Οικονομια...

Τίποτα... ... δεν ήταν αδύνατον, λοιπόν. Η μαζική παρέμβαση των κρατών στην οικονομία. Το τσαλάκωμα των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας. Η υποταγή των κεντρικών τραπεζιτών στις κυβερνήσεις. Το κυνηγητό των φοροφυγάδων στους φορολογικούς παραδείσους. Όλα έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη δυνατά, όταν επρόκειτο για τη σωτηρία των τραπεζών. Τριάντα χρόνια... ... τώρα, όποιος ζητούσε ακόμη και την παραμικρή αλλαγή, την παραμικρή μεταρρύθμιση προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των απλών ανθρώπων, έπαιρνε τέτοιες απαντήσεις: αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα, η παγκοσμιοποίηση είναι ο νόμος μας, τα ταμεία είναι άδεια, οι αγορές δεν θα το δεχτούν, δεν μάθατε πως δεν υπάρχει πια το Τείχος του Βερολίνου; «Τριάντα χρόνια τώρα, οι μεταρρυθμίσεις γίνονται, αλλά από την ανάποδη», λέει ο Σερζ Χαλιμί στη «Μοντ Ντιπλοματίκ». «Είναι οι μεταρρυθμίσεις που σερβίρουν στο πιάτο των μεγαλοκαρχαριών του χρήματος ολοένα και πιο μεγάλα ζουμερά “φιλέτα” από τα δημόσια αγαθά, από τις δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται και μεταμορφώνονται σε μηχανές κερδοφορίας για μετόχους». Είναι οι μεταρρυθμίσεις της φιλελευθεροποίησης των αγορών, που επιτίθενται στους μισθούς και στο κράτος πρόνοιας, εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να χρεώνονται στις τράπεζες για να διατηρήσουν την αγοραστική τους δύναμη και να «επενδύουν» τη σύνταξή τους στα χρηματιστήρια για τα γεράματά τους. Όλα αυτά τα χρέη σκάνε τώρα το ένα μετά το άλλο σαν μπαλόνια παραφουσκωμένα με την ιδεολογία της αγοράς. Το σύστημα... ... ολόκληρο έχει σωριαστεί. Μα οι «γιατροί» που ανέλαβαν να το σώσουν και που τώρα καμώνονται πως είναι αγανακτισμένοι από τις (α)συνέπειες του φιλελευθερισμού είναι οι ίδιοι εκείνοι που του χορηγούσαν τα αφροδισιακά- δημοσιονομικά, φορολογικά, ιδεολογικά- που τον έφεραν σε κώμα. Θα έπρεπε να τους είχε αφαιρεθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Και όμως, βλέπουμε σήμερα τον Γκόρντον Μπράουν, που το πρώτο του μέτρο ήταν να αυτονομήσει την Τράπεζα της Αγγλίας από τον πολιτικό έλεγχο, τον Μανουέλ Μπαρόζο, που πάσχει από εμμονή στον ανταγωνισμό, και τον Νικολά Σαρκοζί, που θέλει να βάλει τους Γάλλους να δουλεύουν και τις Κυριακές, να ασχολούνται με την ανάνηψη του καπιταλισμού. Και η Αριστερά;... ... αναρωτιέται ο Χαλιμί. Πού είναι η Αριστερά; Η επίσημη, αυτή που συνοδοιπόρησε με τον φιλελευθερισμό, η Αριστερά του Κλίντον που απελευθέρωσε τις χρηματοπιστωτικές αγορές, του Μιτεράν που κατήργησε την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή των μισθών, του Σρέντερ, που πετσόκοψε τα επιδόματα της ανεργίας, αυτή η Αριστερά δεν έχει καμιά άλλη φιλοδοξία παρεκτός να ξεπεραστεί το συντομότερο δυνατόν η κρίση για την οποία είναι συνυπεύθυνη. Μα η άλλη Αριστερά; Αυτή της μετριότητας και της μετριοπάθειας, που ψελλίζει διστακτικές διεκδικήσεις; Ας διαβάσει καλύτερα τι έλεγε το 1949 ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο ιδεολογικός πατέρας των σημερινών φιλελευθέρων: «Το κυριότερο μάθημα που πρέπει να πάρει ένας συνεπής φιλελεύθερος από την επιτυχία των σοσιαλιστών είναι πως το θάρρος τους να είναι ουτοπιστές καθιστά κάθε μέρα δυνατό ό,τι μέχρι την προηγουμένη φαινόταν αδύνατο».