Ηappy days

Την ομιλία Ρουσόπουλου στο Κοινοβούλιο προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα να την ακούσω μέχρι το τέλος. Λίγο πριν από τη μέση και συγκεκριμένα στην αποστροφή του για τον «γιο τού ταχυδρόμου», τ΄ αυτιά μου έγιναν κατακόκκινα και αρνήθηκαν να δεχτούν άλλες πληροφορίες. Το «κουφό» της ιστορίας είναι πως υπάρχουν κι άλλοι υιοί τε και θυγατέρες που επιδιώκουν το κοινωνικό σουξέ υπεραναπληρώνοντας την ντροπή που νιώθουν για το «ταπεινό» επιτήδευμα των γονιών τους. Ταπεινό, τρόπος του λέγειν, διότι αν μαντεύω σωστά την ηλικία του Θόδωρου Ρουσσόπουλου, ο πατέρας του ήταν εν ενεργεία ταχυδρόμος, δηλαδή κάτι σαν δημόσιος υπάλληλος, τη δεκαετία 1950-1960, τότε που πολλοί Έλληνες πατεράδες ήταν μετανάστες, ενώ ουκ ολίγοι έκαναν διακοπές διαρκείας σε φυλακές και ξερονήσια. Από αυτής της απόψεως ο μικρός Θεόδωρος θα έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό του από τα ευνοημένα παιδάκια της γενιάς του κι όχι τώρα, κοτζάμ άντρας, να βγαίνει παραπονούμενος. Το παρατραβάω, αλλά έχω τον σκοπό μου. Στην πραγματικότητα θέλω να πω ότι όταν ένας γονιός κρατάει την επικοινωνία των πολιτών μέσα στην ταχυδρομική του σάκα είναι λογικό και ευκταίο ο γιος του να εξελίξει την ίδια δεξιότητα γενόμενος μία των ημερών δημοσιογράφος, δηλαδή λειτουργός της μαζικής επικοινωνίας και επικοινωνιακός ενδιάμεσος μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών. Αν δεχτείτε ότι ο συλλογισμός μου έχει μια κάποια βάση, τότε είναι σίγουρο ότι εδώ μιλάμε για την καλύτερη δυνατή εκδοχή του κληρονομικού χαρίσματος, διότι ασφαλώς υπάρχουν και οι λυπητερές.

Αποχαιρετισμοί του φθινοπώρου

Με συγκίνηση σας αποχαιρετώ, υπήρξατε καταπληκτικός. Εργαστήκατε τόσο πολύ σε αυτό το υπουργείο και γενικότερα στη ζωή και τον αγώνα. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ, κάθε βράδυ θα σκουπίζω ένα δάκρυ. Ζήσαμε στιγμές ωραίες, έχουμε αναμνήσεις. Ο Παυλόπουλος στον Ρουσόπουλο. Η Μαντόνα στον Γκάι Ρίτσι. Ο Νοέμβρης στον Οκτώβρη. Η Κάρμεν στους παλιούς εραστές της, στον ρυθμό του φλαμένκο. Η χειμερινή ώρα στη θερινή ώρα. Οι κρύες μέρες και οι παγωμένες νύχτες στις μέρες τις ζεστές και τις νύχτες τις υγρές. Η ύφεση στην ανάπτυξη. Η παρακμή στην ακμή. Και τα χρυσάνθεμα στα γιασεμιά. Ο τρελός καπιταλισμός στον καπιταλισμό του ψυχιατρείου με ελεγχόμενα χάπια. Και το κτηματολόγιο και το κτηματολογημένο μέλλον μας, η κατοχυρωμένη πλέον γη της πατρίδας, στο ακτηματολόγητο παρελθόν των αυθαιρέτων και της αυθαιρεσίας. Ωραίο φθινόπωρο αποχαιρετισμών. Να φεύγουμε, να πηγαίνουμε παραπέρα. Λίγη ανανέωση δεν βλάπτει, την αναζητά και η φύση. Ρίχνει τα κίτρινα φύλλα να λιπάνουν τους γυμνούς κορμούς, να βγάλει φρέσκα. Μόνο να μην παρασυρθούμε και πολύ με τους αποχαιρετισμούς και αρχίσουμε να ελπίζουμε ότι θα αποχαιρετήσουμε διάφορα άλλα πράγματα μόνιμα και αναπόφευκτα καταπώς φαίνεται. Μην αρχίσουμε να ελπίζουμε σε αληθινές αλλαγές, βαθιές και λυτρωτικές που σε ανύποπτο χρόνο πιστέψαμε ότι μπορούν να συμβούν, ότι θα συνέβαιναν οπωσδήποτε, ότι είναι εγγυημένες και σίγουρες, υπόσχεση στην ανθρώπινη μοίρα, και περνάνε τα χρόνια και δεν έρχονται οι άτιμες, και τρελαινόμαστε, λέμε, ποιος τη διάψευση, ποιος έκανε τη λάθος εκτίμηση; Να κάνει ένα βήμα μπροστά, να πάρει την ευθύνη. Ναι, μην το παρακάνουμε στις αλλαγές που ξαναφέρνουν ενισχυμένες και βελτιωμένες τις παλιές φαγούρες. Ψυχραιμία, κάποια πράγματα αλλάζουν πολύ αργά και χωρίς τελετές. Γιατί δεν μπορεί ποτέ να μην αλλάζουν...