Το φεγγάρι δεν είναι κόκκινο

Το φεγγάρι που εμφανίστηκε αυτές τις βραδιές είναι του Αυγούστου, μην το βλέπετε που βγήκε Ιούλιο. Είναι του μήνα που τρέφει τους έντεκα, τους δίνει νόημα και νοστιμιά. Ετοιμάζεται να παραστεί σε νυχτερινές συναντήσεις, σε παρέες που ίσως θελήσουν να τραγουδήσουν βλέποντάς το να ναρκισσεύεται με τη θάλασσα δημιουργώντας ασημένιες λουρίδες, μια δημιουργία άπιαστη και ωστόσο ικανή να σε τρελάνει. Εκεί είναι που χρειάζεται το σεληνιακό ρεπερτόριο, από το ηπειρώτικο πολυφωνικό (αν δεν κάνω λάθος) «Το φεγγάρι κάνει βόλτα» μέχρι τα χατζιδακικά φεγγάρια όλων των χρωμάτων και τη μελοποίηση του σαπφικού ποιήματος από τον Ξυδάκη που πολύ ταιριάζει επίσης. Υπάρχουν βεβαίως και τα αλλόγλωσσα φεγγάρια που δεν τα ξέρω δυστυχώς, στο θέμα το φεγγαρίσιο έμεινα πολύ πίσω, αλλά γενικά κυκλοφορεί η σχετική γνώση (εξαιρείται το «Αu clair de la lune» και μερικά ακόμα). Το κακό είναι ότι η σχετική ανάγκη έχει αρχίσει να καλύπτεται από τις συναυλίες που διοργανώνονται πλέον σε κάθε αμμουδιά και λιμάνι, κάθε μόλο, κάθε λίμνη, κάθε θάλασσα και κάθε βουνό. Σαν τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες έγιναν οι συναυλίες, όπως εκείνες καλύπτουν τις ανάγκες της σκιάς και της ψάθας, έτσι και οι συναυλίες καλύπτουν την ανάγκη των πνευμόνων σε συνδυασμό με τον εγκέφαλο και διάφορα άλλα όργανα για τραγούδι. Έλα όμως που με την ομπρέλα εντάξει, το παίρνεις απόφαση, τη νοικιάζεις, πληρώνεις κάτι παραπάνω, και μετά μπορείς να κολυμπήσεις ελεύθερα (μέχρι να εφευρεθούν οι κολυμπήστρες, που θα σε κολυμπάνε εκείνες) αλλά με το τραγούδι δεν γίνεται να περάσεις μέσα στα δικά σου πνευμόνια τη δύναμη των ηλεκτρικών ντεσιμπέλ. Κάτι άλλο είναι που ικανοποιείται με τις συναυλίες, κάτι περιορισμένο στο τύμπανο του αυτιού, το οποίο μάταια υποφέρει προσπαθώντας να μεταδώσει συγκινήσεις...