Η «ζημιά» κάνει τους άντρες...

Την εβδομάδα που μας πέρασε ζήσαμε μεγάλες καλλιτεχνικές στιγμές. Παρακολουθούσαμε ταυτόχρονα τη Βαγκνερική όπερα «Ντάου Τζόουνς Κραχ Καπούτ» κι από την άλλη το κωμειδύλλιο «Του Δαϊλάκη η Μάνα κάθονταν». Στο σπίτι μας τα χάσαμε εντελώς. Η δικιά μου είχε πάρει αγκαλιά το τηλεκοντρόλ και αρμένιζε στους διαδρόμους του Αμερικανικού Κογκρέσου. Μπαινόβγαινε στις συχνότητες του BBC και του CNN και τις νύχτες παραμιλούσε στον ύπνο της για μια τύπισσα, να δεις πώς τη λένε, Νάνσι Πελόζι (ποια είναι αυτή η σουρτούκω; ). Εγώ πάλι, που είμαι πιο έξτρα τρία τύπος, παλλόμουν στους ρυθμούς της εξέγερσης Δαϊλάκη. Τον άνθρωπο ούτε που τον ήξερα (μήπως τον ήξεραν άλλοι, που είναι δουλειά τους να τον ξέρουν;). Αλλά μπήκε στη ζωή μου τόσο δυναμικά, τόσο με τις μπάντες, που μέσα σε λίγες ώρες είχα μάθει τα πάντα για τη ζωή και το έργο του. Τι είπε ο Δαϊλάκης, σε ποιον, από πού έρχεται, τι πίνει, πού πάει, ποιους γουστάρει και, κυρίως ποιους ΔΕΝ γουστάρει - και δεν τραβάει κανένα ζόρι να το δηλώσει. Μέσα στη σύγχυση, κάποιος έξυπνος σκέφτηκε να τον «υποσκάψει» διαδίδοντας ότι του αρέσουν τα γλέντια και ότι συμπαθεί τη Στέλλα Μπεζαντάκου; Εννοείται ότι επί τόπου ιδρύθηκε το «φαν κλαμπ Δαϊλάκη»: Πάμε και Βουλή, πάμε και μπουζούκια, κάνουμε και ζημιές, και στο τσακίρ κέφι ρίχνουμε καμιά κυβέρνηση, χαλαρά και ξώφαλτσα: Πώς φεύγει, ας πούμε, το τραπέζι ολόκληρο, μαζί με τα γαρύφαλλα, τις φιάλες και τα παρελκόμενα κατευθείαν στην τραγουδίστρια; Με τη μία, αν είναι το τραγούδι καλό. Ζημιά να γίνεται! Τελικά, για μια ζημιά παίζεται και η όπερα και το κωμειδύλλιο. Με κάτι μικροδιαφορές μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και από «ζημιές» είμαστε μαθημένοι: Πόσο κάνει, μάστορα, να πληρώσουμε!