Το golden boy με τα σπίρτα

Σπαράζει η καρδιά μου έτσι όπως βλέπω το golden boy στη γωνία Ντάου Τζόουνς και Νάσντακ, έξω από την «Ιn Μoney We Τrust», να ζητάει τη συμπόνια μας- πάρτε κανένα σπίρτο καλέ κύριε, να ανεβάσουμε τους δείκτες. Χριστούγεννα έρχονται, πώς θα αντέξει το golden boy μέσα σε τόση μαυρίλα; Να παίζουν με τα νεύρα του, μια πάνω, μια κάτω, μια τρέξε, μια στάσου, μια κάνε τον σταυρό σου και περίμενε, βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Είναι να μη σπαράζει η καρδιά σου; Το βλέπω στα χρυσαφένια μάτια του, που με πόνο καρφώνονται στο χρυσό του Ρόλεξ την ώρα του αποχωρισμού και στο κενό μπροστά στο άδειο ψυγείο (συγγνώμη- ταμείο). Πού πηγαίνουμε κύριοι; Στο κρύο και στην παγωνιά, το golden boy να τουρτουρίζει και να ανάβει τα σπίρτα για να ζεσταθεί; Συμπόνια καμιά; Τι διάολο κόσμος είναι αυτός; Να μην μπορεί να αγοράσει χρήμα, να μην μπορεί να επενδύσει; Χάθηκαν κι οι φίλοι στην ώρα τη δύσκολη, Κι εσείς; Γιατί δεν αγοράζετε σπίρτα; Αλλά μια στιγμή. Ένα μικρό χαμόγελο σκάει στο ροδαλό προσωπάκι του golden boy μας, δεν χάθηκαν κι όλοι οι φίλοι, αστράφτει κάτι σαν λάμψη (Λάμψη του Κιούμπρικ) στο πονεμένο βλέμμα του. Κάνει την παρήγορη σκέψη, που- τι κουτό που ήταν!- έπρεπε να την είχε στο μυαλό του από την αρχή. Δεν ήταν τελικά Μεγάλο Κόλπο, ήταν Πάρα Πολύ Μεγάλο Κόλπο και ο κόσμος όλος θα είναι και πάλι στο πλευρό του. Να βοηθήσει. Θα δώσει, θα βρει, θα ψάξει, θα κοιταχτεί, θα χρεωθεί βρε αδελφέ. Όχι, το golden boy δεν είναι μόνο του στον σκληρό τον κόσμο. Κάτι κεφάλαια θα αλλάξουν διαδρομές, κάτι τρύπες θα κλείσουν χάρη σε μακρινό ξάδελφο του Χάρι Πότερ και όλα θα γίνουν όπως και πριν. Μη σας πω χειρότερα (συγγνώμη- καλύτερα) για το golden boy, που- να δείτε- θα πάει για σκι στις Άλπεις, θα χαλαρώσει, θα τονωθεί και θα έχει να ανάψει μόνο του το τζάκι να ζεσταθεί (Γιατί, και τα σπίρτα; Ούτε αυτά τα επέστρεψε). Και θα ζήσουμε εμείς καλά (το προσπαθούμε άλλωστε) και αυτοί... ε, ξέρετε τώρα

Νοσταλγία της πρωτοπορίας

Είναι το καλύτερο φθινόπωρο που θα μπορούσε, για να ξαναδούμε παραστάσεις που υπήρξαν πρωτοποριακές και αναζητούν τη συνέχειά τους, όπως την παράσταση του Ελληνικού Χοροδράματος. Στην Αθήνα βλέπετε, διακριτικά, ίσως υπερβολικά διακριτικά, άνθησαν κινήματα χορού χάρις στην ιδέα της αρχαίας ελληνικής πηγής, την εντύπωση της συνέχειας που αναζήτησε πρώτη η Ισιδώρα Ντάνκαν, στα φυτώρια που δημιούργησε, στις ιδέες και την τόλμη που ενέπνευσε. Η ελευθερία του σώματος μέσα από την πειθαρχία που επιβάλλει ο χορός καλλιεργήθηκε σε διάφορες εκφάνσεις, και στη δεκαετία του ΄60, όταν οι πιο μεγάλοι Έλληνες καλλιτέχνες πάσχιζαν να βρουν τρόπους να μιλήσουν ελληνικά με την παγκόσμια φωνή, όπως οι ίδιοι το είχαν θέσει, είχε και ο χορός τα συγκλονιστικά του πετάγματα, σπάζοντας φόρμες, ανακατεύοντας είδη, πρωτοπορώντας μαζί με το θέατρο και τη ζωγραφική, τολμώντας με τη μουσική και ανοίγοντας ορίζοντες στο σώμα και την έκφρασή του. Κατά σύμπτωση στο Μουσείο Μπενάκη λειτουργεί αυτές τις ημέρες η έκθεση για τον Κουν, και σήμερα και αύριο, στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών, το Ελληνικό Χορόδραμα παρουσιάζει τα Πιθοπρακτά του Ιάννη Ξενάκη, σε χορογραφία της Ραλλούς Μάνου. Ωστόσο μαζί με την αναβίωση που ζητά να αναμετρηθεί με το σήμερα, ο οργανισμός παρουσιάζει δυο ακόμα έργα στην ίδια παράσταση, τον Οιδίποδα Άνθρωπο του Κουρουπού σε χορογραφία «μετά τη Ραλλού Μάνου» της Αλίκης Καζούρη, και το Ιδιό-ρυθμο του Sancho 003, σε χορογραφία της Μπέτυς Δραμισιώτη. Γιατί υπάρχει πάντα, εκτός από το ερώτημα αν το κάποτε πρωτοποριακό μπορεί να γίνει κλασικό και να σταθεί σε διαφορετικές στιγμές της θεατρικής ζωής μας, και το αν καταφέρνει να εμπνέει μαθητές και να πετυχαίνει τη γονιμοποίησή τους.