Άλλα ανακλαστικά δεν έχουμε;

Οι µέρες περνάνε και στο Μέγαρο Υπατία τα µάτια των απεργών αρχίζουν να θαµπώνουν και να µην µπορούν πολύ καλά να ξεχωρίσουν τα λευκά αγάλµατα γύρω τους. Αποκτά κάτι τραγικό αυτή η µάταιη πολυτέλεια. Αλλά αν δεν έχουµε πια άλλο συναίσθηµα απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράµµατα, µήπως να θυµηθούµε τα συναισθήµατα για τα αγάλµατα; Αυτά που µάθαµε να θαυµάζουµε και να σεβόµαστε παιδιόθεν. Είπαµε πολλά για το λάθος της αναζήτησης ασύλου στη Νοµική. Καταδικάσαµε, αναλύσαµε και ξανακαταδικάσαµε. Επαινέσαµε την ψυχραιµία των πολιτικών και λοιπών αρχών που κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο χωρίς βία. Αλλά τώρα που οι µέρες περνάνε τι γίνεται; Αυτοί οι άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν από τη Μασσαλίας αναίµακτα, πρέπει να µείνουν να πεθάνουν στην Πατησίων; Υπάρχουν επίσης οι Αφγανοί µε τα ραµµένα στόµατα στα Προπύλαια. Εκείνοι είχαν διαλέξει άλλο δρόµο διεκδίκησης. Εκεί δεν πάνε τα κανάλια, δεν κινδυνεύει το άσυλο, δεν καλούνται ΜΑΤ, δεν ανακατεύεται ο πρύτανης. Ο καιρός και γι’ αυτούς περνάει, το σώµα τους χτυπιέται κάθε µέρα µε την ακινησία των διαδικασιών. Θα δοθεί το άσυλο; Κοίταξαν τα χαρτιά; Πού βρίσκονται οι αιτήσεις; Σε ποια γραφειοκρατία έχουν σκαλώσει; Στο µεταξύ ο οργανισµός τους καταναλώνει µυϊκή µάζα. Κι ο οργανισµός της πόλης καταναλώνει αδιαφορία και βαρβαρότητα. Αφοµοιώνει την ιδέα πως ο νόµος είναι στ’ αλήθεια αυστηρός για ξένους χωρίς δικαιώµατα. Κι ας παίζεται η ύπαρξή τους. Γυρνάµε και φωνάζουµε έξαλλοι για τα διόδια, τα εισιτήρια, τις περικοπές, το άνοιγµα των επαγγελµάτων, την αύξηση του ΦΠΑ, το Μνηµόνιο, τις ταµειακές και οι άλλοι αργοπεθαίνουν σιωπηλοί, µε στόµατα ραµµένα. Μας ξύπνησαν τα ρατσιστικά ανακλαστικά όταν µπήκαν στη Νοµική. Αλλα ανακλαστικά δεν έχουµε; Ανθρωπιστικά ανακλαστικά, αλληλεγγύης ανακλαστικά; Τόση νοµική επιστήµη, τόσο έντονη πολιτική ζωή δεν µπορεί να βρει λύση που θα ταιριάζει σε κάποια καλύτερη ιδέα για τον εαυτό µας, τον ανθρωπισµό που νοµίζουµε ότι διαθέτουµε; http://pezotis.blogspot.com/2011/02/blog-post_09.html

Γιατί να τρώµε ζώα;

Πρέπει να τρώµε ζώα; αναρωτιέται ο Τζόναθαν Φόερ στο µπεστ σέλερ του χειµώνα. Το ρεπορτάζ συνοδεύεται απόφωτογραφία γαλοπούλας µεγλυκά γαλάζια µάτια. Πώς νόµιζα άσχηµο ζώο τηγαλοπούλα; Εχει κάτι από την Ντριου Μπάριµορ στο πιο αθώο. ∆ίπλα ένα µοσχάρι τόσο µελαγχολικό, που κινδυνεύεις να γίνεις χορτοφάγος πριν διαβάσεις το βιβλίο. Πώς γίνεται να τρώµε αυτά τα αξιολάτρευτα πλάσµατα; Μόνο επειδή δεν τα κοιτάµε ποτέ στα µάτια, πράγµα που εκείνα κάνουν. Οι γάτες και οι σκύλοι δεν βρίσκουν αµέσως το βλέµµα µας; Αλλάζω σελίδα, αλλάη σκέψη κολλάει. Τι θατρώµε, αν όχι ζώα; Συνθετικές πρωτεΐνες; Να διαβάσω το βιβλίο ή κινδυνεύω να γίνωχορτοφάγος; Νιώθω να µε κυριαρχεί η τάση τρυφερότητας προς τα γλυκά ζωάκια, γίνοµαι σαντηγειτόνισσα που φοράει αδιάβροχο στον σκύλο της και τον παίρνει αγκαλιά στη σκάλα για να µην πέσει. Μια µέρα που της είπαότι τα σκυλιά δεν πέφτουν, µεκοίταξε τόσο πικραµένα που κατάπια τη γλώσσα µου. Κι ήταν επειδή κινδύνευε εκείνη να πέσει καθώς την εµπόδιζε ο σκύλος να κοιτάζει κάτω. Τέλοςπάντων. Οι άνθρωποι εξελίχτηκαν υπερβολικά, οι ευαισθησίες τους επίσης. Οταν ήµασταν παιδιά και λυπόµασταν τα αρνιά το Πάσχα, δεν µπορούσαµε να διανοηθούµε πως ο οίκτος αυτός θα είχε κάποτε δικαίωµα ύπαρξης και έκφρασης. Τον καταπίναµε αδιαµαρτύρητα µαζί µε τα κοψίδια. Τώρα η φιλοζωία είναι σοβαρό κίνηµα και κανείς δεν τολµά να ειρωνευτεί τον Τζόναθαν Φόερ. Εχουν αλλάξει τα πράγµατα, οι άνθρωποι αυξήθηκαν και πλήθυναν, τα άγρια ζώα, οι εχθροί του ανθρώπινου είδους, τόσο λιγόστεψαν που πρέπει να τα προστατεύουµε. ∆εν χρειάζεταιπια να φοβόµαστε τους λύκους,τις αρκούδες, ακόµακαι τα φίδια εξοντώθηκαν. Η Γη γέµισε ανθρώπους, τρέµουµετο πλήθος των οµοίων µας πια, βάζουµε τείχη, σύνορα, συρµατοπλέγµατα να µην περάσουν οι φτωχοί στις πλούσιες χώρες. ∆ηµόσια είµαστε εκδηλωτικοί µε τα σκυλιά περισσότερο από όσο κάποτε ήµασταν µε τα παιδιά. Ευτυχώς ακόµα η πρόταση να τρώµε ανθρώπους είναιστα οικόπεδα της σκοτεινής λογοτεχνίας και του σινεµά.