Πέτρα και πανί

Το φεγγάρι μοιάζει να κρέμεται από το ψηλό κατάρτι του ιστιοφόρου στο μικρό νησιώτικο λιμάνι. Όπως κάθε φορά που βλέπουμε όμορφο σκαρί, στεκόμαστε να το θαυμάσουμε και εμεις τα αγόρια της παρέας υπολογίζουμε μήκος και ύψος. Πάντα θαυμάζω εμας, τα αγόρια της παρέας ,όταν κάνουμε τέτοιους υπολογισμούς. Επιπλέον, βρίσκουμε το σωστό αποτέλεσμα, πράγμα που ίσως βοηθάει να ονειρεύεται κανείς ταξίδια εναλλακτικά, με την ενέργεια του αέρα, μέρες ολόκληρες στη θάλασσα με το δέρμα να ψήνεται, τα μαλλιά να ξανθαίνουν... Τι καλέσματα φυγής τα γραφικά λιμανάκια, με τις σημαίες ιστιοφόρων να προκαλούν, με λυγερούς ανθρώπους από μέρη μακρινά να κυκλοφορούν σε στενά καταστρώματα και μαδέρια, να πατάνε το πόδι στο ίδιο μουράγιο που έφτασες κι εσύ με το πλοίο της γραμμής και να κάθονται στο ίδιο ουζερί για μεζεδάκια. Μόνο που η θάλασσα δεν φαίνεται, διπλή σειρά πολυτελών αυτοκινήτων σε θηριώδη μεγέθη έχουν παρκάρει κολλητά και εμποδίζουν το πάντα επίκαιρο θέαμα του φεγγαριού όταν καθρεφτίζεται στα νερά. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, να μη γινόμαστε πολύ ρομαντικοί, μετά η επιστροφή δημιουργεί νευρικό κλονισμό. Το νησί έχει γεμίσει πέτρινα εξοχικά, δεν ξεχωρίζουν καθόλου στο τοπίο, ας είναι καλά οι Αλβανοί μαστόροι που δούλευαν ακόμα την πέτρα την εποχή που οι Έλληνες μπορούσαν να αποκτούν μαζικά δεύτερη κατοικία. Τα πανιά και τα κατάρτια σε καλούν σε περιπέτειες, η αρμολογημένη πέτρα σε καλεί σε εγκατάσταση. Υπέροχα νησιά των αντιφάσεων. Δεν προλαβαίνουμε να διαλέξουμε, μπαίνουμε ξανά σειρά στο πλοίο της γραμμής και πίσω στον φούρνο.