Αποδείξεις πονηριάς

Καθήσαμε στο καφενείο της Αδριανού, δίπλα στις γραμμές του Ηλεκτρικού, Κυριακή μεσημέρι με το κρύο. Στην απέναντι πλευρά είχε εκείνες τις σόμπες υγραερίου που σου ψήνουν το κεφάλι («έχε τους πόδας σου ζεστούς, την κεφαλήν σου κρύαν ίνα ποτέ σου ιατρού μην έχεις χρείαν» έλεγαν οι μαμάδες μας που δεν πήγαιναν τότε σε καφετέριες). Στην αποδώ πλευρά δεν είχε σόμπες και δεν είχε ελπίδες για πελατεία, μέχρι που πήγαμε εμείς. Μεγάλη παρέα, δεν χωρούσε αλλού, λουκούμι τους ήρθε στο μαγαζί. Τόσο μεγάλη παρέα, που με κάτι ψευτοκαφέδες πλήρωσε πάνω από 120 ευρώ. Πλήρωσε κι απόδειξη δεν πήρε.

«Απόδειξη παρακαλώ;» είπε ο αποφασισμένος να διεκδικήσει τα δικαιώματά του φίλος, και το αφεντικό κατέβασε τα μούτρα, εξαφανίστηκε, και μας άφησε στο κρύο. Περιμέναμε ωστόσο, δύσθυμα, μέχρι που ξαναφάνηκε με ένα μάτσο αποδείξεις. «Για να τις μοιραστείτε» μας είπε, και προς στιγμήν εντυπωσιαστήκαμε. Μήπως τον είχαμε παρεξηγήσει;
Ήταν εντάξει ο άνθρωπος, μας τις έκοψε και χωριστά για να μας εξυπηρετήσει όλους. Φύγαμε ευχαριστώντας, και καθώς περπατούσαμε εκείνος ο ίδιος ο ψείρας φίλος ρίχνει μια ματιά στα χαρτιά που είχε πάρει και λέει, «αυτά δεν είναι σημερινά!».
Κοιτάζουμε, ήταν όντως παλιές αποδείξεις, με ημερομηνίες ακόμα και του Φλεβάρη. Μετράμε τα ποσά, όλα μαζί ήταν λιγότερα από 30 ευρώ. Μικροποσά όλες, αποδείξεις ξεχασμένες στα τραπέζια από ξένους πελάτες προφανώς, που τις μάζευε για να τις δώσει σε κάποιον παράξενο σαν εμάς όταν θα της ζητούσε. Δεν γυρίσαμε πίσω να κάνουμε καβγά, είχαμε πια απομακρυνθεί πολύ, αυτό εξάλλου περίμενε κι εκείνος. Γλίτωσε λοιπόν την απόδειξη για τα 120 ευρώ, μέρα μεσημέρι με τόσους πελάτες, με την αστυνομία να κυνηγά μετανάστες ως ατραξιόν μπροστά στους θαμώνες, κι απλώς μας χάλασε το κέφι.

Απονιά

Πώς να γίνω κι εγώ όσο χρειάζεται αδιάφορος, να μην τα βλέπω τα σπασμένα σκαλιά μπροστά στο Οφθαλμιατρείο; Να μην τη βλέπω και την έρμη τη μαρμάρινη κουπαστή στις σκάλες του Μετρό στο Πανεπιστήμιο, που θέλαμε και κολονάκια τρομάρα μας. Μια άχρηστη πολυτέλεια στη μίζερη πόλη. Και τα σκαλιά στο Θέατρο Βρετάνια, και οι γωνίες στο Ιλίου Μέλαθρον, και του Διονυσίου Αρεοπαγίτου τα σκαλιά, όλα χτυπημένα με σφυρί, κομματιασμένα. Πέρασε η «επανάσταση» από εδώ Πέμπτη πρωί, με την πορεία. Πάλι Παρίσι και οδοφράγματα ονειρεύτηκαν διάφοροι νεαροί βλαστοί της θυμωμένης Αθήνας, πήραν το σφυρί και σπάσανε τα λιγοστά της όμορφα κομμάτια. Το Παρίσι έζησε τις ταραχές του το ΄68, έκτοτε αναπολεί και συνεχίζει να ομορφαίνει, εμείς δεν τις χορταίνουμε.

Πάλι τζάμια σπασμένα, και ο Ιανός γυαλιά- καρφιά, γιατί και τα βιβλία είναι το ύπουλο δηλητήριο της αστικής τάξης. Και καλά τα μαγαζιά λες θα διορθωθούν, ελπίζεις να βρουν κουράγιο οι άνθρωποι να τα ξαναφτιάξουν. Αυτά τα δημόσια κτίρια όμως ποιος θα τα νοιαστεί στον άστοργο δήμο, τον χρεωμένο, τον ανίκανο;
Αυτά τα παλιά μάρμαρα τα γυαλισμένα από τα ανθρώπινα βήματα δύο αιώνων πάνε, δεν ξαναγίνονται. Τόση άνεση να καταστρέφουν τη δημόσια ομορφιά, την κοινή περιουσία μας, την τόσο μικρή, την τόσο σπάνια, σε κάνει να μην ξέρεις τι να πρωτολυπηθείς, την πόλη ή την έρημο στις καρδιές των παιδιών της; Βία με ό,τι τους χαρίζει από το λίγο περίσσευμά της. Τα φτηνά μάρμαρα των σκαλοπατιών της πολυκατοικίας που μένουν, των μπαλκονιών και του νεροχύτη τους τα σέβονται περισσότερο, αυτά τα κοινά, τα εκτεθειμένα ζήλεψαν, που απευθύνονται στην κοινή απόλαυση. Λες και είναι η παραπάνω μπουκιά που πάει να τους μπουκώσει η μάνα τους, και της τη φτύνουν στη μούρη...

Έχουμε ήδη εκδικηθεί τους Γερμανούς

Τη Γερμανία την έχουμε εκδικηθεί από καιρό, μάλλον τις χώρες που την εποχή που είχαν έναν Μπετόβεν, κι όχι μόνο έναν εδώ που τα λέμε, ήθελαν επιπλέον να συνδράμουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός λαού που οραματιζόταν ελεύθερο κράτος στον νότο της Ευρώπης. Δεν ήταν τότε η Γερμανία ενιαία και δυνατή όπως τώρα, υπήρχαν μικρότερα και μεγαλύτερα γερμανικά κράτη, όπως η Βαυαρία, με βασιλιά τον Λουδοβίκο, υποστηρικτή της επανάστασης εκείνης λόγω ανεξέλεγκτου ρομαντισμού πιθανότατα.

Θέλοντας να χτίσει κάτι, όπως όλοι οι ηγεμόνες που σκέφτονται την υστεροφημία μεταξύ των μελλοντικών περιπατητών, ονειρεύτηκε μια πόλη νεοκλασική, γεμάτη κολόνες, αετώματα, τρίγλυφα και μετώπες. Κάτι απλό και επιβλητικό, που θα ρουφούσε αγνότητα από την πηγή, την αρχαία Ελλάδα φυσικά, κατά προτίμηση την αρχαία Αθήνα. Της μόδας ήταν τότε μπαρόκ και ροκοκό κτίρια, οπότε το νεοκλασικό ήταν πρόταση λιτότητας. Ο Λουδοβίκος επηρέασε όσο μπορούσε το Μόναχο να γίνει νεοκλασικό, αλλά σίγουρα έμεινε άυπνος όταν ο Λεοπόλδος της Σαξονίας αρνήθηκε τον θρόνο της Ελλάδας. Η επόμενη επιλογή ήταν ο γιος του, ο Όθων. Πατέρας και γιος έβαλαν τα δυνατά τους να επιλεγεί πρωτεύουσα η Αθήνα, το καλύτερο μέρος για να χτιστεί μια νεοκλασική πόλη. Τα σχέδια τα έκανε ο σπουδασμένος στο Βερολίνο Σταμάτης Κλεάνθης με τον φίλο του Εδουάρδο Σάουμπερτ, και ο επίσημος αρχιτέκτονας των βαυαρικών ανακτόρων Κλέντσε τα προσάρμοσε λίγο στην πεζή πραγματικότητα.
Ο Φρίντριχ φον Γκέρτνερ σχεδίασε τα Ανάκτορα, νυν Βουλή, και αργότερα ο Τσίλερ βοηθώντας τον Χάνσεν να τελειώσει την Ακαδημία έδωσε την τελική φυσιογνωμία στην ονειρεμένη εκείνη νεοκλασική πόλη.
Τη συνέχεια την ξέρετε. Ε, και μη μου πείτε ότι δεν τους έχουμε ήδη εκδικηθεί όλους εκείνους τους διεστραμμένους Γερμανούς, γκρεμίζοντας συστηματικά τη νεοκλασική Αθήνα!

Σώματα της Αυστραλίας

Τι παράξενο θέαμα τα συλλογικά γυμνά στις φωτογραφίες του Σπένσερ Τιούνικ. Σώματα λευκών ως επί το πλείστον, καλοθρεμμένα, στιβαρά, εμφανίζουν τη γύμνια τους με αξιοζήλευτη περηφάνια.

Σίγουρα δεν θα τους ήταν εύκολο των ανθρώπων να βγάλουν τα ρούχα τους και να φωτογραφηθούν, σίγουρα όλοι θα έδωσαν έναν μικρό αγώνα. Θα διευκολύνθηκαν επειδή ήταν πολλοί μαζί, κάτω από τα ρούχα όλοι άνθρωποι είμαστε, θα σκέφτηκαν, ζώα δίποδα και δυστυχώς άπτερα. Τα δυο πόδια μάλιστα θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει στις φωτογραφίες, έχουν εμφανώς ενισχυθεί, τουλάχιστον στην Αυστραλία. Πού είναι οι προβλέψεις ότι οι άνθρωποι θα εξελίσσονταν με πόδια ατροφικά και μεγάλα κεφάλια, επειδή όλα θα τα κάνει ο εγκέφαλος;
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, τα πόδια όλο και πιο γερά πατάνε στη γη, γυμνάζονται και δυναμώνουν, τελικά μπορεί οι εγκέφαλοι να ατροφήσουν. Και τα κεφάλια θα μικρύνουν. Αλλά μπορεί να φταίνε και τα καγκουρό. Αυστραλία είναι αυτή, παράξενη χώρα. Βέβαια οι λευκοί της μας μοιάζουν. Σχεδόν πρησμένοι από την καλοπέραση, ψηλοί, τεράστιοι, ανεπτυγμένοι.
Φαίνεται στα σώματα αυτά όλο το παραπάνω κρέας που κατανάλωσε η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες και κανένας ακόμα δεν ξέρει αν το έκανε για καλό ή για κακό της. Μόνοι οι πίνακες του Ρούμπενς με τις γυμνές θεές των ονείρων του έχουν απεικονίσει τόσο πλούσια ροδαλή σάρκα Αν υπήρχαν τέτοιες φωτογραφίες στη δεκαετία του 1950, είναι βέβαιο ότι θα βλέπαμε διαφορετικά ανθρώπινα σώματα.
Αδύνατα, αγύμναστα, αδέξια. Και σήμερα στην Κίνα ή την Ινδία θα δινόταν διαφορετική εικόνα. Ποιος θα κατόρθωνε όμως να γδύσει τόσους Κινέζους ή Ινδούς;
Αυστραλοί λοιπόν, πλούσιοι, άνετοι, πληθωρικοί, μαυρισμένοι και με τα σημάδια των μαγιό στο δέρμα, δοξάζουν το ανθρώπινο είδος στην κυριαρχία του, στην τελειότερη στιγμή του.

5.000 γυμνοί φωτογραφήθηκαν στην όπερα του Σίδνεϊ

Για το διάσημο αμερικανό φωτογράφο Σπένσερ Τιούνικ, γνωστό για τα γυμνά πορτρέτα του, περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι έβγαλαν τα ρούχα τους και πόζαραν πάνω στα σκαλιά της όπερας του Σίδνεϊ.

Οι διοργανωτές της συγκεκριμένης εκδήλωσης δεν περίμεναν ότι τόσοι πολλοί Αυστραλοί θα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμά τους. Μάλιστα, ανέμεναν περίπου τους μισούς.
Η φωτογράφηση είχε διοργανωθεί από τους υπεύθυνους της εκδήλωσης Sydney Gay and Lesbian Mardi Gras (αντίστοιχη του Gay Parade) το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Ο Τιούνικ τόνισε ότι στη φωτογράφηση συμμετείχαν ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι πολίτες, στέλνοντας το μήνυμα ότι οι Αυστραλοί «αγκαλιάζουν» την κοινωνία της ισότητας.
Στη φωτογράφηση συμμετείχαν άνθρωποι κάθε ηλικίας, οι οποίοι αψηφώντας την πρωινή δροσιά, κατάφεραν να κλέψουν την παράσταση και να θέσουν σε δεύτερο πλάνο την εντυπωσιακή όπερα.
Ανάμεσα στα «μοντέλα» ήταν και μία έγκυος γυναίκα, η οποία αμέσως μετά πήγε στο μαιευτήριο για να γεννήσει αλλά και ένας γνωστός τηλεπαρουσιαστής δελτίου καιρού