Σοκ και δέος στα ελληνικά τρένα

Δεν είχα καμία εμπειρία από τα ελληνικά τρένα. Είχα, όμως, λατρέψει τα υπέροχα τρένα της Ιταλίας, της Ελβετίας, του Βελγίου και της Ολλανδίας και τους παραμυθένιους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ζυρίχης, της Λυών και του Μονάχου. Έτσι, αποφασίσαμε, σπρωγμένοι από την παρεΐστικη διάθεση και παραπλανημένοι από τις πομπώδεις εξαγγελίες για «εκσυγχρονισμό του ΟΣΕ», να πάμε έως τη Θεσσαλονίκη με το τρένο, φορτώνοντας και το αυτοκίνητο, για να συνεχίσουμε μετά οδικώς προς τη χιονισμένη Λίμνη Κερκίνη. Την πρώτη βάρβαρη επαφή με τον σταθμό στον Ρουφ, που φάνταζε μέσα στην κρύα νύχτα της τριακοστής Δεκεμβρίου σαν μάντρα σιδερικών, είπα να την παρακάμψω. Όταν, όμως, κατέφθασε η αμαξοστοιχία, τα πράγματα σοβάρεψαν. Σοκ και δέος! Παλιά βαγόνια χωρίς θέρμανση, βρώμικες ταπετσαρίες, σκισμένες μαξιλαροθήκες, ξεχαρβαλωμένοι διακόπτες. Όχι μόνο δεν υπήρχε εστιατόριο για να φας σαν άνθρωπος ή να πάρεις την άλλη μέρα πρωινό, αλλά ούτε ένα μηχάνημα για ζεστό ρόφημα. Περάσαμε όλη τη νύχτα ξύπνιοι, με τα ρούχα μας, μετρώντας τις ώρες. Δεν ξέραμε, όμως, ακόμα ότι «όλα τα λεφτά» θα ήταν η «υποδοχή» στη συμπρωτεύουσα. Έξι παρά τέταρτο το πρωί μάς άφησαν να περιμένουμε έξω όρθιοι, για μια ολόκληρη ώρα στους δύο βαθμούς Κελσίου, για να πάρουμε τα αυτοκίνητα. Ούτε ένα πρόχειρο γυάλινο κατασκεύασμα να σε προστατεύει από τον χιονιά, ούτε ένα παγκάκι! Στεκόμασταν εκεί τρέμοντας, για να ανοίξει ο μοναδικός υπάλληλος με τη χειροκίνητη αντλία τα βαγόνια με τα οχήματα! Φύγαμε τρέχοντας, για να επιστρέψουμε στον πολιτισμό... Δεν χρησιμοποιήσαμε φυσικά ποτέ τα εισιτήρια της επιστροφής, προτιμώντας να περάσουμε με αυτοκίνητο, βροχή και σκοτάδι το θανατηφόρο πέταλο του Μαλιακού. Δεύτερη φορά δεν παίζεται! Γυρνώντας στην Αθήνα, άνθρωπος που γνωρίζει καλά τα πράγματα στον ΟΣΕ μού μίλησε για την τέλεια αδράνεια της πολιτικής εξουσίας («μόνο... χαρτί τουαλέτας και πετρέλαιο αγοράζουν», μου είπε χαρακτηριστικά), τη μεγάλη καθυστέρηση της ηλεκτροκίνησης, τις ελλείψεις νέων μηχανικών και την απόφαση να ξεπουλήσουν το προϊόν όπως όπως και όχι να το κάνουν ελκυστικό στον καταναλωτή: «Μόνο να στηλιτεύουν τα προβλήματα και όχι να τα διορθώνουν». Ελληνικέ σιδηρόδρομε, «Καληνύχτα και Καλή Τύχη»!

Κρύο, πολύ κρύο

Απ΄ έξω μαυροφόρα συννεφιά, βροχή ημερών, μουλιασμένη άσφαλτος, θάλασσα που σ΄ ανατριχιάζει, αλλά μέσα από τα τζάμια της καφετέριας οι εγκαταστάσεις της θέρμανσης δουλεύουν φουλ και οι ταξιδιώτες μπορούν να βγάζουν μπουφάν, κασκόλ και γάντια, να τα ακουμπούν στις πολυθρόνες. Μέσα από τη χειμερινή πανοπλία αποκαλύπτονται καλοντυμένοι και περιποιημένοι σαν να είναι στο σπίτι τους, σαν να δέχονται κόσμο στο σαλόνι τους, ενώ είναι καθ΄ οδόν. Μια νεαρή φοράει κάτι σαν φόρμα γκρίζα με ροζ στρασάκια, πιάνει το κινητό της αγκαλιά στο αυτί και με ύφος ανήσυχο βγαίνει έξω, να μιλήσει. Τη μουλιάζει η βροχή, της παίρνει τα μαλλιά ο κρύος αέρας, και καθόμαστε όλοι από μέσα από το τζάμι της καφετέριας και την κοιτάμε άναυδοι να αφοσιώνεται τόσο στη συζήτηση από το κινητό που να μην καταλαβαίνει ότι το γκρι της φόρμας της γίνεται μαύρο σιγά σιγά, καθώς βρέχεται. Κάτι πολύ συνταρακτικό φαίνεται ότι ακούει από το τηλέφωνο, δεν δίνει σημασία στο κρύο και στα ρούχα που επιλέχτηκαν για κάποια πολύ οικεία εμφάνιση, για σουίτα σε σαλέ όπου μπορείς δίπλα στο τζάκι να φοράς και πιτζάμες αφού δεν σε βλέπουν, ή ένα πολύ φιλελεύθερο και άνετο γιορτινό σπιτικό που επιτρέπει στα παιδιά ακόμα και τις επίσημες μέρες να κυκλοφορούν με μοντέρνα εσω-εξώρουχα που δίνουν άνεση και σιγουριά αιλουροειδούς, δεν σφίγγουν και δεν εξαναγκάζουν να περπατάς ποζάτα. Βέβαια, ανήκει στις ηλικίες που αψηφούν τις καιρικές συνθήκες. Κρίμα που δεν είναι η Ευρώπη η ίδια που απειλείται να βρεθεί χωρίς φυσικό αέριο μέσα στον παγωμένο χειμώνα, ούτε η Ουκρανία που ήδη παγώνει σιωπηλά από τις ρωσικές πολιτικές επιλογές, είναι κρίμα που δεν είναι παρά ένα νεαρό ερωτευμένο- πιθανότατακορίτσι αυτό που τόσο γενναία περιφρονεί τις καιρικές συνθήκες.