Η νοστιμιά της μελιτζάνας

Δεν μπαίνει μελιτζάνα στα γεμιστά. Η φωνή βροντερή και το ύφος ανάλογο δεν σήκωνε καμία αντίρρηση. Δεν ήξερε να μαγειρεύει ούτε αυγό βραστό, αλλά η δύναμη του φύλου του μετέτρεπε αυτόματα τα λεγόμενά του σε θέσφατα. Με τον ίδιο τρόπο μού έδινε, εξάλλου, εντολές ως συνοδηγός όταν αλλάζαμε θέση στο τιμόνι στα μεγάλα ταξίδια, που με έκαναν να σκέφτομαι αν προτιμώ να στρίψω στον γκρεμό ή να πέσω πάνω στον πλάτανο. Ποτέ δεν βρήκα το θάρρος να στρίψω και από τον φόβο μου γλίτωσε και ο πλάτανος, όχι όμως και ο γάμος μου. Κρίμα, γιατί αργότερα διαπίστωσα ότι πολλοί γάμοι κρατιούνται από φόβο. Τον φόβο της μοναξιάς, της κοινωνικής κατακραυγής, των προβληματικών παιδιών και τόσων άλλων. Η βέρα έφυγε από τον παράμεσο στο δεξί μου χέρι και δύο χρόνια μετά είχε φύγει και το λευκό σημάδι που αφήνει η χρόνια προφύλαξη από τον ήλιο. Μαζί όμως έφυγαν ανεπιστρεπτί δυστυχώς συγγενείς και φίλοι που βλέπαμε σαν ζευγάρι. Δεν επέλεξαν κάποιον από τους δυο μας, έφυγαν μακριά λες και το διαζύγιο είναι ίωση και κολλάει. Μου λείπουν οι παντρεμένοι φίλοι μου και από τότε που χώρισα δεν κατάφερα να κάνω ξανά φιλίες με ζευγάρια. Στο βλέμμα τους ξεχωρίζω εύκολα πια την καχυποψία και την ανταποδίδω με οίκτο. Ούτε αυτοί γνωρίζουν πως τα γεμιστά δεν έχουν γεύση χωρίς τη μελιτζάνα.

Την είδα και λαχτάρησα

Κάντε κουράγιο Λαρισαίοι, κι ας φαγώθηκε η προίκα των κοριτσιών στη μακρινή Λίμαν μπράδερς. Μην κλαίτε πια για τα μικροεκατομμύριά σας (μικροεπενδυτές έγραψαν οι εφημερίδες ότι είστε, αλλά είχατε επενδύσει εκατομμύρια). Ευθυμήστε κάπως. Αυτή η κρίση που σαρώνει την Αμερική και ξεβράζει μικρο-προί- κες στην αμμουδιά του Πηνειού, μπορεί να μας σώσει από τη Σάρα Πέιλιν. Για κάποιο μυστήριο λόγο, που μπορεί να είναι πολύ απλός, οι Αμερικανοί δεν ψηφίζουν Ρεπουμπλικανούς όσο κρατά η κρίση. Κρατηθείτε μέχρι τις αμερικανικές εκλογές κι ύστερα θα το έχετε ξεχάσει, νέα είναι τα κορίτσια σας, θα σπουδάσουν κάτι, είναι ανάγκη να παντρευτούν αμέσως, σαν τη θυγατέρα της Πέιλιν που την κουκούλωσε στα 17 λόγω εγκυμοσύνης; Θα μαζέψετε άλλο κομπόδεμα, σφίξτε τα δόντια και σκεφτείτε το μέλλον ολωνών μας. Σάρωνε η Σάρα τον πρώτο καιρό, με το που έσκασε μύτη στο στερέωμα. Τι θέλει ο άνθρωπος για να αφεθεί στη γλύκα της βαρβαρότητας; Λίγο θράσος, λίγο χάδι, λίγο κόμπλεξ, λίγο εθνική ταυτότητα, λίγο καημό και πόνο, λίγο εμείς που είμαστε οι καλύτεροι και μας καταπιέζουν οι μέτριοι, οι υπανάπτυκτοι, Ανατολίτες και αλήτες θέλουν το κακό μας, κ.λπ. Τα ξέρουμε. Είναι να μην πιστέψεις ότι μπορείς να πάρεις την πολιτική στην πλάκα δείτε τον Μπερλουσκόνι. Χάιδεψε κι αυτός τα κακομαθημένα της Ιταλίας, αλλά στο κάτω κάτω δεν είναι η πρώτη υπερδύναμη. Φαντάζεστε μια Σάρα Πέιλιν να κυβερνά τις ΗΠΑ, σε τι παρακμή θα οδηγηθούν αυτές και σε τι επικίνδυνες καταστάσεις οι υπόλοιποι; Μερικοί μπορεί να το επιθυμούν σφόδρα κάτι τέτοιο, αλλά ξεχνούν ποιες υπερδυνάμεις περιμένουν στη σειρά για την πρώτη θέση... Συγγνώμη Λάρισα, αλλά την είδα και λαχτάρησα, ας πεινάσουμε καλύτερα μέχρι τις εκλογές τους, κι ύστερα σπέρνεις ξανά τα επιδοτούμενα, και κάνεις λίγη υπομονή.