Θα φύγουν νύχτα, όπως οι προπονητές...

Δεν κάνω τον μάγο, ούτε διαθέτω το «κληρονομικό χάρισμα». Επίσης δεν διαβάζω φλιτζάνια, ούτε «κουνάω» τραπεζάκια. Αλλά, να το κρύψω; Αφού το βλέπω να ΄ρχεται. Δηλαδή το είχα δει από καιρό, αλλά δεν ήμουν και τόσο βέβαιος πότε θα συμβεί. Με ξεγελούσαν διάφορα γεγονότα, που με απέτρεπαν να το δω καθαρά. Αλλά τώρα δεν μου μένει η παραμικρή αμφιβολία. Έρχεται. Τόσο γρήγορα που με έχει πιάσει ένας φόβος. Ένας πανικός. Μια αγωνία. Θα φύγουν που θα φύγουν, θα αφήσουν και τίποτε όρθιο; Άσε που βλέποντάς τους μαζεμένους γύρω από το τραπέζι του Υπουργικού Τετάρτη μεσημέρι, όλες αυτές τις υπέροχες φιγούρες, που η καθεμιά τους χωριστά θα μπορούσε να στηρίξει ολόκληρη επιθεώρηση στο «Δελφινάριο» του Μαροσούλη, αντιλήφθηκα ότι τελικά πολιτική και ποδόσφαιρο έχουν τεράστιες ομοιότητες. Δεν μιλώ για την περίφημη ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, ούτε για την πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου, όροι του ΄89 (του «βρώμικου» ΄89, για να μην ξεχνιόμαστε...). Όχι. Εγώ απλώς στην κοινή μοίρα προπονητών και κυβερνήσεων θέλω να αναφερθώ. Πειράζει; Μαύρα μεσάνυχτα Λοιπόν, τους βλέπω να μη φεύγουν ομαλά. Ήτοι ολοκληρώσαμε τον κύκλο μας, κλείσαμε την τετραετία και αποχωρούμε. Όχιιιι... Τους βλέπω να φεύγουν νύχτα! Μαύρα μεσάνυχτα. Σαν κάτι προπονητές στον Ολυμπιακό. Που έφευγαν με το τρένο το νυχτερινό και μέχρι να ξημερώσει είχαν πιάσει Κλειδί Ημαθίας, κι άντε βρες τους. Γιατί το να φύγουν από το αεροδρόμιο οι άνθρωποι, ήθελε κουράγιο. Εξαγριωμένοι «γαύροι» τούς περίμεναν με τα «κορνέ» στο χέρι να τους ξεπροβοδίσουν- γιατί του «γαύρου» είναι να μη του γυρίσει το μάτι, του «επιστήμονα». Επανέρχομαι- νύχτα θα φύγουν, και φοβάμαι ότι θα το κάνουν τόσο αιφνιδιαστικά που δεν θα υπάρχει κανείς να παραλάβει. Σαν τη χούντα του Ιωαννίδη, που εξαφανίστηκε νύχτα από προσώπου γης, και έμεινε να παραδώσει τη χώρα στους πολιτικούς, ένας αρχηγός του Ναυτικού! Τους βλέπω λοιπόν να φεύγουν. Το πότε δεν το έχω καθαρό ακόμη, αλλά με αυτά που κάνει ο Καραμανλής και οι γύρω του, φαντάζομαι ότι «σιμά κοντά είν΄ τα Γιάννενα», που λένε και στην πατρίδα μου... Ο Θεός και οι μεσίτες Κοντά είναι επίσης και η στιγμή που δεν θα έχουν «μούτρα» να βγουν σε κόσμο. Όπου τους βλέπουν, θα τους «υποδέχονται» με γιαούρτια- με χαμηλά ή κανονικά λιπαρά, άσχετο. Όπως και τους Αγιορείτες μοναχούς της γνωστής μονής (που «σέρνει» κυβερνήσεις!). Είσαι, ας πούμε, εσύ θρησκευόμενος και πιστεύεις. Και θέλεις να πας στο Άγιον Όρος, γιατί εκεί θεωρείς ότι έρχεσαι πιο κοντά με τον Θεό. Βρίσκεις τον μοναχό, τον όποιο μοναχό (δεν σου λέω εγώ να πας στον Εφραίμ, ούτε στον Αρσένιο- αυτοί έχουν άλλες δουλειές, πουλάνε οικόπεδα, κάνουν επενδύσεις, ξομολογάνε «βιπς» (υπουργούς, υφυπουργούς, παρατρεχάμενους). Βρίσκεις έναν άλλο, οποιονδήποτε. Και του ζητάς να κάνει παράκληση για σένα, για την οικογένειά σου. Νομίζεις ότι θα σου δώσει σημασία; Ότι θα μπορέσει να σκύψει πάνω από το πρόβλημά σου και να κάνει τον διαμεσολαβητή μεταξύ εσένα και του Θεού; Ότι θα πλακώσει τα “πατερημά”; Όχι βέβαια. Όπως είπε και η Φωτεινή Πιπιλή «πού να βρουν χρόνο αυτοί να μιλήσουν με τον Θεό, αυτοί μιλάνε με τους κτηματομεσίτες»!

Άκουσες τίποτε εσύ;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ότι θα τα λέγαμε σήμερα. Είχε περάσει από το μυαλό μου κι εμένα ότι μπορεί να μας είχε προλάβει το τέλος του κόσμου. Γιατί, αν πρέπει να προσέχουμε και να μην παίζουμε με τις πρίζες, φαντάσου λέω τώρα, πόσο πρέπει να προσέχουμε με το Βig Βang. Αλλά- σκέφτηκα πάλι- σε καλά χέρια είναι το πείραμα, δεν αφήνουμε την τύχη του κόσμου σε τυχαίους, γιατί ο κόσμος δεν είναι σαν το πλυντήριο που το πολύ πολύ να γεμίσει νερά. Και να έρθει ξανά ο μάστορας να το ξαναφτιάξει. Τέλος πάντων, για την ώρα τη γλιτώσαμε. Εκτός και αν έχει τελειώσει ο κόσμος κι εδώ και λίγα 24ωρα ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα τόσο καλά φτιαγμένη που δεν ξεχωρίζει από το αληθινό, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το μάθουμε, υποθέτω, στο τέλος του πειράματος. Όπως και να ΄χει όμως, εμείς ξέρουμε ότι το πείραμα πάει καλά, η ζωή συνεχίζεται, ο πλανήτης ζει- κανείς δεν μας έκλεψε τη χαρά να τον καταστρέψουμε μόνοι μας. Τα πρωτόνια, σε αντίθεση με τα αυτοκίνητα στην Κηφισίας, άρχισαν να τρέχουν- και να τρέχουν πολύ-, ώστε κάποια στιγμή να λαχανιάσουν, να σταματήσουν για λίγο, να βγάλουν τα κλειδιά από την τσέπη, να ξεκλειδώσουν τα μυστικά του Σύμπαντος- και να βρουν τον Αδάμ κάπου να τα λέει με την Εύα. Καλό είναι να χτυπήσουν πρώτα την πόρτα, να προλάβει να ρίξει κάτι πάνω του ο άνθρωπος. Αν πάντως δεν βρουν τον Αδάμ, λέει, θα πετύχουν το «σωματίδιο του Θεού» που θα έχει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις, θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους και κάπου εκεί θα πέσουν τα γράμματα του τέλους. Αυτό, εφόσον βέβαια οι δημιουργοί αυτής της υπερπαραγωγής του Σύμπαντος δεν έχουν σκεφθεί ήδη το σίκουελ της σειράς, με τις συμπαντικές ανατροπές της, που θα χτυπήσει στις αίθουσες το «Star Τrek» και να του πάρει τους θεατές του. Στο μεταξύ, και επειδή όλα μπορεί να συμβούν, δεν αποκλείεται και να ακουστεί το Βig Βang σαν να τα σπάει heavy metal γκρουπ (μήπως άκουσες τίποτε εσύ;)- ας έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και γενικά τον νου μας. Εδώ ήρθαμε, θα πούμε, τώρα πάμε να φύγουμε.

Αρωγός άνευ ευδοκιμήσεως

Κάθε Σεπτέμβρη, τη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία, τα πρωτάκια χασμουριούνται. Τι να κάνουν τα καημένα, τα ξύπνησαν νωρίς, στέκονται και όρθια στον αγιασμό, ακούνε και διάφορα βυζαντινά, ο εγκέφαλός τους ζητάει επειγόντως οξυγόνωση και τα σαγόνια ανοίγουν. Κινδυνεύουν να χάσουν λόγια μεγάλων ανδρών που πηγαίνουν να εκκλησιαστούν μαζί τους την πρώτη μέρα του Δημοτικού, γύρευε γιατί. Εκεί στο σχολείο της Παιανίας που πήγε ο Πρωθυπουργός μπορεί να είχαν γλαρώσει και να μην άκουσαν αυτή τη συγκινητική του διαβεβαίωση, ότι η Πολιτεία θα είναι αρωγός στην εκπαιδευτική τους προσπάθεια. Ευτυχώς το επανέλαβαν πλειστάκις τα δελτία ειδήσεων, κι εμείς οι μεγαλύτεροι θυμηθήκαμε εκείνη την ιστορική αρωγή που μαζί με την ευδοκίμηση είχε χαλάσει κόσμο στο θέμα της Έκθεσης των Εισαγωγικών στα Πανεπιστήμια που μάλλον δεν λέγονταν τότε «Πανελλήνιες». Τότε υποστήριζαν πολλοί ότι τα παιδιά που τελείωναν το Λύκειο δεν ήξεραν τι θα πουν αυτές οι δύσκολες λέξεις. Είδατε λοιπόν πόσο πολύ έχουμε προοδεύσει ως λαός; Τώρα πια ξέρουν και οι μαθητές της Α΄ Δημοτικού, και μάλιστα πριν μπουν στην τάξη, τι θα πει αρωγός. Το έχουμε πει, έχουμε το πολιτιστικό πλεονέκτημα, τι τα θες, είναι στο DΝΑ. Οι γνώσεις περνάνε από γενιά σε γενιά, αφού εκείνα τα παιδιά του Λυκείου με την αρωγή μπορεί να είναι τώρα γονείς μαθητών Α΄ Δημοτικού. Αλλά και να μην κατάλαβαν πολύ καλά την έννοια (είναι και λίγο εξωπραγματική) σημασία έχει ότι έπιασαν το νόημα: στο σχολείο μαθαίνεις διάφορα ακαταλαβίστικα με βαρύγδουπο ύφος. Όσο πιο γρήγορα γίνει κατανοητό τόσο το καλύτερο, για να μπορεί και η Πολιτεία να κάνει τη δουλειά της. Ως αρωγός, βεβαίως.