«Θέλω να γίνω διάσημος»

Η κεραμίδα μού ήρθε προχθές σε μια στιγμή αμηχανίας, από εκείνες που δεν ξέρεις τι να πεις στα πιτσιρίκια, και τα ρωτάς «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». «Διάσημος», μου απαντά αποφασιστικά και με μια δόση περηφάνιας για την επιλογή του ο οκτάχρονος γιος της φίλης μου. «Διάσημος; Τι εννοείς διάσημος καλό μου;». «Διάσημος», έρχεται εκ νέου η απάντηση με έναν συνδυασμό τσαντίλας και απορίας στη φωνή, σαν να προσπαθούσε να διερευνήσει αν είμαι ούφο ή αν το παίζω. «Εντάξει πουλάκι μου. Το κατάλαβα. Αλλά τι διάσημος θες να γίνεις. Διάσημος ηθοποιός, διάσημος τραγουδιστής, διάσημος ποδοσφαιριστής;» (καλά, ιδέες τού τύπου συγγραφέας ή επιστήμονας, δεν τόλμησα ούτε να τις σκεφτώ). «Ό,τι να ΄ναι», συνεχίζει ο μικρός. «Καλά, δεν σου αρέσει κάτι συγκεκριμένο;». «Δεν με νοιάζει. Εγώ να βγαίνω στην τηλεόραση θέλω. Να με καλούν στα πάνελ. Να μου ζητάνε αυτόγραφα. Να γίνεται χαμός στη σελίδα μου στο Facebook». Γυρνάω έκπληκτη και κοιτάζω τη μάνα-φίλη μου. Περιμένω να είναι κεραυνοβολημένη, αλλά τελικά εγώ έχω φάει το αστροπελέκι. Εκείνη ατάραχη καμαρώνει με το χαμόγελο στα χείλη το βλαστάρι της. «Ακούς τι λέει το παιδί σου; Στην εποχή μας τα φυσιολογικά παιδάκια θέλανε να γίνουν δάσκαλοι και γιατροί. Όσοι βαριόντουσαν το διάβασμα δήλωναν κομμώτριες και ποδοσφαιριστές. Τα ονειροπαρμένα φαντάζονταν καριέρα πιλότου ή αστροναύτη. Το παιδί σου τι θα γίνει;». «Και τι να του πω; Άντε σπούδασε να βγεις στην ανεργία ή να ψήνεσαι για 700 ευρώ, κι αν δίνονται κι αυτά μέχρι τότε; Άσε που άμα γίνει διάσημος θα τη βγάλει λάδι και στον Στρατό, θα περνάει ζάχαρη- από γκαλά σε δεξίωση...». «Ρε φιλενάδα, ακούς τι λες; Το παιδί σου έχει στόχο να γίνει διάσημος. Διάσημος είναι και ο Ρωχάμης». «Ποιος είναι αυτός; Είναι διάσημος;», πετάγεται ο μικρός. Άσε καλό μου, να μη σου απαντήσω τώρα, διότι σε βλέπω στοχοπροσηλωμένο. Και δεν είναι να σου βάζω ιδέες.

Κάνε έρωτα μετά την πολιτική!

Μα πώς το κατάλαβαν και πώς το κατέγραψαν κιόλας ότι τη βραδιά των αμερικανικών εκλογών οι νέοι που πανηγύριζαν για τον Ομπάμα το έριξαν μετά στο σεξ και σε εννιά μήνες θα υπάρξει μπέιμπι μπουμ, Ομπάμα μπέιμπι μπουμ, για την ακρίβεια; Ίσως κάνουν εκεί πέρα γκάλοπ πιο ευφάνταστα από το ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ίσως έκαναν ένα με θέμα: «Πώς γιορτάσατε τη νίκη του Ομπάμα;». Και η νέα γενιά απάντησε, σεξ, ανέμελο σεξ με εμπιστοσύνη στο μέλλον, αισιόδοξο σεξ, ήγουν χωρίς προφυλακτικό, γιατί εκείνο το βράδυ η χαρά μεθούσε καλύτερα από κρασί και πλημμύριζε τα σώματα η ελπίδα μαζί με την επιθυμία και ανακατευόταν με τα σωματικά υγρά. Μαγική στιγμή που η πολιτική μπορεί να παράγει τέτοιες ορμές και συναισθήματα χωρίς να είναι βίαιη, το κορμί μπορεί να παραδίνεται στην τελειότερη ελευθερία, στην ερωτική ηδονή που είναι πάντα τόσο ιδιωτική, αλλά σε ξεχωριστές περιστάσεις μετέχει στον συλλογικό θρίαμβο. Κάπως έτσι θα είχε ξεκινήσει και το άλλο μπέιμπι μπουμ, αυτό που γέννησε τους σημερινούς πενηντάρηδες στις ΗΠΑ, τα χρόνια μετά τον πόλεμο όταν η πρόοδος κάλπαζε και η αισιοδοξία γινόταν στοιχείο της καθημερινότητας, κι οι άνθρωποι πίστεψαν βαθιά ότι το μέλλον θα είναι φωτεινό. Κι εδώ που τα λέμε δεν είχαν άδικο, κατακτήθηκαν τόσα πράγματα αυτά τα πενήντα χρόνια, όσο και να γκρινιάζουμε. Μακάρι να σκεφτούν ύστερα από πενήντα χρόνια οι νέοι και καρπεροί σήμερα πολίτες του κόσμου, που αφέθηκαν από χαρά στον έρωτα εκείνη την ημέρα, πως άξιζε τον κόπο. Η καθημερινότητα και η εξουσία φθείρουν τα πάντα, αλλά οι μέλλοντες γονείς θα έχουν το παιδί να αγαπούν και να θυμίζει ότι τουλάχιστον για μια νύχτα υπήρξαν σίγουροι για την επιλογή τους.