Τηλεφωνούν στην Αστυνομία και λένε ότι έχουν βάλει βόμβα στη Βουλή, στα υπουργεία, στο σχολείο της γειτονιάς τους, όπου τους έρθει η ιδέα.
Πωπώ τι πλάκα!
Φτιάχνουν συκώτι οι τύποι.
Διότι η Αστυνομία, τι αστείο, τρέχει εκεί που της λένε κι αρχίζει να ψάχνει για βόμβα. Και βάζει μια κορδέλα γύρω γύρω κι απομονώνει κτίρια και δρόμους. Κανείς δεν περνάει, σταματά η κυκλοφορία, βρίζουν πεζοί και εποχούμενοι. Καλύτερα κι από διαδήλωση είναι δηλαδή, γιατί στις διαδηλώσεις τους πεζούς τους αφήνουν να περνάνε. Ενώ με τις βόμβες δεν περνά κανείς διότι μπορεί να σκοτωθεί. Αδειάζουν τα πάντα, περιμένουν όλοι να τελειώσει η έρευνα και οι φαρσέρ απολαμβάνουν. Θα πρέπει να βρίσκουν κάποιο σημείο με θέα, να βλέπουν τους ανθρώπους να αγωνιούν, να ρωτάνε, να ανυπομονούν, να βλέπουν τους αστυνομικούς να ψάχνουν με τα μηχανήματα, να συνεννοούνται με τα τηλέφωνα, να παίρνουν στα σοβαρά τις ψευτιές τους, να επιδεικνύουν αυτό τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στη σωματική ακεραιότητα, στη δημόσια περιουσία. Τι γελοία όλ΄ αυτά, έτσι; Η Αστυνομία να μη μπορεί να τους διαολοστείλει, να μη μπορεί να το ρισκάρει, να αφήσει τη βόμβα να εκραγεί κι όποιον πάρει ο Χάρος. Να πρέπει πάντα να τσεκάρει μη σκοτωθεί κανείς. Είναι για γέλια όντως. Ευτυχώς υπάρχουν συμπολίτες που έχουν αυτή την πολύ λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Ξεφεύγουμε κι από τη ρουτίνα. Είναι τόσο απλό πια να κυκλοφορείς σ΄ αυτή την πόλη, δρόμοι ανοιχτοί, λεωφορεία τακτικά, τα πάντα λειτουργούν ρολόι, ούτε ένα τρακτέρ στην Πανεπιστημίου. Κάτι να μας αναστατώσει, λίγη αδρεναλίνη, λίγο σασπένς.
Να αποκτήσει ενδιαφέρον η ζωή μας.
