Μάλλον ένα διακριτικό ευχαριστώ για τη δωρεάν αγγελία θα έπρεπε να πει η κυβέρνηση στην «Guardian», αντί να διαµαρτύρεται και να ζητά να ανακαλέσει για την ιδέα της πώλησης νησιών. Το κράτος είναι χρεωµένο, τα νησιά είναι πολλά και όσοι τα αγοράσουν δεν µπορούν να τα πάρουν και να φύγουν. Κάτι σαν µίσθωση µπορούν να κάνουν, να φτιάξουν µια βίλα, ένα λιµανάκι, δεν µπορούν να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος. Ενα σωρό βραχονησίδες ακατοίκητες έχουν τα µεγάλα νησιά δίπλα τους και η ανθρώπινη παρουσία κάτι µπορεί να τους προσφέρει, πέρα από το χρήµα της αγοράς. Γιατί τόση σπουδή πια να µπουν και τα νησιά στα ταµπού του πατριωτισµού, λες και έχουµε έλλειψη; Ολα ιερά και όσια είναι πλέον στη χώρα αυτή, από το θωρηκτό «Αβέρωφ» µέχρι τις βραχονησίδες, περνώντας κι από ένα σωρό µέρη. Ονόµατα, χρονολογίες, σύµβολα, λέξεις, έµµονες ιδέες, αυταπάτες συλλογικές. Ολα είναι ταµπού και µην αγγίζετε, µε εξαίρεση τα δάση που καίγονται κάθε χρόνο, την Πάρνηθα, το πολύτιµο βουνό της Αθήνας που δεν µπορεί να συνέλθει από την καταστροφή, τα αυθαίρετα που χτίζονται στα δάση, τα όµορφα κτίρια που γκρεµίζονται σε πόλεις και χωριά για να χτιστούν άσχηµα, παράνοµα, τα πεζοδρόµια που γεµίζουν σκουπίδια, τις παραλίες που καταπατούνται, τα ποτάµια που µολύνονται, τις λίµνες που ξεραίνονται, τα ζώα που χάνονται, τα φυτά που εξαφανίζονται, διάφορα τέτοια.
Αλίµονο. Αυτά είναι δικά µας, η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες για να την κάνουν ό,τι θέλουν και να την καταστρέφουν µόνοι τους. Κι ακούγεται πιο λογικό να κόβονται µισθοί και συντάξεις, να καταργούνται σχολές, παρά να πουληθεί ένα νησί που δεν χρησιµοποιείται από κανέναν. Θα δώσουµε το αίµα µας, την ποιότητα ζωής µας, αλλά τα ταµπού µας τα κρατάµε.
