Ψάρεμα στη φεγγαρόστρατα

Δεν είχα ξαναπάει και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να βρω τόση ομορφιά σε κάθε στροφή της, σε κάθε γύρισμα του δρόμου από κόλπο σε κόλπο. Λευκή άμμος, θεόρατοι βράχοι και διάφανα γαλάζια νερά. Τη γύρισα με το πλοίο αλλά και με αυτοκίνητο και την έφαγα με τα μάτια μου. Ήμουν χορτάτος από τη Λευκάδα όταν λίγο πριν φύγω έτυχε να δω εκεί ενός άλλου είδους αποπλάνηση, που με άφησε εξίσου έκπληκτο. Σουρούπωνε και η θάλασσα σκοτείνιαζε μπροστά μου μέχρι που σαν καντηλάκια φάνηκαν απέναντι τα πυροφάνια και ακούστηκε ρυθμικός ο παφλασμός των ανεπαίσθητων κυμάτων που σχημάτιζαν οι ψαράδες με τα κουπιά τους. Μου είπαν πως έπρεπε να πάω μαζί τους και δεν αντιστάθηκα. Το φως έφεγγε τον βυθό και έγειρα για να δω τα καλαμάρια που μαζεύονταν τριγύρω. Δεν αλλάξαμε κουβέντα, μού έκαναν νοήματα. Το κουπί αργό, το φως έντονο και η ησυχία απαραίτητη για να επιτευχθεί ο σκοπός. Ήταν ένα νωχελικό σεργιάνι με τα κουπιά να αγκαλιάζουν τη θάλασσα φέρνοντας σιγά σιγά τον γόνο στα ρηχά. Ήθελε πολλή υπομονή και σταθερό ρυθμό. Πέρασαν τουλάχιστον τρεις ώρες για να φανούν τα βράχια και να αστράψει το στεφάνι της απόχης κάτω από το φως. Πολύ αργά πια και ακόμη περισσότερο ρηχά και στενά για τα καλαμάρια. Δεν είχαν πλέον καμία οδό διαφυγής. Σαν υπνωτισμένα ακολούθησαν για ώρες το φως. Ποιος ξέρει πού πίστευαν πως θα τα οδηγούσε. Χωρίς να βιάζονται οι ψαράδες ανεβοκατέβαζαν τις απόχες. Τις έβαζαν άδειες και τις έβγαζαν γεμάτες για καμιά ώρα. Η σοδειά πλούσια αντάμειψε για άλλη μια φορά την υπομονή τους. Τη χαρήκαμε παρέα με λευκαδίτικο κρασί και μέσα στη ζάλη του προσπαθήσαμε να βρούμε τον συμβολισμό που έκρυβε αυτή η αποπλάνηση. Πόσοι από μας είπαμε ακολουθούμε χωρίς να γνωρίζουμε; Διαλέγουμε το φως από το σκοτάδι μόνο και μόνο για να βλέπουμε και ας έχουμε ουσιαστικά τα μάτια μας κλειστά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που βρέθηκα σε αδιέξοδο επειδή πάτησα για ευκολία, χωρίς σκέψη, πάνω στα χνάρια που άφησαν άλλοι. Πίστευα μέχρι τότε πως ήμουν αδαής, ένα... ψάρι, τώρα όμως ξέρω πως ήμουν καλαμάρι.