Χαρισμένο εισιτήριο

«Μήπως έχετε ένα εισιτήριο;» ρώτησε η νεαρή την πρώτη επιβάτιδα του τρόλεϊ, μόλις μπήκε μέσα. Ψιθυριστά το είπε, σαν να έκανε κάτι κακό, ήταν και κοντά στον οδηγό, ντρεπόταν που είχε μπει μέσα χωρίς εισιτήριο. «Έχω» λέει αμέσως η άλλη, χαμογελώντας κιόλας, κι αρχίζει να ψάχνει την τσάντα της. Βρίσκει το εισιτήριο, της το δίνει, πάει η νεαρή να την πληρώσει, δεν ήθελε με τίποτα. «Δεν το χρειάζομαι εγώ, της εξηγεί, εγώ έχω κάρτα, αλλά παίρνω και κανένα εισιτήριο μαζί μου μήπως το χρειαστεί κανείς... Αν θυμηθώ δηλαδή» είπε κοκκινίζοντας λίγο, σα να έκανε κι αυτή κάτι κακό που αγοράζει εισιτήρια για να τα προσφέρει σε άλλους, οι οποίοι μπορεί να είναι και άγνωστοι. Ίσως να έχει απαυδήσει από τις χοντράδες των ελεγκτών όταν σε βρίσκουν χωρίς εισιτήριο και να αποφάσισε να προσφέρει εκείνη ένα σε κάποιον που θα ζήταγε. Ακραίο; «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, πραγματικά το χρειάζομαι, έψαξα στα περίπτερα της γειτονιάς μου και δεν είχαν, πρέπει να αγοράζω από το κέντρο πάντα... Όμως πρέπει να το πληρώσω...». Η γυναίκα που είχε προσφέρει το εισιτήριο πήρε αγκαλιά την τσάντα της, να απασχολεί τα χέρια της, ίσως για να μη δεχτούν το ευρώ, και κούνησε το κεφάλι συνεχίζοντας να χαμογελάει.«Όχι, δεν πρέπει, αφού σας λέω το είχα για αυτό τον σκοπό!» η άλλη επέμενε, «εντάξει, αλλά γιατί δεν με αφήνετε να σας δώσω λεφτά; Δεν είναι σωστό... Αισθάνομαι άσχημα!». Ο διάλογος συνεχίστηκε κάμποση ώρα χαμηλόφωνα. Στο τέλος νίκησε η επιμονή της γενναιοδωρίας. Η κοπέλα, έχοντας κοκκινίσει, πήρε το χαρισμένο εισιτήριο και πήγε να το χτυπήσει. Από δίπλα ένας νεαρός σηκώθηκε και προσέφερε τη θέση του σε μια ηλικιωμένη. Ίσως να είναι μεταδοτική η ευγένεια. Δοκιμάστε.