Στο πάρτι της Ελενίτσας

Είναι να «το ΄χει» το παιδί και η Ελενίτσα- της φίλης μου της Μαίρης- «το ΄χε» από την ώρα που γεννήθηκε. Αυτή, λέγαμε εμείς όταν ήταν μικρότερη, ήρθε σε τούτο τον κόσμο για να σπείρει τον πανικό σ΄ όλη την ανδρική κοινότητα- τέτοια γλύκα, τέτοιο χαμόγελο, τόση ανεπιτήδευτη γοητεία! Όμορφη, με την κλασική έννοια του όρου, δεν θα την έλεγες. Τύπο, ναι. Με προσωπικότητα, ναι. Με ευστροφία και- ενίοτε- κρίση μεγάλης, επίσης. Ενίοτε, είπαμε. Γιατί, μην ξεχνιόμαστε, στα 14 είσαι σχεδόν παιδί. Και η Ελενίτσα μας «πάσχει» απ΄ όλες εκείνες τις κοριτσίστικες «ασθένειες» της ηλικίας της, όπως και οι φίλες της που «έπαθαν» εφηβεία απότομα και κοιτάζουν με μεγεθυντικό φακό τα σπυράκια τους στον καθρέφτη. Έτσι είναι κι εκείνη. Με τα μυαλά στα κάγκελα. Τα δάκτυλα να «χορεύουν» ολημερίς μηνύματα στο κινητό και τα Μαθηματικά κρεμασμένα μονίμως έξω απ΄ το μπαλκόνι (γιατί εκείνη την ώρα την πήρε ο Σταύρος μωρέ, την πήρε επιτέλους, τέτοια ταλαιπωρία...). Τo πάρτι της, της βγήκε ξινό. Εμείς οι «μεγάλες» μαζεμένες γύρω απ΄ το τραπέζι, με τις πόρτες ερμητικά κλειστές- σε μια μάταιη προσπάθεια να μειώσουμε τις δονήσεις του ηλεκτρονικού τάμπα τούμπα που έφτανε με φόρα από το play room- σβήναμε τη ζήλεια μας στο παστίτσιο. Μμμ το πέτυχε η Μαίρη. Τέλειο. Μπράβο Μαίρη. Και ξαφνικά, η Ελενίτσα με κουστωδία φιλενάδων, μουτρωμένη, ψιλοβουρκωμένη, θρονιάζεται μαζί με το «επιτελείο της» ανάμεσά μας. Τι έγινε παιδί μου; Ήπιες πολύ; Σε πειράξανε; Οι φιλενάδες, εφ΄ όπλου, αναλαμβάνουν δράση: «Ο Σταύρος, ο ηλίθιος». Τι ο Σταύρος; «Τον είδε, τώρα δα. “Φασωνόταν” με τη χοντρή, τη Μαρία. Ενώ “της τα είχε ζητήσει” πριν από λίγο της Ελένης». Τέτοιο δράμα στο βλέμμα της μικρής πρώτη φορά το ΄βλεπα. Και τόση μεγάλη μπουκιά παστίτσιου να κατεβαίνει από έναν τόσο λεπτεπίλεπτο λαιμό. Έχω μείνει με το πιρούνι μετέωρο και κοιτάζω τις φιλενάδες κατάματα. Να ρωτήσω τι σημαίνει το «φασώνεται» ή θα με πάρουν με τις χαρτοπετσέτες; (γιατί με το «της τα ζήτησε» κάτι καταλαβαίνω). Άστο καλύτερα. Να μην πω τίποτα. Welcome στον κόσμο των μεγάλων Ελενίτσα. Τελικά, εκτός απ΄ το λεξιλόγιο δεν αλλάζουν πολλά μέσα στα χρόνια. Από τώρα και στο εξής θα έχεις τα ίδια επαναλαμβανόμενα και διά βίου άλυτα ερωτήματα. Ευτυχώς.

Εκδρομή στο βουνό

Πού πήγαν εκείνα τα ωραία χρώματα του φθινοπώρου που έβλεπα κάποτε σε αυτό το βουνό; Εκείνα τα κόκκινα και τα πορτοκαλί και κίτρινα, τα καφέ, εκείνες οι φλογάτες αποχρώσεις, οι γήινες που λένε οι ρεπόρτερ μόδας, αλλά πάντα η γη ξεπερνά τη φαντασία τους; Η δασωμένη πλαγιά έχει αποκτήσει ένα μουντό γκρίζο παντού, πυρκαγιά πέρασε από δω, ή είναι η συνήθης παρακμή, αποψίλωση, εγκατάλειψη, μοναξιά της φύσης στις γωνιές που της έχουμε αφήσει; Το μόνο κόκκινο που ξεχωρίζει τώρα είναι η στέγη κάποιου οικοδομικού συγκροτήματος, που κάποτε κρυβόταν στο όργιο των χρωμάτων. Τι να είναι αυτό το επιβλητικό ανάκτορο, χαμένο στο πουθενά; Ένα πολύπλοκο κτίριο με πολλές προσθήκες, με πολλά παράθυρα, μοναστήρι θα είναι σίγουρα. Τι άλλο βρίσκει κανείς έτσι να δεσπόζει στην ελληνική ύπαιθρο; Πύργους δεν έχουμε, κάστρα, κατοικίες φεουδαρχών, τέτοια πράγματα βλέπεις μόνο σε εντελώς ερειπιώδη κατάσταση. Τα μοναστήρια ανθούν και επεκτείνονται, προνομιούχα, απτόητα από εκσυγχρονισμούς και μοντερνισμούς, πολιτικές αλλαγές, προσαρμογές, τα πάντα. Από την εποχή της φτώχειας πέρασαν στην εποχή του πλούτου, πάντα προστατευμένα, πάντα τιμημένα, πάντα επίσημα, με τους κρατικούς μισθούς, με όλα τα καλά, αλλά να προστατέψουν τον ίδιο τους τον κήπο, τη φύση γύρω τους, το βουνό που χαίρονταν και τα ίδια, αυτό όχι. Εκεί τα πράγματα αφήνονται στη μοίρα τους, και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι όταν δεν σκέπτονται να σκαλίσουν τίποτα μπαούλα οι ηγούμενοι, να βρουν κανένα ξεχασμένο χρυσόβουλο και να θελήσουν να ανταλλάξουν κάποιο στοιχείο από το περιφρονημένο αυτό περιβάλλον τους με διάφορα μοντέρνα ακίνητα τα οποία φέρνουν σε αμηχανία το Δημόσιο. Γι΄ αυτό πραγματικά μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς.