Ενα γέλιο θα τη θάψει;

Μήνες συμμετέχω στο παγκόσμιο πάρτι με θέμα «πόσο μισώ τη Σάρα Πέιλιν». Σε παρέες, σε διαδικτυακά στέκια, ακόμα και μέσα από τη στήλη αυτή, έπαιζα το παιχνίδι του «γουρουνιού με το κραγιόν». Με μπόλικες τύψεις, ομολογώ. Συχνά φοβόμουν ότι κράζαμε και ξεφτιλίζαμε μια δυναμική γυναίκα που το μόνο της λάθος είναι ότι είναι βαθιά θρησκευόμενη, πατριώτισσα και συντηρητικών αρχών. Τότε, σε τι διαφέραμε εμείς από ένα γουρούνι με στυλό, ένα γουρούνι με μικρόφωνο, ένα γουρούνι με κάμερα; Η ραδιοφωνική φάρσα του άγνωστου σ' εμάς (μέχρι χτες) Καναδού παραγωγού με λύτρωσε από κάθε τύψη. Ο άνθρωπος, μέγας μάγκας, την έκανε να πιστέψει ότι μιλάει με τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας και την άφησε να ξεφτιλιστεί διεθνώς. Δεν ήταν μια σκληρή φάρσα, θα την έλεγες και γενναιόδωρη. Μισό δράμι μυαλό να είχε η κυρία (αν της έχει αφήσει εγκέφαλο η θρησκοληψία και ο πουριτανισμός της), θα καταλάβαινε αμέσως ότι επρόκειτο περί πλάκας. Στη διάρκεια των έξι λεπτών που κράτησε αυτή η ιστορική συνομιλία, ο Καναδός τής έλεγε τέτοιες χοντράδες, που και ο πιο χαζός άνθρωπος του κόσμου θα καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά. («Πάμε να σκοτώσουμε μωρά φώκιας, έχει τόση πλάκα να αφαιρείς μια ζωή»). Το κολακευμένο «θύμα» κακάριζε ασυναισθήτως (και αναισθήτως), πιστεύοντας ακράδαντα ότι έχει μπει πλέον στο «κλαμπ» των ισχυρών του πλανήτη. Ενας καταστροφικός συνδυασμός ημιμάθειας, βλακείας και ψωνάρας. Ο,τι ακριβώς φοβόμαστε σ' έναν άνθρωπο που ελέγχει τις τύχες του κόσμου. Πολλοί Αμερικανοί πολίτες δηλώνουν τρομοκρατημένοι στην ιδέα ότι από αύριο, η κυρία Πέιλιν μπορεί να τους κυβερνάει. Εμείς οι υπόλοιποι πολίτες της Γης, στην προοπτική ότι αυτά τα κρινοδάχτυλα ίσως βρεθούν σε απόσταση επαφής με το «κουμπί» που ελέγχει τα πυρηνικά των ΗΠΑ, πώς πρέπει να νιώθουμε; Ανυπεράσπιστοι. Σαν «μωρά φώκιας».

Οχι δάκρυα για τον Ομπάμα

Επεσε πολύ κλάμα με την επικράτηση του Ομπάμα. Σαν να ήταν γνήσιες Βιρτζινιώτισσες και Αρκανσιώτισσες οι περισσότερες από τις έξυπνες, ευαίσθητες και ενημερωμένες φίλες μου, δάκρυσαν με τον λόγο αποδοχής του νέου εκλεγμένου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Και με είπαν και ελαφρώς γαϊδούρι που δεν μοιράστηκα τα αισθήματά τους. Κι εγώ πρέπει να σας πω ότι αν ήμουν Αμερικανος πολίτης (οποιασδήποτε φυλής ή φύλου) θα είχα πλαντάξει στο κλάμα. Αλλά δεν είμαι. Είμαι Ευρωπαίος, Ελληνας, ανδρας, και, λόγω ηλικίας και εμπειριών, πιο κυνικός. Ας με συγχωρήσουν που δεν μοιράζομαι τον ενθουσιασμό τους.Μια νέα αρχή; Σίγουρα, ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που το έζησα. Στις λίγες δεκαετίες της εμπειρίας μου στη ζωή όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που βίωσα είχαν πάντα σχέση με κάτι ή κάποιον που έπεφτε. Επεσε η χούντα. Επεσε το Τείχος. Επεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Κοίταζα τους άντρες να πέφτουν. Ναι, έχει σημασία να δω τι θα γίνει και με κάποιον που επιτέλους «ανεβαίνει», αντί να πέφτει, και μάλιστα ευαγγελιζόμενος την αρμονία μεταξύ των λαών. Χαίρομαι με την εκλογή Ομπάμα (ειδικά αν σκεφτώ ποια θα ήταν η άλλη εκδοχή), αλλά δεν συγκλονίζομαι, δεν συγκινούμαι. Το μόνο που μου μένει πια είναι να κρίνω τους ανθρώπους από τις πράξεις τους. Κι έτσι, συγνώμη κορίτσια, από μένα ούτε ένα δάκρυ συγκίνησης για τον Ομπάμα. Αμα με πιάσει το συναισθηματικό μου κι έχω απόλυτη ανάγκη να βουρκώσω, θα σκεφτώ κανένα παιδάκι στο Κονγκό ή στο Σουδάν ή στο Ιράκ (μέχρι νεωτέρας). Αν και, για να είμαι ειλικρινής,έχω πάψει να δακρύζω για τέτοιες καταστάσεις. Προτιμώ να θυμώνω. Αγρια. Το βρίσκω πιο αξιοπρεπές και πιο παραγωγικό. Κι ίσως, τελικά, αυτός ο θυμός είναι που με εμπόδισε να «συγκινηθώ» προχθές. Και θα με εμποδίζει, υποθέτω, για καιρό ακόμα.