλληλος. Τέτοια ακρίβεια, βρε παιδί μου, και τέτοια σχολαστικότητα, είναι για την Ελλάδα πραγματικό θαύμα. Αλλά τόσο μονομερώς... Η Δημοτική Αστυνομία δεν έχει ποτέ, φαίνεται, δει τα αυτοκίνητα που καθημερινά παρκάρουν θρασύτατα σε νευραλγικά σημεία της πόλης, π.χ. στην αριστερή πλευρά της Πανεπιστημίου, στις δυο μεριές της Σόλωνος, στην αριστερή της Ιπποκράτους, δημιουργώντας κομφούζιο, φωνές, καθυστερήσεις και ταχυπαλμίες. Δεν έχει φαίνεται ποτέ παρατηρήσει ούτε τα σταθμευμένα, φαρδιά-πλατιά αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες πάνω στους πεζόδρομους- που μόνο πεζόδρομοι δεν είναι. Ούτε τα κάθε λογής οχήματα να φράσσουν τις ράμπες των αναπήρων. Εκεί, όμως, δεν έχει παρκοθέσεις- γιατί, αλήθεια, να ενδιαφέρει; Ο πρώτος Δήμος της χώρας δεν θα έχει προφανώς, επίσης, ποτέ δει τα σπασμένα και επικίνδυνα για τα πόδια μας πεζοδρόμια σε όλη την επικράτειά του, ούτε τις καρέκλες από τις καφετέριες να εμποδίζουν τη διάβαση στους πεζούς. Και μάλλον θα πιστεύει ότι έχει κατορθώσει να επιδείξει στους κατοίκους και στους επισκέπτες μια καθαρή πόλη. Θεωρεί, λοιπόν, ότι όλα βαίνουν καλώς στην πρωτεύουσα και αποκλειστικό μέλημά του είναι να μαζέψει τα φράγκα. Είδα τυχαία ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ από τη Βόρεια Ελλάδα, με τους Θεσσαλονικιούς να αγανακτούν για τα τσουχτερά πρόστιμα και την έλλειψη πάρκινγκ. Δημότες- Βόρειοι και Νότιοι- ενωθείτε!

Κίτρινος κίνδυνος

Στη Σταδίου ανέβαιναν οι λιμενεργάτες συντεταγμένοι. Παρέλαση κανονική, με επικεφαλής την ελληνική σημαία. Κράνη στο κεφάλι, γιλέκα κίτρινα πάνω από τα ρούχα, στολές εργασίας δηλαδή και πίσω πλήθος από μαύρες σημαίες. Μπερδεμένη μαυρίλα. Πατριωτισμός σαν ξεχασμένο φύκι σε βρώμικα νερά. Κινέζοι στο λιμάνι; Που άλλο δεν βρίσκω τρελή να μ΄ έχει κάνει; Θα μου πεις, λιμάνι είναι, όλος ο κόσμος καταπλέει. Ναι, μα Κινέζοι; Αυτοί που δεν ήξεραν τι θα πει αυτοκίνητο πριν λίγα χρόνια; Που είχαν τις λεωφόρους τους γεμάτες ποδήλατα; Που δεν τους περίσσευε ένα πιάτο ρύζι να φάνε; Που τους έβλεπες μικροσκοπικούς και περνούσαν από τις τρύπες, και άντεχαν τα πάντα, και δούλευαν με τα μάτια σιωπηλά, και έσκυβαν το κεφάλι και δεν μιλούσαν. Και δεν τους έπιανε το μάτι σου, ενώ το δικό τους κατέγραφε, σκανάριζε, αποτύπωνε, παρήγαγε φτηνές απομιμήσεις, μέχρι που καζάντισε και μισθώνει αληθινό Πειραιά. Το λιμάνι που τρελαίνει, το λιμάνι της αγωνίας, κ.λπ. Και πραγματικά δεν βρίσκεις όσο κι αν ψάξεις άλλο λιμάνι έτσι να σε τρελάνει. Το κίτρινο γιλέκο των λιμενεργατών θυμίζει κίτρινο κίνδυνο. Ναι, μα «κίτρινο κίνδυνο» δεν έλεγαν κάποτε τους Κινέζους; Παλιά, πολύ παλιά, τότε που οι Ευρωπαίοι κατέστρεφαν τις κινέζικες πορσελάνες των ανακτόρων τους με τόση μανία που δεν πρόλαβε τίποτα να βρει ο Μάο να καταστρέψει κι εκείνος. Πολύ μπλέξαμε με τους παλιούς φόβους και τις καινούργιες καταστάσεις. Και πώς να το πεις τώρα αυτό, ιδιωτικοποίηση; Που ήρθε κοτζάμ πρόεδρος της χώρας για την παραλαβή, ηγέτης ενός δισ. ανθρώπων; Βουτώντας σε όλα οι λιμενεργάτες έπιασαν τις σημαίες. Το κέντρο της Αθήνας τούς υποδέχτηκε με επάρκεια αστυνομίας και δακρυγόνων. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, όπως έλεγε και κάποιος που τον έχουν οι Κινέζοι κορώνα στο κεφάλι τους.