Το παπουτσωμένο κράτος

Εναντίον ποιου θα εκσφενδόνιζα τα παπούτσια μου, αν είχα την ευκαιρία και τα κότσια; Η ερώτηση μοιάζει απλή, μπορεί και διασκεδαστική. Φόρος τιμής στον σύγχρονο ξυπόλητο ήρωα, τον Ιρακινό δημοσιογράφο που παπούτσωσε τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο. Οπότε; Μέσα στο μυαλό μου αρχίζω να αντιγράφω την πράξη του: Ετοιμος, με καθαρές κάλτσες (μη γίνουμε και ρεζίλι), πάνοπλος, με στοκ από Γκούτσι μέχρι Μιγκάτο, για τη φανταστική μου επίθεση. Γεμάτος ορμή, αγωνιστικό θάρρος και... αμηχανία. Αμηχανία γιατί, τελικά, δεν ξέρω σε ποιον να πετάξω το παπούτσι. Η, μάλλον, σε ποιον να το πρωτοπετάξω. Στο κράτος, που μοιάζει να έχει σταθεί απέναντί μου σαν εχθρός; Που παίρνει τους φόρους μου για να τους στείλει, ύστερα από πολλές μιζο-περιπέτειες, σε βλαμμένα ομόλογα και προσωπικές offshore; Στους πολιτικούς, που ακούγονται όλο και περισσότερο σαν εκφωνητές τηλεμάρκετινγκ, διαλαλώντας με υστερική χαρά τις αρετές διαφόρων προϊόντων και μαντζουνιών στα οποία ούτε οι ίδιοι δεν έχουν εμπιστοσύνη; Στη Δικαιοσύνη, που αισθάνομαι ότι με αφήνει εντελώς ξεκρέμαστο, όταν εκδίδει αποφάσεις ατιμωρησίας για πράξεις απαράδεκτες, που εξαγριώνουν την κοινή γνώμη; Αυτό το παπούτσι, ποιος θα το πάρει; Σε ποιο δόξα πατρί θα καταλήξουν τα ορειβατικά μου μποτάκια, τα ιδρωμένα μου αθλητικά; Μεσάζοντες, παπαγαλάκια, φορομπήχτες, γκόλντεν μπόις, ιερομάρτυρες Παχούμιοι, θα μιλήσετε με τα ξώφτερνά μου! Τόσα πολλά τα μέτωπα, τόσο λίγα παπούτσια... Θα έπρεπε να είμαι η παπουτσομανής Ιμέλντα Μάρκος για να έχω τόσα πολλά ζευγάρια, αρκετά για να καταλήξουν στις κουρούπες όλων των πιθανών αποδεκτών. Εκεί είναι που αρχίζω να ζηλεύω τον Ιρακινό - τον άνθρωπο με το ένα μόνο ζευγάρι, και τον έναν, τον ενσαρκωμένο, τον αληθινό εχθρό. Η μοίρα του είναι φοβερή, αλλά ο στόχος του, τουλάχιστον, ξεκάθαρος.